Μάνος Ιωαννίδης:

 

Ο Μάνος Ιωαννίδης, με ρίζες από τη Μικρά Ασία και καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη, χαράζει τη δική του διαδρομή στο ελληνικό και διεθνές εικαστικό τοπίο, συνδυάζοντας ζωγραφική, χαρακτική και πειραματικά μέσα.

Έχει τιμηθεί με διεθνείς διακρίσεις, μεταξύ των οποίων την UNESCO (2022), το WBAF/G20 (2024), και το Who is Who International (2025). 

Πηγή: iefimerida.gr

Πέτρες από την Αίγινα και άλλες θάλασσες στο ατελιέ του Νίκου Νικολάου:

 Η έκθεση παρουσιάζεται στους χώρους του σπιτιού του Νίκου Νικολάου (1909 – 1986).

Συμμετέχοντες καλλιτέχνες: Ηώ Αγγελή, Αλεξάνδρα Αθανασιάδη, Έλενα Βότση, Κατερίνα Γιάννακα, Βένια Δημητρακοπούλου, Ανδρέας Θεοδώρου, Νίκος Καλαφάτης, Μαριγώ Κάσση, Αγγελική Κλαυδιανού, Σπύρος Κόικας, Νεκτάριος Κοντοβράκης, Γιώργος Κόρδης, Τάσος Λιακόπουλος, Παναγιώτης Μαρίνης, Παναγιώτης Μπελντέκος, Ελένη Μυλωνά, Ανδρέας Νικολάου, Βασίλης Νικολάου, Χρίστος Παπαδάκης, Iris Papamarkou, Βαγγέλης Πολύζος, Βαγγέλης Ρήνας, Γιώργος Σκλάβαινας, Νίκος Σκλαβενίτης, Βάσω Τρίγκα, Θεοδώρα Χωραφά, Γιάννης Ψυχοπαίδης.

Πηγή: iefimerida

Κώστας Περδίκης:

 

Για τον Νίκο Γιαννίκο

 

Κατέβαινε , κάθε πρωί την κατηφόρα, από το καφενείο Μουσαμά προς την κάτω αγορά, για να κάνει τα ψώνια του.

Περπάταγε με αργά και πολύ προσεχτικά βήματα, για να μη σωριαστεί κάτω.

Γερασμένος, γύρω στα 90, αδυνατισμένος, με τα θεόστραβα πόδια του, το ένα σαν να ανοίγει παρένθεση και το άλλο να την κλείνει.

Όταν τον αντάμωνα πάντα τον χαιρέταγα.

Είχε παντρευτεί μια τρίτη μου ξαδέρφη, την Κατερίνα, και τον ένοιωθα συγγενή μου, έστω και μακρινό.

Άλλωστε είχα κι άλλο λόγο, ανήκαμε κατά κάποιο τρόπο και οι δυο στο ίδιο σινάφι, εκείνος εργάτης οικοδόμος κι εγώ πολιτικός μηχανικός.

-Τι κάνεις Νίκο, πώς τα πας;

-Πώς να τα πάω, δε βλέπεις κούτσα- κούτσα, γεράματα.

- Η ξαδέρφη μου τι κάνει, να της πεις χαιρετίσματα.

-Τι να κάνει κι αυτή, ίσα που στέκεται στα πόδια της.

Πιάναμε για λίγο την κουβέντα και γύριζε πολλά χρόνια πίσω, πάντα για να μου θυμίσει πόσο δύσκολη ήταν τότε η δουλειά του οικοδόμου σε σύγκριση με την τωρινή.

-Βλέπεις μου ’λεγε την οικοδομή απέναντι, την πρώτη της πλάκα τη ρίξαμε πέντε όλοι κι όλοι άνθρωποι.

-Εγώ με έναν ακόμη "σπάγαμε" και ετοιμάζαμε τα χαρμάνια του μπετού, με το φτυάρι, δυο άλλοι κουβάλαγαν με τις λάτες και ένας έστρωνε την πλάκα.

-Το λέω, τώρα, και δεν με πιστεύουν.

-Ήμουνα τότε νέο παλικάρι, δυνατό και με όρεξη για δουλειά.

-Όλες οι δουλειές ήσαν για μένα παιχνίδι, αλλά δες τώρα πως κατάντησα.

Πράγματι, ό, τι μου ’λεγε ήταν αλήθεια.

Τον θυμάμαι κι εγώ να δουλεύει ασταμάτητα στις οικοδομές ,να φορτώνει και να ξεφορτώνει φορτηγά, να μαζεύει τις ελιές του, να φροντίζει τα χωράφια του.

Δεν ήταν από τη πόλη μας, ήρθε από ένα κοντινό χωριό, παντρεύτηκε και πρόκοψε στο νέο τόπο.

