tag:blogger.com,1999:blog-85114994959796370162024-03-17T22:48:39.149+02:00φανοστάτηςΚώστας Ι. Περδίκηςφανοστάτηςhttp://www.blogger.com/profile/14286431664281603944noreply@blogger.comBlogger819125tag:blogger.com,1999:blog-8511499495979637016.post-90587001062976181612024-03-16T09:00:00.046+02:002024-03-16T09:16:20.185+02:00Κώστας Περδίκης: Ποδηλατώντας μέχρι τη θάλασσα<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFpnyTQRvDtexyyzcsllR_lfYuoIx0xhQRVYXX-CWIHM41Z2ugUw9gugb8-CNrs3eHFP1JbOO3AhWolBJxQOp4s0rXCKV8eZ0VWeTkDn4s20rv0J23puxep663wx2Wbeh9zJanxbI3zm-65U63Uc501Z6RNmwkxbOoN5iKHTKzgAQwsxW2fcILMU0yTqjD/s475/Scan0008c.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="475" data-original-width="449" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFpnyTQRvDtexyyzcsllR_lfYuoIx0xhQRVYXX-CWIHM41Z2ugUw9gugb8-CNrs3eHFP1JbOO3AhWolBJxQOp4s0rXCKV8eZ0VWeTkDn4s20rv0J23puxep663wx2Wbeh9zJanxbI3zm-65U63Uc501Z6RNmwkxbOoN5iKHTKzgAQwsxW2fcILMU0yTqjD/w378-h400/Scan0008c.jpg" width="378" /></a></div><br /><p></p><p align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;"><br /></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Κυριακή απόγευμα, άνοιξη, λίγο πριν το ’60.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Τελειώνω όπως, όπως τα γραψίματα και τα διαβάσματα της Δευτέρας,
γιατί λαχταράω να πάω μια βόλτα με το καινούργιο μου ποδήλατο. </span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Είναι, ένα κατακόκκινο "<span lang="EN-US">Hercules</span>", με όλα τα αξεσουάρ του.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Το φανάρι με το δυναμό, το κουδουνάκι, τον καθρέφτη, την
τρόμπα, τη μικρή τριγωνική, δερμάτινη εργαλειοθήκη και τη σχάρα για τον
συνεπιβάτη.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Αρχίζω να κατηφορίζω τον κεντρικό δρόμο της αγοράς.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Προσπερνώ πρώτα, στα αριστερά μου, την Ηλεκτρική. </span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Είναι νωρίς ακόμη, δεν άρχισε να δουλεύει η μηχανή για να δώσει
ρεύμα. </span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Από τα μικρά τετράγωνα τζαμάκια βλέπω την τεράστια ρόδα της μηχανής να
είναι ακίνητη.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Αμέσως μετά, το γεφυράκι και ο στενός δρόμος, που πάει για τα Μολύβια και τα γειτονικά χωριά,
Μπισχίνι, Τσορβατζί, Γολέμι κ.ά.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Ο μεγάλος πλάτανος, το περίπτερο, το Ηρώο και το Ζαχαραίικο
πηγάδι, όλα μαζί, σε μια αγαστή συνύπαρξη.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Κάθε σούρουπο, μαζί με τη μάνα μου, εδώ ερχόμαστε για να
γεμίσουμε τη βίκα.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Στο Ηρώο μπροστά, τη περασμένη χρονιά, έμπλεος από "εθνικόν
παλμόν",
είχα απαγγείλει ένα ποίημα.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Τώρα, καρσί μπροστά μου, ανοίγεται η δημοσιά, που περνάει
από τον Σταθμό του τραίνου και μετά καταλήγει στη θάλασσα.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Λίγο πιο κάτω, το ξύλινο γεφυράκι σε περνάει απέναντι, στο
θερινό μας σινεμά, "Ολυμπία", που δεν θα αργήσει να ανοίξει.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Περιμένουμε κείνη τη μέρα πως και πως.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Απέναντί του, το ξενοδοχείο ύπνου "Ο ΚΑΪΑΦΑΣ".</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Στο ισόγειό του λειτουργεί η "Όαση",
που βγάζει στο πεζοδρόμιο τραπεζάκια και ψάθινες καρέκλες, περιμένοντας τους
θαμώνες της για το απογευματινό τους καφεδάκι.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Προσπερνάω και το τελευταίο σπίτι, το Μπηλιωναίικο, που για
αρκετά χρόνια στεγαζόταν εκεί το Δημοτικό σχολείο.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Στην αριστερή πλευρά του δρόμου με ακολουθεί η γράνα, με τις
καλαμιές της να έχουν φτιάξει ένα ψηλό φράκτη, που κρύβει τον μισό κάμπο.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Λιγοστό νεράκι τρέχει ακόμη, αθόρυβα, στη κοίτη της.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Ποδηλατώ με μικρή ταχύτητα για να προλαβαίνω να χαζεύω γύρω
μου.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Φτάνω μπροστά από το Γυμνάσιο και το καμαρώνω, είναι το πιο
εντυπωσιακό κτίριο της πόλης.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Μακρύ, διώροφο, με έξι τάξεις στο ισόγειο και άλλες τόσες
στον Α’ όροφο, να κοιτάνε όλες προς τον ήλιο, με αμφιθέατρο, γραφείο
Γυμνασιάρχη, γραφείο καθηγητών και αίθουσα για τα όργανα της φυσικής και της
χημείας.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Μπροστά του το μεγάλο γήπεδο και στο κάτω μέρος του η
κερκίδα για τους θεατές.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Από κει παρακολουθούν αγώνες ποδοσφαίρου, γυμναστικές
επιδείξεις, εθνικές γιορτές με απαγγελίες ποιημάτων, δημοτικούς χορούς και
τραγούδια.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Από το γήπεδο και κάτω, ο κάμπος απλώνεται καταπράσινος, με
το χορτάρι ένα μπόι και τα αγριολούλουδα να οργιάζουν.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Άσπρες και κίτρινες αγριομαργαρίτες, άλικες παπαρούνες,
κίτρινες λαψάνες.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Χαίρονται τα μάτια να βλέπουν.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Ο δρόμος είναι ο μοναδικός με άσφαλτο και στο πλάι του,
δεξιά και αριστερά, ψηλές ακακίες και άλλα δέντρα σμίγουν τις φυλλωσιές τους και είναι σαν περνάς μέσα από
τούνελ.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Αυτοκίνητα περνούν ελάχιστα, κανά δυο, τρία "αγοραία".</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Συναντάς, όμως, πιο πολλά κάρα, που τα σέρνουνε ψηλόσωμα και δυνατά άλογα.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Φτάνω στην πανύψηλη λεύκα.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Πόσα παιδάκια θα ’μαστε, τότε, που η δασκάλα μας η κυρία
Νίκη μας έβαλε να αγκαλιάσουμε τον τεράστιο κορμό της, πιασμένα χέρι με χέρι; </span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Τριάντα μέτρα παρακάτω, το γεφυράκι και ο δρομάκος που πάει
στο Πλατανούλι.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Εκεί, σε μια χαμοκέλα ζει ο μπαρμπα-Χρηστίδης με τις τρεις
αδερφές του και τις γίδες του.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Αν και τυφλός έχει τον τρόπο του να βλέπει, καλύτερα από τον
καθένα μας, τα ωραία και τα άσχημα που συμβαίνουν γύρω μας.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Με τα παραμύθια, τα τραγούδια και την αγάπη του κάνει τα καλοκαίρια μας πιο
όμορφα. </span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Σταματάω, για λίγο, στο σημείο που στρίβουμε δεξιά για το κτήμα μας.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Το στρατόνι μόλις που διακρίνεται ανάμεσα στα φουντωμένα
χορτάρια και τους φράκτες.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Στο τέλος του, φαίνεται η ξύλινη αυλόπορτα και το σπιτάκι, όπου
κάθε χρόνο ξεκαλοκαιριάζουμε.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Λίγο πριν τις γραμμές του τραίνου, το αρχοντόσπιτο του κυρίου
Θόδωρου εντυπωσιάζει με τη ξεχωριστή του αρχιτεκτονική.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Μονάχα ένας πλούσιος, όπως αυτός, με το μεγάλο εμπορικό, τη "Λαϊκή
Αγορά",
μπορούσε τότε να έχει ένα τέτοιο σπίτι.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Ακούγεται το δυνατό σφύριγμα του τραίνου και γυρνάω τη ματιά
μου από την άλλη μεριά.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Από το βάθος της γραμμής βλέπω το τραίνο να ’ρχεται ολοταχώς
κατά πάνω μας, με φοβερό βουητό και τη
μηχανή του να ξεφυσάει ατμούς μαζί με μαύρο καπνό και κοκαλώνω το
ποδήλατο για να περάσει.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Σέρνει πίσω του πολλά βαγόνια και σταματώντας στον σταθμό κλείνει
τη διάβαση.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Κοιτάζω επίμονα τον σταθμάρχη, που φοράει πηλίκιο και
περιμένω να τον δω να σηκώνει τη στρογγυλή ταμπελίτσα του για να ξεκινήσει πάλι
το τραίνο και ελευθερωθεί η διάβαση.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Στον σταθμό, άλλοι κατεβαίνουν και άλλοι ανεβαίνουν στα βαγόνια, ενώ "αγοραία"
και κάρα περιμένουν για να πάρουν αγώι.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Περνάω τις γραμμές και συνεχίζω να ποδηλατώ ρεμβάζοντας.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Ένα μεγάλο και καλοχτισμένο σπίτι ξεχωρίζει μέσα στον κάμπο,
καμιά διακοσιαρά μέτρα από τον δρόμο.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Είναι του κυρίου Γρηγόρη, άλλου μαγαλέμπορου.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Φτάνω και στα Καραίικα.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Σ’ ένα δίπατο σπιτάκι, με ξύλινη σκάλα μένει ο
μπάρμπα-Γιώρης με τη γυναίκα του και τα πολλά του παιδιά.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Μπροστά από το σπίτι είναι το πέτρινο πηγάδι και η μουριά.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Κόσμος και κοσμάκης, περνώντας από δω, στέκεται και ξεδιψάει
με το δροσερό νερό του.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Τα παιδιά του μπάρμπα- Γιώρη, τα καλοκαίρια, λειτουργούν το
μοναδικό καφενεδάκι στην παραλία, σε μια ξύλινη παράγκα.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Ο πατέρας τους με το
άλογό του και δυο βουτσέλες εφοδιάζει το καφεναδάκι με νερό από το πηγάδι.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Σερβίρουνε ούζα, λεμονοπορτοκαλάδες, γκαζόζες και υποβρύχια.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Λίγο παρακάτω, στα δεξιά σ’ ένα απαλό ύψωμα, το φτωχικό εκκλησάκι
του Αγιο- Νικόλα, με ένα μοναχά δεντράκι, στην αυλή του, να του κάνει παρέα.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Κάνω ορθοπεταλιά για να ανέβω το τούμπι.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Δυο, τρία σπιτάκια είναι κτισμένα πάνω του, αριστερά και
δεξιά του δρόμου.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Μετά, αρχίζει η κατηφόρα και το μάτι το μόνο που αντικρίζει
είναι η απέραντη αμμουδιά.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Αν κάτι ξεχωρίζει στους αμμόλοφους, είναι το καλύβι και το
μαντρί του Τάγαρη και τα φυτρωμένα τόπους,
τόπους σφερδούκλια.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Φτάνω στο τέρμα του δρόμου και ξεκαβαλάω.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Ακουμπάω το ποδήλατο στο πλάι της παράγκας.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Ο Βοριάς την έχει σχεδόν ξεσκεπάσει και θα χρειασθεί να στρώσουν
στη σκεπή νέα ράπη, από κείνη που φυτρώνει γύρω από τη λίμνα μας.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Κάθομαι σε μια μισοσπασμένη καρέκλα, έχοντας απέναντί μου
την ατέλειωτη θάλασσα.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Ξεχνιέμαι, αφήνω για ώρα το μυαλό και τη σκέψη μου να ταξιδέψουν.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Ψάχνω στον ορίζοντα μπας και δω τα Στροφάδια, που τόσα έχω
ακούσει γι αυτά.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Εις μάτην όμως.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Αλλά, το ηλιοβασίλεμα με μαγεύει και δεν παίρνω από κει τα
μάτια μου, μέχρι να δω τον πορφυρένιο
δίσκο να σβήνει το φως και τη λαύρα του βουτώντας στο πέλαγος.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Την ίδια στιγμή, ένα υγρό αεράκι που έρχεται από τη θάλασσα με κάνει να
αναριγήσω.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Είναι ώρα να γυρίσω πίσω.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Βλέπω το ποδήλατο να λείπει και το "<span lang="EN-US">Skoda</span>" μου να με περιμένει
παρκαρισμένο.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Και το όνειρο κάπου εδώ τελειώνει.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Ανοίγω την πόρτα του να μπω κα μπαίνω στο… σήμερα.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Βάζω μπρος και ξεκινάω.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Τώρα, ο δρόμος μου φαίνεται πιο φαρδύς και έχει κι έναν μικρό ποδηλατόδρομο
στη μια του πλευρά.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Περνάει μέσα από μια πόλη καινούργια, με δεκάδες σπίτια, αυλές
και δέντρα.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Είναι χτισμένα, εκεί, που κάποτε υπήρχαν μόνον οι αμμόλοφοι.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Τα έχτισαν, λένε, οι αυτοαποκαλούμενοι
"Οικιστές
της παραλίας".</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Είναι τα ''αυθαίρετα''.</span></p><p>
<span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Προχωράω και όσο προχωράω, τόσο το σήμερα παίρνει τη
θέση του τότε…</span></span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: left;">--------------------------------------------</p><p class="MsoNormal" style="text-align: left;"></p><p class="MsoFootnoteText"><span style="font-family: arial;"><span class="MsoFootnoteReference"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span style="line-height: 115%;">[1]</span></span><!--[endif]--></span>
γράνα = ρέμα</span></p><p></p><p class="MsoFootnoteText"><span style="font-family: arial;"><span class="MsoFootnoteReference"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span style="line-height: 115%;">[2]</span></span><!--[endif]--></span>
χαμοκέλα = μικρή καλύβα</span></p><p class="MsoNormal">
<span style="font-family: arial;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="line-height: 115%;"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span style="line-height: 115%;">[3]</span></span><!--[endif]--></span></span><span style="line-height: 115%;"> στρατόνι = μονοπάτι</span></span></p><p class="MsoFootnoteText"><span style="font-family: arial;"><span class="MsoFootnoteReference"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span style="line-height: 115%;">[4]</span></span><!--[endif]--></span>
βουτσέλα = βαρελάκι για νερό</span></p><p class="MsoNormal"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: arial;">
<span class="MsoFootnoteReference"><span style="line-height: 115%;"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span style="line-height: 115%;">[5]</span></span><!--[endif]--></span></span><span style="line-height: 115%;"> σφερδούκλι = ασφόδελος</span></span></span></p>φανοστάτηςhttp://www.blogger.com/profile/14286431664281603944noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-8511499495979637016.post-22916725909029189072024-03-09T09:00:00.001+02:002024-03-09T09:04:51.328+02:00 Γράμμα προς νεοσύλλεκτον:<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWkt3NwJryh1Q7SgKvfcVEOtwFTBn7efJXUaWswTJbQvZcpAbrKL1NE6RDOJGUWbpaufHHY9HzRzArA1C6wAxs1z2DbZuZqlXLEwDviw6M_Hx9V_PdM08FlEy00j11aWB2RUFItoq9J9cE5_R6Re-fAHfVlp6i5J5FLphY8l87HwyJ7KuQfzEXyJtb-GvE/s725/d.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="519" data-original-width="725" height="286" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWkt3NwJryh1Q7SgKvfcVEOtwFTBn7efJXUaWswTJbQvZcpAbrKL1NE6RDOJGUWbpaufHHY9HzRzArA1C6wAxs1z2DbZuZqlXLEwDviw6M_Hx9V_PdM08FlEy00j11aWB2RUFItoq9J9cE5_R6Re-fAHfVlp6i5J5FLphY8l87HwyJ7KuQfzEXyJtb-GvE/w400-h286/d.jpg" width="400" /></a></div><br /><div style="text-align: right;"> <i>Ζαχάρω 6-11-1972, Δευτέρα</i> </div><p></p>
<p class="MsoNormal"><i> </i></p>
<blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i> Αγαπητέ Κωστάκη.</i></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i>Ευχόμεθα Στρατιωτάκι
να είσαι πάντοτε καλά και ο καιρός αφού θα συνηθήσεις την καινούργια ζωή θα
περάση γρήγορα και άμα γίνεις αξιωματικός τόσο το καλύτερο.</i></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i>Όταν ήμουν εγώ
στρατιώτης τα καζάνια τα καθάριζαν οι μάγειροι, τους τιμωρημένους έβαζαν, τώρα
δεν ηξεύρω τι νόμος είναι.</i></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i>Η μητέρα σου ήλθε από
το Σάββατον.</i></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i>Την Δήμητρα την
επήραμε χθες τηλέφωνον, όταν ήλθε από την Κόρινθο.</i></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i>Μας είπε ότι είσαι καλά
και ότι σου μοιάζουν τα στρατιωτικά και του Χριστού θα σας δώσουν άδεια.</i></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i>Γιατί να μην έλθεις με
τα στρατιωτικά, όπως βλέπουμε στην φωτογραφία σου παν ωραία, ποίοι συνάδελφοι
είνε αυτοί δεν τους γνωρίζουμε, εσένα σε έχουν πάει ωραία.</i></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i>Ο Θανάσης θα έλθη του
Χριστού με άδεια επομένως θα τον ιδούμε και θα ειπούμε.</i></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i>Την υποτροφία το έχεις
ειπεί της Δημητρούλας να παρακολουθεί και ό, τι άλλο σε αφορά.</i></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i>Στον ύπνο περνάς καλά, μου λεν ότι σας δίδουν και στρωματάκι αφρολέξ, δεν ηξεύρω αν οι κουβέρτες σε
φθάνουν, να σκεπάζεσε καλά και να πιστρώνεσε καλά δια να μην κρυώσεις τώρα που
χειμώνιασε και άμα δεν έχεις υπηρεσία να πέφτης ενωρίς δι’ ύπνον να μην
κακονυχτάς ασκόπως, αφού σηκώνεστε γρήγορα.</i></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i>Πρόσεξε στον χειρισμό
του όπλου μήπως έχει βάλει κανείς φυσίγγι κατά λάθος, θα σου γράφω ανά 2-3
ημέρες.</i></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i>Το στρατιωτικό να το
πάρης διασκέδασιν, αφού το δίπλωμά σου το πήρες, όλοι θα το περάσουν, όλοι.</i></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i>Δεν τους έλεγες ότι
έχεις πλατιποδία μήπως γλυτώσεις τα Γυμνάσια και όταν κουράζεσαι να ζητάς να σε
αφήνουν καμία μέρα ελεύθερον και να εξετάσουμε μήπως έχει ψηφισθή τώρα κοντά
κανένας νόμος δια τους προστάτας τους ανικάνους, αλλά μας τρώει που παίρνουμε αυτήν
την λίγην σύνταξιν και το κολάζουν εκεί, έχω δια συντήρησιν κ.λ.π.</i></p></blockquote>
<p class="MsoNormal"><i>Άλλο δεν έχω<o:p></o:p></i></p>
<p class="MsoNormal"><i>Σε φιλούμεν<o:p></o:p></i></p>
<i><span face="Calibri, "sans-serif"" style="line-height: 115%;"><span style="font-size: large;">Οι
Γονείς σου</span></span></i><span face="Calibri, "sans-serif"" style="font-size: xx-large; line-height: 115%;"> </span><span face=""Calibri","sans-serif"" style="font-size: 11pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"> </span><div><span face=""Calibri","sans-serif"" style="font-size: 11pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><br /></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAc9vvyuijpr2CHA1iRN9wsEVtuGtu7HlNOZslf5EwkFK-R8N8ahkq3be4Lsp__eX2mJUznz0UDFsiTZM69qp8nj1Jm2PEIn9_K3FL6eFho_V0UVKKsIk__LVr9xhpsiuxce-0rKUst4eer-QDX8EbHV1xkMFXU_jQ2xg5b498VlbhYkfacpkErzC0mWxG/s2744/IMG_20240304_134947238.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2180" data-original-width="2744" height="353" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAc9vvyuijpr2CHA1iRN9wsEVtuGtu7HlNOZslf5EwkFK-R8N8ahkq3be4Lsp__eX2mJUznz0UDFsiTZM69qp8nj1Jm2PEIn9_K3FL6eFho_V0UVKKsIk__LVr9xhpsiuxce-0rKUst4eer-QDX8EbHV1xkMFXU_jQ2xg5b498VlbhYkfacpkErzC0mWxG/w444-h353/IMG_20240304_134947238.jpg" width="444" /></a></div><br /></div><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px;"><div style="text-align: left;"><span face=""Calibri","sans-serif"" style="font-size: 11pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_mgJb7j7P7XOdktxb0s38ecSOhWcRp-UDAQrBbJwHynOvLzyVKL-ZBEl-47MMiRGSLTIaTouJ9xMGu0OL9HcUpK5VgBPmMjzDnAhXbwrdBtHDbOeZ2fCR5dFuu7P55L3amZfrVb1ZF4XUaTc0EBzQx14kylxytdzLyY2pD4nL4-7KGdb7prEzufoUON_I/s2972/IMG_20240304_134936886.jpg" style="font-family: "Times New Roman"; font-size: medium; margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="2268" data-original-width="2972" height="330" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_mgJb7j7P7XOdktxb0s38ecSOhWcRp-UDAQrBbJwHynOvLzyVKL-ZBEl-47MMiRGSLTIaTouJ9xMGu0OL9HcUpK5VgBPmMjzDnAhXbwrdBtHDbOeZ2fCR5dFuu7P55L3amZfrVb1ZF4XUaTc0EBzQx14kylxytdzLyY2pD4nL4-7KGdb7prEzufoUON_I/w433-h330/IMG_20240304_134936886.jpg" width="433" /></a></span></div></blockquote>φανοστάτηςhttp://www.blogger.com/profile/14286431664281603944noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8511499495979637016.post-76825439650106927482024-03-02T09:00:00.001+02:002024-03-02T09:15:02.832+02:00Μιχάλης Γκανάς(1980):<p> </p><p> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigSVq8rDz-s4a8awFE_RJkAF9vcI76BbrwRDTvttnDgKh6DgFLLc3LkJqg4BChe8Y8UbtnWoSrC94UsQ3eBwiDBKvt4aSO0QVUroi_eP66ZYc1JaprGA1ol_w32hxsQ_5OOWE-RqsCMndjphUTWlME2eMs_FYajhABCEzpYi_UnSzj98zjdkrt0lAOXUBy/s450/s3.gy.digital_metaixmio_uploads_asset_data_7352_3431_1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="450" data-original-width="450" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigSVq8rDz-s4a8awFE_RJkAF9vcI76BbrwRDTvttnDgKh6DgFLLc3LkJqg4BChe8Y8UbtnWoSrC94UsQ3eBwiDBKvt4aSO0QVUroi_eP66ZYc1JaprGA1ol_w32hxsQ_5OOWE-RqsCMndjphUTWlME2eMs_FYajhABCEzpYi_UnSzj98zjdkrt0lAOXUBy/s320/s3.gy.digital_metaixmio_uploads_asset_data_7352_3431_1.jpg" width="320" /></a></p><p><br /></p><p><br /></p><p></p><p style="background: white; margin-bottom: 5.65pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><strong><span style="color: black; font-family: Helvetica, "sans-serif";">Λίγος χειμώνας πέρσι και γλυκός </span></strong><span style="color: black; font-family: Helvetica, "sans-serif";"><o:p></o:p></span></span><em style="background-color: transparent;"><span style="font-family: Helvetica, "sans-serif";"><span style="font-size: medium;"> <span style="color: #2b00fe;"> στη Ζυράννα Ζατέλη</span></span></span></em></p>
<p style="background: white; margin-bottom: 5.65pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;"><span style="color: black; font-family: Helvetica, "sans-serif";"><span style="font-size: large;">Λίγος χειμώνας πέρσι και γλυκός·<br />
γλυκύς βραστός με αραιό χαρμάνι.<br />
Χιόνισε ζάχαρη Ζαχάρω και Σοχό<br />
μα στο Ντομπρίνοβο του Σκουρογιάννη<br />
(Ντουμπρίνοβο το λεν οι χωριανοί<br />
κι ας γράφουν οι ταμπέλες Ηλιοχώρι)<o:p></o:p></span></span></p>
<p style="background: white; margin-bottom: 5.65pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;"><span style="color: black; font-family: Helvetica, "sans-serif";"><span style="font-size: large;">αρκούδες άυπνες αλλάζανε πλευρό<br />
και δέρνονταν τα φίδια στο Ζαγόρι.<br />
Νύσταξε κι η αρκούδα του Χατζή<br />
μα πώς να κοιμηθεί με πανωφόρι<o:p></o:p></span></span></p>
<p style="background: white; margin-bottom: 5.65pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;"><span style="color: black; font-family: Helvetica, "sans-serif";"><span style="font-size: large;">αφού τη γούνα της να βγάλει δεν μπορεί<br />
κι ας λιώνει από τη ζέστη η καημένη<br />
γραμμένο της στο Γράμμο να καεί <br />
κι όχι στα γουναράδικα γδαρμένη.<o:p></o:p></span></span></p>
<p style="background: white; margin-bottom: 5.65pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;"><span style="color: black; font-family: Helvetica, "sans-serif";"><span style="font-size: large;">Λίγος χειμώνας πέρσι και γλυκός·<br />
γλυκύς πικρός σε πλαστικό κουπάκι.<br />
Το 'στρωσε θάνατο στη χώρα του χαμού<br />
ετούτο το μακρύ καλοκαιράκι.<o:p></o:p></span></span></p>
<p style="background: white; margin-bottom: 5.65pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;"><span style="color: black; font-family: Helvetica, "sans-serif";"><span style="font-size: large;">Αύγουστος-Σεπτέμβριος 2007</span><span style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p style="background: white; margin-bottom: 5.65pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;"><em><span style="color: black; font-family: Helvetica, "sans-serif";"><span style="font-size: medium;"> </span></span></em></p><br /><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="background-color: white; color: #202122; font-family: sans-serif;">Γεννήθηκε στον </span><a href="https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%83%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AC%CF%82_%CE%98%CE%B5%CF%83%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82" style="background: none rgb(255, 255, 255); color: #3366cc; font-family: sans-serif; overflow-wrap: break-word; text-decoration-line: none;" title="Τσαμαντάς Θεσπρωτίας">Τσαμαντά Θεσπρωτίας</a><span style="background-color: white; color: #202122; font-family: sans-serif;"> το </span><a href="https://el.wikipedia.org/wiki/1944" style="background: none rgb(255, 255, 255); color: #3366cc; font-family: sans-serif; overflow-wrap: break-word; text-decoration-line: none;" title="1944">1944</a><span style="background-color: white; color: #202122; font-family: sans-serif;"> και έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής του σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.</span><span style="background-color: white; color: #202122; font-family: sans-serif;"> Φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάστηκε ως βιβλιοπώλης, ως επιμελητής τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών εκπομπών και ως κειμενογράφος. Πολλά ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί από σημαντικούς Έλληνες και ξένους μουσικοσυνθέτες όπως ο </span><a href="https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82_%CE%98%CE%B5%CE%BF%CE%B4%CF%89%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82" style="background: none rgb(255, 255, 255); color: #3366cc; font-family: sans-serif; overflow-wrap: break-word; text-decoration-line: none;" title="Μίκης Θεοδωράκης">Μίκης Θεοδωράκης</a><span style="background-color: white; color: #202122; font-family: sans-serif;">, ο </span><a href="https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%BA%CE%B1%CF%8A%CF%86%CF%8D%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CF%82" style="background: none rgb(255, 255, 255); color: #3366cc; font-family: sans-serif; overflow-wrap: break-word; text-decoration-line: none;" title="Θανάσης Γκαϊφύλλιας">Θανάσης Γκαϊφύλλιας</a><span style="background-color: white; color: #202122; font-family: sans-serif;">, ο </span><a href="https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%B7%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85_(%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82)" style="background: none rgb(255, 255, 255); color: #3366cc; font-family: sans-serif; overflow-wrap: break-word; text-decoration-line: none;" title="Δημήτρης Παπαδημητρίου (μουσικός)">Δημήτρης Παπαδημητρίου</a><span style="background-color: white; color: #202122; font-family: sans-serif;">, ο </span><a href="https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%9E%CF%85%CE%B4%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82" style="background: none rgb(255, 255, 255); color: #3366cc; font-family: sans-serif; overflow-wrap: break-word; text-decoration-line: none;" title="Νίκος Ξυδάκης">Νίκος Ξυδάκης</a><span style="background-color: white; color: #202122; font-family: sans-serif;">, o </span><a class="new" href="https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ara_Dinkjian&action=edit&redlink=1" style="background: none rgb(255, 255, 255); color: #d73333; font-family: sans-serif; overflow-wrap: break-word; text-decoration-line: none;" title="Ara Dinkjian (δεν έχει γραφτεί ακόμα)">Ara Dinkjian</a><span style="background-color: white; color: #202122; font-family: sans-serif;">, κ.ά. Το </span><a href="https://el.wikipedia.org/wiki/1994" style="background: none rgb(255, 255, 255); color: #3366cc; font-family: sans-serif; overflow-wrap: break-word; text-decoration-line: none;" title="1994">1994</a><span style="background-color: white; color: #202122; font-family: sans-serif;"> τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο ποίησης για το έργο του </span><i style="background-color: white; color: #202122; font-family: sans-serif;">Παραλογή κ</i><span style="background-color: white; color: #202122; font-family: sans-serif;">αι το 2011 βραβεύτηκε για το σύνολο του ποιητικού του έργου από την Ακαδημία Αθηνών.</span><sup class="reference" id="cite_ref-4" style="background-color: white; color: #202122; font-family: sans-serif; line-height: 1em; text-wrap: nowrap; unicode-bidi: isolate;"></sup></div><br />φανοστάτηςhttp://www.blogger.com/profile/14286431664281603944noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8511499495979637016.post-8726741985053188722024-02-24T09:00:00.001+02:002024-02-24T09:02:11.684+02:00Δημήτρης Φύσσας (1956-2024):<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi55YRVUuFSFTRx7R93fxnnK7cOxgFUudugSKQIJhzOkTJNeL1214JCq0jwJutYlINEEiC6NHmCEHxqQx-TqOq0ahxdxVSZqojUSP1ln59FWA9a10QLK60V-zxugGiqd8aIBL9_Xm290liUtQ5QI7JDesj1srkF7uqVikf6QAnQkegVvUU1YjLzgDv-UrAm/s1074/dimitris-fyssas.webp" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="1074" height="224" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi55YRVUuFSFTRx7R93fxnnK7cOxgFUudugSKQIJhzOkTJNeL1214JCq0jwJutYlINEEiC6NHmCEHxqQx-TqOq0ahxdxVSZqojUSP1ln59FWA9a10QLK60V-zxugGiqd8aIBL9_Xm290liUtQ5QI7JDesj1srkF7uqVikf6QAnQkegVvUU1YjLzgDv-UrAm/w400-h224/dimitris-fyssas.webp" width="400" /></a></div><br /> <p></p><p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #171717; font-size: large;"><b>Η Σπασμένη Πόρτα</b></span><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #171717; font-size: large;"><o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #171717;"><span style="font-size: medium;">Στους Οπλατζήδες και στους Ελασίτες<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #171717;"><span style="font-size: medium;">μίλησε έτσι ο Κωνσταντινίδης Δημήτριος:<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #171717;"><span style="font-size: medium;">"Γιατί μού σπάσατε την πόρτα, αντί να μου χτυπήσετε -<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #171717;"><span style="font-size: medium;">Αφού το ξέρετε, ποτέ δεν κρύφτηκα<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #171717;"><span style="font-size: medium;">Εγώ δεν έφυγα να πάω στη Σκομπία<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #171717;"><span style="font-size: medium;">Δεν ήμουνα για στρωματσάδα Κολωνάκι εγώ<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #171717;"><span style="font-size: medium;">Γιατί ποτέ δεν πείραξα κανένα<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #171717;"><span style="font-size: medium;">Ήμουνα βασιλόφρων, είμαι ακόμα, και λοιπόν;<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #171717;"><span style="font-size: medium;">Κι αν σας ματώσαν Χίτες, Ταγματασφαλίτες<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #171717;"><span style="font-size: medium;">Τραβάτε να ζητήσετε σ' αυτούς τα
ρέστα<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #171717;"><span style="font-size: medium;">Εγώ έπαθα κρυοπαγήματα στην Αλβανία<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #171717;"><span style="font-size: medium;">και μπήκα πολεμώντας Κοριτσά -<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #171717;"><span style="font-size: medium;">Πού ήσασταν τότε, αμούστακα παιδάκια;<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #171717;"><span style="font-size: medium;">Για αυτό δεν έφυγα να πάω στη Σκομπία<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #171717;"><span style="font-size: medium;">Γιατί δεν είχα τίποτα να φοβηθώ<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #171717;"><span style="font-size: medium;">-Ήμουνα βασιλόφρων, και λοιπόν;-<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #171717;"><span style="font-size: medium;">Στη γειτονιά μου όλοι με ξέρανε<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #171717;"><span style="font-size: medium;">Ξέραν ποιός ήτανε ο Μήτσος ο ψηλός<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #171717;"><span style="font-size: medium;">Και ότι δεν πείραξα κανέναν<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #171717;"><span style="font-size: medium;">Και οι ντόπιοι αριστεροί εδώ φίλοι μου όλοι<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #171717;"><span style="font-size: medium;">(Μάλιστα ενίοτε φίλοι ευεργετημένοι)-<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #171717;"><span style="font-size: medium;">Εσείς δεν ήσασταν όχι απ' την Κυπριάδη<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #171717;"><span style="font-size: medium;">Καν Πατησιώτες δεν υπήρξατε, άγνωστες φάτσες<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #171717;"><span style="font-size: medium;">Ποιοί ήσασταν και πούθε ήρθατε;<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #171717;"><span style="font-size: medium;">Και σπάσατε την πόρτα, αντί να μου χτυπήσετε.<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #171717;"><span style="font-size: medium;">Μόνο και μόνο γιατί είχ' άλλα μυαλά.<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #171717;"><span style="font-size: medium;">Ενώ ποτέ δεν πείραξα κανέναν<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #171717;"><span style="font-size: medium;">Δεν είχα λόγο να κρυφτώ, δεν κρύφτηκα -<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #171717;"><span style="font-size: medium;">Στην ίδια μου τη γειτονιά με φυλακίσατε<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #171717;"><span style="font-size: medium;">Στη βίλα που ξεδιαλέγατε τον κόσμο για την Ούλεν<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #171717;"><span style="font-size: medium;">(Με το παιδί και τη γυναίκα αγάλματα στο σπίτι)<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #171717;"><span style="font-size: medium;">Κι ύστερα με τραβολογούσατε στα χιόνια, στα βουνά<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #171717;"><span style="font-size: medium;">Γύρω μου αίματα, κουρέλια, γκάβαλα, διαταγές<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #171717;"><span style="font-size: medium;">Κι όπως μας σέρνατε ξανάπαθα κρυοπαγήματα -<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #171717;"><span style="font-size: medium;">Για να γυρίσω άρρωστος μετά τη Βάρκιζα<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #171717;"><span style="font-size: medium;">Και να πεθάνω λιγάκι πιο μετά<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #171717;"><span style="font-size: medium;">Έχοντας ίσα επισκευάσει τη σπασμένη πόρτα".-</span><span style="font-size: 9pt;"><o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="color: #171717; font-size: 9pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> </span><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #171717; font-size: 9pt;"> </span></p><p>
<span face="Arial, "sans-serif"" style="background: rgb(251, 251, 248); color: #171717; line-height: 115%;"><span style="font-size: medium;"><i>Ο <strong><span style="font-weight: normal;">Δημήτρης Φύσσας</span></strong> γεννήθηκε στην Αθήνα το 1956
και σπούδασε Νεοελληνική Φιλολογία και Πολιτική Επιστήμη. Όπως ανέφερε ο
ίδιος, βρέθηκε «στην πιάτσα του ιδιωτικού τομέα με ποικίλα επαγγέλματα από
το 1974». Υπήρξε συγγραφέας, δημοσιογράφος και μέλος της ΑΛΕΦ, της Ένωσης των Άθεων, της
Εταιρείας Συγγραφέων και του Συλλόγου «Αναγέννηση» περιοχής Κυπριάδη.