Έχω γράψει ένα μικρό αφήγημα με τίτλο "Οικοδόμοι παλικάρια", τιμής  ένεκεν όλων εκείνων που με τη δύναμη του κορμιού τους, αλλά και της ψυχής τους βοήθησαν να ξαναφτιαχτούνε τα γκρεμισμένα σπίτια μας, μετά από τον μεγάλο σεισμό του ’65.

Τώρα, ύστερα από μερικά χρόνια, με αφορμή τον πρόσφατο θάνατο του Νίκου, ήρθε η ώρα να κάνω μια σημαντική συμπλήρωση.

Αν καμιά φορά, λέω, στηνόταν μια μαρμάρινη πλάκα αφιερωμένη στον "Άγνωστο Οικοδόμο", δίχως  κανένα όνομα, εγώ, με τα μάτια της ψυχής μου, θα έβλεπα το όνομα του Νίκου Γιαννίκου να είναι χαραγμένο πάνω της, με κεφαλαία έντονα γράμματα…

Οι πιο κινηματογραφικές γέφυρες του κόσμου:

 Golden Gate, Σαν Φρατζίσκο

Tower Bridge, Λονδίνο

Brooklyn Bridge, Νέα Υόρκη

                                           

Ponte Vecchio, Φλωρεντία

Forth Bridge, Σκωτία

Pont Alexandre III, Παρίσι

Khaju Bridge, Ισπαχάν, Ιράν

Manhattan Bridge, Νέα Υόρκη

Πηγή: Lifo

Τζούντιθ Άλλεν-Ευσταθίου : Η λεπτή ομορφιά των άγριων φυτών στα μονοπάτια της Τζιας

 

Πήγή: Li

ΕΟΤ, αφίσες 1930-1960:

 

Πώς διαφήμιζε η Ελλάδα τον εαυτό της στο εξωτερικό από το ’30 έως το ’60;

Πηγή: Lifo

Νίκος Τρανός (1957):

 

 «Η τέχνη είναι ένα πολύ αποτελεσματικό αντικαταθλιπτικό» 

Γεννήθηκε το 1957 στους Ζάρακες της Εύβοιας.^[4] Σπούδασε το 1983-1988 στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών με καθηγητή τον γλύπτη Γιώργο Νικολαΐδη. Στη συνέχεια έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο ίδιο Ίδρυμα και επιπλέον παρακολούθησε μαθήματα στην Εθνική Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών στο Παρίσι με υποτροφία του Ι.Κ.Υ. Διδάσκει γλυπτική στην ΑΣΚΤ από το 1995.^[5][6] Το διάστημα από το 2019 μέχρι το 2023 διετέλεσε πρύτανης της σχολής.^[7]

Ασχολείται με τη γλυπτική και τις κατασκευές. Τα έργα του είναι κυρίως εικαστικές εγκαταστάσεις, που χαρακτηρίζονται από την πολυμορφία τους και τις εξερευνήσεις του ίδιου του καλλιτέχνη πάνω σε έννοιες όπως ο χρόνος, η ύπαρξη και η λειτουργία της ανθρώπινης μνήμης.^[6] Από το 1983 έχει παρουσιάσει έργα του σε διάφορες ομαδικές και ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες.^[8] Δημιουργίες του βρίσκονται σε ιδρύματα, μουσεία και συλλογές όπως η Εθνική Πινακοθήκη, το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και η Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων.^[4][6][9]:

Πηγή: Lifo

Άρης Αλεξάνδρου (1922-1978): ''Το κιβώτιο''

 

Δημήτρης Ραυτόπουλος: Ποια ερμηνεία μπορούμε να δώσουμε στο «Κιβώτιο».

 Για το «Κιβώτιο» μπορούμε να δώσουμε πολλές ευφάνταστες ερμηνείες, αλλά δεν μπορούμε να πούμε ότι μία είναι η σωστή. Επομένως, ο μύθος «κιβώτιο», δηλαδή η γραφή του, είναι αυτό που εγώ ονομάζω «μεγα-μεταφορά», δηλαδή πάνω στη μεταφορά ενός αντικειμένου γίνεται μια μεταφορά φιλοσοφική, υπαρξιακή ή οτιδήποτε άλλο με συγκεκριμένο πολιτικό προβληματισμό που επιτρέπει αυτή την προέκταση. Η μεταφορά αυτή ξεκινά από το γνωστό και καταλήγει στο άγνωστο και όχι το αντίθετο, όπως κάνουν η παραβολή, η αλληγορία ή ο συμβολισμός, που ξεκινούν από το άγνωστο για να φτάσουν στο γνωστό. Αυτή είναι η ουσία στο νόημα του «Κιβωτίου», νομίζω. Μεταφέρεται στο κιβώτιο αυτό μια ουτοπία, η ουτοπία του κομμουνισμού και η τελική της αποτυχία, αν θέλουμε να φτάσουμε στο συγκεκριμένο νόημα του μη-νοήματος που είναι η ουτοπία.

 

Αυτό που πρέπει να υπογραμμιστεί είναι ότι ο Αλεξάνδρου, ανεξάρτητα από τις αγωνίες που είχε μέσα του, πίστευε στον κομμουνισμό τίμια και απόλυτα. Εγκαταλείπει, παρ' όλα αυτά, βαθμιαία την ένταξή του στο Κόμμα, καθώς και τις αριστερές του ιδέες. Έχει όμως σημασία να πούμε ότι, εγκαταλείποντας τις ιδέες, όχι μόνο δεν πάει στην αντίπαλη πλευρά αλλά δέχεται τους διωγμούς ως αριστερός! Η ηθική που είναι πίσω από τις ιδέες παραμένει. Πίσω από τον κομμουνισμό υπήρχε ο ανθρωπισμός, η ισότητα, η δικαιοσύνη και πιστεύαμε τότε ότι ο κομμουνισμός ήταν ελευθερία. Στην πορεία αποδείχθηκε σκλαβιά.

Το «Κιβώτιο» επρόκειτο να βγει επί χούντας το 1973-74 από τον αριστερό εκδότη Φίλιππο Βλάχο, ο οποίος δίστασε και δεν το εξέδωσε τελικά, γιατί επικράτησε η σκοπιμότητα, ο φόβος ότι ένα «αντικομμουνιστικό» έργο όπως το «Κιβώτιο» ουσιαστικά θα βοηθούσε το καθεστώς. Κι έτσι εκδόθηκε το 1974 ακριβώς στη Μεταπολίτευση, από τις εκδόσεις Κέδρος.

Ο Άρης Αλεξάνδρου (1922-1978) θεωρείται ποιητής της μεταπολεμικής γενιάς και είναι γνωστός για τις μεταφράσεις του, κυρίως του Ντοστογιέφσκι και άλλων Ρώσων κλασικών στις εκδόσεις Γκοβόστη. Το μοναδικό του μυθιστόρημα είναι το εμβληματικό «Κιβώτιο».

Πηγή: Lifo

Λευτέρης Βογιατζής (1945-2013): Η αξέχαστη Αντιγόνη του

 

Αργυρώ Μποζώνη:

''Πιστεύω πως τα τελευταία είκοσι χρόνια δεν υπήρξε παράσταση σαν την Αντιγόνη του Βογιατζή, που ανέβηκε το 2006 στην Επίδαυρο σε μετάφραση Νίκου Παναγιωτόπουλου. Όλοι όσοι μίλησα μαζί τους την ανέφεραν πρώτη-πρώτη ως «ανεπανάληπτη εμπειρία» και με αυτήν θα ήθελα να τελειώσω αυτή την επιλεκτική αναδρομή, που άφησε εκτός, για μια επόμενη φορά, τη μεταπανδημική περίοδο της Επιδαύρου. Η Αντιγόνη έκανε τέσσερα sold out και η επανάληψή της το 2007 ήταν μια σπάνια στιγμή στην ιστορία του θεάτρου. Μαγεία μέσα σε μια σκηνή με πέτρες και στάχυα και ανεξίτηλο βίωμα. Ο Βογιατζής με αυτή την παράσταση ανέβασε πολύ ψηλά τον πήχη και σήμερα σκεφτόμαστε πόσο τυχεροί ήμασταν που είδαμε όσα ανέβασε και στο Θέατρο της οδού Κυκλάδων αλλά και τη σοφόκλεια τραγωδία που έφερε στην Επίδαυρο''.

Στο αξιοζήλευτο καστ, δίπλα στον ίδιο τον Βογιατζή που ερμήνευσε τον Κρέοντα, συμμετείχαν οι Αμαλία Μουτούση (Αντιγόνη), Εύη Σαουλίδου (Ισμήνη), Δημήτρης Ήμελλος (Φύλακας), Νίκος Κουρής (Αίμονας), Αγλαΐα Παππά (Τειρεσίας), Αλεξία Καλτσίκη (Άγγελος), Νικόλας Παπαγιάννης (Ευρυδίκη) καιΡηνιώ Κυριαζή (Εξάγγελος). Μαζί τους, δεκαεφτά ακόμη ηθοποιοί ερμήνευσαν τους ρόλους του Χορού (Δημήτρης Αγαρτζίδης, Θανάσης Δόβρης, Γιάννης Κλίνης, Κωστής Κορωναίος, Νικόλας Παπαγιάννης, Αμαλία Τσεκούρα, Θανάσης Χαλκιάς, Χάρης Χαραλάμπους κ.ά.). Τα σκηνικά της παράστασης, που γέμισαν τη σκηνή της Επιδαύρου με τη ζεστή, χρυσαφένια παρουσία του σταχιού, υπέγραψε η Χλόη Ομπολένσκι, την κίνηση ο Ερμής Μαλκότσης και τους φωτισμούς ο Λευτέρης Παυλόπουλος.

Πηγή: Lifo, Athinorama