Εκατοντάδες κείμενα και εκατοντάδες ραδιοφωνικές εκπομπές για θέματα
βιβλίου, λογοτεχνικά, αθηναιολογικά, πολιτικά έφεραν την υπογραφή του. Όπως και
δεκάδες βιβλία. Ο Δημήτρης Φύσσας πέθανε σήμερα 23 Φεβρουαρίου 2024. </i></span></span></p><p><span face="Arial, "sans-serif"" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: 115%;"><span style="color: #ff00fe; font-size: medium;"><i><b>Πηγή: Athens Voice</b></i></span></span></p>φανοστάτηςhttp://www.blogger.com/profile/14286431664281603944noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8511499495979637016.post-81952554730469069622024-02-17T09:00:00.001+02:002024-02-17T09:04:16.081+02:00Δημήτρης Κουκουλάς (1947): Μητέρες<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgg1rycDf6GKf6IyE80Gn2bmu9wuAbmrJIoYiDMWmkxrju3Bq3j4S278mzEjw_CnKDF2d46MvcjcOna2xocIOKxUiDPhaqHg-pRTjh5NSAH7vpb3UZ0brtFl38e_cuQZpr6KzArLLJZpjRIxSdnC0c_WDOSfXon1Qes_Sz_gz4f0UgnYa6uQsA_Gop25UoJ/s2000/240988803_4083508905108925_3023220495576785904_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2000" data-original-width="1500" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgg1rycDf6GKf6IyE80Gn2bmu9wuAbmrJIoYiDMWmkxrju3Bq3j4S278mzEjw_CnKDF2d46MvcjcOna2xocIOKxUiDPhaqHg-pRTjh5NSAH7vpb3UZ0brtFl38e_cuQZpr6KzArLLJZpjRIxSdnC0c_WDOSfXon1Qes_Sz_gz4f0UgnYa6uQsA_Gop25UoJ/w300-h400/240988803_4083508905108925_3023220495576785904_n.jpg" width="300" /></a></div><br /><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0ndtN5b_4OO_xov8EWDnTBvZeZCQPnaD8jScHffi4XqADWZf7eqaWZXGHuumEPFzSama4h5SoEdJiPrRSU6ELbIZsqkGk6OQXmAnuHVSICaP98BtY-iBUNJRX8B1Yb11mp3ELElS7CDki-59TxMEP-Gt6RRioIzxkEiyZ2HngG6Q9wx0exg8E5I67eCUP/s3472/%CE%B1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3472" data-original-width="2362" height="875" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0ndtN5b_4OO_xov8EWDnTBvZeZCQPnaD8jScHffi4XqADWZf7eqaWZXGHuumEPFzSama4h5SoEdJiPrRSU6ELbIZsqkGk6OQXmAnuHVSICaP98BtY-iBUNJRX8B1Yb11mp3ELElS7CDki-59TxMEP-Gt6RRioIzxkEiyZ2HngG6Q9wx0exg8E5I67eCUP/w596-h875/%CE%B1.jpg" width="596" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPYS2gZB4Mys7VlSkBf9COYtSedtrGxFkErAzswt2xaqijngZrrpyjd68fFFCDSQQxjUcXXrp2Zmb6IMH56sxYvizFHJE22vbdfAe9wXDOr2LX_DowNtWfVyG8Jgqkcs4L9tacEjW5pudafJa2sAaoFpASbmcbp0yGywggRcZU6QfSX9RaG4HACUL8vCZB/s2362/%CE%B2.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2109" data-original-width="2362" height="539" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPYS2gZB4Mys7VlSkBf9COYtSedtrGxFkErAzswt2xaqijngZrrpyjd68fFFCDSQQxjUcXXrp2Zmb6IMH56sxYvizFHJE22vbdfAe9wXDOr2LX_DowNtWfVyG8Jgqkcs4L9tacEjW5pudafJa2sAaoFpASbmcbp0yGywggRcZU6QfSX9RaG4HACUL8vCZB/w602-h539/%CE%B2.jpg" width="602" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoZuauOluZS6s_iKAZzKIM3Wn1Y11L9B6yXyFLp0dduJd42-PDNAPQTBi3tYJWRjijH0OzQZrnvUz5Et7tjaJXWGW2ghevjd0KrwYlvkx5nBc7yL8RZOWVFsUuCeDa6lnxwGJR_-pDvDHsno-1rDBH3Gc2SoLlvyiRH9cbRZx1sJUzWZC7NGEMg0tSHEGh/s1677/IMG-0913.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1677" data-original-width="1161" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoZuauOluZS6s_iKAZzKIM3Wn1Y11L9B6yXyFLp0dduJd42-PDNAPQTBi3tYJWRjijH0OzQZrnvUz5Et7tjaJXWGW2ghevjd0KrwYlvkx5nBc7yL8RZOWVFsUuCeDa6lnxwGJR_-pDvDHsno-1rDBH3Gc2SoLlvyiRH9cbRZx1sJUzWZC7NGEMg0tSHEGh/w278-h400/IMG-0913.jpg" width="278" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><span face=""Didact Gothic", Arial, Tahoma, sans-serif" style="background-color: #efefef; font-size: 17px;"><span style="color: #800180;">Ο Δημήτρης Κουκουλάς γεννήθηκε στη Μεσσηνία το 1947. Σπούδασε οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Γνωστός και πολυγραφότατος blogger με το ψευδώνυμο navarino-s, όπου καταπιάνεται με ποικιλία θεμάτων από κινηματογράφο και λογοτεχνία μέχρι αθλητισμό, μαγειρική και λαογραφία. Πρωτοεμφανίστηκε στη λογοτεχνία με το έργο του "Τα φορτηγά και άλλες ιστορίες".</span></span><div><span face=""Didact Gothic", Arial, Tahoma, sans-serif" style="background-color: #efefef; font-size: 17px;"><span style="color: #800180;">Ακολούθησαν ''Οι Αριστεριστές'', ''Βαρκαρόλα''.</span></span><div><span face=""Didact Gothic", Arial, Tahoma, sans-serif" style="background-color: #efefef; color: #626262; font-size: 17px;"><br /></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><span face=""Didact Gothic", Arial, Tahoma, sans-serif" style="background-color: #efefef; color: #626262; font-size: 17px;"><br /></span></div></div>φανοστάτηςhttp://www.blogger.com/profile/14286431664281603944noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8511499495979637016.post-50248750819441308502024-02-14T09:00:00.071+02:002024-02-14T09:07:10.947+02:00Κώστας Περδίκης: Σαράντα πέντε (45) χρόνια κοινής ζωής<p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><span style="text-align: left;">14 Φεβρουαρίου 1979 - 14 Φεβρουαρίου 2024 </span> </span></p><p style="text-align: right;"><span style="font-size: medium;"><b><span style="color: #ff00fe;">Για την Κλειώ</span></b></span></p><p style="text-align: right;"><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrRr_iQS-_g68kftRBhPLN9j9hBmWbznkwVejlEkzwMNd08ez3S3clitSL_IFVxnmBCB-5BexJPXy25drj2wOdQoDh36jW2jwx9IMyiujfETcFesBTzdqOxJSy4oSXsG1MQysxXgbSLwAv20CVKEofE69-hDz4eavQBcKnpDPVJMq4USvwFrJGD5HvqIgl/s1758/%CE%A3%CE%B1%CF%87%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CF%81%CE%B5%CF%82.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1758" data-original-width="1371" height="886" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrRr_iQS-_g68kftRBhPLN9j9hBmWbznkwVejlEkzwMNd08ez3S3clitSL_IFVxnmBCB-5BexJPXy25drj2wOdQoDh36jW2jwx9IMyiujfETcFesBTzdqOxJSy4oSXsG1MQysxXgbSLwAv20CVKEofE69-hDz4eavQBcKnpDPVJMq4USvwFrJGD5HvqIgl/w691-h886/%CE%A3%CE%B1%CF%87%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CF%81%CE%B5%CF%82.jpg" width="691" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br />φανοστάτηςhttp://www.blogger.com/profile/14286431664281603944noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8511499495979637016.post-88164946778954178402024-02-10T09:00:00.001+02:002024-02-10T09:07:47.571+02:00Paul Arène (1843-1896): «Η Πρωτοχρονιά του Νέγρου» (Μετάφραση: Καίτη Κάστρο)<p><span style="color: #2b00fe; font-size: large;"> </span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #2b00fe; font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4DCPlHWNQg5ljm73yaex_7fJXPXupqegPHch7xyTEVLm3YhlAQlQcyuAyNhUJoQrLdCVM1FU2ERK9Pb98xQfu9H_umkzqcvFx9pibfb4EwbUbJyDm-D50hJ6sOKvxRO31nbwMY6_XBD3IHMLdVwu0kTBKwgGg6GX_DXjSZadq58NJcV39W9bMvabeOgmo/s404/Paul_Ar%C3%A8ne_by_Antoine-Jean_Injalbert.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="404" data-original-width="302" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4DCPlHWNQg5ljm73yaex_7fJXPXupqegPHch7xyTEVLm3YhlAQlQcyuAyNhUJoQrLdCVM1FU2ERK9Pb98xQfu9H_umkzqcvFx9pibfb4EwbUbJyDm-D50hJ6sOKvxRO31nbwMY6_XBD3IHMLdVwu0kTBKwgGg6GX_DXjSZadq58NJcV39W9bMvabeOgmo/s320/Paul_Ar%C3%A8ne_by_Antoine-Jean_Injalbert.jpg" width="239" /></a></span></div><span style="color: #2b00fe; font-size: large;"><br /></span><p></p><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 3.4pt; text-align: justify;"><span face="Arial, "sans-serif""><span style="color: #2b00fe; font-size: large;">Ο ήλιος δεν είχε φανεί τούτο το πρωινό, ούτε το προηγούμενο, ούτε και
κανένα άλλο πρωινό, όλες τις μελαγχολικές τούτες μέρες, ενός ακόμη πιο
μελαγχολικού τέλους του χρόνου. Ένας ήλιος γκρίζος σ΄ έναν πιο γκρίζο και πιο
μουντό ουρανό. Από τον φουσκωμένο Σηκουάνα που τα κιτρινισμένα νερά του
παράσερναν θάμνους και πλημμύριζαν υδατοφράκτες και αποβάθρες, αναδύονταν μια
ομίχλη που τον έκανε να φαντάζει ακόμη πιο πλατύς, μια πυκνή ομίχλη –σκιά και
φάντασμα του ποταμού- που υπερπηδώντας το περίφραγμα, πότιζε τα σπίτια με τ΄
απαλά της κύματα και γιόμιζε με μελαγχολία τις χαρούμενες μικρές προθήκες.<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 3.4pt; text-align: justify;"><span face="Arial, "sans-serif""><span style="color: #2b00fe; font-size: large;">Η προκυμαία ήταν έρημη∙ μονάχα κάποιος νέγρος στεκόταν ακίνητος μπροστά σε
μια βιτρίνα και κοίταζε κάτι μικροσκοπικές σέρες με κάτι ακόμη πιο μικροσκοπικά
φυτά, που με τις αιχμηρές τους άκρες και τους ελικοειδείς κορμούς τους φάνταζαν
μικρογραφία τροπικού τοπίου. Με τα παιδιάστικα μάτια του, όπου η ξενιτιά είχε
σταλάξει τόση θλίψη, ο κακόμοιρος γέρο-νέγρος, τουρτουρίζοντας από το κρύο,
φανταζόταν πως έβλεπε, ανάμεσα από τα φύλλα του καχεκτικού κάκτου και της
ραχιτικής αλόης, τους ανάλαφρους λόφους κάποιας όασης της πατρίδας του να
αχνοφαίνονται σε κάποιον μακρινό αντικατοπτρισμό και την απέραντη κοιλάδα να
τελειώνει ΄κει κάτω στον ορίζοντα σε μια λευκή γραμμή, που ΄ρχονταν σε τέλεια
αντίθεση με το βαθύ γαλάζιο ουρανό.<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 3.4pt; text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;">
<span face="Arial, "sans-serif"" style="line-height: 115%;"><span style="color: white; font-size: large;">Έμεινε ΄κει ώρα πολλή, σαν σε
έκσταση, ο κακόμοιρος ο νέγρος∙ ύστερα απομακρύνθηκε λιγάκι, για να σταθεί και
πάλι σε κάποιαν άλλη βιτρίνα, όπου πίσω από το γυαλιστερό πλέγμα των μεγάλων
κλουβιών πετούσαν και ξεφώνιζαν χαρούμενα κάθε είδους πολύχρωμα πουλιά, που
πάνω στις φτερούγες τους ήταν χαραγμένη η χαρά κάποιας ηλιόλουστης χώρας.</span></span></p><p><span face="arial, sans-serif" style="background-color: white; color: #4d5156;"><span style="font-size: medium;"><i>Ο Paul-Auguste Arène ήταν Προβηγκιανός ποιητής και Γάλλος συγγραφέας.</i></span></span></p><p><span face="Arial, sans-serif" style="background-color: white; color: #ff00fe;"><span style="font-size: medium;">Πηγή: <i>Ποιείν</i></span></span></p>φανοστάτηςhttp://www.blogger.com/profile/14286431664281603944noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8511499495979637016.post-51753290295322341592024-02-03T09:00:00.002+02:002024-02-03T10:34:24.755+02:00Κώστας Περδίκης: Μικρό Ερωτικό<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYNyvXJeWoxJNzc_UAx5uug_dsgjq1Y76IuWusEMxHC6Duzv_GzhsJCnsGjJETKCfFHTMQWgpgBQXX1m3oFl2FIHOxDDQpvigHJPbU3qQEcrBbA0rKK4_BKdrPtvw_GMbW0f6g9RKlfJHnduPqO5ONRehpDXqdK0DSh7PVT0_uHVGMIT2Qz_HB9rC0e4h5/s600/%CE%9C%CE%B9%CE%BA%CF%81%CF%8C%20%CE%95%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="447" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYNyvXJeWoxJNzc_UAx5uug_dsgjq1Y76IuWusEMxHC6Duzv_GzhsJCnsGjJETKCfFHTMQWgpgBQXX1m3oFl2FIHOxDDQpvigHJPbU3qQEcrBbA0rKK4_BKdrPtvw_GMbW0f6g9RKlfJHnduPqO5ONRehpDXqdK0DSh7PVT0_uHVGMIT2Qz_HB9rC0e4h5/w298-h400/%CE%9C%CE%B9%CE%BA%CF%81%CF%8C%20%CE%95%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C.jpg" width="298" /></a></div><br /><p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"></p><p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><span face="Arial, "sans-serif"" style="text-align: justify;">Στις
τελευταίες τάξεις του Δημοτικού, ο δάσκαλος με έβαζε να μοιράζω στα άλλα παιδιά
το περιοδικό </span><i style="font-family: Arial, "sans-serif"; text-align: justify;">"Ελληνικός Ερυθρός
Σταυρός Νεότητος".</i></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><span face=""Arial","sans-serif"">Το
περιοδικό, αν θυμάμαι καλά, έβγαινε κάθε μήνα και έκανε 1,50 δραχμές.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><span face=""Arial","sans-serif"">Εκείνη
τη χρονιά καθόμουνα μπροστά, στη πρώτη σειρά, στο ίδιο θρανίο με τον Γιώρη.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><span face=""Arial","sans-serif"">Δίπλα
μας άρχιζαν τα θρανία των κοριτσιών.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><span face=""Arial","sans-serif"">Μόλις
κάνει διάλειμμα, δίνω ένα τεύχος του περιοδικού στην πλαϊνή μου συμμαθήτρια και
κείνη βγάζει τα κέρματα και απλώνει το χέρι της προς τα μένα για να τα πιάσω.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><span face=""Arial","sans-serif"">Βάζει
στη φούχτα μου τις 1,50 δραχμές, αλλά για λίγα δευτερόλεπτα δεν αφήνει το χέρι
μου.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><span face=""Arial","sans-serif"">Το
σφίγγει μέσα στο δικό της και την ίδια στιγμή, με το πιο γλυκό της χαμόγελο,
καρφώνει τα μάτια της, ίσια, στα δικά μου.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><span face=""Arial","sans-serif"">Το
βλέμμα της εκείνο, ήταν ολοφάνερο ότι κάτι ήθελε να πει, είχε ένα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τελείως ξεχωριστό νόημα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><span face=""Arial","sans-serif"">Θα
γελάσετε βέβαια, το ξέρω, αλλά εγώ θα το πω.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><span face=""Arial","sans-serif"">Ύστερα
από τόσα χρόνια, το θυμάμαι ακόμη.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><span face=""Arial","sans-serif"">Όπως
άλλωστε δεν ξεχνώ και το σφίξιμο του χεριού μου, για λίγα δευτερόλεπτα, μέσα
στο ζεστό δικό της χέρι.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><span face=""Arial","sans-serif"">Για
μένα, αυτό το "μικρό" συμβάν ήταν, ίσως, το πρώτο μου ερωτικό
σκίρτημα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><span face=""Arial","sans-serif"">Δεν
έμαθα ποτέ αν και για κείνη τη συμμαθήτριά μου ήταν το ίδιο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><span face=""Arial","sans-serif"">Πάντα
πίστευα ότι τα κορίτσια στα ερωτικά ήσαν πιο μπροστά από μας, τ’ αγόρια… <o:p></o:p></span></p><br /><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/TbIiAa7xUF4" width="320" youtube-src-id="TbIiAa7xUF4"></iframe></div><br />φανοστάτηςhttp://www.blogger.com/profile/14286431664281603944noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8511499495979637016.post-72460183064303828622024-01-31T09:00:00.003+02:002024-01-31T09:11:04.031+02:00Ἐμμανουὴλ Ῥοΐδης (1935-1904): «Μονόλογος εὐαισθήτου ἀνδρός» (εφημ. “Εμπρός”,11.11.1896)<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRqqSNLEB5O-iH-Z5022txGe6t0Qs6jW6aXBjXBO1qa2-aMQhRgruJRlkSH520Y1JloF4GxH4vEbxaksJ_se0PspRyxlb5q_IhMQuudUV9hOeQPuG5tNH0e-FW1uLOQS9pVixcuNRIBQsKPwb_Edmj3UlslPRq2_Djf8GTuchikt8TX_j6tjgnobsawOyM/s1140/28979-roidis-1140x630.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="630" data-original-width="1140" height="221" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRqqSNLEB5O-iH-Z5022txGe6t0Qs6jW6aXBjXBO1qa2-aMQhRgruJRlkSH520Y1JloF4GxH4vEbxaksJ_se0PspRyxlb5q_IhMQuudUV9hOeQPuG5tNH0e-FW1uLOQS9pVixcuNRIBQsKPwb_Edmj3UlslPRq2_Djf8GTuchikt8TX_j6tjgnobsawOyM/w400-h221/28979-roidis-1140x630.jpg" width="400" /></a></div><br /><p></p><p></p><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 3.4pt; text-align: justify;"><span face="Arial, "sans-serif""><span style="color: #2b00fe; font-size: large;">Μεγάλη δυστυχία εἶναι νὰ ἔχει κανεὶς πολὺ καλὴν καρδίαν. Τὸ ἠξεύρω ἐκ
πείρας, διότι μ᾿ ἔκαμεν ὁ Θεὸς πάρα πολὺ εὐαίσθητον. Δὲν ἠμπορῶ νὰ δῶ ἄνθρωπον
νὰ πάσχῃ καὶ νὰ κλαίει, χωρὶς νὰ γίνουν τὰ νεῦρα μου ἄνω κάτω, οὔτε νὰ ἐννοήσω
πὼς κατορθώνουν ἄλλοι νὰ παρευρίσκωνται εἰς λυπηρὰ θεάματα. Ἂν τύχη ν᾿ ἀποθάνη
γνώριμός των, τρέχουν εἰς τὴν κηδείαν, ἀκόμη καὶ ἂν χιονίζῃ. Ἀλλ᾿ ἐγὼ δὲν
ἠμπορῶ νὰ ἰδῶ ἀποθαμένον ἄνθρωπον ὅπου ἐγνώρισα ζωντανόν, χωρὶς νὰ μὲ ταράξη ἡ
σκέψις ὅτι κι ἐγὼ θ᾿ ἀποθάνω. Ἔπειτα ἂν οἱ συγγενεῖς του ἐφαίνοντο φρόνιμοι καὶ
παρηγορημένοι, τοῦτο θὰ μ᾿ ἐπείραζε, διότι δὲν ἀγαπῶ τοὺς ἐγωιστάς. Ἂν πάλιν
ἔκλαιαν καὶ ἐθρήνουν, τὸ θέαμα θὰ μοῦ ἔκοπτε τὴν ὄρεξιν ἢ θὰ χαλοῦσε τὴν χώνεψίν
μου. Τὸ στομάχι μου εἶναι κι ἐκεῖνο εὐαίσθητο καὶ δυὸ πράγματα δὲν ἠμπορεῖ νὰ
χωνέψη, τὸν ἀστακὸν καὶ τὰς συγκινήσεις. Τᾶς συγκινήσεις εὔκολον εἶναι νὰ τὰς
ἀποφύγω, νὰ μὴν τρώγω ὅμως ἀστακὸν θὰ ἦτο θυσία τόσόν μεγάλη, ὥστε μου
συμβαίνει πολλὲς φορὲς νὰ ξεχάσω πὼς εἶμαι βαρυστόμαχος καὶ νὰ θυμηθῶ ὅτι
πρέπει κανεὶς νὰ συγχωρᾷ εἰς ὅσους ἀγαπᾷ τὰ ἐλαττώματά των.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 3.4pt; text-align: justify;"><span face="Arial, "sans-serif""><span style="color: #2b00fe; font-size: large;">Ἄλλο πρᾶγμα ὅπου δὲν ἠμπορῶ νὰ καταλάβω εἶναι νὰ ὑπάρχουν ἄνθρωποι τόσον
σκληρόκαρδοι, ὥστε νὰ δέχωνται νὰ παρασταθοῦν φίλοι τῶν εἰς μονομαχίαν. Ἀλλ᾿
ἐγὼ εἶμαι εὐαίσθητος, καὶ μόνη ἡ ἰδέα ὅτι ἠμπορεῖ ὁ φίλος μου ἢ ὁ ἀντίπαλός του
νὰ πάθη, μὲ κάμει νὰ ἀνατριχιάζω. Πρὸ πάντων ὅταν συλλογίζομαι, ὅτι τὴν ἡμέραν
τῆς μονομαχίας πρέπει νὰ σηκωθῶ εἰς τὰς ἑπτά, ἂς εἶναι καιρὸς ἄσχημος, νὰ
χασομερέψω εἰς τρεχάματα, συνεντεύξεις καὶ συντάξεις πρωτοκόλλων, καὶ ἴσως νὰ
πληρώσω καὶ ἁμαξιάτικα μὲ κίνδυνο νὰ τὰ χάσω, ἂν τύχῃ, Θεὸς φυλάξοι, ὁ φίλος
μου νὰ σκοτωθῇ.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 3.4pt; text-align: justify;"><span face="Arial, "sans-serif""><span style="color: #2b00fe; font-size: large;">Μεγάλη πρέπει νὰ εἶναι ἡ ἀναισθησία καὶ ἐκείνων ὅπου δανείζουν εἰς τοὺς
φίλους των χρήματα, χωρὶς νὰ συλλογισθοῦν ὅτι ἐνδέχεται νὰ μὴ δυνηθῆ νὰ τὰ
ἀποδώση εἰς τὴν προθεσμίαν, νὰ τοὺς ἐντρέπεται καὶ νὰ τοὺς ἀποφεύγῃ. Τοῦτο
ἠμπορεῖ νὰ φανῇ μικρὸν κακὸν εἰς ὅσους δὲν ἔχουν καρδιάν, ἀλλ᾿ ἡ ἰδική μου θὰ
ἐῤῥαγίζετο, ἂν παλαιός μου φίλος, μ᾿ ἀπαντοῦσεν εἰς τὸν δρόμον καὶ ἐκαμώνετο
πὼς δὲν μὲ εἶδεν. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ μ᾿ ἔκανε νὰ πάρω τὴν ἀπόφασιν νὰ μὴ
δανείσω ποτὲ εἰς φίλον μου ἑκατὸ δραχμᾶς, ἔστω καὶ ἂν πρόκειται νὰ σωθῆ μὲ
αὐτὰς ἡ τιμὴ καὶ ἡ ζωή του. Παρὰ νὰ τῶν ἰδῶ ἀχάριστον, καλύτερα νὰ τὸν κλάψω
ἀποθαμένον, ἀφοῦ μάλιστα θὰ μ᾿ ἐμπόδιζεν ἡ εὐαισθησία μου νὰ ὑπάγω εἰς τὴν
κηδείαν του (…)<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 3.4pt;"><span face="Arial, "sans-serif""><span style="color: #2b00fe; font-size: large;"><br /></span></span></p><p></p><div class="PZPZlf hb8SAc" data-attrid="description" data-hveid="CBkQAQ" data-ved="2ahUKEwiBpeqU0P-DAxV-ywIHHQ8UCS8QziAoAHoECBkQAQ" style="line-height: 1.58; margin: 0px 0px 6px; overflow: hidden;"><div jsaction="SKAaMe:c0XUbe;rcuQ6b:npT2md" jscontroller="GCSbhd"><div jsaction="rcuQ6b:npT2md" jscontroller="QhoyLd"><div class="kno-rdesc" jsaction="seM7Qe:c0XUbe;Iigoee:c0XUbe;rcuQ6b:npT2md" jscontroller="GCSbhd" jsname="g7W7Ed"><span><span style="color: white;">Ο Εμμανουήλ Ροΐδης ήταν σημαντικός Έλληνας λογοτέχνης και δοκιμιογράφος.</span></span></div></div></div></div><div class="wDYxhc" data-hveid="CBkQAA" data-md="50" data-ved="2ahUKEwiBpeqU0P-DAxV-ywIHHQ8UCS8QkCl6BAgZEAA" style="background-color: white; clear: none; color: #202124; font-family: arial, sans-serif; font-size: 14px;"></div><div class="wDYxhc" data-attrid="kc:/people/person:born" data-hveid="CBwQAA" data-md="1001" data-ved="2ahUKEwiBpeqU0P-DAxV-ywIHHQ8UCS8QkCl6BAgcEAA" style="background-color: white; clear: none; color: #202124; font-family: arial, sans-serif; font-size: 14px;"><div class="Z1hOCe"><div class="zloOqf PZPZlf" data-ved="2ahUKEwiBpeqU0P-DAxV-ywIHHQ8UCS8QyxMoAHoECBwQAQ" style="line-height: 1.58; margin-top: 7px;"><div class="rVusze"><span class="w8qArf" style="font-weight: bolder;">Πληροφορίες γέννησης: </span><span class="LrzXr kno-fv wHYlTd z8gr9e" style="line-height: 22px;">28 Ιουνίου 1836, <a class="fl" data-ved="2ahUKEwiBpeqU0P-DAxV-ywIHHQ8UCS8QmxMoAHoECBwQAg" href="https://www.google.com/search?sca_esv=602116154&rlz=1C1GCEA_enGR974GR974&sxsrf=ACQVn09zERiBD7cBNBPGDtNU5WDZkCPIuw:1706429205097&q=%CE%95%CF%81%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7&si=AKbGX_oBDfquzodaRrfbb9img4kPQ4fCBZjeqAiaW1svvC8uXuHXPlE_lvL1qWK_F2KDEauEN0odQr3LXltXiUHI3gZSAEz3crD_PVlJJB9JSJEmmom-vH5mJ-AWJGWv3IoJXP_dMEjPnzQrYyGrBvxuPQ58emqLqe6RhCSjheTyC8y4yxZ4VhwNM03Jp9zYJAB4qf97B35jkHRRJ4x1canmRSNG7ROrVQ%3D%3D&sa=X&ved=2ahUKEwiBpeqU0P-DAxV-ywIHHQ8UCS8QmxMoAHoECBwQAg" style="-webkit-tap-highlight-color: rgba(0, 0, 0, 0.1); color: #1a0dab; outline: 0px; text-decoration-line: none;">Ερμούπολη</a></span></div></div></div></div><div class="wDYxhc" data-attrid="kc:/people/deceased_person:died" data-hveid="CB8QAA" data-md="1001" data-ved="2ahUKEwiBpeqU0P-DAxV-ywIHHQ8UCS8QkCl6BAgfEAA" style="background-color: white; clear: none; color: #202124; font-family: arial, sans-serif; font-size: 14px;"><div class="Z1hOCe"><div class="zloOqf PZPZlf" data-ved="2ahUKEwiBpeqU0P-DAxV-ywIHHQ8UCS8QyxMoAHoECB8QAQ" style="line-height: 1.58; margin-top: 7px;"><div class="rVusze"><span class="w8qArf" style="font-weight: bolder;">Απεβίωσε: </span><span class="LrzXr kno-fv wHYlTd z8gr9e" style="line-height: 22px;">7 Ιανουαρίου 1904, <a class="fl" data-ved="2ahUKEwiBpeqU0P-DAxV-ywIHHQ8UCS8QmxMoAHoECB8QAg" href="https://www.google.com/search?sca_esv=602116154&rlz=1C1GCEA_enGR974GR974&sxsrf=ACQVn09zERiBD7cBNBPGDtNU5WDZkCPIuw:1706429205097&q=%CE%91%CE%B8%CE%AE%CE%BD%CE%B1&si=AKbGX_obynita-BNzxZrFs5Xp6xpKKQhp3e6ZAETk9w76AgBhIjUJS8VCYC3m5tOkQnR0j1xkaFpD92tj5HSVgtZ9rpKWlHAYdCw1vvIAfy9XqemXkneRAdYkzcEimY7oZLSwV0Rxst_OB83cwb5i7bpQZQLlSgvgE9RdK2HzMCvlZzlKMwLg790uiVtJTa6OQkFAzAsI9EJ&sa=X&ved=2ahUKEwiBpeqU0P-DAxV-ywIHHQ8UCS8QmxMoAHoECB8QAg" style="-webkit-tap-highlight-color: rgba(0, 0, 0, 0.1); color: #1a0dab; outline: 0px; text-decoration-line: none;">Αθήνα</a></span></div></div></div></div><div class="wDYxhc" data-attrid="kc:/book/author:books only" data-hveid="CBsQAA" data-md="1001" data-ved="2ahUKEwiBpeqU0P-DAxV-ywIHHQ8UCS8QkCl6BAgbEAA" style="background-color: white; clear: none; color: #202124; font-family: arial, sans-serif; font-size: 14px;"><div class="Z1hOCe"><div class="zloOqf PZPZlf" data-ved="2ahUKEwiBpeqU0P-DAxV-ywIHHQ8UCS8QyxMoAHoECBsQAQ" style="line-height: 1.58; margin-top: 7px;"><div class="rVusze"><span class="w8qArf" style="font-weight: bolder;">Βιβλία: </span><span class="LrzXr kno-fv wHYlTd z8gr9e" style="line-height: 22px;"><a class="fl" data-ved="2ahUKEwiBpeqU0P-DAxV-ywIHHQ8UCS8QmxMoAHoECBsQAg" href="https://www.google.com/search?sca_esv=602116154&rlz=1C1GCEA_enGR974GR974&sxsrf=ACQVn09zERiBD7cBNBPGDtNU5WDZkCPIuw:1706429205097&q=%CE%97+%CE%A0%CE%AC%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1+%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B1&si=AKbGX_rNw0aV2xaMSajixiwS9lmNu5OlNFGzE_NenPRGAlzGM92FHui-9ONai2GuO6pAyaimBUd_byMKkNCOYeIXzt3SqJ9qEWr5V7enJcoHO0kjW6Gv92Xy7jbf91L6cZCmOTcSkZYUvRKUKgGbDVSjNqwD4hgMWUqOytm10quMXSD9wsOv-dKZY2JhNljbeXjYCvAZ5SIUHkTh7UjuPZ865D9-Rjo0DqidlNVxMFRsDsKVVL-CvJ5yxfKvx5XYPze63_YouwR42yLJ8ZdDm6EFUb0yeKnPWmHaiT3vMn-g3hTFjHFPO1c%3D&sa=X&ved=2ahUKEwiBpeqU0P-DAxV-ywIHHQ8UCS8QmxMoAHoECBsQAg" style="-webkit-tap-highlight-color: rgba(0, 0, 0, 0.1); color: #1a0dab; outline: 0px; text-decoration-line: none;">Η Πάπισσα Ιωάννα</a>, <a class="fl" data-ved="2ahUKEwiBpeqU0P-DAxV-ywIHHQ8UCS8QmxMoAXoECBsQAw" href="https://www.google.com/search?sca_esv=602116154&rlz=1C1GCEA_enGR974GR974&sxsrf=ACQVn09zERiBD7cBNBPGDtNU5WDZkCPIuw:1706429205097&q=%CE%A8%CF%85%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1+%CE%A3%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%8D+%CF%83%CF%85%CE%B6%CF%8D%CE%B3%CE%BF%CF%85&si=AKbGX_rNw0aV2xaMSajixiwS9lmNu5OlNFGzE_NenPRGAlzGM55GmbzRefrh3HbLhAHR8z86elAd5p_pO3rsE8IHIlQ8FYbG2Y140ATTL06v5tG_-kqH4D_JAGC1NlQvVmhB-5K_Jmjb__-5WNMgzUIHPd1pq1NzdSWmVC-DdrwS76Y_TVKWzYVgWTPF7sBK9_qscXMQSVdrubMYcTIhBABI-AuLzdhnUaWWsRO9wR0uP3LRDvX2jnML6fSKqJCGrMDZCy2V4qCsyC6QksGm39Ij4QazH7IcgCiIHHnCr5GMRVdsbdv7m2FXs0Q0bg1cJ9PTQ0zLLvDH&sa=X&ved=2ahUKEwiBpeqU0P-DAxV-ywIHHQ8UCS8QmxMoAXoECBsQAw" style="-webkit-tap-highlight-color: rgba(0, 0, 0, 0.1); color: #1a0dab; outline: 0px; text-decoration-line: none;">Ψυχολογία Συριανού συζύγου</a>, <a class="fl" data-ved="2ahUKEwiBpeqU0P-DAxV-ywIHHQ8UCS8QmxMoAnoECBsQBA" href="https://www.google.com/search?sca_esv=602116154&rlz=1C1GCEA_enGR974GR974&sxsrf=ACQVn09zERiBD7cBNBPGDtNU5WDZkCPIuw:1706429205097&q=%CE%91%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1+%CE%95%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%AE%CE%BB+%CE%A1%CE%BF%CE%90%CE%B4%CE%B7%CF%82&si=AKbGX_rO4P19IF_yO85wYpkEaz-W_oZWd5JUOOVnUVftf2aeoVxZBqsLAR9FU49xszu7gNGzyxAdMP-_sy0I5cgopjySjVHwuip__ksqLM6TCAgqq6wASY2rYPgXMR_0hnmN_zu_M-f-bPLtLdKvs2N7-VowiOzzoy5BJkIEgp8U_dOlwTkSWxjaOKpuAOWBSTyEfo4jfUUMbQd6HS-EM4BUGCOR6q_hy7zlhphfYM_jwpTNVYI29SXsddQAGP-Vkhcsx7nKDp1fVwhYh93_1oWDvmBJY6WB1IfsUkeItheG29lv-qDJ5569MRgImXO1e9qmVmL8I6Jz&sa=X&ved=2ahUKEwiBpeqU0P-DAxV-ywIHHQ8UCS8QmxMoAnoECBsQBA" style="-webkit-tap-highlight-color: rgba(0, 0, 0, 0.1); color: #1a0dab; outline: 0px; text-decoration-line: none;">Απαντα</a>, <a class="fl" href="https://www.google.com/search?sca_esv=602116154&rlz=1C1GCEA_enGR974GR974&sxsrf=ACQVn09zERiBD7cBNBPGDtNU5WDZkCPIuw:1706429205097&q=%CE%B5%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%AE%CE%BB+%CF%81%CE%BF%CE%90%CE%B4%CE%B7%CF%82+%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1&stick=H4sIAAAAAAAAAOPgE-LSz9U3MKlMKUs315LKTrbST8rPz9ZPLC3JyC-yArGLFfLzcioXseqc23puDxBuPLf33P7zrefWndutcL7x3P5zE85tObf9fJPCuU3ndgLx7nPrz20EACYaOQ1ZAAAA&sa=X&ved=2ahUKEwiBpeqU0P-DAxV-ywIHHQ8UCS8Q44YBKAN6BAgbEAU" style="-webkit-tap-highlight-color: rgba(0, 0, 0, 0.1); color: #1a0dab; outline: 0px;"><span class="SW5pqf" face="arial, sans-serif-medium, sans-serif" style="cursor: pointer; display: inline-block; line-height: 1.58;">ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ</span></a></span></div></div></div></div><div class="wDYxhc" data-attrid="kc:/people/person:parents" data-hveid="CB0QAA" data-md="1001" data-ved="2ahUKEwiBpeqU0P-DAxV-ywIHHQ8UCS8QkCl6BAgdEAA" style="background-color: white; clear: none; color: #202124; font-family: arial, sans-serif; font-size: 14px;"><div class="Z1hOCe"><div class="zloOqf PZPZlf" data-ved="2ahUKEwiBpeqU0P-DAxV-ywIHHQ8UCS8QyxMoAHoECB0QAQ" style="line-height: 1.58; margin-top: 7px;"><div class="rVusze"><span class="w8qArf" style="font-weight: bolder;">Γονείς: </span><span class="LrzXr kno-fv wHYlTd z8gr9e" style="line-height: 22px;"><a class="fl" data-ved="2ahUKEwiBpeqU0P-DAxV-ywIHHQ8UCS8QmxMoAHoECB0QAg" href="https://www.google.com/search?sca_esv=602116154&rlz=1C1GCEA_enGR974GR974&sxsrf=ACQVn09zERiBD7cBNBPGDtNU5WDZkCPIuw:1706429205097&q=%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82+%CE%A1%CE%BF%CE%90%CE%B4%CE%B7%CF%82&si=AKbGX_rO4P19IF_yO85wYpkEaz-W_oZWd5JUOOVnUVftf2aeodJw58YKauiNEAl8uMgJKpHgRH99x2pJX06vjidriYMHVTH-nFLC5cVUVauMnPFgCPe71xtW06K7GqaVoBFgcOxd8kEV6s-AmCL2YzWILVtXxVKC1R7EMxN2f4VDG2LzF7hs1jqVHi7Be8_pxdY1eE-SUMPrBlXaJp6Ri57lYgiuJR3KJfDJlkl9FVTKhGwMvxNwkhI%3D&sa=X&ved=2ahUKEwiBpeqU0P-DAxV-ywIHHQ8UCS8QmxMoAHoECB0QAg" style="-webkit-tap-highlight-color: rgba(0, 0, 0, 0.1); color: #1a0dab; outline: 0px; text-decoration-line: none;">Δημήτριος Ροΐδης</a></span></div></div></div></div><div class="wDYxhc" data-attrid="ss:/webfacts:onoma_sti_mitriki_glossa" data-hveid="CBcQAA" data-md="1001" data-ved="2ahUKEwiBpeqU0P-DAxV-ywIHHQ8UCS8QkCl6BAgXEAA" style="background-color: white; clear: none; color: #202124; font-family: arial, sans-serif; font-size: 14px;"><div class="Z1hOCe"><div class="zloOqf PZPZlf" data-ved="2ahUKEwiBpeqU0P-DAxV-ywIHHQ8UCS8QyxMoAHoECBcQAQ" style="line-height: 1.58; margin-top: 7px;"><div class="rVusze"><span class="w8qArf" style="font-weight: bolder;">Όνομα στη μητρική γλώσσα: </span><span class="LrzXr kno-fv wHYlTd z8gr9e" style="line-height: 22px;">Εμμανουήλ Ροΐδης (Ελληνικά)</span></div></div></div></div><div class="wDYxhc" data-attrid="ss:/webfacts:simantika_erga" data-hveid="CBgQAA" data-md="1001" data-ved="2ahUKEwiBpeqU0P-DAxV-ywIHHQ8UCS8QkCl6BAgYEAA" style="background-color: white; clear: none; font-family: arial, sans-serif;"><div class="Z1hOCe"><div class="zloOqf PZPZlf" data-ved="2ahUKEwiBpeqU0P-DAxV-ywIHHQ8UCS8QyxMoAHoECBgQAQ" style="line-height: 1.58; margin-top: 7px;"><div class="rVusze" style="color: #202124; font-size: 14px;"><span class="w8qArf" style="font-weight: bolder;">Σημαντικά έργα: </span><span class="LrzXr kno-fv wHYlTd z8gr9e" style="line-height: 22px;"><a class="fl" data-ved="2ahUKEwiBpeqU0P-DAxV-ywIHHQ8UCS8QmxMoAHoECBgQAg" href="https://www.google.com/search?sca_esv=602116154&rlz=1C1GCEA_enGR974GR974&sxsrf=ACQVn09zERiBD7cBNBPGDtNU5WDZkCPIuw:1706429205097&q=%CE%A0%CE%AC%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1+%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B1&stick=H4sIAAAAAAAAAONgVuLRT9c3LDTLSjIySDdbxCp9bsG5Necbzu0833y--dxGhXMzz3eeW3NuLxBuBAAiWcdiLgAAAA&sa=X&ved=2ahUKEwiBpeqU0P-DAxV-ywIHHQ8UCS8QmxMoAHoECBgQAg" style="-webkit-tap-highlight-color: rgba(0, 0, 0, 0.1); color: #1a0dab; outline: 0px; text-decoration-line: none;">Πάπισσα Ιωάννα</a></span></div><div class="rVusze" style="color: #202124; font-size: 14px;"><br /></div><div class="rVusze"><span style="color: #ff00fe; font-size: medium;"><b>Πηγή: <i>Ποιείν</i></b></span></div><div class="rVusze" style="color: #202124; font-size: 14px;"><br /></div></div></div></div><p><br /></p>φανοστάτηςhttp://www.blogger.com/profile/14286431664281603944noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8511499495979637016.post-48356607519885240562024-01-27T09:00:00.001+02:002024-01-27T09:28:51.384+02:00Αντώνης Σαμαράκης: Σ' ένα συνοριακό σταθμό (απόσπασμα)<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7E4ZG_OjumYoIraexxpoqHMD0xa1t4vAkpFFXjHVWlExwyMtznVftTWFh08yDSzmjOxWvOKIQlfn2URVxPGOJ6e2hyphenhyphenR5XiQiLXNNA8UUfOZi7Lvxsi2WhDwt1ojpgp-Xbm0Y8njwH-HGhaYOUTNH-WCY78PWjE6k5zcR6vocpSlx8TlpL_STjdpNGGsQz/s812/www.gazzetta.gr_.jpg.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="457" data-original-width="812" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7E4ZG_OjumYoIraexxpoqHMD0xa1t4vAkpFFXjHVWlExwyMtznVftTWFh08yDSzmjOxWvOKIQlfn2URVxPGOJ6e2hyphenhyphenR5XiQiLXNNA8UUfOZi7Lvxsi2WhDwt1ojpgp-Xbm0Y8njwH-HGhaYOUTNH-WCY78PWjE6k5zcR6vocpSlx8TlpL_STjdpNGGsQz/s320/www.gazzetta.gr_.jpg.jpg" width="320" /></a></div><br /><p></p><table cellpadding="5" cellspacing="5" class="wrapper" style="background-color: white; border: none; color: black; font-family: Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 14px; margin: 0px auto; padding: 10px; text-align: justify; width: 800px;" summary="table that defines page"><tbody><tr><td><p class="author" style="font-size: 15px; line-height: 18px; text-align: center;"><br /></p><h2 style="line-height: 19.2px; text-align: justify;"></h2></td></tr><tr><td><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="theory" style="border: none; font-size: 12px; text-align: justify; width: 760px;" summary="data"><tbody><tr><td style="text-align: center;" valign="top" width="9%"> </td><td valign="top" width="91%"><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgejwJ2GBHVxcF_M-z7emZTMlfMBz1IThW-dJd5BzgnJohiZXGlrVqNUdWEf9NKCJmGGV42t22FtbhYaI6iri_RKP1c0UWZjrvWeg3IBEok5Ngf5dCe2-kwWFzxisBuT-pOKIBkZ0LOwgvhRxLjrBqTtcnzwe9EkhBTXL4j9b3kdnM4F-qwpTBS9pDjPj32/s395/vironeia_serron.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="263" data-original-width="395" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgejwJ2GBHVxcF_M-z7emZTMlfMBz1IThW-dJd5BzgnJohiZXGlrVqNUdWEf9NKCJmGGV42t22FtbhYaI6iri_RKP1c0UWZjrvWeg3IBEok5Ngf5dCe2-kwWFzxisBuT-pOKIBkZ0LOwgvhRxLjrBqTtcnzwe9EkhBTXL4j9b3kdnM4F-qwpTBS9pDjPj32/w400-h266/vironeia_serron.jpg" width="400" /></a></div><br /><p class="theory" style="border: none; line-height: 16.2px; text-align: justify; width: 691.609px;"></p><table border="0" cellpadding="0" cellspacing="0" class="MsoNormalTable" style="mso-cellspacing: 0cm; mso-padding-alt: 0cm 0cm 0cm 0cm; mso-yfti-tbllook: 1184; width: 417px;">
<tbody><tr style="mso-yfti-firstrow: yes; mso-yfti-irow: 0;">
<td style="padding: 0cm;">
<p class="MsoNormal" style="mso-line-height-alt: 7.9pt; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; mso-outline-level: 2; text-align: justify;"><b><span lang="EN-US" style="font-size: 13.5pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></b></p>
</td>
</tr>
<tr style="mso-yfti-irow: 1; mso-yfti-lastrow: yes;">
<td style="padding: 0cm;">
<table border="0" cellpadding="0" cellspacing="0" class="MsoNormalTable" style="mso-cellspacing: 0cm; mso-padding-alt: 0cm 0cm 0cm 0cm; mso-yfti-tbllook: 1184; width: 417px;">
<tbody><tr style="mso-yfti-firstrow: yes; mso-yfti-irow: 0; mso-yfti-lastrow: yes;">
<td style="padding: 0cm; width: 9%;" valign="top" width="9%"></td>
<td style="padding: 0cm; width: 91%;" valign="top" width="91%">
<p class="MsoNormal" style="mso-line-height-alt: 7.8pt; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify;"><span style="font-size: 13.5pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Από παιδί είχε
μανία με τα τρένα. Μεγάλη μανία. Το έσκαγε από το σχολείο, με τα
βιβλία <a href="https://www.blogger.com/blog/post/edit/8511499495979637016/4835660751988524056" title="παραμάσχαλα:| κάτω απ' τη μασχάλη"><span style="color: #006600; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">παραμάσχαλα</span></a>*, και πού τον έχανες, πού τον
έβρισκες, στο σταθμό. Έμεναν σε μια μικρή επαρχιακή πόλη.</span><span style="font-size: 5pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="mso-line-height-alt: 7.8pt; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify;"><span style="font-size: 13.5pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Τρύπωσε σε μια
γωνιά κι εκεί καθότανε ώρες ολόκληρες και κοίταζε. Όχι μονάχα τα τρένα που
ολοένα ερχόντουσαν και ολοένα φεύγανε, μα όλη η ατμόσφαιρα εκεί τον
γοήτευε. Από το πολύ το σκασιαρχείο έμεινε στην ίδια τάξη. Η μάνα του του
τις έβρεχε ταχτικά, αυτός το βιολί του.</span><span style="font-size: 5pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="mso-line-height-alt: 7.8pt; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify;"><span style="font-size: 13.5pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Το όνειρο του, από
τότε, δεν ήτανε να γίνει, όπως θέλανε άλλα παιδιά, αξιωματικός ή μηχανικός,
μα σταθμάρχης. Ονειρευότανε τον εαυτό του σταθμάρχη στον κεντρικό σταθμό
της πρωτεύουσας, με τη σκούρα μπλε στολή, με τα σιρίτια στα μανίκια, κι
ένιωθε μεγάλη συγκίνηση.</span><span style="font-size: 5pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="mso-line-height-alt: 7.8pt; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify;"><span style="font-size: 13.5pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Συχνάζοντας στο
σταθμό, είχε μάθει από μικρός όλες τις μανούβρες που γίνονται εκεί σαν
είναι να 'ρθει ή σαν είναι να φύγει ένα τρένο.</span><span style="font-size: 5pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="mso-line-height-alt: 7.8pt; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify;"><span style="font-size: 13.5pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Είχε μάθει ακόμα
να παρατηρεί. Να μελετάει τα πρόσωπα των ταξιδιωτών. Άλλοι φτάνανε στο
σταθμό με συνοδεία συγγενείς και φίλους κι αρχίζανε οι ατέλειωτοι
αποχαιρετισμοί, οι συγκινήσεις και τα ρέστα. Άλλοι πάλι ερχόντουσαν και
βρίσκανε ολόκληρη υποδοχή. Και ξανά οι συγκινήσεις και τα ρέστα. Μα κείνοι
που ήταν η συμπάθειά του από τότε, ήταν οι μοναχικοί ταξιδιώτες. Αυτοί που
φεύγουν ή έρχονται ολομόναχοι. Σαν είναι να φύγουνε, πηδάνε στο βαγόνι τους
και χάνονται εκεί μέσα. Δεν κοιτάνε από το παράθυρο, γιατί ξέρουν πως δεν
είναι κανένας για να τους αποχαιρετήσει, να τους πει: «Καλό ταξίδι!».</span><span style="font-size: 5pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="mso-line-height-alt: 7.8pt; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: center;"><span style="font-size: 13.5pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Το ίδιο σαν
έρχονται. Κατεβαίνουν από το βαγόνι τους, γρήγορα γρήγορα, και τραβάνε
κατευθείαν στην έξοδο. Ξέρουν πως δεν είναι κανένας για να τους πει:
«Καλωσόρισες!».</span><span style="font-size: 5pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="mso-line-height-alt: 7.8pt; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify;"><span style="font-size: 13.5pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Το είχε λοιπόν
μεγάλο <a href="https://www.blogger.com/blog/post/edit/8511499495979637016/4835660751988524056" title="το είχε μεράκι:| το επιθυμούσε πάρα πολύ"><span style="color: #006600; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">μεράκι</span></a>* να γίνει σταθμάρχης. Και τίποτα,
μα τίποτα, δεν μπόρεσε να τον κάνει ν' αλλάξει γνώμη. Ούτε το ξύλο που ταχτικά
έτρωγε από τη μάνα του ούτε που έμεινε στην ίδια τάξη δυο φορές ούτε και
μια φορά που τον τράβηξε πίσω από κάτι βαγόνια ένας σιδηροδρομικός και του
έκανε χειρονομίες.</span><span style="font-size: 5pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="mso-line-height-alt: 7.8pt; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify;"><span style="font-size: 13.5pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Και γίνηκε
σιδηροδρομικός, μα όχι σταθμάρχης. Δεν είχε τα «τυπικά προσόντα». Δεν τα κατάφερε
να τελειώσει το σχολείο. Όμως, μέρα και νύχτα, βρισκότανε στο αγαπημένο του
περιβάλλον κι αυτό του έφτανε.</span><span style="font-size: 5pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="mso-line-height-alt: 7.8pt; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify;"><span style="font-size: 13.5pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Τώρα που είναι
συνταξιούχος, λέει να καθίσει να γράψει ένα βιβλίο με τις αναμνήσεις του.
Τριάντα δύο χρόνια έκανε σιδηροδρομικός. Υπηρέτησε σε πολλούς σταθμούς,
μικρούς και μεγάλους. Και είδε πολλά πράματα. Έχει ένα σωρό αναμνήσεις.</span><span style="font-size: 5pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="mso-line-height-alt: 7.8pt; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify;"><span style="font-size: 13.5pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Το είπε το σχέδιο
του για το βιβλίο σ' ένα φίλο του, συνταξιούχο δάσκαλο, που τα κουτσοπίνουν
παρέα τα βραδάκια. Το βρήκε σπουδαίο το σχέδιο του ο φίλος του. Μάλιστα του
βρήκε και τον τίτλο του βιβλίου: «Απομνημονεύματα μιας μακράς
σιδηροδρομικής ζωής». Κι αυτός του είπε: «Δάσκαλε, τι 'ναι τούτο; Μακρύ σα
σιδερόδρομος είναι». Γελάσανε κι οι δυο τους. Και τσουγκρίσανε τα ποτήρια
τους.</span><span style="font-size: 5pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="mso-line-height-alt: 7.8pt; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify;"><span style="font-size: 13.5pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> </span><span style="font-size: 5pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="mso-line-height-alt: 6.65pt; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify;"><b><span style="font-size: 13.5pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-size: 11.0pt; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">* παραμάσχαλα:</span></b><span style="font-size: 13.5pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> κάτω απ' τη
μασχάλη</span><b><span style="font-size: 13.5pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-size: 11.0pt; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> * το είχε
μεράκι:</span></b><span style="font-size: 13.5pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> το επιθυμούσε πάρα πολύ</span><span style="font-size: 5pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="mso-line-height-alt: 6.65pt; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify;"><span style="font-size: 13.5pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="mso-line-height-alt: 6.65pt; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify;"><span style="font-size: 13.5pt; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"></span></p><table border="0" cellpadding="0" cellspacing="0" class="MsoNormalTable" style="mso-cellspacing: 0cm; mso-padding-alt: 0cm 0cm 0cm 0cm; mso-yfti-tbllook: 1184; width: 417px;">
<tbody><tr>
<td style="padding: 0cm;">
<p class="MsoNormal" style="mso-line-height-alt: 7.9pt; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; mso-outline-level: 2; text-align: justify;"><b><span lang="EN-US" style="font-size: 13.5pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> </span></b></p></td></tr>
</tbody></table>
</td>
</tr>
</tbody></table>
</td>
</tr>
</tbody></table><br /><p></p></td></tr></tbody></table></td></tr></tbody></table>φανοστάτηςhttp://www.blogger.com/profile/14286431664281603944noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8511499495979637016.post-36224692902699483282024-01-24T09:00:00.001+02:002024-01-24T09:04:10.980+02:00Δήμητρα Γκρους: Όταν τα πράγματα δυσκολεύουν<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEht2f4ll0MY6-1yblH3XDQYiOSYRFZcYEx9K4yNfWdT5frSwXuL2-usdpvSFrOSanF1yiEeCvzXcKcmNZy2SUB_LX8aP5gDb6UVa6Nrnh1B49DM6Vp0_-PJEU9Ad4HOoXwdWwXWFigPyyfwScc9Cu97b7GSCjUYWn3JVyo1UcYKAECbTu6gmWxnWVZKdL2_/s480/34585-78037_0.webp" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="480" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEht2f4ll0MY6-1yblH3XDQYiOSYRFZcYEx9K4yNfWdT5frSwXuL2-usdpvSFrOSanF1yiEeCvzXcKcmNZy2SUB_LX8aP5gDb6UVa6Nrnh1B49DM6Vp0_-PJEU9Ad4HOoXwdWwXWFigPyyfwScc9Cu97b7GSCjUYWn3JVyo1UcYKAECbTu6gmWxnWVZKdL2_/s320/34585-78037_0.webp" width="320" /></a></div><br /><div style="text-align: center;"> Μια συζήτηση με τον πατέρα μου για τους ανθρώπους που πενθούν και την ανθρώπινη μοίρα.</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;"><p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 14.8pt; text-align: justify;"><span style="color: #171717; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Πάντα αναρωτιόμουν –φοβόμουν– πώς θα διαχειριστεί ο ένας από τους δύο την
απώλεια του άλλου. Το λογικό ήταν να φύγει πρώτα η μητέρα μου, ο πατέρας μου
ήταν ο δυνατός, εκείνος τη φρόντιζε τα τελευταία λίγα χρόνια όσο εκείνη έχανε
κάποιες από τις δυνάμεις της χωρίς ωστόσο να καταβληθεί εντελώς. Έτσι είχα μια
ησυχία μέσα μου ότι η μαμά μου είναι σε καλά χέρια κι όταν έκλεινε η πόρτα και
τους άφηνα με το χαμόγελο, στην κρυφή τους χαρά, πλημμύριζα ευγνωμοσύνη που της
πρόσφερε ασφάλεια και αγάπη μέχρι το τέλος, </span><a href="https://www.athensvoice.gr/life/774359/otan-pethainei-i-mama-to-penthos-kai-i-apoleia/?fbclid=IwAR1TmV0Yhvd9KSDlxOk2id0njUA5xk5pqU9XS5Y8zh-7JO9K0PJx0WpojjM"><span style="color: #171717; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">που ήρθε ξαφνικά ένα
μεσημέρι του Αυγούστου στο μπάνιο τους,</span></a><span style="color: #171717; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> μέσα στη θάλασσα, πριν από ενάμιση
χρόνο. Λένε πως οι γυναίκες είναι πιο ανθεκτικές στο πένθος. Δεν το ξέρω. Όλο
αυτό τον καιρό όμως, βλέποντας το πένθος του πατέρα μου που μόλις μετά τον ένα
χρόνο άρχισε να γλυκαίνει –σαν να φεύγει κάποιο από το βάρος, όχι όμως και η
μελαγχολία της έλλειψης–, σαν να μου αποκαλύφθηκε ένας άλλος άνθρωπος που τον
γνώρισα από την αρχή.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 9.05pt; text-align: justify;"><span style="color: #171717; font-family: Arial, "sans-serif"; font-size: 12pt;">Το παρηγορητικό με τις προσωπικές ιστορίες είναι πως συναντιούνται σε ένα
σύμπαν συναισθημάτων στο οποίο καθρεφτιζόμαστε. Δεν είναι λοιπόν παράξενο που
μέσα από τη δική του ιστορία συναισθάνθηκα τους μεγάλους ανθρώπους που προς το
τέλος της ζωής τους μένουν μια μέρα μόνοι, παίρνοντας μια –συμπονετική– γεύση
από τη μοναξιά τους που δεν μοιάζει με καμία, αόρατη όπως μένει στο περιθώριο
του κύκλου της ζωής. Κάπως έτσι το σκέφτηκα και τον ρώτησα μια μέρα αν θα ήθελε
να δώσουμε φωνή στους ανθρώπους σαν κι εκείνον. Σε ανύποπτο χρόνο, ένα πρωί, με
φώναξε: </span><i style="color: #171717; font-family: Arial, "sans-serif"; font-size: 12pt;">Βάλε το κινητό να γράφει, τι θέλεις να με ρωτήσεις;</i><span style="color: #171717; font-family: Arial, "sans-serif"; font-size: 12pt;"> Απάντησα: </span><i style="color: #171717; font-family: Arial, "sans-serif"; font-size: 12pt;">Να
μου πεις για τη μοναξιά των ανθρώπων που πενθούν.</i><span style="color: #171717; font-family: Arial, "sans-serif"; font-size: 12pt;"> Η συζήτησή μας έγινε
σε ήρεμο κλίμα –το να καταφέρνεις να μιλάς για αυτά που έχεις μέσα σου
είναι πάντοτε ανακουφιστικό–, διακόπηκε για το μεσημέρι και συνεχίστηκε το
απόγευμα στο ίδιο αυτό τραπέζι της βεράντας που έχουμε πει τόσα και τόσα από
τότε που έφυγε η γυναίκα του, το άλλο του μισό. Ο πατέρας μου, Μάρκος
Γκρους, γεννημένος το 1936, ήταν καπετάνιος σε ποντοπόρα πλοία – κι ίσως έχει
κάτι από τη σοφία των ανθρώπων που έχουν γυρίσει όλο τον κόσμο με φουρτούνες
και ήρεμα νερά στους ωκεανούς. Τα λόγια του χρειάστηκαν ελάχιστη επιμέλεια μετά
την απομαγνητοφώνηση. Μαζί μας ήταν η Μπλάκι, το σκυλάκι του που τον
ακολουθεί όπου κι αν πάει, και το βλέμμα της μαμάς μου που δεν τον εγκαταλείπει
ποτέ.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; text-align: justify;"><i><span style="color: #171717; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Σκέφτομαι ότι δεν θα την ξαναδώ, ότι δεν θα ξαναμιλήσω μαζί της, ότι δεν θα
την ξαναπιάσω. Συμβιβάζομαι με το γεγονός ότι πέθανε ήρεμα. Δεν έζησε την
αγωνία του θανάτου που έχει πολύς κόσμος στα κρεβάτια του νοσοκομείου. Με τους
αγαπημένους της. Από τότε που άρχισαν τα προβλήματα ήμουν δίπλα της, έφευγα να
πάω να ψωνίσω και κοιτούσα να γυρίσω γρήγορα. Μου ’λεγε, πήγαινε να πιεις καφέ,
και της έλεγα, αφού περνάω πιο καλά μαζί σου… Δεν έμεινε καθόλου μόνη εκτός από
τις ώρες που περνούσε στην κρεβατοκάμαρα ξαπλωμένη κι εγώ στην πολυθρόνα στο
σαλόνι και βλέπαμε διαφορετικά κανάλια στην τηλεόραση. Κι είχα όμως τη
συντροφούλα της. Από την άλλη, το ’βλεπα ότι η κακοκαιρία ερχόταν, το βαρόμετρο
είχε πέσει πολύ και πόσο θα άντεχε δεν ξέρω, πώς θα το άντεχε αυτό το πράγμα,
ενώ τώρα έφυγε στο φτερό, χωρίς να το καταλάβει. Πήγαμε, καθίσαμε εκεί, μπήκαμε
στο νερό… έτσι έπρεπε ίσως, έτσι της έγραφε, που λένε.</span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 14.8pt; text-align: justify;"><span style="color: #171717; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">― Είχαμε πει να μιλήσουμε για τη μοναξιά των μεγάλων ανθρώπων…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 14.8pt; text-align: justify;"><span style="color: #171717; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Η μοναξιά των ηλικιωμένων είναι ένα βίωμα που θα το ζήσετε όλοι. Τον παλιό
καιρό η διαμόρφωση της κοινωνίας ήταν τέτοια που οι νέοι κρατούσαν στα σπίτια
τους γονείς τους, στα μικρά μέρη συμβαίνει ακόμα. Στις μεγαλουπόλεις τους πάνε
στο γηροκομείο, αν δεν έχουν τη δυνατότητα να έχουν έναν άνθρωπο στο σπίτι να
τους φροντίζει. Αυτοί οι άνθρωποι είναι αόρατοι, οι άνθρωποι μεγάλης ηλικίας
που έχουν χάσει τον σύντροφό τους και ζουν στο περιθώριο της μοναξιάς. Απλώς
έχεις την ύπαρξή σου και τίποτα άλλο. Δεν έχεις ερεθισμούς, μόνο τις αναμνήσεις
σου, κι εκεί μετράει το πώς έχεις ζήσει τη ζωή σου. Υπάρχουν πολλοί, όπως εγώ, που
ήταν με τη σύντροφό τους για 60 χρόνια. Οι άνθρωποι της γενιάς μου δεν χώριζαν,
καλή ή κακή η σχέση, έμεναν μαζί.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 14.8pt; text-align: justify;"><span style="color: #171717; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">― Τι σημαίνει να ζεις στο περιθώριο της μοναξιάς;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 14.8pt; text-align: justify;"><span style="color: #171717; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Δεν έχεις προοπτική. Αν και αυτό δεν το πολυσκέφτεσαι. Δεν σε αφήνει η φύση
να το σκεφτείς, ότι είσαι κοντά στο αδιαπέραστο πλέον, εκεί που δεν μπορείς να
συνεχίσεις. Δεν σε απασχολεί ιδιαίτερα ο θάνατος. Αλλά δεν ζεις… Εγώ κάνω τα
ψώνια, μαγειρεύω, πηγαίνω στην καφετέρια, μετά έρχομαι να φάω, βλέπω ίσως
κάποιον από εσάς, μετά ξαπλώνω – το πιο δύσκολο είναι το απόγευμα, όταν κλείνει
η πόρτα. Ενδιάμεσα η μάνα σου είναι δίπλα μου, μαζί της ζω, για αυτό καμιά φορά
θέλω να είμαι μόνος. Δεν βλέπω να διαβάσω, αν δω κάτι στην τηλεόραση θα περάσω
τον χρόνο μου, δεν υπάρχει κάτι άλλο. Δεν με ενδιαφέρει η επόμενη μέρα – απλώς
υπάρχω. Υπάρχω γιατί δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά, γιατί και να θέλεις να
τελειώσεις δεν είναι εύκολο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 14.8pt; text-align: justify;"><span style="color: #171717; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Η αυτοκτονία δεν είναι κάτι που μπορείς να το κάνεις, θα πρέπει να σου έχει
σαλέψει το μυαλό ή να ζήσεις κάτι τόσο ακραίο που να πεις πάω να φουντάρω,
αλλιώς δεν έχεις το θάρρος – αν το είχαμε ο μισός κόσμος θα είχε φύγει έτσι, η
φύση όμως δεν σε αφήνει, ο Θεός, όπως το έχει ο καθένας μέσα του… Γιατί,
εντάξει, βιολογικά μπορεί από το κύτταρο να δημιουργήθηκε η ζωή, να φτιάχτηκε η
καρδιά, το συκώτι, τα νεφρά… από εκεί και πέρα; Η σκέψη; Το συναίσθημα; Η
αρμονία εκεί έξω; Ας πάρουμε τον ουρανό, μπορείς να υπολογίσεις ποια θα
είναι η σχετική θέση ήλιου και γης μετά από 10 χρόνια με ακρίβεια
δευτερολέπτων. Υπάρχει όμως μια απορία, πώς λειτουργεί όλο αυτό, από ένα
κύτταρο; Και βλέπεις ότι η φύση δεν σε αφήνει να κάνεις αυτό που θέλεις, έχει
κόκκινες γραμμές και σου λέει, ωπ, μέχρι εδώ πας. Είναι πολλά τα ερωτηματικά.
Από τη μια λες ότι έφυγε ο άνθρωπός μου, τα άφησε όλα εδώ. Από την άλλη, τι
είναι η ψυχή; Πού πηγαίνει;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 14.8pt; text-align: justify;"><span style="color: #171717; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> ― Και ο χρόνος;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 14.8pt; text-align: justify;"><span style="color: #171717; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Δεν υπάρχει χρόνος, όλα είναι σαν χθες. Τον χρόνο δεν τον μετράω ούτε με
τις συντάξεις μου γιατί μπαίνουν αυτόματα. Έχω την ανάγκη όμως να πάω να
πληρώσω, τότε καταλαβαίνω ότι πέρασε ο μήνας. Μετά σταματάει. Δεν έχω καμία
σχέση αυτή τη στιγμή εγώ με τον χρόνο. Τον ψάχνω πίσω. Βλέπω τις φωτογραφίες,
έρχονται στο μυαλό μου γεγονότα, η ζωή μας όλη. Ο τρόπος της ζωής μας δεν μας
άφηνε στην κανονικότητα, έλειπα εγώ στα ταξίδια κι εκείνη ερχόταν μαζί μου, σας
έπαιρνε κι εσάς…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 14.8pt; text-align: justify;"><span style="color: #171717; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">― Επειδή ήσουν καπετάνιος ήταν ξεχωριστή η σχέση σας…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 14.8pt; text-align: justify;"><span style="color: #171717; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Εγώ είχα το προνόμιο να έχω μια γυναίκα που με ακολουθούσε, δεν ήταν εύκολο
για μια μάνα να αφήνει τα παιδιά της. Ερχόταν, την περίμενα, με περίμενε,
μεσολαβούσαν 4-5 μήνες, δεν είχαμε ρουτίνα όπως ένας δημόσιος υπάλληλος:
ξυπνάς, δουλεύεις, τρως, κοιμάσαι, μετά από χρόνια παθαίνεις κόπωση. Όταν δεν
έχεις αντικείμενο τριβής αρχίζουν τα προβλήματα διαχείρισης της ζωής σου, αυτό
εμείς δεν το είχαμε, μέχρι την τελευταία μέρα, το πρωί πριν φύγει, ήμασταν
αγκαλιά στο κρεβάτι πόση ώρα, με χάιδευε, λες και το ήξερε… Ήταν μια ζωή γεμάτη
ένταση, δεν έπληττα ποτέ, ύστερα κι εκείνη ήταν ένας άνθρωπος που δεν κούραζε,
ποτέ δεν μου είπε πού ήσουν, γιατί άργησες. Είχε βέβαια κι αυτή τα «δικά της»,
όπως όλοι.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 14.8pt; text-align: justify;"><span style="color: #171717; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"> ― Ήσουν τυχερός, δηλαδή.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 14.8pt; text-align: justify;"><span style="color: #171717; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Ήμουν πολύ τυχερός, αυτά τα οποία είχα στοχεύσει σε ποσοστό 90% τα έκανα.
Δεν το καταλαβαίνεις όταν το ζεις, όταν είσαι ευτυχισμένος δεν δίνεις σημασία.
Ξαναγυρνώντας πίσω καταλαβαίνω ότι ήμασταν πολύ δεμένοι με τη σύντροφό μου, και
αυτό μου λείπει τώρα που την έχασα. Καμιά φορά λέω πως ίσως είναι μια ιδιαίτερη
επιτυχία το ότι δεν αισθάνθηκε ότι τελειώνει ο χρόνος της. Παρά την κατάστασή
της έκανε σχέδια, να φτιάξουμε το πάτωμα που έχει χαλάσει, να βάψουμε τη
βεράντα, δεν πρόλαβε να νιώσει τη δυσκολία, αυτόν τον φόβο για το πού πάω, ρε
παιδί μου; όπως το νιώθω εγώ τώρα. Την αγαπούσατε όλοι και όλα τα μετρούσε,
έλεγε στη φίλη της, ακόμα και τον τελευταίο καιρό, είμαι ευτυχισμένη.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: rgb(251, 251, 248); line-height: normal; margin-bottom: 14.8pt; text-align: justify;"><span style="color: #171717; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Όλα αυτά στριφογυρίζουν στο μυαλό μου. Και δεν μοιάζει με τη στενοχώρια που
μπορείς να έχεις για κάποιο συμβάν, συνέβη κάτι, ακόμα και τραγικό, κάηκε το
σπίτι σου. Είναι μια ξεχωριστή στενοχώρια, της έλλειψης. Εκεί που λειτουργείς
κάπως φυσιολογικά, ξαφνικά σου έρχεται η θύμηση ότι σου έφυγε, ότι δεν θα την
ξαναδείς, κι είναι σαν να σου ρίχνουν μαχαιριές. Κατάλαβες; Φτάνεις σε ένα
σημείο να λες την έχασα, έφυγε, θα την ξανασυναντήσω κάποτε; Κάπου; Ακούγεται
ακραίο, αλλά το ψάχνεις κι αυτό, ελπίζεις. Από την άλλη σκέφτεσαι ότι τα άφησε
όλα εδώ, το κορμάκι της, την καρδιά της – και πώς θα είναι αν θα την ξαναδώ;<o:p></o:p></span></p>
<div style="font-style: italic; text-align: left;"><i><span style="font-family: Arial, "sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="color: white;">Πάω να πλύνω τα πιάτα.</span></span></i><span style="color: #171717; font-family: Arial, "sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;"> </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Arial, "sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;"><p style="background: rgb(251, 251, 248); color: #171717; font-style: italic; margin: 7.8pt 0cm;">Γεννήθηκε στη Χαλκίδα. Σπούδασε Φιλοσοφία. Είναι στην
Athens Voice σχεδόν από την αρχή.<o:p></o:p></p><p style="background: rgb(251, 251, 248); margin: 7.8pt 0cm;"><span style="color: #ff00fe;"><b>Πηγή: Athens Voice</b></span></p></span></div></div><p></p>φανοστάτηςhttp://www.blogger.com/profile/14286431664281603944noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8511499495979637016.post-56384919241676354992024-01-20T09:00:00.001+02:002024-01-20T09:36:54.840+02:00Βασίλης Βασιλικός (1933-2023): Για τον Αντώνη Σαμαράκη<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYdyEDm4uoV4oqwEgnCN6t90dafjUiTcZoEfhGrNF_r2MZrnnTWeoyzU0631x-Y3UHmyYW_xg4pFvArOV177Gf6Jz0-B0Fpox4helV70DQcOHrLt25O4k1ZvYFFQcgC5SB7eyJ0f4M57mRWKGklzCDPDwe0hVX3JEPJUI5m00LfRhnB1gVlnOcaMRimYsS/s225/%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CE%BB%CE%AE%CF%88%CE%B7%CF%82.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="225" data-original-width="225" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYdyEDm4uoV4oqwEgnCN6t90dafjUiTcZoEfhGrNF_r2MZrnnTWeoyzU0631x-Y3UHmyYW_xg4pFvArOV177Gf6Jz0-B0Fpox4helV70DQcOHrLt25O4k1ZvYFFQcgC5SB7eyJ0f4M57mRWKGklzCDPDwe0hVX3JEPJUI5m00LfRhnB1gVlnOcaMRimYsS/w320-h320/%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CE%BB%CE%AE%CF%88%CE%B7%CF%82.jpg" width="320" /></a></div><br /><p></p><p></p><p class="MsoNormal"><br /></p>
<p class="MsoNormal">« Τα χέρια δώσ ’ μου/ να κάψουμε τα σύνορα του κόσμου» </p>
<p class="MsoNormal">Η νομενκλατούρα της κουλτούρας, εκείνο το κύκλωμα των
κριτικών, που υπήρχε ανέκαθεν, υπάρχει τώρα και θα υπάρχει πάντα, και που
αποτελείται από καλοπροαίρετους και κακοπροαίρετους ανθρώπους οι οποίοι
φτιάχνουν μεταξύ τους αρμούς της κριτικής αποτίμησης ενός έργου τέχνης, είτε
είναι αυτό εικαστικό, κινηματογραφικό, είτε λογοτεχνικό, θεατρικό και ό, τι
άλλο ανήκει στον χώρο της πνευματικής δημιουργίας, αποτελείται από μία τάξη για
τον εαυτό της ανθρώπων που αποφαίνονται με τη σφραγίδα ενός Πάπα για κάθε
καινούργιο έργο ενός δημιουργού. </p><p class="MsoNormal">Αυτή η νομενκλατούρα δεν έκανε δεκτά στους
κόλπους της τα βιβλία του Αντώνη Σαμαράκη. Μπορεί να γράφτηκαν μερικές κριτικές,
που μπορεί να ήταν και ενθουσιαστικές, ωστόσο, στο σύνολό της, όπως το έζησα
εγώ, ο Σαμαράκης θεωρούνταν ήσσονος σημασίας πεζογράφος. Κι ενώ το έργο του είχε
αγγίξει ένα ευρύτατο κοινό, ελληνικό και ξένο, παρ ’ όλα αυτά, η νομενκλατούρα
αρνιόταν να του αναγνωρίσει το πολυδιαβασμένο και πολυμεταφρασμένο έργο του. Το
λέω αυτό και εξ ιδίας πείρας, αλλά για μένα το χρεώνω στα πολλαπλά και αδιαβάθμητα
βιβλία που έχω γράψει, ενώ ο Αντώνης δεν ήταν από τους πολυγραφότατους
συγγραφείς. Και μπορεί να αδιαφορούσε για τη στάση της νομενκλατούρας αυτής,
αλλά νομίζω ότι κατά βάθος θα τον πλήγωνε. </p><p class="MsoNormal">Όσο πιο δύστροπος και ιδιότυπος
είναι ένας συγγραφέας ή ποιητής, τόσο η νομενκλατούρα τον αγκαλιάζει. Της
προσφέρεται σαν είδος που της δίνει την ευκαιρία να πρωτοτυπήσει και η ίδια
αναφερόμενη σε ξένους θεωρητικούς των τεχνών. Δυστυχώς γι ’ αυτούς, ο Σαμαράκης
είναι δύο πράγματα ταυτοχρόνως και μόνο: λιτός στη γραφή, τηλεγραφικός στις
προτάσεις, αντιλογοτεχνικός όσο γίνεται στις περιγραφές τόπων, καιρικών
συνθηκών, ηλίου και φεγγαριού. Η ραχοκοκαλιά των βιβλίων του έχει πάντα έναν
και μόνο σταθερό πυρήνα: τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος τον αφορά, σε όλες τις εκδοχές
του. Κυρίως ο άνθρωπος που υποφέρει. Ο νέος άνθρωπος που δεν έχει ακόμη
συμβιβαστεί. Που παλεύει για μια θέση στον ήλιο, χωρίς πυξίδα για να τον
πλησιάσει. Αυτό το απέδειξε έμπρακτα σε όλη τη ζωή του. Όπου συναντούσε
ανθρώπινη πληγή, έτρεχε να τη γιατρέψει. Οι νέοι τον λάτρευαν. Παντού σε κάθε
αίτημά τους. </p><p class="MsoNormal">Αυτό τελικά είχε ως αποτέλεσμα να γίνει ο Έλληνας εκπρόσωπος της
παγκόσμιας Unicef και ο δημιουργός από μόνος του της «Βουλής των Εφήβων». Τον
έζησα ως άνθρωπο από πολύ κοντά. Από τα πρώτα μας βιβλία (1953-1954).
Κολλήσαμε. Είχε ένα μυαλό περιστροφικό και μια ανεξάντλητη χαρά να δίνει, να
δίνεται χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Μια φορά, που διάβασε σε μια γαλλική εφημερίδα
για έναν νέο άνθρωπο που απέτυχε να αυτοκτονήσει, έτρεξε στην πόλη του, στη
Γαλλία, να τον βρει. Μιαν άλλη φορά που με επισκέφθηκε στη Θεσσαλονίκη και του
γνώρισα τον νεοαφιχθέντα εκεί φίλο μου Άγγελο Δεληβοριά, όταν είδε πού έμενε,
σε ένα γιαπί ημιτελές που έκτιζε ο πατέρας του, έτρεξε του πήρε καρέκλες,
τραπέζι και μια λάμπα για να μπορεί να διαβάζει τη νύχτα. Όμως, το δώρο αυτό
του γύρισε μπούμερανγκ: ανησυχούσε από την Αθήνα, όπου είχε επιστρέψει, μήπως ο
Άγγελος έπαθε καμιά ηλεκτροπληξία, καθώς η λάμπα δεν είχε γείωση. Κι έπαιρνε
εμένα στο τηλέφωνο για να τον καθησυχάσω. </p><p class="MsoNormal">Ο Αντώνης ήταν σκέτη «ψυχούλα». Και η
ψυχούλα αυτή βρήκε στον δρόμο της την ωραία Ελένη. Κι εκεί φρονίμεψε, χωρίς ν’
αλλάξει χαρακτήρα. Ο πάντα ανήσυχος, δεν ησύχασε αλλά γιάτρεψε την ανησυχία του
(που την ανέπτυξε τόσο δυνατά στο Σήμα κινδύνου), με το επόμενο βιβλίο του, τη
συλλογή διηγημάτων Αρνούμαι. Σε αυτό, ο απελπισμένος ήρωας του ομώνυμου διηγήματος,
ενώ πάει να πέσει από τη γέφυρα, πέφτει στο ποτάμι για να σώσει έναν άγνωστο
συνάνθρωπό του που πνίγεται.</p><p class="MsoNormal"> Και μόλις το 2008 είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε,
μαζί με τον γεννημένο πεζογράφο, και τον ποιητή που όλοι ξέραμε ότι υπήρξε,
αλλά δεν είχαμε διαβάσει τα ποιήματά του. Εγώ όμως ήξερα ένα από τότε που πρωτογνωριστήκαμε
και κράτησα μια ολόκληρη ζωή τον τελευταίο του στίχο: «Τα χέρια δώσ ’ μου να
κάψουμε τα σύνορα του κόσμου». </p>
<p class="MsoNormal"> 2 Μαρτίου 2020</p><br /><p></p>φανοστάτηςhttp://www.blogger.com/profile/14286431664281603944noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8511499495979637016.post-85760793510119157062024-01-17T09:00:00.001+02:002024-01-17T09:13:37.771+02:00Jacques Prévert (1900-1977): ''Τα πεθαμένα φύλλα''<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvOITbc3aG6r1zDupoq1NS6381UPeOfqe4BqS09XgQ0_-LwxEXD5HZUue-vSB44JHTGyCU-fmpnf_pGVU-SP7_njOjEjGQotGvaJ_TFqULKnKNT8b_c35azE-OoH_Lo5PaDAX26ClU5ix0dhjrMwV0w82_cLn7UWI7icTTynGZpOWY8O-46NE0erHVM1If/s299/%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CE%BB%CE%AE%CF%88%CE%B7%CF%82%20(1).jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="168" data-original-width="299" height="168" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvOITbc3aG6r1zDupoq1NS6381UPeOfqe4BqS09XgQ0_-LwxEXD5HZUue-vSB44JHTGyCU-fmpnf_pGVU-SP7_njOjEjGQotGvaJ_TFqULKnKNT8b_c35azE-OoH_Lo5PaDAX26ClU5ix0dhjrMwV0w82_cLn7UWI7icTTynGZpOWY8O-46NE0erHVM1If/s1600/%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CE%BB%CE%AE%CF%88%CE%B7%CF%82%20(1).jpg" width="299" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/cOsVVeojMZs" width="320" youtube-src-id="cOsVVeojMZs"></iframe> </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><blockquote style="border: none; margin: 0 0 0 40px; padding: 0px;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> </div></blockquote><p style="background: white; margin-bottom: 4.1pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 4.1pt;"><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #333333;"><span style="font-size: large;">Ω! θαʼθελα τόσο πολύ να τις θυμάσαι<br />
Τις μέρες τις ευτυχισμένες που ʼμασταν μαζί<br />
Κείνη την εποχή τι όμορφα που ήταν<br />
Κι ο ήλιος από σήμερα ήτανε πιο καυτός<br />
Τα πεθαμένα φύλλα τα μάζευε το φτυάρι<br />
Βλέπεις εγώ δεν τοʼχω ξεχασμένο<br />
Oι αναμνήσεις παρέα με τις λύπες<br />
Για να τις πάρει μακριά ο βορινός αέρας<br />
Μέσα στην κρύα νύχτα και τη λησμονιά<br />
Βλέπεις εγώ δεν τοʼχω ξεχασμένο<br />
Το τραγούδι που μου τραγουδούσες<o:p></o:p></span></span></p>
<p style="background: white; margin-bottom: 4.1pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 4.1pt;"><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #333333;"><span style="font-size: large;">Ένα τραγούδι είναι που μας μοιάζει<br />
Με αγαπούσες και σε αγαπούσα<br />
Και ζούσαμε κι οι δυο μαζί<br />
Μα όσους αγαπιούνται η ζωή τους χωρίζει<br />
Αθόρυβα με τόση ηρεμία<br />
Και η θάλασσα σβήνει πάνω στην αμμουδιά<br />
Των ερωτευμένων τα βήματα που χάνονται<o:p></o:p></span></span></p>
<p style="background: white; margin-bottom: 4.1pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 4.1pt;"><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #333333;"><span style="font-size: large;">Ένα τραγούδι είναι που μας μοιάζει<br />
Με αγαπούσες και σε αγαπούσα<br />
Και ζούσαμε κι οι δυο μαζί<br />
Με αγαπούσες και σε αγαπούσα<br />
Αθόρυβα με τόση ηρεμία<br />
Και η θάλασσα σβήνει πάνω στη αμμουδιά<br />
Των ερωτευμένων τα βήματα που χάνονται<o:p></o:p></span></span></p><p style="background: white; margin-bottom: 4.1pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 4.1pt;"><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #333333;"><span style="font-size: large;"><i>(Μετάφραση Κώστας Ριτσώνης)</i></span></span></p>
<p style="background: white; margin-bottom: 4.1pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 4.1pt;"><br /></p>
<p style="background: white; margin-bottom: 4.1pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 4.1pt;"><span style="font-size: large;"><strong><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #333333;">****</span></strong><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #333333;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p style="background: white; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #333333;"><span style="font-size: large;">Το <strong><i><span face=""Arial","sans-serif"">«Les Feuilles mortes»</span></i></strong>
(«Τα πεθαμένα φύλλα</span></span><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #333333; font-size: x-large;">»</span><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #333333; font-size: x-large;">) γράφτηκε το 1945. Τους στίχους έγραψε ο ποιητής, και
σεναριογράφος,</span><strong style="color: #333333; font-family: Arial, "sans-serif"; font-size: x-large;"> Jacques
Prévert </strong><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #333333; font-size: x-large;">και τη μουσική ο </span><strong style="color: #333333; font-family: Arial, "sans-serif"; font-size: x-large;">Joseph Kosma</strong><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #333333; font-size: x-large;">. Ο </span><strong style="color: #333333; font-family: Arial, "sans-serif"; font-size: x-large;">Yves Montand</strong><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #333333; font-size: x-large;">, μαζί με
την </span><strong style="color: #333333; font-family: Arial, "sans-serif"; font-size: x-large;">Irène Joachim</strong><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #333333; font-size: x-large;">,
ερμηνεύουν το “</span><em style="color: #333333; font-family: Arial, "sans-serif"; font-size: x-large;"><b>Les
feuilles mortes</b></em><strong style="color: #333333; font-family: Arial, "sans-serif"; font-size: x-large;">“</strong><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #333333; font-size: x-large;"> το
1946 στην ταινία </span><em style="color: #333333; font-family: Arial, "sans-serif"; font-size: x-large;"><b>«Les
Portes de la Nuit</b></em><span face="Arial, "sans-serif"" style="color: #333333; font-size: x-large;">». Aπό τη διασκευή αυτού του τραγουδιού
προέκυψε το δημοφιλές «</span><strong style="color: #333333; font-family: Arial, "sans-serif"; font-size: x-large;">Autumn
Leaves».</strong></p><p style="background: white; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><strong style="color: #333333; font-family: Arial, "sans-serif"; font-size: x-large;"><br /></strong></p><p style="background: white; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-family: Arial, "sans-serif"; font-size: x-large;">Το τραγούδι</span><span style="font-family: Arial, "sans-serif"; font-size: x-large;"> ακούγεται και στην ταινία ''Πεσμένα φύλλα'', 2023 του Άκι Κουαρισμάκι.</span></span></p><p style="background: white; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span style="color: #2b00fe;"><span style="font-family: Arial, "sans-serif"; font-size: x-large;"><br /></span></span></p><p style="background: white; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;"><span face="Arial, sans-serif" style="color: #ff00fe; font-size: large;"><b>(Από το Ποιείν)</b></span></p>φανοστάτηςhttp://www.blogger.com/profile/14286431664281603944noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8511499495979637016.post-5904811575009704222024-01-13T09:00:00.001+02:002024-01-13T09:01:20.633+02:00Παντελής Μπουκάλας (1957): Μιλώντας σήμερα για το δημοτικό τραγούδι<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzVnXIcpJ783zvAmg_lyeffvnJ-CS5fSMYVffgN7-h5r3OQnocyYAhgpubjsMk8wwbm9x7gnuvF5IktMdJOMRGfVDAVAvxOxsFl09YP2rAPKKzUARIP7XCzeAqFXGfrKqd1ykSmFSpkXTPcL90b94kU3ma7Wb6XhBw_uN8LT7zZX1MIwfEfnTFkHR1IwUM/s234/%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CE%BB%CE%AE%CF%88%CE%B7%CF%82.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="234" data-original-width="215" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzVnXIcpJ783zvAmg_lyeffvnJ-CS5fSMYVffgN7-h5r3OQnocyYAhgpubjsMk8wwbm9x7gnuvF5IktMdJOMRGfVDAVAvxOxsFl09YP2rAPKKzUARIP7XCzeAqFXGfrKqd1ykSmFSpkXTPcL90b94kU3ma7Wb6XhBw_uN8LT7zZX1MIwfEfnTFkHR1IwUM/w294-h320/%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CE%BB%CE%AE%CF%88%CE%B7%CF%82.jpg" width="294" /></a></div><br /><p></p><div><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: opensans-regular, sans-serif; font-size: 16px; margin-bottom: 1rem; margin-top: 0px;">Έχουν περάσει περίπου εκατόν δέκα χρόνια αφότου ο Νικόλαος Πολίτης, προλογίζοντας τις Εκλογές από τα τραγούδια του ελληνικού λαού (1914), υπογράμμιζε ότι «ο εθνικός χαρακτήρ αποτυπώνεται ακραιφνής και ακίβδηλος εις τα τραγούδια και τας παραδόσεις». Αυτό δε σε αντιδιαστολή με τις παροιμίες, τους μύθους, τα παραμύθια και τα αινίγματα, «ων η μετάδοσις από λαού εις λαόν είναι ευχερής και συνήθης». Με αποτέλεσμα «τα παρεισδύσαντα πολυπληθή ξένα στοιχεία» να «καθιστούν δύσκολον την διάκρισιν του οθνείου από του ιθαγενούς».<br style="box-sizing: border-box;" />Ο Νικόλαος Πολίτης υπήρξε ένας από τους κυριότερους υποστηρικτές της κατανόησης του δημοτικού τραγουδιού ως κατόπτρου, ως καθρέφτη που δωρίζει την πλήρη αλήθεια για το παρελθόν μας σε όποιον τον κοιτάζει προσεχτικά: «τα τραγούδια εγκατοπτρίζουν πιστώς και τελείως τον βίον και τα ήθη, τα συναισθήματα και την διανόησιν του ελληνικού λαού».</p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: opensans-regular, sans-serif; font-size: 16px; margin-bottom: 1rem; margin-top: 0px;">Γνωρίζουμε ωστόσο ότι ο καθρέφτης αυτός δεν μας παραδόθηκε άθικτος και απείραχτος. Ότι δηλαδή κατά την ανακατασκευή του ακολουθήθηκε συχνά, από εκδότες και ανθολόγους, και μελετητές ακόμα, το δόγμα που εισήγαγε ο Σπυρίδων Ζαμπέλιος το 1852, στα Άσματα δημοτικά της Ελλάδος: «Μεταξύ των δημοσιευομένων ασμάτων υπάρχουσι πολλά πρωτοφανή, και έτερα συμπεπληρωμένα, τα οποία κρίνομεν εύλογον να μη διακρίνωμεν. Όταν κτήμα λαού επιστρέφει προς λαόν, εκδότου φιλαυτία δεν παρεμβάλλεται». Με άλλα λόγια, ο καθρέφτης ανακατασκευάστηκε βάσει σκοπιμοτήτων· και ανακατασκευάστηκε εθνοπρεπέστερος, ηρωικότερος, «λαϊκότερος», γλωσσικά καθαρότερος. Μονολεκτικά, κανονικότερος. Ή μάλλον, κανονικός. Κατά συνέπεια, τα είδωλα πάνω του δεν λένε πάντα την αλήθεια και μόνη την αλήθεια. Σε αρκετές περιπτώσεις, τραγουδιών ή και συλλογών ολόκληρων, λένε απλώς την αλήθεια που θα προτιμούσαμε ν’ ακούσουμε.<br style="box-sizing: border-box;" />Οπωσδήποτε, τα τραγούδια του ανώνυμου, συλλογικού δημιουργού παραμένουν πολύτιμα και για τον σημερινό αναγνώστη-ακροατή τους. Και μακάρι να είναι και αναγνώστης τους και ακροατής τους, γιατί κάθε τραγούδι είναι και λόγος και μέλος. Επίσης μακάρι να προσπαθεί ο ενδιαφερόμενος να φτάσει έως τον πλούσιο κόσμο τους από πολλές και ποικίλες διαδρομές, χωρίς να προσκυνάει τοτέμ και να δεσμεύεται από ταμπού. Αν ακολουθήσει μονάχα τις «ασφαλείς» διαδρομές, όσες υποτίθεται ότι χάραξαν οι ελάχιστες συλλογές που θεωρούνται καθιερωμένες, παρότι τα προβλήματά τους εντοπίστηκαν και επικρίθηκαν πολύ νωρίς, θα αποκομίσει μιαν εικόνα φτωχή, μερική αλλά και σκιασμένη από τον φόβο της νόθευσης ή του «εμπλουτισμού».<br style="box-sizing: border-box;" />Από το «μακάρι» στο «κρίμα»: Κρίμα που δεν έχει απαρτιστεί ακόμα (και πιθανότατα δεν θα απαρτιστεί ποτέ) το κόρπους των δημοτικών τραγουδιών, που θα διευκόλυνε σε πολλά τη μελέτη τους· ας πούμε, θα μας επέτρεπε να καταλήξουμε σε κάποιο συμπέρασμα για τον πραγματικό αριθμό των τραγουδιών, έστω κατά προσέγγιση. Ώστε να πάψουμε να αριθμούμε σαν ξεχωριστά τραγούδια όλες μα όλες τις παραλλαγές (δεκάδες για αρκετά τραγούδια), για ν’ αβγατίσουμε εθνικώς υπερήφανοι τον ήδη μεγάλο αριθμό τους. Η αρχαιοελληνοκαπηλία σπρώχνει προς τα πίσω, κατά αιώνες ή και χιλιετίες, και με τη βία της αντιεπιστημοσύνης της, την ιστορία της ελληνικής γλώσσας και του ελληνικού πολιτισμού γενικώς. Η νεοελληνοκαπηλία πειράζει και τους αριθμούς και τα γράμματα, τα κείμενα δηλαδή, για να εξαναγκάσει τα πράγματα να ταυτιστούν με τις φαντασιώσεις της.<br style="box-sizing: border-box;" />Κρίμα δεύτερο που κάμποσες παλαιές συλλογές ή ανθολογίες επανεκδίδονται χωρίς τον παραμικρό σύγχρονο σχολιασμό, αναπαράγοντας με φωτομηχανική αμεριμνησία τα κάθε είδους λάθη τους και αδιαφορώντας για την κριτική που τους ασκήθηκε έγκαιρα και αυστηρά. Στην ουσία, η αγοραία ευκολία διαγράφει την ιστορία της φιλολογίας και της λαογραφίας, από πνευματική νωχέλεια ή, και πάλι, βάσει σκοπιμοτήτων. Κάπως έτσι, τραγούδια καταφανώς νόθα, του γραφείου, κατασκευασμένα, εξακολουθούν να αναδημοσιεύονται (και να διδάσκονται) σαν γνήσια. Κυρίως επειδή λένε όσα ηρωικά και «καθαρά», εθνοπρεπή, θα θέλαμε να λένε.</p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: opensans-regular, sans-serif; font-size: 16px; margin-bottom: 1rem; margin-top: 0px;">Μολαταύτα, τα δημοτικά τραγούδια, όσα έχουν εξακριβωμένη τη γνησιότητά τους, είναι μάρτυρες. Και μάλιστα μάρτυρες που δεν σχεδίασαν να μαρτυρήσουν, δεν πλάστηκαν με τον σκοπό να μιλήσουν και στους κατοπινούς. Εν αντιθέσει με την προσωπική ποίηση, που απευθύνεται εξίσου στο συγκαιρινό της κοινό και στο μελλοντικό, η δημοτική δημιουργείται για το εκάστοτε παρόν της, όπως το ορίζει η ιστορία αλλά και η γεωγραφία. Συνιστούν, λοιπόν, τα δημοτικά τραγούδια μαρτυρίες για τη γλώσσα των προπάππων και των προγιαγιάδων μας, για τη λαλιά τους, διακλαδισμένη σε ιδιώματα και διαλέκτους· για την ποίησή τους, ο ρυθμός παραγωγής της οποίας και η ποιότητά της επίσης εξέπλητταν τους Ευρωπαίους περιηγητές των περασμένων αιώνων· για την καθαυτό Ιστορία, τη μεγάλη, και για τα μικρά ή μεγάλα συμβάντα που τη συναποτέλεσαν· για το θρησκευτικό φρόνημα των παλαιότερων, για το πώς βίωναν τη σχέση τους με τα θεία και με τους εκπροσώπους της Εκκλησίας, και για τα στοιχεία «παγανισμού» που άντεξαν στο καθεστώς του ηγεμονικού χριστιανισμού. Και μάλιστα σε πείσμα των προσωπικοτήτων εκείνων της Εκκλησίας που αναθεμάτιζαν τα μεν λαϊκά όργανα σαν «όργανα του Σατανά», τα δε τραγούδια σαν «πορνικά». Μαρτυρούν τέλος για τις αντιλήψεις των Ελλήνων της Τουρκοκρατίας για τους περίοικους και σύνοικους λαούς, για τα εμπόδια στις ερωτικές σχέσεις μεταξύ αλλοεθνών και αλλοθρήσκων, και για τη λύση που έδινε κάθε περιοχή ή εποχή στο επαναλαμβανόμενο δράμα: τα τραγούδια και εδώ, ιστορούν ό,τι συνέβη, όχι ό,τι θα θέλαμε και «θα έπρεπε» να είχε συμβεί. Και γι’ αυτό συνήθως είναι πιο ανοιχτόκαρδα και ανοιχτόμυαλα από την προσωπική λογοτεχνία του 19ου αιώνα που καταπιάστηκε με ζητήματα αυτού του είδους.<br style="box-sizing: border-box;" />Στα χρόνια που πέρασαν έκτοτε, ο πολιτισμός της προφορικότητας υποχώρησε ακόμα περισσότερο έναντι του πολιτισμού της γραφής. Επιπλέον, έχουν σχεδόν εξαλειφθεί οι αγροτοκτηνοτροφικές κοινότητες, τα νυχτέρια των οποίων λειτουργούσαν σαν ποιητικό εργαστήριο, σαν κοινωνικός μικροχώρος σύνθεσης και διαρκούς επεξεργασίας τραγουδιών.<br style="box-sizing: border-box;" />Παρ’ όλα αυτά, και παρά την κατασκευή δημοτικοφανών κάθε είδους (ηπειρωτικοφανή, νησιωτικοφανή, ποντιακοφανή κλπ.), το δημοτικό τραγούδι εξακολουθεί να συγκινεί. Είτε με τις τρεις υποστάσεις του (λόγος – μέλος – χορός) σε συλλειτουργία, όπως συμβαίνει σε αρκετά πανηγύρια ανά την Ελλάδα που κρατούν αλώβητο τον χαρακτήρα τους, είτε μόνο με την υπόσταση του λόγου. Και μάλιστα του καταγεγραμμένου πλέον λόγου.<br style="box-sizing: border-box;" />Έλληνες και ξένοι μελετητές συνεχίζουν να ερευνούν το δημοτικό, ως μαρτυρία ιστορική, γλωσσική και ηθολογική, αλλά και ως ποιητικό γεγονός. Από τα μουσικά σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης έχουν αποφοιτήσει αρκετές γενιές μαθητών και μαθητριών που είναι πολύ καλοί γνώστες και ευαίσθητοι χειριστές των λαϊκών οργάνων, ενώ η λαϊκή μουσική διδάσκεται πια και σε πανεπιστημιακό επίπεδο. Αξιοσημείωτο είναι επίσης, και παραμυθητικό, το γεγονός ότι πληθαίνουν εντυπωσιακά τα μουσικά συγκροτήματα νέων ανθρώπων που αφιερώνονται με γνώση και μεράκι στον κόσμο του δημοτικού τραγουδιού και τον αναδεικνύουν με υψηλή ποιότητα και σεβασμό.</p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #333333; font-family: opensans-regular, sans-serif; font-size: 16px; margin-bottom: 1rem; margin-top: 0px;">Θα έλεγα τη μισή αλήθεια αν ισχυριζόμουν πως ένιωσα «έτοιμος από καιρό», όταν ο Δημήτρης Καλοκύρης μού πρότεινε να δημοσιευτεί στον φιλόξενο ηλεκτρονικό Χάρτη ένα αφιέρωμα στο δημοτικό τραγούδι. Η άλλη μισή; Όσες φορές μού είχε περάσει από το μυαλό μια ανάλογη ιδέα ή επιθυμία, έσπευδε να τη σβήσει πριν καν λάβει σχήμα ένας διπλός φόβος: τι να πρωτοπείς, ένα το κρατούμενο· ο φόβος του χρόνου το δεύτερο, του χρόνου που πάντοτε μας λείπει, πάντοτε υπολείπεται των ποικίλων αναγκών μας.<br style="box-sizing: border-box;" />Νιώθω λοιπόν βαθιά υποχρεωμένος απέναντι σε όσες και όσους δαπάνησαν ένα γερό τμήμα του χρόνου τους για να συμπράξουν στο παρόν αφιέρωμα, αναπτύσσοντας το θέμα της επιλογής τους και στην έκταση που οι ίδιες/ίδιοι έκριναν ικανή και αναγκαία. Υποχρεωμένος νιώθω επίσης απέναντι σε όσες/όσους δεν μπόρεσαν τελικά να υλοποιήσουν τη δηλωμένη επιθυμία τους να συμμετάσχουν. Τους ευχαριστώ όλους και όλες ολόψυχα και από εδώ.<br style="box-sizing: border-box;" />Όσο για το «τι να πρωτοπείς», ψευδοπρόβλημα. Ο καθείς και ο λόγος του. Να θιγούν όλες οι πτυχές ενός τέτοιου θέματος είναι αδύνατο. Θέλω πάντως να πιστεύω ότι με το σύνολο των συμβολών ικανοποιήθηκε η επιθυμία μιας διπλής συνομιλίας. Να συνομιλήσουν οι διάφορες γενιές όσων έχουν ασχοληθεί και συνεχίζουν να ασχολούνται με το ανώνυμο λαϊκό τραγούδι. Αλλά να συνομιλήσουν και όσοι/όσες φτάνουν έως αυτό κυρίως διά της οράσεως, διαβάζοντάς το και μελετώντας το τυπωμένο στις υπάρχουσες συλλογές και ανθολογίες ή αποθησαυρισμένο σε αρχεία, με όσες/όσους ακολουθούν συστηματικά και αδιαλείπτως και την οδό της ακοής, υπηρετώντας το δημοτικό ως ερμηνευτές ή οργανοπαίκτες.<br style="box-sizing: border-box;" />Το σύνολο των συμβολών ας εννοηθεί σαν ένα στεφάνι λέξεων στη μνήμη δύο ανθρώπων που μας πλούτισαν με τα γραπτά τους για το δημοτικό τραγούδι και μας φτώχυναν με τον θάνατό τους τη χρονιά που λήγει: του Γρηγόρη Σηφάκη (1935-2023) και του Μάρκου Δραγούμη (1934-2023).</p><p class="MsoNormal">(Λεσίνι Μεσολογγίου 1957). Έχει εκδώσει τα βιβλία ποίησης
Αλγόρυθμος, Η εκδρομή της ευδοκίας, Ο μέσα πάνθηρας, Σήματα λυγρά, Ο μάντης,
Οπόταν πλάτανος, Ρήματα (Κρατικό Βραβείο Ποίησης 2010), Μηλιά μου αμίλητη και Ο
Χριστός στα χιόνια: Εφτά νύχτες στον κόσμο του Αντρέι Ταρκόφσκι, τα θεατρικά Το
μάγουλο της Παναγίας: Αυτοβιογραφική εικασία του Γεωργίου Καραϊσκάκη και Ο
Πέτρος της Μάνης και το φάσμα των φατριών, και τέσσερις τόμους με δοκίμια για
το δημοτικό τραγούδι (Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου 2017). Είναι διδάκτορας της
Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Έχει μεταφράσει Αισχύλο,
Ευριπίδη, Αριστοφάνη, Σαπφώ, Θεόκριτο, Βίωνα, επιτύμβια και συμποτικά
επιγράμματα της Παλατινής.</p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; font-family: opensans-regular, sans-serif; font-size: 16px; margin-bottom: 1rem; margin-top: 0px;"><span style="color: #ff00fe;"><b>Πηγή: Χάρτης, 60</b></span></p></div>φανοστάτηςhttp://www.blogger.com/profile/14286431664281603944noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8511499495979637016.post-2214647684141475122024-01-06T09:00:00.001+02:002024-01-06T09:07:43.685+02:00Θανάσης Βαλτινός (1932):<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLKsHrqdtcGIxR72ZVkGXhHiHdOFLMM4IQoV8zEeLyRt9269jrzn76cAe_LYa3DLQVApI3cZObgm3Byrs__RqJLj706Y1v6j7Q16qtwTk_p3KNdVXEd1oIrbcIm_KDQNutSFyZ0q4xTWZvubqgpd4ZMiUzB_pNweS3oGmQZ7ku-jAw5zkY_9UdQMsaNXrk/s400/baltinos-thanasis.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="400" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLKsHrqdtcGIxR72ZVkGXhHiHdOFLMM4IQoV8zEeLyRt9269jrzn76cAe_LYa3DLQVApI3cZObgm3Byrs__RqJLj706Y1v6j7Q16qtwTk_p3KNdVXEd1oIrbcIm_KDQNutSFyZ0q4xTWZvubqgpd4ZMiUzB_pNweS3oGmQZ7ku-jAw5zkY_9UdQMsaNXrk/s320/baltinos-thanasis.jpg" width="320" /></a></div><br /><p></p><p align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 15.0pt; line-height: 115%;">Ο Παναγιώτης <o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal">Γεννήθηκε στην Κυνουρία, στο χωριό Καράτουλα. Ήταν της
κλάσεως του 1949. Το φθινόπωρο του '20, με έναχρόνο καθυστέρηση, τον κάλεσαν
στον στρατό να γυμναστεί. Παρουσιάστηκε στο Ναύπλιο, αμέσως μετά τιςεκλογές του
Νοεμβρίου —τις εκλογές που έχασε ο Βενιζέλος—, στα εμπόδια του 8ου πεζικού
συντάγματος. </p>
<p class="MsoNormal">Σ' αυτά τον κράτησαν τρεις μήνες, τον έκαναν πυροβολητή και
ύστερα μέσω Πειραιώς, τον έστειλαν να πολεμήσει στη Μικρά Ασία. Εκεί, από τον
Μάρτιο του '21 ως τον Ιούλιο, έλαβε μέρος σε όλες τις επιχειρήσεις προς Εσκή
Σεχίρ και διακρίθηκε. (Ο ίδιος ο στρατηλάτης Κωνσταντίνος, ο γιος του Αητού,
στάθηκε μπροστά του στο αρχαίο Δορύλαιο και του κάρφωσε στο στήθος το
Παράσημο.) </p>
<p class="MsoNormal">Δυο βδομάδες μετά είκοσι τριών χρονών, στο μεγάλο ελιγμό της
στρατιάς για το αποφασιστικό χτύπημα, πέρασε την Αλμυρά Έρημο: Ημερόνυχτα
πορεία μέσα στον μπουχό και τον ιδρώτα, χωρίς νερό αλλά με ακμαίο φρόνημα,
μέχρι το Γόρδιον. Πήγαιναν για την Κόκκινη Μηλιά. Όταν έσπασε το μέτωπο, το
'22, πολλά χιλιόμετρα πια δώθε από τον Σαγγάριο, στο Αλή Βεράν, πιάστηκε
αιχμάλωτος μαζί με το στρατηγό Τρικούπη και τα υπολείμματα του Γ' Σώματος. Ήταν
η τελευταία τους μάχη. </p>
<p class="MsoNormal">Από το στρατόπεδο του Ουσάκ επέζησε —ένας στους τρεις— και,
κοπανώντας για δεκαοχτώ μήνες χαλίκι, έφτασε ως την Κιλικία. Στην ανταλλαγή, το
'24, εντελώς ανέλπιστα, με άλλους καμιά τριακοσαριά ακόμα, τον κατέβασαν στη
Σμύρνη. Μια επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού τούς περίμενε στο σταθμό Μπασμά Χανέ,
τους παράλαβε χοντρικά, τους φόρτωσε στο ατμόπλοιο «Μαρίκα Τόγια» από τη
Σιδερόσκαλα της Πούντας και, όσο το καράβι ανοιγόταν, ο Παναγιώτης όρθιος στο
ψηλότερο κατάστρωμα κοίταζε πίσω του τη στεριά που μίκραινε. </p>
<p class="MsoNormal">Παρά τους εξευτελισμούς που είχε υποστεί και με όλα τα ράκη
που τον σκέπαζαν, η μορφή του εξακολουθούσε να διατηρεί κάτι αρχαγγελικό. Η
αρρώστια τού παρουσιάστηκε πολύ αργότερα, τέλη του '27. Άρχισε να τρέμει το
δεξί του χέρι, ένα είδος Πάρκινσον. Άρχισε επίσης και να τραυλίζει. Οι γιατροί
που τον εξέτασαν αποφάνθηκαν ότι ήταν από τις κακουχίες της αιχμαλωσίας. Ένας
κομματάρχης, παλιός συμμαχητής του, τον έσπρωξε να γυρέψει σύνταξη. Τον βοήθησε
έφτιαξαν τα χαρτιά του, τα έστειλε στο υπουργείο και περίμενε. Του απάντησαν σε
εννέα μήνες αρνητικά. </p>
<p class="MsoNormal">Στο μεταξύ πέθανε η μάνα του και ένας μεγαλύτερος αδερφός
του που συντηρούσε και τους δυο. Κάμποσο καιρό, για να τα βγάλει πέρα, ο
Παναγιώτης έκανε θελήματα. Μετά αναγκάστηκε να επαιτεί. Περίεργη επαιτεία:
Μάζευε και εμπορευόταν διάφορα χορτάρια, ρίγανη, φασκόμηλο — μικροποσότητες,
πρόσχημα για όση περηφάνια τού είχε απομείνει. Μια γειτόνισσα μοδίστρα,
παντρεμένη, παιδικός του έρωτας κάποτε, τον λυπήθηκε, και του έραψε μερικά
ομοιόμορφα σακούλια από κάμποτο, με σούρα στο απάνω μέρος. Αυτός τα γέμιζε με
υπομονή, τα φορτωνόταν και έπαιρνε τους δρόμους. Η μισή Πελοπόννησος τον έμαθε
έτσι: Ο Παναγιώτης. </p>
<p class="MsoNormal">Καμιά φορά στις δημοσιές, μέσα στην καλοκαιριάτικη ζέστη, οι
ατσίδες οδηγοί των φορτηγών σταμάταγαν, τον ανέβαζαν δίπλα τους και για να
σπάνε πλάκα στη διαδρομή, του άνοιγαν χοντρή κουβέντα. Ακόμα και τα αλάνια στις
μικροπολιτείες που διανυκτέρευε τον πείραζαν. Άλλοτε του κρέμαγαν ντενεκέδες,
άλλοτε κουρελόχαρτα και του έβαζαν φωτιά. Δέχτηκε τα πάντα, όχι σα μοίρα —
καλόκαρδα. Ίσως να το γλένταγε κι ο ίδιος από μέσα του. </p>
<p class="MsoNormal">Το '57, στρατιώτης, κατέβαινα με άδεια από τη Μακεδονία και
τον τράκαρα στο Άργος, στις «γυναίκες». Τους πούλαγε σερνικοβότανο. Είχαμε
κάποια μακρινή συγγένεια εξ αγχιστείας και όταν με είδε κοκκίνισε, θα κόντευε
τότε εξηντάρης. Το 1973 αποτραβήχτηκε οριστικά στο χωριό του. Είχε γεράσει πια,
το φως του είχε αρχίσει να θαμπώνει, τα πόδια του δεν τον βάσταγαν να κάνει τη
γύρα όπως άλλοτε. Τον περιμάζεψαν κάτι μικρανίψια του. Του έδιναν ένα πιάτο φαΐ
και μια από τις νυφάδες τού ζεμάταγε κάθε δεκαπέντε τη μοναδική αλλαξιά τα
εσώρουχα. Για ανταμοιβή τούς έβοσκε δυο τρεις γίδες που είχαν στο κατώι. </p>
<p class="MsoNormal">Πέθανε την ίδια χρονιά τον Αύγουστο μήνα. Είχε βγει έξω με
τα ζωντανά, δίψασε, κάπου έσκυψε να πιει σ' ένα λάκκο, γλίστρησε — τέσσερα
δάχτυλα νερό— και πνίγηκε.<span style="font-size: 10.0pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><i><span style="color: #ffd966;">Γεννήθηκε το 1932 στο χωριό Καράτουλα της Κυνουρίας του Ν. Αρκαδίας. Μεγάλωσε στη Σπάρτη, στο
Γύθειο και στην Τρίπολη. Φοίτησε
στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και παρακολούθησε μαθήματα κινηματογραφίας. Ζει στην Αθήνα. Έργα του:
Η κάθοδος των εννέα (1963), Συναξάρι του Αντρέα Κορδοπάτη (Μέρος
πρώτο: Αμερική) (1972), Τρία ελληνικά μονόπρακτα (1978), Μπλε βαθύ
σχεδόν μαύρο (1985), Στοιχεία για τη
94 / 314
δεκαετία του '60 (1989), Φτερά μπεκάτσας (1992), Ορθοκωστά (1994),
Συναξάρι του Αντρέα Κορδοπάτη
(βιβλίο δεύτερο: Βαλκανικοί-22)
(2000). Έχει τιμηθεί με το Κρατικό
Βραβείο Μυθιστορήματος το 1990.</span></i></p><p class="MsoNormal"><i><span style="color: #800180;"><span style="background-color: white; font-family: sans-serif; font-size: 14px;">Το </span><a href="https://el.wikipedia.org/wiki/2012" style="background: none rgb(255, 255, 255); font-family: sans-serif; font-size: 14px; overflow-wrap: break-word; text-decoration-line: none;" title="2012">2012</a><span style="background-color: white; font-family: sans-serif; font-size: 14px;"> του απονεμήθηκε το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων και της Λογοτεχνίας από τη Διεύθυνση Γραμμάτων της Γενικής Διεύθυνσης Σύγχρονου Πολιτισμού του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού, για το σύνολο του έργου του</span><span style="background-color: white; font-family: sans-serif; font-size: 14px;">.Πολλά από τα έργα του έχουνε μεταφραστεί σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες μεταξύ των οποίων τα Αγγλικά, τα Ιταλικά, τα Γαλλικά, τα Γερμανικά, τα Ρώσικά κ.α.</span></span></i></p><p class="MsoNormal">ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ
ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ
ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ </p><p class="MsoNormal">Κ ε ί μ ε ν α
Ν ε ο ε λ λ η ν ι κ ή ς
Λ ο γ ο τ ε χ ν ί α </p>φανοστάτηςhttp://www.blogger.com/profile/14286431664281603944noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8511499495979637016.post-28425836916251868202024-01-03T09:41:00.000+02:002024-01-03T09:41:42.982+02:00Τρύφων Τσομπάνης (1956): Η νυξ της 3ης Ιανουαρίου του 1911<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCYS2NFicYgrlNVr4MfGIpfoYGB0YPHsjRNfFe9BRebaEyoDLKl5UT5X_0Ac2cMzdb9s8Uksnpx4i_hIo31sUa3bIXHB6OBZlVpUBrsgYvzVC9ENa51zSkEVv_EN4Z_7mR8FqEhXCtW9ggLrJzQCwsd49TFRCFLaWhX7Hc3C4oyHZ34NIMBrMT2mVXltSv/s267/250px-Papadiamantis_Aleksandros_by_Nirvanas.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="267" data-original-width="250" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCYS2NFicYgrlNVr4MfGIpfoYGB0YPHsjRNfFe9BRebaEyoDLKl5UT5X_0Ac2cMzdb9s8Uksnpx4i_hIo31sUa3bIXHB6OBZlVpUBrsgYvzVC9ENa51zSkEVv_EN4Z_7mR8FqEhXCtW9ggLrJzQCwsd49TFRCFLaWhX7Hc3C4oyHZ34NIMBrMT2mVXltSv/w375-h400/250px-Papadiamantis_Aleksandros_by_Nirvanas.jpg" width="375" /></a></div><br /><p></p><p></p><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505; font-family: "inherit", "serif";"><span style="font-size: x-large;">Μυστηριώδες θέλγητρον απέπνεεν η νυξ
αύτη της 3ης Ιανουαρίου του 1911. Εις τον μικρόν οικίσκον της οικίας
Παπαδιαμάντη, το παλαιόν πρεσβυτέριον, το λάδι εσώνετο εις την κανδήλαν, η
οποία εφώτιζε αμυδρώς την μικράν κάμαραν.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505; font-family: "inherit", "serif";"><span style="font-size: x-large;">Ο Αλέξανδρος, όστις έκειτο επί της
κλίνης πυρέσσων, εζήτησε με τρεμάμενη φωνήν εν βιβλίον. Αυτό που το έδωκαν δεν
ήτο εκείνο που εζήτη. Εκράτησεν ωστόσο το μικρόν τομίδιον ανά χείρας και το
εθώπευσεν έχων κλειστούς τους οφθαλμούς.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505; font-family: "inherit", "serif";"><span style="font-size: x-large;">Τι να εζήτει άραγε και τι να επόθει η
ψυχή του;<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505; font-family: "inherit", "serif";"><span style="font-size: x-large;">Μήπως τον Όμηρον, τον Θουκυδίδην, το
Ευαγγέλιον ή το μέγα ωρολόγιον;<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505; font-family: "inherit", "serif";"><span style="font-size: x-large;">Εγύρισε προς τον τοίχον και ήρχισε να
ψάλλει χαμηλοφώνως το δοξαστικόν της ενάτης ώρας των Θεοφανείων: «Την χείραν
σου την αψαμένην την ακήρατον κορυφήν του Δεσπότου, έπαρον υπέρ ημών προς αυτόν
Βαπτιστά…».<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505; font-family: "inherit", "serif";"><span style="font-size: x-large;">Ω ναι, ήτο η φωνή του κυρ-Αλέξανδρου…που
έγινε ένα με τον άνεμον και περιέτρεχεν τα οδούς και τας ρύμας της μικράς
πολίχνης, εν είδει αποχαιρετισμού.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505; font-family: "inherit", "serif";"><span style="font-size: x-large;">Η νυξ προέκοψεν και τότε ο κυρ-βοριάς
εκόπασε αισθητώς. Μία γολέττα ήτο σηκωμένη στα πανιά κι έτοιμη να βγει εκ του
λιμένος.Μία βόσκουσα φώκη εκεί πλησίον, ήκουσε προφανώς το μοιρολόγι της γραίας
Φραγκογιαννούς και το εσυντρόφευσε και αυτή. Ο αέρας τώρα έπνεε ηρέμα και η
λαμπάδα μέσα στο πρεσβυτέριο, προ της εικόνος της γλυκοφιλούσης εσβύστη. Το
λάδι είχεν σωθεί εις την κανδήλαν. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505; font-family: "inherit", "serif";"><span style="font-size: x-large;">Ο κυρ-Αλέξανδρος εσταύρωσε τας χείρας
και έγειρε την κεφαλήν ως εις αγκάλην τινά. Ο ύπνος ήλθεν γλυκύς, ήτο όμως ένας
ύπνος άνευ ονείρων. Ένας ύπνος όχι εις την αγκάλην του Μορφέως, αλλ΄εις την
αγκάλην του δικαίου Κριτού, του Παλαιού των ημερών, του Τρισαγίου, όστις
αναστάς εκ νεκρών απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505; font-family: "inherit", "serif";"><span style="font-size: x-large;">Καλή σου νύχτα κυρ-Αλέξανδρε.<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #050505; font-family: "inherit", "serif";"><span style="font-size: x-large;"><br /></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #800180; font-size: medium;"><span style="background-color: transparent;">Ο Τρύφων Τσομπάνης γ</span><span style="background-color: transparent;">εννήθηκε στο Λαγκαδά της Θεσσαλονίκης το 1956, όπου και
διαμένει.</span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #800180; font-size: medium;">Είναι αναπληρωτής Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ.</span></p><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;"><br /></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: "inherit", "serif";"><span style="color: #ff00fe;">Πηγή: ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ</span><span style="color: #050505; font-size: large;"><o:p></o:p></span></span></p><br /><p></p>φανοστάτηςhttp://www.blogger.com/profile/14286431664281603944noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8511499495979637016.post-1198573712951340922023-12-30T09:00:00.016+02:002023-12-31T10:13:18.837+02:00Κώστας Περδίκης: Μια Πρωτοχρονιά του Ρεϋμόνδου<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBNAmg01XfWgrtKlVVmsTRdy2nITWe4Q8dnwc0xumg6axdLpTP86sMMBC2AD5xCf1TikZjjNbeiz6t9MN0jdRROkXpTbbltYhyH7GOkZ5SUZJpFBLHoe0hIhir-OPOS5XXReUCk-qQNNcVLnS1mtBKoHRdAd9cabXpIQkgkYMTDrMLkYeM9aNHX2wd7v3H/s551/687474~1.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="551" data-original-width="460" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBNAmg01XfWgrtKlVVmsTRdy2nITWe4Q8dnwc0xumg6axdLpTP86sMMBC2AD5xCf1TikZjjNbeiz6t9MN0jdRROkXpTbbltYhyH7GOkZ5SUZJpFBLHoe0hIhir-OPOS5XXReUCk-qQNNcVLnS1mtBKoHRdAd9cabXpIQkgkYMTDrMLkYeM9aNHX2wd7v3H/s320/687474~1.JPG" width="267" /></a></div><br /><p></p><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px;"><p style="text-align: left;"> </p></blockquote>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Ο Ρεϋμόνδος ήτανε τενόρος της Λυρικής σκηνής, συνταξιούχος πλέον. Έμενε
στην οδό Μαυρομιχάλη, λίγο πάνω από το Χημείο, στο πρώτο ρετιρέ, μιας παμπάλαιας
πολυκατοικίας. Είχε πάρει αυτό το ασυνήθιστο όνομα, κατ’ απαίτηση της μητέρας
του.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Καθημερινά, για να πάει στη Λυρική, ο Ρεϋμόνδος έκανε το ίδιο και
απαράλλαχτο δρομολόγιο. Κατηφόριζε τη Μαυρομιχάλη και στη γωνία με τη Διδότου
χάζευε για λίγο τα αυτοκίνητα, στο
υπαίθριο <span lang="EN-US">parking</span>. Δεν
απέκτησε δικό του αυτοκίνητο και δεν έμαθε να οδηγεί. Του φαινόταν πιο εύκολο
να προσεληνώσει ένα διαστημόπλοιο, από το να σοφάρει στο χάος της Αθήνας.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Πριν βγει στη Σόλωνος, έριχνε μια φευγαλέα ματιά στο εσωτερικό του "Πανελλήνιου", του παλιού καφενείου, όπου πάντα δυο, τρία ζευγάρια ηλικιωμένων έπαιζαν με
τις ώρες δυνατές παρτίδες σκάκι. Περνώντας τη Σόλωνος, στη δεξιά γωνία, αγόραζε
από το "Άρτιστον"
την καθιερωμένη ζεστή του τυρόπιτα. Μασουλώντας τη, διέσχιζε την Ακαδημίας και
έμπαινε στο φουαγιέ της Λυρικής.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Με το που η Λυρική μεταστεγάστηκε στο καινούργιο της κτίριο, στο
Φάληρο, έσπευσε να υποβάλει αίτηση συνταξιοδότησης. Γλίτωσε, έτσι, αυτό που του
φαινόταν βουνό, να κάνει δηλαδή, κάθε
μέρα, τη διαδρομή από το σπίτι του έως εκεί.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">«Την
πήγαν εκτός συνόρων, στο εξωτερικό», ήταν η ειρωνική του ατάκα.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Στη Λυρική μπορούμε να πούμε ότι έκανε μια καλή καριέρα, χωρίς βέβαια
να είναι από τα πρώτα ονόματα. Συμμετείχε, όμως, σε πολλές παραστάσεις
παίζοντας σημαντικούς ρόλους, που τον έκαναν αγαπητό και αρκετά δημοφιλή στους
φανατικούς και απαιτητικούς θεατές της όπερας.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Ήτανε ένα κλασσικό γεροντοπαλίκαρο, με την όλη του εμφάνιση να έχει
κάτι το καλλιτεχνικό. Μεσαίο ανάστημα, προς το γεμάτος. Γνώριμα χαρακτηριστικά
του, οι μακριές καπαρντίνες και τα παλτά, αλλά και τα γκρίζα του μαλλιά, όσα
του είχαν απομείνει, που τα άφηνε να πέφτουν μέχρι τους ώμους του.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Μια ολόκληρη ζωή, μέχρι τον θάνατό της, έμενε με τη μητέρα του. Το ότι
δεν αξιώθηκε να κάνει οικογένεια ή τουλάχιστον να βρει μια γυναίκα για σύντροφό
του, ουδόλως στεναχωρούσε τη μητέρα του. Τολμώ να πω ότι αυτή η κατάσταση τη
βόλευε κιόλας.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Ο Ρεϋμόνδος ήταν η μεγάλη της αδυναμία. Κάθε νέα παράσταση που θα
έπαιζε είχε γι’ αυτήν ιδιαίτερη σημασία. Φρόντιζε από νωρίς να κλείσει θέση
μπροστά, στην πλατεία και η κομμώτρια να της φτιάξει τον τεράστιο κότσο της. Τη
βραδιά της παράστασης ντυνόταν στην πένα και κρέμαγε πάνω της τα ακριβά της χρυσαφικά.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Στο παλιό εκείνο διαμέρισμα, με τα βαρύτιμα έπιπλα, το μεγάλο πιάνο
και τις εντοιχισμένες βιβλιοθήκες να ξεχειλίζουν από βιβλία και δίσκους
μουσικής, συνυπήρχε πάντα και ένας γάτος. Σε όλους, τους ανά καιρούς γάτους
του, ο Ρεϋμόνδος έδινε το ίδιο όνομα.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">"Σιλβέστρος".</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Ήθελε ,έτσι, να θυμάται το "Γέλιο και χαρά",
το παιδικό περιοδικό, που κάποτε διάβαζε ανελλιπώς. Ο τελευταίος του γάτος ήταν
ο Σιλβέστρος ο 3<sup>ος.</sup> </p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Η συνταξιοδότησή του, δυστυχώς γι’ αυτόν συνέπεσε με τον θάνατο της
μητέρας του. Τότε ήταν που θέλησε να βάλλει και κάτι άλλο στη ζωή του, έτσι,
σαν μια προσπάθεια να διώξει τη μαυρίλα, που είχε πλακώσει τη ψυχή και το σπίτι του.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Πήγε, λοιπόν και αγόρασε ένα καναρίνι. Ήταν το πρώτο του. Όλη του η
ζωή με τις νότες και τις μουσικές είχε να κάνει και το καναρίνι με το κελάιδισμά
του ήτανε ό, τι εκείνη τη στιγμή ήθελε πιο πολύ. Δεν δυσκολεύτηκε πολύ να του
βρει όνομα, το "Τουίτι" ήταν εκείνο που του πήγαινε
γάντι. Θα ζωντάνευε, έτσι, μαζί με τον
Σιλβέστρο και το αγαπημένο του ντουέτο. </p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Η πρώτη του φροντίδα ήταν να βρει ασφαλή θέση για να κρεμάσει το
κλουβί με το καναρίνι, μακριά από τις βουλιμικές προθέσεις του γάτου. Πρόσεχε
ιδιαίτερα την καθαριότητα και τη διατροφή του. Τα γεύματά του ήσαν ξηροί
καρποί, αλλά απαραιτήτως περιλάμβαναν και πράσινη σαλάτα, από τρυφερά
μαρουλόφυλλα.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Τα φρούτα και τα λαχανικά του ο Ρεϋμόνδος τα προμηθευόταν από τον Μπάμπη
τον φίλο του, που όλη τη μέρα ήταν στημένος στη γωνία Αραχώβης και Μαυρομιχάλη
με το καρότσι του γεμάτο φρέσκα εμπορεύματα.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Με το καναρίνι, η ζωή του Ρεϋμόνδου βρήκε και πάλι ένα ενδιαφέρον και
μια γλύκα. Ο Τουίτι με τα πρωινά χαρούμενα τιτιβίσματά του τον ξύπναγε και τον
έκανε να ξεκινάει την καινούργια μέρα με όρεξη και αισιοδοξία. Η μαυρίλα μέρα
με τη μέρα έφευγε και η μοναξιά του τώρα ήταν πιο διαχειρίσιμη. Αλλά και ο
Σιλβέστρος έδειχνε με τα φερσίματά του να συμπαθεί τον Τουίτι και να μην τον
ζηλεύει.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Τις ώρες του ο Ρεϋμόνδος τις πέρναγε συνήθως διαβάζοντας αστυνομικές
ιστορίες, ακούγοντας άριες ή χαζεύοντας στην τηλεόραση. Τηλεφωνιόταν συχνά με
συναδέλφους ή φίλους του και αν είχε καλό έργο πήγαινε σινεμά, στην "Έλλη"
ή στην "Όπερα".
Να πάει, όμως, στην καινούργια Λυρική για να δει καμιά παράσταση, με τίποτα. Έτσι
κυλούσε η ζωή των τριών, σε εκείνο το σπίτι, ήρεμα και χωρίς φουρτούνες.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Όμως, εδώ και καιρό τον Ρεϋμόνδο τον βασάνιζε ένα θέμα που τον είχε
ρίξει σε περίσκεψη. Είχε να κάνει με τον εγκλεισμό του Τουίτι στο κλουβί του. Του
ήταν αδύνατο να χωνέψει ότι εκείνο το πλασματάκι ήταν γραφτό του να περάσει όλη
του τη ζωή και να πεθάνει φυλακισμένο.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Το έφερνε από δω, το έφερνε από κει, οι μέρες πέρναγαν και πλησίαζαν
τα Χριστούγεννα. Είχε φθάσει πια ο κόμπος στο χτένι και είχε πάρει την τελική
του απόφαση.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Ανήμερα την Πρωτοχρονιά, στο ξεκίνημα του καινούργιου χρόνου, θα
χάριζε την ελευθερία του στον Τουίτι. Μια καινούργια ζωή, πιο όμορφη, θα άρχιζε
για κείνον.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Ο Ρεϋμόνδος θα άνοιγε την πορτούλα του κλουβιού, ο Τουίτι θα πεταγόταν
και περνώντας από τον ανοικτό μικρό φεγγίτη της μπαλκονόπορτας θα βρισκόταν
έξω. Πόσες και πόσες φορές το καναρίνι βλέποντας εκείνο τον φεγγίτη απέναντί
του να μένει συνέχεια ανοικτός, για λίγο φρέσκο αέρα, δεν θα σκέφθηκε να
μπορούσε να αποδράσει. </p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Ο Σιλβέστρος, από την άλλη, ήταν μια διαφορετική περίπτωση. Όποτε
γούσταρε να βολτάρει, ο Ρεϋμόνδος τον έβγαζε έξω στο κλιμακοστάσιο της
πολυκατοικίας και κείνος σουλατσάριζε πάνω κάτω μέχρι να χορτάσει και κουραστεί.
Μερικές φορές του άνοιγε, κάτω, την κεντρική εξώπορτα για να πάει μέχρι το
διπλανό ψιλικαντζίδικο του κυρ – Θόδωρου, να εισπράξει τα χάδια και τις
λιχουδιές του. Ύστερα τον μάζευε πάλι μέσα και ανέβαιναν μαζί στο ρετιρέ.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Όπως τα είχε σκεφθεί και σχεδιάσει ο Ρεϋμόνδος, έτσι ακριβώς και
έγιναν.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Το πρωινό της καινούργιας εκείνης χρονιάς, πλησίασε στο κλουβί του
Τουίτι και άνοιξε το πορτάκι του. Είδε το καναρίνι να παραξενεύεται για
δευτερόλεπτα, βλέποντας το πορτάκι ολάνοιχτο και αμέσως μετά να φτεροκοπάει με λαχτάρα
και να την κοπανάει από τον μικρό φεγγίτη. Ο Ρεϋμόνδος έμεινε να κοιτάει το
αδειανό κλουβί ανακουφισμένος, αλλά και πικραμένος συνάμα.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Η γιορτινή μέρα, όμως, τον βοήθησε να διώξει τις στενάχωρες σκέψεις
του και οι επόμενες ώρες κύλισαν ευχάριστα ανταλλάσοντας ευχές με γνωστούς και
φίλους. Η γυναίκα, που τον φρόντιζε τελευταία, μετά τον θάνατο της μητέρα του,
είχε ετοιμάσει το γιορτινό τραπέζι, στο οποίο ήταν καλεσμένη και η ίδια. Μόνη
της ήτανε κι αυτή, πού να πάει για να περάσει καλύτερα. Έμεινε εκεί, κάνοντάς
του συντροφιά μέχρι αργά.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Κάποια στιγμή τα μάτια του Ρεϋμόνδου βάρυναν, σημάδι πως ήταν ώρα να
πέσει στο κρεβάτι του. Ο ύπνος δεν άργησε να τον πάρει.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Τον ξύπνησε το συνηθισμένο πρωινό, παιχνιδιάρικο τιτίβισμα του
καναρινιού. Άνοιξε τα μάτια του προσπαθώντας να καταλάβει αν αυτό που άκουγε
ήταν στ’ όνειρό του ή ερχόταν από το κλουβί του Τουίτι.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Μην πιστεύοντας στ’ αφτιά του φόρεσε τις παντόφλες του και πήγε κατ’
ευθείαν προς τα κει. Ε, αυτό που είδε, τότε, μόνο σαν θαύμα θα το ’λεγες,
αλλιώς δεν εξηγείται. Ο Τουίτι είχε επιστρέψει στο βασίλειό του και φτεροκόπαγε
χαρούμενος, βγάζοντας γλυκές φωνούλες.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Ύστερα από αυτό, τι θα μπορούσε να είναι ο Ρεϋμόνδος, παρά ο
ευτυχέστερος άνθρωπος στον κόσμο. Μονάχα ο Σιλβέστρος έμοιαζε να τα έχει λίγο
χαμένα. Το πήγαινε – έλα του καναρινιού τον μπέρδευε. Είχε, άλλωστε γεράσει πια
και τα ενδιάφεροντά του ήσαν περιορισμένα.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Από κείνη τη μέρα μια νέα κατάσταση άρχισε στο σπίτι, που συνεχίστηκε
με τον ίδιο ρυθμό και πρόγραμμα. Ο Τουίτι ξύπναγε πρώτος, πρωί, πρωί,
τσιμπολογούσε ό, τι του έκανε κέφι και μετά άρχιζε το κελάιδισμα, για να
ξυπνήσει και τον Ρεϋμόνδο. Ο Σιλβέστρος ως συνήθως συνέχιζε να χουζουρεύει. Ο
Ρεϋμόνδος πλησίαζε το κλουβί για να πει στον Τουίτι "καλημέρα",
με ένα τρυφερό του βλέμμα και αμέσως μετά να τον δει να δίνει μια και να
φεύγει, για να επιστρέψει και πάλι, μόλις σκοτείνιαζε.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Φθάσαμε, έτσι, αισίως στο καλοκαίρι και πλησίαζε το δεκαπενταύγουστο,
με την Αθήνα να φλέγεται από καύσωνα. Οι κάτοικοι άφησαν την πόλη τους σχεδόν "έρημη
χώρα"
και έφυγαν στα νησιά και στα χωριά τους. Ο Ρεϋμόνδος από τότε που έχασε τη
μητέρα του έκοψε και το Λουτράκι, όπου κάθε καλοκαίρι έκανε τις διακοπές του,
έχοντά την για παρέα. Δεν το κούναγε από το ρετιρέ του. </p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Εκείνη τη μέρα ο Τουίτι είχε περάσει κάτι παραπάνω από καλά, υπέροχα. Είχε
χορτάσει παιχνίδι και ξεφωνητό με τα άλλα πετούμενα στο πάρκο και είχε αρχίσει
έρωτες με μια χαριτωμένη κανάρα που ο τυχερός συνάντησε εκεί. Με το που άρχισε
το φως να λιγοστεύει βιάστηκε να γυρίσει πάλι στην έδρα του.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Βρήκε, ως συνήθως, στο σπίτι να βασιλεύει ησυχία και τον φωτισμό
χαμηλωμένο. Ο Σιλβέστρος, κατά τα γνωστά, κοιμόταν μακάριος. Η τηλεόραση
ανοικτή, συνέχιζε να παίζει πολύ σιγανά και στον καναπέ, απέναντί της ο
Ρεϋμόνδος είχε βολευτεί μισοξαπλωμένος και κοιμόταν ροχαλίζοντας.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Το επόμενο πρωινό ο Τουίτι, ορεξάτος ως συνήθως, άρχισε να εκτελεί το
καθημερινό του ρεπερτόριό, περιμένοντας το ξύπνημα και την "καλημέρα"
του Ρεϋμόνδου. Όμως εις μάτην.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Ο φίλος του είχε μείνει ακούνητος στον καναπέ, στην ίδια θέση, όπως
τον είχε βρει το περασμένο βράδυ. Μια παγεράδα έπεφτε τώρα στο σπίτι, παρ’ όλο
που ο ήλιος έμπαινε λοξά από τη μπαλκονόπορτα. Δεν χρειάζονταν εξηγήσεις, το
κακό που είχε συμβεί ήταν ολοφάνερο. Μέχρι και το τόσο δα μυαλουδάκι του Τουίτι
το είχε καταλάβει.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Ο Ρεϋμόνδος πέθανε στον ύπνο του.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Ο θάνατος του φίλου του ήταν το μήνυμα ότι η δική του παρουσία σε
κείνο το σπίτι δεν είχε πλέον νόημα. Κοίταξε
ολόγυρα, τις βιβλιοθήκες με τα άπειρα βιβλία και τους δίσκους, το πιάνο,
τον καναπέ, το παγωμένο άψυχο σώμα του Ρεϋμόνδου και τινάζοντας τα φτεράκια του
πέρασε τον φεγγίτη για τελευταία φορά.</p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Πετώντας πάνω από το ψιλικατζίδικο είδε τον κυρ – Θόδωρου να κρεμάει
τις πρωινές εφημερίδες και την οικιακή βοηθό του Ρεϋμόνδου να κτυπάει το
κουδούνι του εντελώς ανυποψίαστη … </p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
</p><p class="MsoNormal"> </p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><br /></p>
<br />φανοστάτηςhttp://www.blogger.com/profile/14286431664281603944noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8511499495979637016.post-82762005055642308202023-12-23T09:00:00.003+02:002023-12-23T09:03:13.782+02:00Μάνος Χατζιδάκις (1925-1994): Κάλαντα<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWJeY0GIBqvBUowCAkXp-SEDGHV6AuAUkqvql-FCZNSZaFSaO-IF3stSHvDms5TPS91kMWkEnkGdX_wkjs-qn-y3KHSi2n0PUiC-S5sTCyyDfn5FXR4xnrO6H4rhFy0Bv2WQd2oaw83uUjpvJo70IN4FImnqMT-mvxhaJVNBU3Pv3sSyUwwCSA7_JRVUeH/s299/images.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="168" data-original-width="299" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWJeY0GIBqvBUowCAkXp-SEDGHV6AuAUkqvql-FCZNSZaFSaO-IF3stSHvDms5TPS91kMWkEnkGdX_wkjs-qn-y3KHSi2n0PUiC-S5sTCyyDfn5FXR4xnrO6H4rhFy0Bv2WQd2oaw83uUjpvJo70IN4FImnqMT-mvxhaJVNBU3Pv3sSyUwwCSA7_JRVUeH/w400-h225/images.jpg" width="400" /></a></div><br /> <p></p><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 3.3pt;"><span style="color: #050505; font-family: "inherit", "serif";"><span style="font-size: x-large;">ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΑΣ<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 3.3pt;"><span face=""Segoe UI Historic", "sans-serif"" style="color: #050505;"><o:p><span style="font-size: x-large;"> </span></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 3.3pt;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #050505; font-family: "inherit", "serif";">Καλήν εσπέραν άρχοντες κι αν είναι
ορισμός σας</span><span face=""Segoe UI Historic", "sans-serif"" style="color: #050505;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 3.3pt;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #050505; font-family: "inherit", "serif";">του Χατζιδάκι βάσανα θα πω στ' αρχοντικό
σας.</span><span face=""Segoe UI Historic", "sans-serif"" style="color: #050505;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 3.3pt;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #050505; font-family: "inherit", "serif";">Με του Μαγιού τις ευωδιές του φθινοπώρου
τ' άνθη</span><span face=""Segoe UI Historic", "sans-serif"" style="color: #050505;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 3.3pt;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #050505; font-family: "inherit", "serif";">γεννήθηκε, μεγάλωσε και σπούδασε στην
Ξάνθη.</span><span face=""Segoe UI Historic", "sans-serif"" style="color: #050505;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 3.3pt;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #050505; font-family: "inherit", "serif";">Η μάνα του Πολίτισσα, ο κύρης του απ'
την Κρήτη,</span><span face=""Segoe UI Historic", "sans-serif"" style="color: #050505;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 3.3pt;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #050505; font-family: "inherit", "serif";">τον Καζαμία διάβαζε και τον Ονειροκρίτη.</span><span face=""Segoe UI Historic", "sans-serif"" style="color: #050505;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 3.3pt;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #050505; font-family: "inherit", "serif";">Από μικρός τα γράμματα του φέρναν αηδία</span><span face=""Segoe UI Historic", "sans-serif"" style="color: #050505;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 3.3pt;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #050505; font-family: "inherit", "serif";">τη μουσική αγάπησε μα όχι τα ωδεία.</span><span face=""Segoe UI Historic", "sans-serif"" style="color: #050505;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 3.3pt;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #050505; font-family: "inherit", "serif";">Κι αντί να φύγει σ' άλλη γη να πάει σ'
άλλα κράτη</span><span face=""Segoe UI Historic", "sans-serif"" style="color: #050505;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 3.3pt;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #050505; font-family: "inherit", "serif";">την Αττική προτίμησε και τ' όμορφο
Παγκράτι.</span><span face=""Segoe UI Historic", "sans-serif"" style="color: #050505;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 3.3pt;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #050505; font-family: "inherit", "serif";">Κι αντί σαν όλα τα παιδιά να βγει κι
αυτός στο πάρκο</span><span face=""Segoe UI Historic", "sans-serif"" style="color: #050505;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 3.3pt;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #050505; font-family: "inherit", "serif";">τους οικοδόμους άκουγε που τραγουδούσαν
Μάρκο.</span><span face=""Segoe UI Historic", "sans-serif"" style="color: #050505;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 3.3pt;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #050505; font-family: "inherit", "serif";">Καλήν εσπέραν άρχοντες κι ακούστε
παρακάτω</span><span face=""Segoe UI Historic", "sans-serif"" style="color: #050505;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 3.3pt;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #050505; font-family: "inherit", "serif";">πώς άλλοι βγαίνουν στον αφρό κι άλλοι
κολλάν στον πάτο.</span><span face=""Segoe UI Historic", "sans-serif"" style="color: #050505;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 3.3pt;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #050505; font-family: "inherit", "serif";">Με τα χειρόγραφα σωρό τις μελωδίες μάτσο</span><span face=""Segoe UI Historic", "sans-serif"" style="color: #050505;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 3.3pt;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #050505; font-family: "inherit", "serif";">βρήκε έναν τύπο βλοσυρό που τον ελέγαν
Γκάτσο.</span><span face=""Segoe UI Historic", "sans-serif"" style="color: #050505;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 3.3pt;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #050505; font-family: "inherit", "serif";">Κάτσανε κάτω και μαζί πολλά τραγούδια
γράψαν</span><span face=""Segoe UI Historic", "sans-serif"" style="color: #050505;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 3.3pt;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #050505; font-family: "inherit", "serif";">που τα πουλιά σωπάσανε κι όλα τ' αηδόνια
πάψαν.</span><span face=""Segoe UI Historic", "sans-serif"" style="color: #050505;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 3.3pt;"><span style="color: #050505; font-family: "inherit", "serif";"><span style="font-size: large;">Καλήν εσπέραν άρχοντες!</span></span><span face=""Segoe UI Historic","sans-serif"" style="color: #050505; font-size: 6pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>φανοστάτηςhttp://www.blogger.com/profile/14286431664281603944noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8511499495979637016.post-84776447518401792342023-12-16T09:00:00.001+02:002023-12-16T09:05:37.860+02:00Ο τόπος μας κατά τη διάρκεια των αιώνων: Ανήλιο (Γλάτσα)<p><br /></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6UXMMFI7nTMnFa37x-NTEZ4lb1Xsne9f6B7DUZwy2N8aQfNL8SaKpHFatEvY27RskI1chjzLPEKu8gz_frn60m276zcXD36RKB_w580xDPaEed6gAml5nm7_5q6iddyibxTn82bINVShnw3GtL6us3LG1rLp3yDKxietU5YPn4znPvDyzI5rW4uTy2L9C/s259/%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CE%BB%CE%AE%CF%88%CE%B7%CF%82.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="194" data-original-width="259" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6UXMMFI7nTMnFa37x-NTEZ4lb1Xsne9f6B7DUZwy2N8aQfNL8SaKpHFatEvY27RskI1chjzLPEKu8gz_frn60m276zcXD36RKB_w580xDPaEed6gAml5nm7_5q6iddyibxTn82bINVShnw3GtL6us3LG1rLp3yDKxietU5YPn4znPvDyzI5rW4uTy2L9C/w400-h300/%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CE%BB%CE%AE%CF%88%CE%B7%CF%82.jpg" width="400" /></a></div><br /> <span style="background-color: white; font-family: arial;"><span style="color: #800180;">Το Ανήλιο είναι χωριό της Τριφυλίας και υπάγεται διοικητικά στο δήμο Ζαχάρως. Απέχει έξι χιλιόμετρα από τη θάλασσα, τρία από τη Εθνική οδό Πύργου - Κυπαρισσίας και πέντε από τη Ζαχάρω. Βρίσκεται σε ύψος 135 μέτρων και ανάμεσα στα χωριά Καλύδονα -Νεοχώρι.</span></span><p></p><div dir="ltr" style="background-color: white; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif;" trbidi="on"><span style="color: #800180;"><span style="font-family: arial;">Στην θέση "Κάστρο" υπάρχει Προϊστορική ακρόπολη των Μεσοελλαδικών χρόνων, -2200. Είναι πολύ πιθανή η διασύνδεση της ακρόπολης με το σπουδαίο Μυκηναϊκό κέντρο του Κακοβάτου που βρίσκεται σε κοντινή απόσταση.<br />Η κατοίκηση στο Ανήλιο συνεχίστηκε και στους Αρχαϊκούς, Κλασικούς και Ελληνιστικούς χρόνους, ενώ πρέπει να υπήρξε και σημαντικό κέντρο και στην Βυζαντινή περίοδο όπως μαρτυρούν τα σπουδαία μνημεία αυτής της εποχής.</span><br /><br /><b><span face="Arial, Helvetica, sans-serif"><br /></span></b><span style="font-family: arial;"><span face="Arial, Helvetica, sans-serif">Το πρώτο όνομα του οικισμού μέχρι το 1927 ήταν Γλάτσα. Υπάρχουν δύο εκδοχές για το όνομα αυτό. Η πρώτη ότι είναι σλαβική λέξη. Η άλλη εκδοχή είναι ότι κατοικούσε στη περιοχή, μετά τις σταυροφορίες, ένας Γάλλος βαρόνος Ντε Γλάτσης. Το πιθανότερο όμως να προήλθε από το ρήμα γλιστρώ (γλίστρα, γλίτσα, γλάτσα). Υπάρχει και άλλη μία εκδοχή ότι προέρχεται από τον πανάρχαιο ήρωα της Μυθολογίας μας Γλαύκων.</span><br /><span style="line-height: 18.2px;"><span face="Arial, Helvetica, sans-serif">Βορειοανατολικά του χωριού και σε απόσταση 1500 μέτρων βρίσκεται ο λόφος "Κάστρο". Ο λόφος βρίσκεται σε στρατηγικό σημείο αφού εποπτεύει ολόκληρη την γύρω περιοχή. Σ΄αυτόν υπάρχουν εκτεταμένες αρχαίες οχυρώσεις των Προϊστορικών χρόνων αλλά και των Αρχαϊκών, Κλασικών, Ελληνιστικών και Ρωμαϊκών χρόνων.[1]</span></span><br /><span face="Arial, Helvetica, sans-serif">Η ακρόπολη του "Κάστρου" χρησιμοποιήθηκε και κατά τους βυζαντινούς χρόνους αφού βρέθηκαν τείχη αλλά και πύργος της εποχής αυτής τα οποία χτίστηκαν με τα παλαιότερα Προϊστορικά οικοδομικά υλικά. Επίσης στο τμήμα αυτό της ακρόπολης βρέθηκαν Βυζαντινά αγγεία και νομίσματα.</span><br /><span face="Arial, Helvetica, sans-serif">Ο ναός της μεταμορφώσεως του Σωτήρος, που βρίσκεται κοντά στο "Κάστρο" και σήμερα είναι σχεδόν κατεστραμένος, κατά μία άποψη είναι χτισμένος τον 7ο αιώνα και πιθανό σχετίζεται με την Βυζαντινή περίοδο.</span><br /><span face="Arial, Helvetica, sans-serif">Εκτός του ναού της μεταμορφώσεως του Σωτήρος σημαντικό μνημείο της Γλάτσας (Ανήλιου) είναι ο</span><span face="Arial, Helvetica, sans-serif"> Φραγκοβυζαντινός ναός της Παναγιάς της των Πάντων Χαράς που</span><span face="Arial, Helvetica, sans-serif"> κατασκευάστηκε τον 13ο αιώνα</span></span><br /><span face="Arial, Helvetica, sans-serif"><span style="font-family: arial;">Στις πηγές τό χωριό αναφέρεται άπό τόν 14ο αιώνα καί σχετίζεται μέ τήν παρουσία τών Φράγκων στην περιοχή. Τό χωριό μέ 25 εστίες άνηκε τό 1391 σέ κάποιον Pierre Gros καί αναφέρεται στίς πηγές μέ τό όνομα La Glace</span></span></span></div><div dir="ltr" style="background-color: white; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif;" trbidi="on"><span style="font-family: arial;"><span style="color: #800180;"><span face="Arial, Helvetica, sans-serif">Το Ανήλιο Τριφυλίας πρέπει να ήταν αξιόλογο κέντρο στους Βυζαντινούς χρόνους και την περίοδο της Φραγκοκρατίας, όπως καταδεικνύουν τα μεσαιωνικά μνημεία, χωρίς βέβαια να συναγωνίζεται τις μεγάλες πόλεις της εποχής αυτής στην Τριφυλία .(Ολυμπία, Κυπαρισσία, </span><span face="Arial, Helvetica, sans-serif" style="line-height: 18.2px;">Αγία Κυριακή Φιλιατρών, Χριστιάνοι)</span><span face="Arial, Helvetica, sans-serif"> </span></span></span></div><div dir="ltr" style="background-color: white; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif;" trbidi="on"><span style="color: #800180;"><span style="font-family: arial;"><br /></span><span style="font-family: arial;"><span face="Arial, Helvetica, sans-serif"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div></span></span></span></div><div dir="ltr" style="background-color: white; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif;" trbidi="on"><span style="font-family: arial;"><span style="color: #800180;"><span face="Arial, Helvetica, sans-serif"><b>Ο ναός της μεταμόρφωσης του Σωτήρος: </b></span><br /><span face="Arial, Helvetica, sans-serif">Σύμφωνα με τον Άγγελο Κολιαδήμα,<span style="line-height: 18.2px;"> πρώην γραμματέας τη κοινότητας, </span>ο ναός πρέπει να κτίστηκε τον 7ο αιώνα. Βρίσκεται σε απόσταση 150 μέτρων από το κέντρο του χωριού και δυστυχώς σήμερα δεν σώζετε σχεδόν τίποτα από αυτόν. Σύμφωνα με παλαιότερες μαρτυρίες στον ναό αυτό ήταν ενσωματωμένα πολλά αρχαία αρχιτεκτονικά μέλη τα οποία η παράδοση αναφέρει ότι ανήκαν σε αρχαίο ναό του Απόλλωνος. Γύρω στο 10ο αιώνα η περιοχή και ο ναός εγκαταλείπονται ενώ στα νεότερα χρόνια τα μάρμαρα και ο ναός λεηλατήθηκαν.</span></span></span></div><div dir="ltr" style="background-color: white; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif;" trbidi="on"><br /><span face="Arial, Helvetica, sans-serif"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCPGgQyRDtJ0BNpS-eRYWM6ALLRCcyP6hfWn-66cJZ1rhHV_HPZW58qMS3f3i1CNfYd_GDFQrtu51SKt5o9Xc57DkxYw2Ix4m5Sq7hzWzmGZO9eQoXfKmu9Y6wcIt9XcgprZTSY9WvCX9HR8HSB_rC1Eu-whf7o9dyaMVwYMbXQxi6yNsHFOtEQyFcbg/s640/%CE%9D%CE%B1%CF%8C%CF%82%20%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CF%81%CF%86%CF%8E%CF%83%CE%B5%CF%89%CF%82%CF%84%CE%BB.jpg" style="color: #014086; margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-decoration-line: none;"><img border="0" data-original-height="500" data-original-width="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCPGgQyRDtJ0BNpS-eRYWM6ALLRCcyP6hfWn-66cJZ1rhHV_HPZW58qMS3f3i1CNfYd_GDFQrtu51SKt5o9Xc57DkxYw2Ix4m5Sq7hzWzmGZO9eQoXfKmu9Y6wcIt9XcgprZTSY9WvCX9HR8HSB_rC1Eu-whf7o9dyaMVwYMbXQxi6yNsHFOtEQyFcbg/s16000/%CE%9D%CE%B1%CF%8C%CF%82%20%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CF%81%CF%86%CF%8E%CF%83%CE%B5%CF%89%CF%82%CF%84%CE%BB.jpg" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border-radius: 0px; border: 1px solid rgb(204, 204, 204); box-shadow: rgba(0, 0, 0, 0.2) 0px 0px 20px; padding: 8px; position: relative;" /></a></div></span><span face="Arial, Helvetica, sans-serif"><br /><span style="font-family: arial;"><span style="color: #800180;"><b>Ο Φραγκοβυζαντινός ναός της Παναγιάς της των Πάντων Χαράς:</b><br />Κάτω από τον οικισμό Πάνω Γλάτσα και γύρω στα 100 μέτρα υπάρχει σχεδόν ερειπωμένος ο ναός της Παναγίας της των Πάντων Χαράς, μεγαλοπρεπή και σχετικά μεγάλων διαστάσεων. Από τα υλικά που έχει κατασκευασθεί ορισμένα, όπως μάρμαρα και πωρόλιθοι, πρέπει να έχουν παρθεί από τον ναό της μεταμόρφωσης του Σωτήρος.<br />Σύμφωνα με τον Βυζαντινολόγο Χαράλαμπο Μπούρα[2] ο ναός αυτός κατασκευάστηκε τον 13ο αιώνα. Επίσης αναφέρει ότι γιά τήν Πελοπόννησο, από πλευράς ιστορίας τής αρχιτεκτονικής, ό 13ος αιώνας είναι μιά εποχή πού θά μπορούσε ίσως νά χαρακτηριστεί ώς μεταβατική, μεταξύ τής Μεσοβυζαντινής καί τής Παλαιολογείου. Μετά τόν διαμελισμό τής αυτοκρατορίας άπό τους Σταυροφόρους, στην επικράτεια τού φραγκικού πριγκιπάτου τής Αχαϊας θά διαπιστωθεί μιά διπλή αρχιτεκτονική δραστηριότητα με τήν ανέγερση αφενός μερικών μεγάλων, καθαρά γοτθικών μνημείων από τό επικυρίαρχο φραγκικό στοιχείο καί αφετέρου μικρών ορθόδοξων εκκλησιών πού συνεχίζουν τήν ντόπια παράδοση καί επηρεάζονται κατά περίπτωση από τήν ξένη. Στή δεύτερη αυτή κατηγορία ανήκει ή εκκλησία τής Θεοτόκου του Ανήλιου. Είναι ενα μνημείο πού, έγινε μέ κάποιες προθέσεις καί ενώ διατήρησε σέ πολλά τήν τοπική παράδοση, έχει στοιχεία πού μαρτυρούν τίς νέες ιδέες τής εποχής. Η σημασία της, λοιπόν, γιά τήν έρευνα τών προβλημάτων τής ναοδομίας στην Πελοπόννησο κατά τή φραγκοκρατία, δέν είναι μικρή.</span></span></span></div><div dir="ltr" style="background-color: white; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif;" trbidi="on"><span style="color: #800180;"><span style="font-family: arial;"><br /></span><span face="Arial, Helvetica, sans-serif"><span style="font-family: arial;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheCDSjFT8IrEEdytol4kNXsgAkmrw70YDRc20lx7_C-D3CzvWHERKYmVyZ3Uh_X4IJmDCyvSHHQY1JsrRizGV3QqNNNtW0mpqiRUdZt-Lc9fMoGADQTCExxRQ7K48SMOi0KBlpuNUszEsNctlXup8fnKFgLFcIM56QQulU1VAq0Lify53SgNW-5Mzxfg/s640/%CE%B5%CE%B9%CE%BA11%CF%84%CF%84%CF%84.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-decoration-line: none;"><img border="0" data-original-height="481" data-original-width="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheCDSjFT8IrEEdytol4kNXsgAkmrw70YDRc20lx7_C-D3CzvWHERKYmVyZ3Uh_X4IJmDCyvSHHQY1JsrRizGV3QqNNNtW0mpqiRUdZt-Lc9fMoGADQTCExxRQ7K48SMOi0KBlpuNUszEsNctlXup8fnKFgLFcIM56QQulU1VAq0Lify53SgNW-5Mzxfg/s16000/%CE%B5%CE%B9%CE%BA11%CF%84%CF%84%CF%84.jpg" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border-radius: 0px; border: 1px solid rgb(204, 204, 204); box-shadow: rgba(0, 0, 0, 0.2) 0px 0px 20px; padding: 8px; position: relative;" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhojeo_j5D75iOjjT5GPWd53y1h__Q4rM2ZGHHRGxg7SzclYEvxzZgn3Bq-1rs1ElqBSn2DuOcPMDa0uPlqCUG4Ew31R05Vziyflve79z1iQA0x0s4fgSxYB8Oe-5TN9WQqrSzB6a49Yjpl7vEYb7fW5L1XOMbPfzeucD8M6Uaa1_S7Ebp9LAOVg9T_Lg/s720/%CE%B5%CE%B9%CE%BA1%CF%84%CF%84%CF%84.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-decoration-line: none;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhojeo_j5D75iOjjT5GPWd53y1h__Q4rM2ZGHHRGxg7SzclYEvxzZgn3Bq-1rs1ElqBSn2DuOcPMDa0uPlqCUG4Ew31R05Vziyflve79z1iQA0x0s4fgSxYB8Oe-5TN9WQqrSzB6a49Yjpl7vEYb7fW5L1XOMbPfzeucD8M6Uaa1_S7Ebp9LAOVg9T_Lg/s16000/%CE%B5%CE%B9%CE%BA1%CF%84%CF%84%CF%84.jpg" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; border-radius: 0px; border: 1px solid rgb(204, 204, 204); box-shadow: rgba(0, 0, 0, 0.2) 0px 0px 20px; padding: 8px; position: relative;" /></a></div></span></span></span><div style="line-height: 20px; text-align: justify;"><span style="color: #800180;"><br /></span></div><span style="font-family: arial;"><span style="color: #800180;">Για τον ναό ο Άγγελος Κολιαδήμας αναφέρει:<br />"Ο ναός αυτός ήταν σε καλή κατάσταση σχεδόν μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα όπου κάθε χρόνο, το ψυχοσάββατο και την παραμονή της Πεντηκοστής λειτουργούσαν καθ' ότι εκεί μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα ήταν νεκροταφείο. Επίσης αντί για κόλλυβα μοίραζαν κρέατα και διάφορα γαλακτοκομικά προϊόντα διότι εκεί ήταν κτηνοτρόφοι. Ο ναός αυτός κατέρρευσε πιθανότατα κατά τα έτη 1896-98 από σεισμούς, ο πρόναος και τμήμα της οροφής, και επειδή ο οικισμός της Άνω Γλάτσας «παλιοχωρίου» εγκαταλείφθηκε.<br />Ο κόσμος δεν γνώριζε την αξία του μνημείου και άρχισε να το καταστρέφει αφαιρώντας τους πωρόλιθους αλλά και οι προεστοί το ίδιο έκαναν όταν το 1950 κτιζόταν το δημοτικό σχολείο αφαίρεσαν πωρόλιθους για αγκωνάρια και ο παπάς του χωριού για την καμπάνα του ναού του Αγίου Ιωάννη Χρυσοστόμου αφαίρεσαν τους ολίγους πωρόλιθους.<br />Το 1950 το τμήμα του ιερού ήταν σε σχεδόν καλή κατάσταση και όταν συνειδητοποίησαν οι προεστοί την αξία του μνημείου, αν και το είχαν οι ίδιοι καταστρέψει, ειδοποίησαν την αρχαιολογική υπηρεσία και ήρθαν αρχαιολόγοι ως και ο καθηγητής βυζαντινολογίας Χαράλαμπος Μπούρας περίγραψε και προσδιόρισε το χρόνο κατασκευής του. Όμως για την διατήρησή του στο σημείου που βρίσκεται χρειάζονταν έξοδα που το ελληνικό κράτος και η αρχαιολογική υπηρεσία δεν είχαν να τον συντηρήσουν. Επίσης υπήρχε μέχρι κάποια εποχή αρχαιοφύλακας που 2 φορές το μήνα τον επισκεπτόταν.<br />Όταν το 1998 δόθηκαν χρήματα για την συντήρηση του ναού ήρθαν και στύλωσαν το ναό με, «καλάμια» λέω εγώ, καδρόνια τα οποία τα κάλυψαν με νάιλον αλλά ήταν χλωρά και άναψαν. Όταν είδε η υπηρεσία ότι κακώς έκανε, το έδιωξε το νάιλον, όμως η ζημιά είχε γίνει αφού τα ξύλα σάπισαν και η νότια αχιβάδα κατέρρευσε, ήρθαν και οι πυρκαγιές του 2007 και τα έκαψε. Τότε η βυζαντινή υπηρεσία συνειδητοποίησε την αξία του ναού και χρηματοδότησε στο σημείο που είναι σήμερα να τον υποστυλώσει και να τον σκεπάσει."</span></span></div><div dir="ltr" style="background-color: white; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif;" trbidi="on"><span style="font-family: arial;"><br /></span></div><div dir="ltr" style="background-color: white; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif;" trbidi="on"><b><span style="color: #ff00fe;"><span style="font-family: arial;">Πηγή: </span>Αριστομένης ο Μεσσήνιος</span></b></div>φανοστάτηςhttp://www.blogger.com/profile/14286431664281603944noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8511499495979637016.post-2091838108284535332023-12-12T09:00:00.005+02:002023-12-13T18:41:41.024+02:00Κώστας Περδίκης: Ο Πολιούχος μας<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhx3E3Yvmaj-5TDSuYFt5SOKcnUXuFssVStRvEBbfuyBH6KUobKkrX2QMjR5voFWt7QKusi9lsrP97fDdWSiFJuWIDwKp2uKITa60Y9W_wV2cMsANxpncUiActyw6msmONOPqetkuG20etFyS90pbfyO07s8LojYkjmaFZivUfHXj2qy8u_nZ09b0tdtzNB/s774/z1aa.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="466" data-original-width="774" height="386" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhx3E3Yvmaj-5TDSuYFt5SOKcnUXuFssVStRvEBbfuyBH6KUobKkrX2QMjR5voFWt7QKusi9lsrP97fDdWSiFJuWIDwKp2uKITa60Y9W_wV2cMsANxpncUiActyw6msmONOPqetkuG20etFyS90pbfyO07s8LojYkjmaFZivUfHXj2qy8u_nZ09b0tdtzNB/w640-h386/z1aa.jpg" width="640" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNBC4ZZd_KSP1EoqRm5cRhul9-kJl55oPZwo5Kh4kQaM4jxdLy17ve2s7zCrK3ovQKtWa-QrZq3ocptQrmMIUWQPZk93iwJd0PYJljVxVyHlFzkyVvqhVOKzP79ybK2zMK23Nc0hwEum2ytxdDv8cb6vd4nPdHak0QfSnUbf0nQ-W2MlGjOWVo1U8SFzFq/s701/101644732_3575559602460107_1678552027631714304_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="701" data-original-width="526" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNBC4ZZd_KSP1EoqRm5cRhul9-kJl55oPZwo5Kh4kQaM4jxdLy17ve2s7zCrK3ovQKtWa-QrZq3ocptQrmMIUWQPZk93iwJd0PYJljVxVyHlFzkyVvqhVOKzP79ybK2zMK23Nc0hwEum2ytxdDv8cb6vd4nPdHak0QfSnUbf0nQ-W2MlGjOWVo1U8SFzFq/w480-h640/101644732_3575559602460107_1678552027631714304_n.jpg" width="480" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyMc10NKIEX1ppxXwLHr9DmAfvioOzJnJv51VXHKVedSkPcCj5cZyFy6roqBDY0EShBCWpAve58oV-5fZRT5srRQc4kpwNkT5CNAHz7rOLnU_QyjZxOwxBscBxlzOFMrtOpTc-KjxgKO6y42ge_Par7eKA_N3GCRSugdZY7Wrd1vF1TKtJ12FxCP-qsKNl/s734/z14.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="474" data-original-width="734" height="414" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyMc10NKIEX1ppxXwLHr9DmAfvioOzJnJv51VXHKVedSkPcCj5cZyFy6roqBDY0EShBCWpAve58oV-5fZRT5srRQc4kpwNkT5CNAHz7rOLnU_QyjZxOwxBscBxlzOFMrtOpTc-KjxgKO6y42ge_Par7eKA_N3GCRSugdZY7Wrd1vF1TKtJ12FxCP-qsKNl/w640-h414/z14.jpg" width="640" /></a></div><br /> <p></p><p align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;"><br /></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Χρόνια και χρόνια τώρα στέκεται εκεί, στο ψηλότερο σημείο της πόλης
μας, φύλακας και προστάτης μας,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>εποπτεύοντας
ολόγυρα. </p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Το πρωί αντικρίζει τον ήλιο να βγαίνει από τη Βουνούκα και το βασίλεμα
να βουτάει στο πέλαγος.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Καμαρώνει τον εύφορο κάμπο μας, που απλώνεται μπροστά του, από τον
Λαπίθα και τη λίμνα μέχρι τα βουνά της Αρκαδιάς.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Έχει την έγνοια όλων μας, είτε ζούμε κοντά του, είτε μακριά, στα
πέρατα του κόσμου.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Βλέπει τον μόχθο και την προκοπή μας, τις καλοσύνες και τις κακίες
μας, τις χαρές και τις λύπες μας.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Πρόθυμος πάντα να δώσει συγχώρεση, σ’ όποιον του τη ζητήσει.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Αγάλλεται με το κλάμα ενός παιδιού, που γεννιέται και θλίβεται όταν η
καμπάνα του σημαίνει πένθιμα για ένα φευγιό.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Είναι ο δικός μας Άγιος, ο Πολιούχος μας.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ο Άγιος Σπυρίδωνας</b>. </p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Από μας δεν ζητάει πολλά.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Του αρκεί να βλέπει την αγάπη να περισσεύει αναμετάξυ μας και κάθε <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">12 του Δεκέμβρη</b> να μη λησμονάμε τη
γιορτή του.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Στη χάρη του λοιπόν, σήμερα, ας ανάψουμε όλοι μας ένα κεράκι και οι νοικοκυρές
μας ας στρώσουν, μπροστά από το σπιτικό τους, το πιο όμορφο ανδρομίδι τους, για
να περάσει πάνω του η στολισμένη εικόνα του, κατά την περιφορά της…</p>φανοστάτηςhttp://www.blogger.com/profile/14286431664281603944noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8511499495979637016.post-65797435070727430632023-12-09T09:00:00.001+02:002023-12-09T09:00:59.057+02:00Μάριος Χάκας (1931-1972):<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqswOCv0LdbD8JeczfHIIk_9F_EasVno_lExgYNs-HTb8eaZiR6VJlA-iiaHNFIfn9LD1jz5fx6J60a8JdKSrmNT5gmWngzdQYmjmKFaPmNwAVcLdo5rQZzkLzc12kno352bVTcGwaX44YKw84Gtfu5yERoJI0HCRvj1zTX1JfOBXf8PylmRCwPTco6829/s402/290x402x70-xakkas_profil.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="402" data-original-width="290" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqswOCv0LdbD8JeczfHIIk_9F_EasVno_lExgYNs-HTb8eaZiR6VJlA-iiaHNFIfn9LD1jz5fx6J60a8JdKSrmNT5gmWngzdQYmjmKFaPmNwAVcLdo5rQZzkLzc12kno352bVTcGwaX44YKw84Gtfu5yERoJI0HCRvj1zTX1JfOBXf8PylmRCwPTco6829/s320/290x402x70-xakkas_profil.jpg" width="231" /></a></div><br /><p></p><p align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 15pt; line-height: 115%;">Το ψαράκι της γυάλας <o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal">Απρίλης και πήρε φρατζόλα. Βέβαια και καρπούζια να υπήρχανε,
πράγμα αφύσικο για μήνα Απρίλη, αυτός πάλι για φρατζόλα στο φούρνο θα πήγαινε,
όπως άλλωστε όλος ο κόσμος. Μέσα στο γενικό πανικό, πέσαν όλοι στα τρόφιμα.
Περίμενε κι αυτός κάπου μισή ώρα σειρά και στο τέλος βρέθηκε με μια ζεματιστή
φρατζόλα στο χέρι. Άλλοι παίρνανε τρεις και τέσσερες, αυτός μόνο μία. Για τη
δουλειά που την ήθελε και μία αρκούσε. Την έβαλε κάτω από τη μασχάλη και πήρε
τους δρόμους. Το σωστό είναι όταν κάποιος κρατάει μία φρατζόλα, να πηγαίνει στο
σπίτι του. Όμως ο δικός μας δεν μπορούσε να πάει. Στη συνοικία που έμενε, από
τα χαράματα είχαν αρχίσει συλλήψεις και μόλις πρόλαβε να ντυθεί βιαστικά,
πετάχτηκε έξω και ξεμάκρυνε γρήγορα, αναζητώντας το πιο κατάλληλο αντικείμενο
για καμουφλάζ στις κινήσεις του. </p>
<p class="MsoNormal">Σ' όλους τους ανθρώπους, ακόμα και στους πρωτόγονους, είναι
γνωστή η αξία χρήσης των αντικειμένων. Στις προηγμένες εμπορευματικές κοινωνίες
τα πράγματα φυσικά έχουν και μια άλλη αξία, την ανταλλακτική, όπως συνήθως τη
λένε. Στην Ελλάδα εκτός απ' αυτές τις δύο γνωστές και πολυσυζητημένες αξίες
έχει ανακαλυφθεί και μια τρίτη: Η παραλλακτική, που παίζει σημαντικό ρόλο στις
έκτακτες περιστάσεις που ζει τόσο συχνά αυτός ο τόπος. Είναι δε η παραλλακτική
αξία ενός πράγματος απευθείας ανάλογη της εφευρετικότητας του παραλλάκτη και
της αντίληψης του αστυνομικού οργάνου που επιχειρεί να παραπλανήσει. Δηλαδή,
όσο πιο ατσίδας είναι ο αστυνομικός, τοσο πιο πειστικό πρέπει να είναι το αντικείμενο
που κρατάει ο παραλλάκτης στα χέρια του, για να λειτουργήσει ο νόμος της
παραλλαγής. </p>
<p class="MsoNormal">Στα Ιουλιανά, πηγαίνοντας ο ανθρωπός μας στις συγκεντρώσεις
είναι αλήθεια, πάντα στα άκρα, κρατούσε κι ένα καρπούζι. (Αξία παραλλαγής). Αν
γινόταν καμιά φασαρία, γλιστρούσε, δείχνοντας στους αστυνομικούς το καρπούζι:
«Είμαι ένας φιλήσυχος άνθρωπος και πάω στο σπίτι μου». Πραγματικά, πήγαινε
σπίτι, φορούσε πιζάμες, παντόφλες, κι εκεί στη βεράντα, έκοβε το καρπούζι και
το 'τρωγε, (αξία χρήσης πια τώρα), μέχρι που έκανε τις φλούδες του πάπυρο. Αυτό
ήταν και το βραδινό του. Τα τελευταία χρόνια, σαβουρώνοντας ό,τι του λάχαινε,
είχε παραβαρύνει από σάλτσες κι αποφάσισε να κάνει δίαιτα. Όμως η κοιλιά
κρέμονταν πάντα εκεί μπροστά του μακρουλό καρπούζι, κι όσο κι αν έλεγε ν'
αρχίσει την επομένη ασκήσεις, αυτές ποτέ δεν γινόντανε. </p>
<p class="MsoNormal">Βαριόντανε. Βαριόντανε ν' ασχοληθεί ακόμα και με τα
φερ-φορζέ, στολίδι της βεράντας του, γιατί το θέλανε πια ένα πέρασμα λευκή
λαδομπογιά. Ήταν και το χρυσόψαρο στη γυάλα, και κάθε τόσο έπρεπε ν' αλλάξει το
νερό, μια ασχολία κι αυτή που του φαίνονταν βαρετή. Τα τελευταία χρόνια είχε κι
αυτός <span style="font-family: Symbol; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-char-type: symbol; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin; mso-symbol-font-family: Symbol;"><span style="mso-char-type: symbol; mso-symbol-font-family: Symbol;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></span>την
Καπούη* του: Ένα σπιτάκι με βεράντα που έβλεπε προς το βουνό. Αφού έζησε τη
μισή ζωή του σε θαλάμους φυλακής και σε τσαντήρια εξορίας, μετά από τόσες
στερήσεις, όταν κάποτε βρέθηκε ελεύθερος, μπλέχτηκε με κάτι οικόπεδα, κέρδισε
ξαφνικά μερικά λεφτουδάκια κι αγόρασε αυτό το σπιτάκι όπου και ζούσε μονάχος. </p>
<p class="MsoNormal">Για παντρειά δεν αποφάσιζε. «Δεν ξέρεις τι γίνεται πάλι»,
έλεγε κάθε φορά που του φέρναν εκεί την κουβέντα. «Ο γάμος σε δένει με τούτον
τον κόσμο, ευθύνες, παιδιά. Ε- Καπούη: ιταλική πόλη όπου ξεχειμώνιασαν οι
στρατιώτες του Αννίβα μετά τη μάχη των Καννών. Από τοτε η φράση «απολαύσεις της
Καπούη» σημαίνει απώλεια πολύτιμου χρόνου. εγώ έχω ένα παρελθόν κι ένα αβέβαιο
μέλλον». Κι όμως, έστω χωρίς γάμο μα με μόνο το σπίτι, δημιουργούσε γερό δέσιμο
με τούτον τον κόσμο κι αγεφύρωτο χάσμα με το παρελθόν. Γιατί δεν ήταν μόνο οι
τέσσερεις τοίχοι στολισμένοι με κάδρα, παράθυρα δίχως κάγκελα και μια πόρτα που
την άνοιγε όποτε ήθελε, δεν ήτανε φυσικά αιτίες να ξεκόψει από την παλιά του
ζωή μόνον αυτά. </p>
<p class="MsoNormal">Ήταν κι ένα σαλονάκι δανέζικο. Ήταν κι ένα κρεβάτι μ'
αναπαυτικό στρωματέξ. Σόμπα στα χειμωνιάτικα βράδια, ψυγείο για τα καυτά
καλοκαίρια, παγάκια, και μια σειρά άλλα ψιλοπράγματα εκ πρώτης όψεως που δεν
είχε συναντήσει στους ηρωικούς αλλά τόσο σκληρούς χώρους της νιότης του. Είναι
αλήθεια, καλά καλά δεν είχε ξεκόψει με το παρελθόν. Όσο μπορούσε συνέχιζε,
πηγαίνοντας στις συγκεντρώσεις, παραγγελτικά φυσικά, δίνοντας τακτικά τη
συνδρομή του κι ακούγοντας στο πικάπ δίσκους που αποκλειστικά αναφέρονταν σε
κείνα τα δύσκολα χρόνια.</p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ήταν ωραία ν' ακούς
στους δίσκους για καημούς και στερήσεις, για μια υπεράνθρωπη προσπάθεια, άσχετα
αν δεν κατάληξε κάπου, για μια στάση ηρωική που μετείχε κι ο ίδιος. Ήταν πολύ
ωραία να κάθεσαι στη σαιζ λογκ και ν' αναπολείς ακόμη και τους περασμένους
πόνους σου, απαλότεροι τώρα, τυλιγμένοι στο μύθο, σα να μη συνέβηκαν σε σένα
τον ίδιο. «Ε, πάει περάσανε όλα. Δύσκολα χρόνια, αλλά είχε μια ομορφιά αυτή η
ιστορία».</p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ήταν καλά μέσα στο
σπίτι του με τις αναμνήσεις και το πικάπ· ήταν πολύ καλά έτσι που ζούσε, τι
αρχίσανε πάλι να πάρει ο διάβολος, τι φταίει να παίρνει πάλι μπάλα τους
δρόμους; Ήταν μια χαρά βολεμένος και τώρα το κυνηγητό και πού να πάει; Ποια δύσπιστη
πόρτα να χτυπήσει, που όλοι, συγγενείς, γνωστοί, φίλοι, θα είχανε την ίδια
αιτία; Πολλοί απ' αυτούς τώρα θα 'ταν κιόλας πιασμένοι κι άλλοι ίσως
τριγυρίζουν όπως κι ο ίδιος με μια φρατζόλα στο χέρι.</p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Έκανε ένα μεγάλο
κύκλο μακριά απ' το κέντρο. Πέρασε Βύρωνα, Δάφνη κι έπεσε στην Καλλιθέα. Ήταν
μια καλή άσκηση. Είχε καιρό να περπατήσει τόσο πολύ. Κι ήταν ένα φωτεινό
πρωινό, λες επί τούτου φτιαγμένο για ένα μεγάλο περίπατο. Ασυναίσθητα άρχισε να
τσιμπάει τη γωνιά της φρατζόλας, ενώ ταυτόχρονα του 'ρθανε αισιόδοξες, σκέψεις:
«Μπα, δεν κρατάει για πολύ αυτή η κατάσταση. Όπου να 'ναι θα πέσουν». Τώρα
όποιος θα 'θελε να ψιλοκοσκινίσει αυτό το απόφθεγμα θα παρατηρούσε ότι η
αοριστία της πρώτης πρότασης συνεχίζεται μέσα στη δεύτερη κι αυτό οφείλεται στη
χρησιμοποίηση τρίτου προσώπου. Βέβαια, η χρήση πρώτου προσώπου και μάλιστα
ενικού αριθμού στη συγκεκριμένη περίπτωση, θέλει καρδιά και προσωπική
προπαρασκευή για τέτοιο ενδεχόμενο. «Πώς θα πέσουν;» άκουσε μια φωνή μέσα του,
«όπως τα ώριμα φρούτα από μόνα τους ή τινάζοντας το δέντρο γερά;». «Θα τους
ρίξει ο λαός», διόρθωσε πικραμένος λιγάκι, γιατί ήτανε δεδομένο ότι θεωρούσε
τον εαυτόν του ένα μ' αυτό το λαό κι επομένως δεν έβγαζε την ουρά του απ' έξω. </p>
<p class="MsoNormal">Ναι, αλλά τότε, έπρεπε να κινηθεί προς το κέντρο εκεί που μπορούσε
να διαδραματιστούν γεγονότα, να συμμετάσχει σ' αυτά ή μήπως πίστευε στη θεωρία
της πρωτοπορίας (τα στελέχη χρειάζονται) κι έπρεπε να φυλαχτεί; «Δεν μπορώ»
σκέφτηκε, «προς το κέντρο δεν πάνε τα πόδια μου. Όσο κι αν το βλέπω σωστό, μου
είναι αδύνατο. Ας ενεργήσουν οι άλλοι, ας κατεβούνε στο κέντρο οι νέοι». Είχε
φτάσει σε μια περιοχή που κατοικούσε μια μακρινή εξαδέλφη του. Δίστασε να πάει
προς το σπίτι της. Όμως το στόμα του ήταν πικρό απ' τα τσιγάρα και του
χρειαζόντανε ένας καφές. Τελικά τ' αποφάσισε.— Τι γίνεται; ρωτούσε της ξαδέρφης
ο άντρας, γερό παλικάρι και γερό μεροκάματο. — Τι γίνεται; ρώτησε κι ο ίδιος
μην ξέροντας τι ν' απαντήσει. — Θα 'χει την Κυριακή ποδόσφαιρο άραγε; — Πού να
ξέρω; είπε εκείνος που έρχονταν απ' έξω. — Τι μας βρήκε! Τι μας βρήκε! έκανε
απελπισμένος ο άλλος κι έπιασε το μέτωπό του. Έχεις και το ραδιόφωνο, μόνο
εμβατήρια παίζει. Για τα γήπεδα τίποτε. </p>
<p class="MsoNormal">Ο δικός μας ρούφηξε καυτό τον καφέ του, προσπαθώντας να
γλιτώσει το γρηγορότερο από της εξαδέλφης τον άντρα κι από τα άσματα του
ραδιοφώνου, και πετάχτηκε πάλι στο δρόμο, αυτή τη φορά μ' ένα νευρικό, σβέλτο
βήμα. Πρώτη φορά περπατούσε μ' αυτό τον τρόπο κι απορούσε κι ο ίδιος όταν
τσάκωσε τον εαυτό του να δουλεύει μέσα του το εμβατήριο, θα μπορούσε να πει πως
το σιγομουρμούριζε κιόλας; Το πυροβολικό, το πυροβολικό, το πυροβολικό, πολύ το
αγαπώ. Παρατήρησε ότι κι ένας άλλος άνθρωπος που βάδιζε μπρος του πήγαινε με
τον ίδιο ρυθμό, τον ίδιο βηματισμό, λες και μικροσκοπικά μεγάφωνα κολλημένα
εκεί δίπλα στ' αυτιά του μετέδιδαν το γνωστό εμβατήριο. Ήταν φορτωμένος μια
τσάντα φίσκα με τρόφιμα κι αυτό κάθε φορά τον έκανε να χάνει το βήμα του. Όμως
αμέσως ένα πηδηματάκι κουτσό, και το έβρισκε. Τον πήρε από πίσω.</p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Δύο τετράγωνα
παραπέρα τον ρούφηξε μια πόρτα. Αυτόν θα τον περίμενε ίσως μια γυναίκα με τα
νυχτικά, ο απέναντι γείτονας για κανένα ουζάκι, ο μπατζανάκης μ' έτοιμο
στρωμένο το τάβλι. Τίποτε δεν άλλαξε γι' αυτόν. Μόνο ένα κουτσό βηματάκι κι
αμέσως ήτανε με το ρυθμό της ημέρας κι αυτό του επέτρεπε να κοιμάται στο σπίτι
του. Γιατί λοιπόν να μην κάνει κι ο ίδιος αυτή τη μικρή προσαρμογή, πάντα θα
περπατούσε παράταιρα; Ένα τίποτε είναι η αποδοχή της κατάστασης κι έπειτα
γυρίζεις στο σπίτι σου. Βέβαια μπορεί εκεί να μην τον περίμενε μια γυναίκα με
το νυχτικό, ένας μπατζανάκης, οι γείτονες να κάνουν παρέα, όμως είχε εκείνο το
ψαράκι στη γυάλα, και ποιος θα του αλλάζει το νερό; Είναι μια ζωούλα κι αυτό,
έχει ευθύνη. </p>
<p class="MsoNormal">Το φαντάζονταν να κόβει βόλτες στο στενό χώρο της γυάλας.
Έκανε όλο χάρη κινήσεις, δείχνοντας τη χρυσή του κοιλιά, πότε τα πλαϊνά του
πτερύγια. Το στόμα του ανοιγόκλεινε ρυθμικά. Και ξαφνικά η αναπνοή του
γινόντανε γρήγορη, ασφυκτιούσε. Τώρα σπαρτάραγε, πνίγονταν, έπεφτε μολύβι το
σώμα του στον πάτο της γυάλας. Έβγαλε το μαντίλι απ' την κωλότσεπη και
σφούγγισε το ιδρωμένο του μέτωπο. «Δε γίνεται» σκέφτηκε, «πρέπει να πάω».
Έπρεπε να νοιαστεί το ψαράκι. Το μόνο που μπορούσε να κάνει αυτή την κρίσιμη
μέρα ήταν ν' αλλάξει στο ψάρι νερό. Για τ' άλλα τα σοβαρά και μεγάλα, δεν είχε
δύναμη. Επέστρεφε μέσα στο απριλιάτικο απόγευμα σπίτι του κι ήταν παρμένη η
απόφαση. Εκεί θα κλειδώνονταν κι ας έρχονταν από εκεί να τον πάρουν.
Σουρουπώνοντας έμπαινε στην Καισαριανή.</p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><i>Μ ά ρ ι ο ς Χ ά κ κ α ς ( 1 9 3 1 - 1 9 7 2 ) Γεννήθηκε στη
Μακρακώμη Φθιώτιδας και μεγάλωσε στην Καισαριανή. Το 1954 τον συνέλαβαν λόγω
των πολιτικών του φρονημάτων και καταδικάστηκε σε τετραετή φυλάκιση. Για
δεύτερη φορά τον συνέλαβαν με το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1967. Ποιήματα:
Όμορφο καλοκαίρι (1965). Διηγήματα: Ο μπιντές και άλλες ιστορίες (1970).
Θεατρικά μονόπρακτα: Ενοχή, Αναζήτηση, Τα κλειδιά (1971).</i></p><p class="MsoNormal">ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ </p><p class="MsoNormal">Κ ε ί μ ε ν α Ν ε ο ε λ λ η ν ι κ ή ς Λ ο γ ο τ ε χ ν ί α </p>φανοστάτηςhttp://www.blogger.com/profile/14286431664281603944noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8511499495979637016.post-22715424155872892302023-12-02T09:00:00.008+02:002023-12-02T09:08:48.852+02:00Κ. Θ. Δημαράς (1904-1992):<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvLXiWMmHoxFng2IB8Dj_Grb26GGoGZ8UeMpWWvxUKOe8hxhil_yG_94i4bIO4Vxrcb5IBTWgF6SgUipgNyMF3xX_ZJTADTtRfXavYm5uLvUglA-0__YpK3G1GTDpx7nzB8oRemcHBb-0LC0OMWvBd_wy_AVVT-ewtg7cw3OvChSWxezYIWMbIQ6Zsslui/s410/rossagg.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="410" data-original-width="300" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvLXiWMmHoxFng2IB8Dj_Grb26GGoGZ8UeMpWWvxUKOe8hxhil_yG_94i4bIO4Vxrcb5IBTWgF6SgUipgNyMF3xX_ZJTADTtRfXavYm5uLvUglA-0__YpK3G1GTDpx7nzB8oRemcHBb-0LC0OMWvBd_wy_AVVT-ewtg7cw3OvChSWxezYIWMbIQ6Zsslui/s320/rossagg.jpg" width="234" /></a> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjD71w4rlOw1BEmZ2XqkNQrJWoLKiXJ47_BJXIfxpbbEUzVyE-G7JtByZ29OvlFve6sRubc1L4lc2muTbRTVGJScD5mgYV6F-hpFkVSHwv2ksF1ycoX9aPlGalWkdMwOxzAKfp5YqxCB7oy2cMH7Q61ClyujBN582v_YN8_Ab_9sqv4izv5TfzUCq5nb-iW/s481/dimaras.orizontia.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="336" data-original-width="481" height="179" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjD71w4rlOw1BEmZ2XqkNQrJWoLKiXJ47_BJXIfxpbbEUzVyE-G7JtByZ29OvlFve6sRubc1L4lc2muTbRTVGJScD5mgYV6F-hpFkVSHwv2ksF1ycoX9aPlGalWkdMwOxzAKfp5YqxCB7oy2cMH7Q61ClyujBN582v_YN8_Ab_9sqv4izv5TfzUCq5nb-iW/w255-h179/dimaras.orizontia.jpg" width="255" /></a><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div><br /></div><br /> <p></p><p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Τρεις ξένοι, ένας Ρώσος, ένας
Άγγλος και ένας Γάλλος, επισκέπτονται την υπόδουλη Ελλάδα και συναντούν… αλλά
ας παραθέσω την εισαγωγή του έργου:<o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Ρώσσος, Άγγλος και Γάλλος,
κάμνοντες την περιήγησιν της Ελλάδος και βλέποντες την αθλίαν της κατάστασιν, ηρώτησαν
κατ’ αρχάς ένα Γραικόν φιλέλληνα, δια να μάθουν την αιτίαν, μετ’ αυτόν ένα
μητροπολίτην, είτα ένα βλάχμπεην, έπειτα ένα πραγματευτήν και ένα προεστώτα.
Και τελευταίον εσυναπάντησαν και την ιδίαν Ελλάδα</span></em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">.<o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><span face="Verdana, "sans-serif""><span style="color: #2b00fe;">Ο «Γραικός φιλέλληνας» είναι,
υποθέτω, ένας Έλληνας που εμφορείται από πατριωτικά αισθήματα. Τον
ρωτούν γιατί κατάντησε έτσι η Ελλάδα, και απαντάει:</span><span style="color: #2a2a2a;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Ρωσσαγγλογάλλοι,</span></em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;"><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">Ελλάς, και όχι άλλη,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">ήτον, ως λέτε, τόσον
μεγάλη.</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">Νυν δε αθλία</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">και αναξία</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">επειδή άρχει η αμαθία.</span></em><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Οσ’ ημπορούσι</span></em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;"><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">να την ξυπνούσι</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">τούτ’ εις το χείρον την
οδηγούσι.</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">Αυτή στενάζει,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">τα τέκνα κράζει,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">στο να προκόπτουν όλα
προστάζει.</span></em><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Και τότ’ ελπίζει</span></em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;"><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">ότι κερδίζει·</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">εκείν’ οπού ‘χει νυν την
φλογίζει.</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">Μα τις τολμήσει</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">μ’ αληθή κλίσι</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">σ’ ελευθερίαν να την
κινήση;</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">Όστις τολμήση</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">να την ξυπνήση</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">πάγει στον Άδην χωρίς τινα
κρίσιν</span></em>.<o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><span face="Verdana, "sans-serif""><span style="color: #2b00fe;">Ύστερα συναντούν έναν
δεσπότη, μητροπολίτη, ο οποίος βέβαια είναι απόλυτα ικανοποιημένος από
τον τουρκικό ζυγό και το μονο που τον ενδιαφέρει είναι τα άσπρα (τα λεφτά) και
οι κοκόνες:</span><span style="color: #2a2a2a;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Να έχετε, τέκνα την ευχήν
μου,</span></em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;"><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">κι ακούσατε την απόκρισίν
μου:</span></em><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Εγώ τον ζυγόν δεν τον
γνωρίζω,</span></em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;"><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">ούτε ξεύρω να τον
νοματίζω.</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">Τρώγω πίνω, ψάλλω με
ευθυμίαν,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">δεν δοκιμάζω την
τυραννίαν.</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">Τότε υποφέρω αδημονίαν,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">όταν με βλάπτουν στην
επαρχίαν.</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">Αυτή του Τούρκου η
τυραννία</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">σε μένα είναι ζωή μακαρία.</span></em><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Το ράσον τούτο αφού εφόρεσα,</span></em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;"><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">ζυγόν κανένα εγώ δεν
εγνώρισα.</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">Δύο ποθώ, ναι, μα τες
εικόνες,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">άσπρα πολλά και καλές
κοκόνες.</span></em><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Περί δε της Ελλάδος, που
λέτε,</span></em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;"><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">ολίγον με μέλει, αν
τυραννιέται.</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">Αν βαστάζη χωρίς να
στενάζη,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">όλες τις αμαρτίες εβγάζει.</span></em><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Ημείς πάντα τους ξομολογούμεν,</span></em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;"><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">εις τα ψυχικά τους
νουθετούμεν,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">πίστιν να έχουν στον
βασιλέα</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">και σέβας εις τον
αρχιερέα,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">στον Τούρκον τ’ άσπρα να
μη λυπούνται,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">τι την ψυχήν των τότ’
ωφελούνται·</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">και αρχιερέων παρρησίες,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">και παπάδων πολλές
λειτουργίες,</span></em><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Ο πνευματικός τούς διορίζει</span></em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;"><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">πως πρέπει καθείς να
δευτερίζη.</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">Αυτοί άρχισαν να
παρακούσι,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">κι όλοι λευθερίαν
φρονούσι.</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">Δια τούτο κ’ ημείς
συμφωνούμεν,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">ομού με Τούρκους και τους
βαρούμεν,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">επειδή όλοι μας το
θεωρούμεν</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">πως θέλει λείψει ό,τι
βαστούμεν.</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">Χριστός, μας λέγουν, θέλει
λευθερίην</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">ημείς δ’ έχομεν το δεσμείν
και λύειν.</span></em><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Με θλίβει η μικρή επαρχία,</span></em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;"><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">ελπίζω δ’ άλλην, πλέον
πλουσία·</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">έχω πασάδες και τους
ελτζήδες,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">και είναι σίγουρες αι
ελπίδες.</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">Και οι κοκόνες είναι μέγα
θαύμα,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">ευκολύνουν γαρ το κάθε
πράγμα.</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">Φθάνει γουν η τόση
απολογία,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">ιδού γυνή φέρει παρρησία</span></em>.<o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">(Ελτζής είναι ο πρέσβης, ενώ δευτερίζω σημαίνει «νηστεύω τη Δευτέρα»).<o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><span face="Verdana, "sans-serif""><span style="color: #2b00fe;">Στη συνέχεια συναντούν έναν
μπέη της Βλαχιάς, Φαναριώτη. Αυτός δηλώνει ευθαρσώς ότι η ελευθερία της Ελλάδας
θα ήταν γι’ αυτόν καταστροφή:</span><span style="color: #2a2a2a;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Αντιχαίρετε, ω ξένοι,</span></em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;"><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">η ευχή κάτω ας μένη.</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">Τούτα που εσείς μου λέτε,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">φλόγα στην καρδιά μου
φέρτε.</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">Της Ελλάδος λευθερία</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">εις εμέ είναι πτωχεία.</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">Τότε η παρούσα δόξα</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">σβύει, φέρει τόσα τόξα.</span></em><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Σκλάβος είμαι δοξασμένος,</span></em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;"><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">απ’ τους Τούρκους
αγαπημένος·</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">πρέπει εγώ εξ εναντίας,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">ως πιστός πάσης Τουρκίας,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">την Ελλάδα ν’ αφανίζω</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">και τους Τούρκους να
δωρίζω.</span></em><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Τότε ημπορώ να ζήσω,</span></em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;"><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">όταν τους Γραικούς εκδύσω.</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">Φίλοι, η ελευθερία</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">ειν’ κοινή συγκοινωνία.</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">Πλούσιος, πτωχός και πένης</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">φαίνετ’ άλλος Δημοσθένης·</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">εις αυτήν όλοι προστάζουν,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">σοφοί, δίκαιοι ετάζουν.</span></em><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Μα η δόξα η εδική μου</span></em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;"><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">τέρπει μόνον την ψυχήν
μου.</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">Έχω όλους υπό χείρα,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">με τρομάζει κάθε χήρα.</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">Μ’ αν ο Τούρκος μάς
δικάζει,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">και ως αρνιά όλους μας
σφάζει,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">φθάνει όσον εντρυφούμε,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">πάλιν ‘μείς τον αγαπούμε.</span></em><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Βρήκαμε το ιατρικόν μας,</span></em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;"><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">να ‘βγωμ’ απ’ τον θάνατόν
μας·</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">όταν τους Γραικούς
γυμνούμεν</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">και τα άσπρα τούς
μαδούμεν,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">εις την Πόρταν τα
δωρούμεν,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">κι ούτω την ζωήν
λυτρούμεν.</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">Ποτίζομεν και την αυλήν,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">γλυτώνομε και την ζωήν.</span></em><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Οι προπάτορές μας πρώτα</span></em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;"><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">δεν ελάβαν τέτοια φώτα ·</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">ζούσαν πλιο ταπεινωμένοι</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">κ’ εις το γένος πλιο
δοσμένοι.</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">Εις ετούτο το βραβείον</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">να μας ζη το ιερατείον,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">που μας άνοιξε τα μάτια,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">κ’ έχομε χρυσά μακάτια.</span></em><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Φίλοι, συγχωρήσατέ μοι,</span></em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;"><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">θε να πάγω στο χαρέμι·</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">είδα, μπήκ’ ένας Δεσπότης,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">που ‘ν’ της Δόμνας
χρυσοδότης·</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">φέρει, βέβαια, σολδία,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">για να λάβη επαρχία.</span></em><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Υγιαίνετε ομάδι,</span></em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;"><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">φίλοι μου Ρωσσαγγλογάλλοι</span></em>.<o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Μακάτι είναι το επίστρωμα.
</span><span face="Verdana, "sans-serif""><span style="color: #2b00fe;">Μετά, οι τρεις ξένοι συναντούν έναν πλούσιο έμπορο, που κι αυτός δεν φλέγεται
από την επιθυμία να δει λεύτερη την Ελλάδα, παρόλο που «κλαίει» για το
σκλαβωμένο Γένος. Λέει ο Πραγματευτής:</span><span style="color: #2a2a2a;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Χαίρετε και σεις, φίλοι και
περιηγηταί,</span></em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;"><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">βλέπω κ’ είσθε τω όντι
πατρίδος ζηλωταί.</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">Εγώ για την Γραικίαν δεν
είχα στοχασμόν,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">με όλον όπου φέρει ζυγόν
τυραννικόν·</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">αλλά πάντα προσμένω από
την Μπαρμπαριά</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">καράβια φορτωμένα και από
τη Φραγκιά·</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">ειν’ μέρες δεν τα βλέπω,
για να αναπαυθώ.</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">Για τούτο συλλογούμαι
χωρίς να κοιμηθώ.</span></em><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Το γένος μου το κλαίω, ότ’
είναι στον ζυγόν,</span></em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;"><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">μα δια ελευθερίαν δεν δίδω
οβολόν∙</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">στον Τούρκον τα σκορπίζω,
χωρίς να τα ψηφώ,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">την σκέπην του να έχω κ’
εχθρούς να πολεμώ.</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">Εγώ άσπρα δανείζω εις
όσους αγρικώ,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">ότι έχω να τα λάβω με
κέρδος αρκετό·</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">μα όταν εγνωρίζω πως δεν
τα αβγατώ,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">τότε βαθιά τα θάπτω κι
ουδέ τα μαρτυρώ.</span></em><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Είναι τινές δε, πάλιν, οπού
πολλά πετούν</span></em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;"><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">εις γένος και σχολεία, για
να τους εξυπνούν·</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">αλλ’ ούτοι ειν’ ολίγοι, τα
άσπρα των δεν αρκούν,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">δια να απολαύσουν εκείνο
π’ αγαπούν.</span></em><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Ημείς, το πλείστον μέρος εκ
των πραγματευτών,</span></em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;"><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">θέλομεν πάντα άσπρα, κι ας
έχομεν ζυγόν·</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">τα πλούτη μας ευφραίνουν
και μας παρηγορούν,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">κι ουδέποτε του Τούρκου τα
βάρη μάς ‘νοχλούν</span></em>.<o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><span face="Verdana, "sans-serif""><span style="color: #2b00fe;">Μετά συναντούν κι έναν
κοτζάμπαση, που το μόνο του παράπονο είναι πως κάποιος αντίζηλός
του, με πολλά μέσα στο δοβλέτι, τον διέβαλε και του πήρε «την αξίαν» (εδώ, το
αξίωμα, τη θέση):</span><span style="color: #2a2a2a;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Αχ το γένος μου πολλά με
κατατρέχει,</span></em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;"><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">μοι λέγει τάχα πως τ’
άρπαξα τα έχει·</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">εγώ εστάθην τρεις χρόνους
στην αξίαν,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">κι ως ήθελα εβάσταξα την
επαρχίαν∙</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">έδειχνα εις όλους πως
είμαι ευεργέτης,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">ουδείς δ’ ετόλμα να φανή
ως προπέτης.</span></em><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Εάν πολλ’ άσπρα τους άρπαξα
βιαίως,</span></em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;"><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">πάλιν στους Τούρκους τα
‘δωσα δια χρέος.</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">Τους πτωχούς σκληρά τους
τυραννούσα,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">όμως τους Τούρκους πολλά
τους αγαπούσα.</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">Και όστις Γραικός Τούρκον
εκαταλάλει,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">τον επρόδιδα, να βάλουν
γνώσ’ οι άλλοι.</span></em><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Τόσον εστάθην πιστός εις το
δοβλέτι,</span></em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;"><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">ως ουδείς άλλος τιμών τον
Μωχαμέτη.</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">Καλά εζούσα, κι όλους τους
εκδικούσα,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">αλλ’ ένας άλλος, όπου εγώ
μισούσα,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">με μέσ’ αγάδων μ’ επήρε
την αξίαν·</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">αυτού νυν πάσχω να σβύσω
την οικίαν.</span></em><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Έχω κ’ εγώ πολλά μέσα αγάδες,</span></em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;"><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">να αφανίσω και όλους τους
ραγιάδες.</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">Θέλω τους κάμει τις είμαι
να γνωρίσουν,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">μικροί, μεγάλοι, για να με
προσκυνήσουν·</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">κοινώς γαρ άλλοι λέγουν
για να με ψήσουν,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">κι άλλοι φωνάζουν κάλλιο
να με φουρκίσουν.</span></em><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Αυτό, φίλοι, το παράπονον
έχω,</span></em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;"><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">και εις τους Τούρκους δια
τούτο προστρέχω</span></em>.<o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><span face="Verdana, "sans-serif""><span style="color: #2b00fe;">Τέλος, συναντούν την
Ελλάδα, μια γυναικεία μορφή «Ξυπόλυτη, ακτένιστη και όλη πληγωμένη, και
μέσα εις τα δάκρυα όλη βεβυθισμένη». Την πλησιάζουν, συστήνονται, της λένε ότι
συνάντησαν τον δεσπότη, τον έμπορο, τον κοτζάμπαση και τον Φαναριώτη και
ήταν όλοι φίλοι της τυραννίας, οπότε εκείνη απαντά επικρίνοντας τη στάση των
τριών μεγάλων δυνάμεων απέναντι στην υπόδουλη Ελλάδα. Από τα λεγόμενά της
βοηθούμαστε και να χρονολογήσουμε το κείμενο, διότι υπάρχει έμμεση αλλά
σαφής αναφορά στη ρωσοτουρκική συμμαχία που έδιωξε τους Γάλλους από τα Επτάνησα
το 1798-99:</span><span style="color: #2a2a2a;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Γένη σκληρά και ύπουλα, φυλαί
γεμάται δόλον,</span></em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;"><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">μη λέτε πρόφασες ψευδείς,
με φέρετε γαρ πόνον.</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">Αρχιερείς και μπέηδες και
προεστούς τυράννους,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">λέτε πως τους ευρήκατε
όλους Μωαμετάνους·</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">τούτο ποσώς δεν έπρεπε για
να σας ενόχληση·</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">και πότ’ αυτοί ηγάπησαν
την ανθρωπίνην φύσι;</span></em><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">(τω Ρώσσω)<o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Εάν καλούς γνωρίζετε αυτούς
τους καλογήρους,</span></em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;"><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">και από τους άρχοντας
πολλούς, ωσάν αυτούς ομοίους,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">ποτέ δεν τους εστέλνετε να
ζουν στο μοναστήρι,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">και άρχοντας τους δολερούς
ομοίως στο Σιμπίρι</span></em>.<o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">(τω Γάλλω)<o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Μα κ’ εσύ, Γάλλε, θαυμάζεις;</span></em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;"><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">Φαίνεταί μοι πώς με
παίζεις.</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">Αν εσείς αυτών την δόξα</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">δεν γκρεμίζατε με τόξα,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">κι αν δεν στούνταν
γιουλοτίνα,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">σεις εχάνεσθε απ’ την
πείνα</span></em>.<o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">(τω Άγγλω)<o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Εάν εσείς τον Πάπαν γνωρίζετε
καλόν,</span></em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;"><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">γιατί τον κάθε χρόνον τον
καίετε πλαστόν;</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">Λοιπόν μην απορείτε πως
είναι οπαδοί,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">καθένας το γνωρίζει, και
μέσα τον πονεί</span></em>.<o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">(εις τους τρεις)<o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Τας πληγάς και τραύματά μου,</span></em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;"><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">που μου δίδουν τα παιδιά
μου,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">ίσως έχουν και αιτίαν</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">ότι γίνονται με βίαν.</span></em><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Πώς δε να αλησμονήσω</span></em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;"><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">και παντού να μη κηρύσσω</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">ότι εισθ’ εσείς αιτία</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">οπού φέρω ‘γώ μυρία;</span></em><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Βλέπετε τούτας τας πληγάς,
που έχω στο κεφάλι,</span></em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;"><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">και άλλας πάνω στην
καρδιά, μία κοντά στην άλλη;</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">Όλας ‘πό σας τας έλαβα
χωρίς φιλανθρωπίαν.</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">Σ’ εμέ την ευεργέτιν σας
δείξατ’ αχαριστίαν.</span></em><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Τρεις μάχες Ρώσσος κήρυξεν
ενάντιον Τουρκίας,</span></em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;"><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">τα τέκνα μου εσύναξεν από
πολλάς οικίας,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">εγγράφως τα υπέσχετο για
να τα λευθερώση,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">μα ο σκοπός του απέβλεπε
σκληρά να τα σκλαβώση.</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">Δεν έφθασε που ‘σφάγησαν
τόσ’ Έλληνες μαζί του,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">αλλ’ έσβησε κι άλλους
πολλούς ησύχως το σπαθί του.</span></em><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Άρχισε και η Γαλλία</span></em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;"><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">να κηρύττη ελευθερία·</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">έφθασε στα σύνορά μου,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">κ’ ηύξησε τα βάσανά μου.</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">Ύβριζε την τυραννία,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">μα διψούσε για σολδία.</span></em><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Η Ρωσσία κ’ η Αγγλία,</span></em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;"><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">βλέποντάς τους στην
Τουρκία,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">έτρεξαν να τους εξώσουν,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">για να μη με λευθερώσουν.</span></em><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Τρέχει η μία πληρωμένη</span></em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;"><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">και η άλλη κομπασμένη</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">τους Αγαρηνούς να σώσουν</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">και εμέ να θανατώσουν.</span></em><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Δεν είσθ’ εσείς που λάβετε
τόσα μεγάλα φώτα</span></em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;"><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">από τας βίβλους των σοφών,
που ‘ταν παιδιά μου πρώτα;</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">Και αν εσείς δεν είχετε
κείνων τας ερμηνείας,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">ακόμη ήθελ’ ευρίσκεστε
δούλοι της αμαθείας.</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">Και πάλιν αν με βγάζετε
από την τυραννίαν,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">ευθύς αι Μούσαι άσουσι
νέαν φιλοσοφίαν∙</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">και τότ’ εσείς μανθάνετε
πολλά, που δεν νοείτε,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">από τα τέκνα μου αυτά, που
τώρα τυραννείτε.</span></em><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Μα πού φιλανθρωπία;</span></em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;"><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">λείπει από σας φιλία.</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">Τρέφεται η κακία.</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">Άρχ’ η μισανθρωπία</span></em><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Λόγω φωνείτε</span></em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;"><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">πως με πονείτε,</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">έργω δε τον χαμόν μου
ποθείτε.</span></em><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;">Ω της κακίας</span></em><span face="Verdana, "sans-serif"" style="color: #2a2a2a;"><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">κι αχαριστίας</span></em><br />
<em><span face=""Verdana","sans-serif"">και της υμών άκρας απονίας</span></em>!<span style="font-size: 5pt;"><o:p></o:p></span></span></p><p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><span face=""Didact Gothic", Arial, Tahoma, sans-serif" style="background-color: #efefef; color: #626262; font-size: 17px;">Ο Κωνσταντίνος Θησέως Δημαράς γεννήθηκε στην Αθήνα στις 21 Μαΐου 1904 και πέθανε στο Παρίσι στις 18 Φεβρουαρίου 1992. Υπήρξε κριτικός και ιστορικός της νεοελληνικής λογοτεχνίας και ο πρώτος και σημαντικότερος μελετητής του νεοελληνικού διαφωτισμού. Ξεκίνησε τις σπουδές του στην ιατρική, αλλά ύστερα γράφτηκε στην Φιλοσοφική Aθηνών και πήρε τελικά πτυχίο από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, το οποίο και τον αναγόρευσε διδάκτορα Φιλολογίας. Tα επιστημονικά του δημοσιεύματα άρχισαν το 1926. Συνεργάστηκε με πολλά έντυπα (όπως οι εφημερίδες "Eλληνικά Γράμματα" και "Πρωΐα", αλλά κυρίως η εφημερίδα "Tο Bήμα" και το περιοδικό "Nέα Eστία"). Tο έργο ζωής του Κ. Θ. Δημαρά είναι η "Iστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας" (πρώτη έκδοση 1948), όπου συνέθεσε γνωστά και άγνωστα στοιχεία καταγράφοντας την πορεία της νεοελληνικής λογοτεχνίας, ερμηνεύοντας και εντάσσοντάς την σε ευρωπαϊκό πλαίσιο. Tο τελευταίο συνθετικό του έργο ήταν το "Kωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος: Η εποχή του, η ζωή του, το έργο του", όπου το έργο του μεγάλου ιστορικού θεωρείται από νέα οπτική γωνία, και εξετάζεται ο ρόλος του στη διαμόρφωση των νεοελληνικών νοοτροπιών. Διετέλεσε γενικός διευθυντής του Iδρύματος Kρατικών Yποτροφιών, από τη σύστασή του το 1951, και διευθύνων σύμβουλος του Eθνικού (τότε Bασιλικού) Iδρύματος Eρευνών, επίσης από τη σύστασή του το 1961. Aπομακρύνθηκε και από τις δύο θέσεις από το δικτατορικό καθεστώς, το 1967, και αποδέχτηκε πρόσκληση του πανεπιστημίου της Σορβόννης για να διδάξει στην έδρα Nέας Eλληνικής Λογοτεχνίας, καθώς και να διευθύνει το Nεοελληνικό Iνστιτούτο. Tις θέσεις αυτές διατήρησε έως το 1978, οπότε και αποσύρθηκε από την ενεργό υπηρεσία.</span></p><p style="background: rgb(250, 252, 255); line-height: 18pt; margin-bottom: 6.55pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; margin: 0cm 0cm 6.55pt;"><span face=""Didact Gothic", Arial, Tahoma, sans-serif" style="background-color: #efefef; color: #ff00fe; font-size: 17px;">Πηγή: Βιβλιονέτ</span></p>φανοστάτηςhttp://www.blogger.com/profile/14286431664281603944noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8511499495979637016.post-52747692128686657532023-11-25T09:00:00.001+02:002023-11-25T09:03:03.121+02:00Ο τόπος μας κατά τη διάρκεια των αιώνων: Λέπρεο (Στροβίτσι)<p style="text-align: center;"> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0A4cGBAjhwmE39UqUz8OcMbyHcXcI-LLblMFniorryDdY2-Aj9KHYiQDpixlP_mASuwB5xM69P4LCDSpS4o8DgMXhTDvuhJsKvh45W77KztFfVNVLeX4_UaquQoKphSqd6ZY_1b_abmLQrFiM-KxUZ3-F5mtwPOvJT9boF8Ajeysh9yiO8YQ63DILa2sS/s2048/294907626_5511589618880242_7370039651160461702_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="944" data-original-width="2048" height="296" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0A4cGBAjhwmE39UqUz8OcMbyHcXcI-LLblMFniorryDdY2-Aj9KHYiQDpixlP_mASuwB5xM69P4LCDSpS4o8DgMXhTDvuhJsKvh45W77KztFfVNVLeX4_UaquQoKphSqd6ZY_1b_abmLQrFiM-KxUZ3-F5mtwPOvJT9boF8Ajeysh9yiO8YQ63DILa2sS/w640-h296/294907626_5511589618880242_7370039651160461702_n.jpg" width="640" /></a></div><br /><p></p><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #800180;">Πόλη τῆς νότιας Τριφυλίας, στὰ ὑψώματα τῶν τελευταίων ἀπολήξεων τοῦ βουνοῦ
Μίνθη, πάνω ἀπὸ τὴν σημερινὴ Κοινότητα Λεπρέου (πρ. Στροβίτσι). Απέχει 7 χιλ.
ἀπὸ τὴν θάλασσα καὶ 5 χιλ. ἀπὸ τὴν Κάτω Φιγάλεια (πρ. Ζούρτσα). Στὴ θέση
κλειδί, ὅπου ἦταν κτισμένη, ἐδέσποζε τῆς πιὸ εὔφορης κοιλάδας τῆς Τριφυλίας,
καὶ ἤλεγχε τους δρόμους ποὺ ὡδηγοῦσαν ἀπὸ τὴν Μεσσηνία πρὸς τὴν Ἠλεία, καὶ ἀπὸ
τὴν θάλασσα πρὸς τὴν ᾿Αρκαδία. Γιὰ τὸν λόγο αὐτό διαδραμάτησε κατά τήν
ἀρχαιότητα ἡγετικό ρόλο ἀνάμεσα σ' ὅλες τὶς Τριφυλιακές πόλεις. Ὑπῆρξε ἡ κύρια
δύναμη ἀντίστασης τῆς Τριφυλίας στις κατὰ καιροὺς πιέσεις καὶ ἀπειλὲς τῶν
γειτόνων της, ἄλλοτε τῶν Μεσσηνίων καὶ ἄλλοτε τῶν ᾿Αρκάδων, κυρίως ὅμως, καὶ
κατὰ τὸ πιὸ μεγάλο μέρος τῆς ἱστορίας της, τῶν Ἠλείων. Ἐξ ἄλλου ἡ εὔφορη
κοιλάδα της, τὸ Αἰπάσιον πεδίον, πού ἀρδευόταν ἀπὸ ἄφθονες πηγές, το μικρό
θολοπόταμο, καὶ πρὸ πάντων ἀπὸ τὸ μεγάλο ποτάμι, τη Νέδα, ποὺ ἦταν τότε πλωτό,
τῆς ἐξασφάλιζαν ἄφθονα ἀγαθά. Τέλος τὰ βουνὰ ποὺ τὴν περικλείουν, τῆς χάριζαν
ἤπιο καὶ γλυκό κλίμα. Γιὰ τοὺς λόγους αὐτοὺς εἶχε τὴν φήμη «εὐδαίμονος χώρας».</span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="color: black; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Ὁ χῶρος τοῦ Λεπρέου φαίνεται ὅτι ἦταν κατοικημένος ἤδη στοὺς νεολιθικούς
χρόνους, ὅπως συνάγεται ἀπὸ λίγα ὄστρακα τῆς ἐποχῆς αὐτῆς, ποὺ βρέθηκαν ἐκεῖ.
Στην πρωτοελλαδική ἐποχὴ ὁ οἰκισμὸς φαίνεται πὼς εἶναι πιά ἀξιόλογος καὶ ἀπὸ
τότε ἀναπτύσσε ται γοργὰ ὡς τοὺς ἱστορικούς χρόνους. Στις περιόδους αὐτὲς
ἀνήκουν πολυάριθμα κινητά ευρήματα, που συγκεντρώθηκαν ἀπὸ ἁπλῆ ἐπιφανειακὴ
ἔρευνα, καθώς ἐπίσης καὶ ἐρείπια κτιρίων. Ο προϊστορικὸς οἰκισμὸς ἦταν
κτισμένος πάνω στὸν ἀπότομο και φυσικό ὀχυρό λόφο τοῦ σημερινοῦ χωριοῦ, πρὸ
πάντων στὸ τμῆμα ὅπου βρί σκεται τώρα τὸ ἐκκλησάκι τοῦ ῾Αγίου Δημητρίου. Από
ἐκεῖ προέρχονται ὡραιότατα ἀντιπροσωπευτικὰ ὄστρακα ΠΕ, ΜΕ και ΥΕ ἐποχῆς. Ἐκεῖ
φαίνεται πὼς ἦταν καὶ ἡ ἀκρόπολη τοῦ προϊστορικοῦ που λίσματος. Ἡ πόλη τῶν
ἱστορικῶν χρόνων, Γεωμετρικῶν μέχρι ὑστέ ρων Ρωμαϊκών χρόνων, ἀναπτύχθηκε στο
παρακείμενο, πρὸς Β. τοῦ σημερινοῦ χωριοῦ, ὕψωμα, ἀγκάλιασε ὅμως καὶ τὸ λόφο
τοῦ προϊστορικοῦ οἰκισμοῦ. Σ᾿ ὅλη αὐτὴ τὴν ἔκταση εἶδαν οἱ περιηγηταὶ τοῦ 18ου
και 19ου αι. πολυάριθμα ἐρείπια κτιρίων. Πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ σώζονται ἀκόμη καὶ
σήμερα, ἐνῶ ἄλλα κατάστρεψε ἡ ἐντατική καλλιέργεια καὶ ἡ οἰκοδομική
δραστηριότητα τῶν τελευταίων δεκαε τιῶν, ὅπως ἄλλωστε συνέβη καὶ στὴν λοιπὴ
Ἑλλάδα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="color: black; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Τὰ τείχη τῆς κλασσικῆς καὶ ἑλληνιστικῆς ἀκρόπολης, στὸ βόρειο ύψωμα, πάνω
ἀπό τό σημερινό χωριό, σώζονται ἀκόμα σὲ ὕψος 4,20μ. καὶ σὲ ἱκανὴ ἔκταση, μὲ
τοὺς τετράγωνους πύργους των ποὺ ἔχουν τετράγωνα ἀνοίγματα. Εἶναι κτισμένα μὲ
ἐξαιρετικὴ ἐπιμέλεια, ἄλλα μὲ ὀρθογώνιους πώρινους ογκόλιθους κατὰ τὸ ἰσοδομικὸ
σύστημα, που θυμίζουν τὰ τείχη τῆς Μεσσηνίας, καὶ ἄλλα κατά τὸ πολυγωνικό
σύστημα. Στην πλαγιά Ν.Α. τοῦ ἴδιου υψώμα τος, πρὸς τὸ σημερινό χωριό,
διατηροῦνται λείψανα τῆς κάτω πόλης. Στὸν χῶρο τῆς ἀκρόπολης σώζονται ἐπίσης τὰ
ἐρείπια ἀξιόλογου περίπτερου ναοῦ, κλασσικῶν χρόνων. Δὲν εἶναι βέβαιο ἂν
πρόκειται γιὰ τὸ ναὸ τῆς Δήμητρας ἢ τοῦ Λευκαίου (Λυκαίου) Διός, ποὺ ἀναφέρει ὁ
Παυσανίας. Αλλους τρεῖς ναοὺς ἔφεραν στὸ φῶς οἱ ἀνασκαφὲς τοῦ Φρ. Βερσάκη.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="color: black; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Ανατολικώτερα τῆς ἀκρόπολης πάνω σὲ βράχο, σώζονται τὰ ἐρείπια μεσαιωνικού
κάστρου (σημ. Παληόπυργος), κτισμένου μὲ ὑλικὸ ἀρχαίων κτιρίων. Στὸν ἀνατολικά
τοῦ σημερινοῦ χωριοῦ λόφο τῆς προϊστορικῆς ἀκρόπολης, βρέθηκε μεγάλος
υδρευτικὸς ἀγωγός, ἐν μέρει λαξευμένος στο βράχο καὶ ἐν μέρει κατασκευασμένος
μὲ λίθινες πλάκες, ὑδατοδεξαμενὴ καὶ ἄλλα ἐρείπια κτιρίων, κλασσικῶν,
ἑλληνιστικῶν καὶ ρωμαϊκῶν χρόνων.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="color: black; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Πολυάριθμοι εἶναι ἐπίσης οἱ τάφοι, θηκοειδεῖς, κεραμοσκεπεῖς καὶ κτιστοὶ μὲ
τοῦβλα, ποὺ χρονολογοῦνται ἀπὸ τὴν ἀρχαϊκὴ ὡς τὴν ρωμαϊκὴ ἐποχή. Ο τάφος τοῦ
Λυκούργου, γυιοῦ τοῦ ᾿Αλέου, καὶ ὁ τάφος τοῦ Καύκωνος, γυιοῦ τοῦ Λυκάονος, ποὺ
ἀναφέρει δ Παυσανίας (5,5,5), δὲν εἶναι γνωστό ποῦ ἀκριβῶς ἔκειντο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="color: black; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Ἡ ἀρχαία πηγή τῆς Αρήνης, στην κάτω πόλη, δίνει ἀκόμα καὶ σήμερα τὸ ἄφθονο
νερό της στους κατοίκους τοῦ Λεπρέου.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="color: black; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Στὸ Λέπρεο φθάνομε ὅταν στο 40ο χιλιόμετρο τῆς ὁδοῦ Πύργου- Κυπαρισσίας καὶ
ἀκριβῶς στὸ ὕψος τοῦ χωριοῦ Θολό, στρίψουμε πρὸς τὰ ἄνω, σὲ ἐπαρχιακὸ
ἀσφαλτόστρωτο δρόμο, ποὺ ὁδη γεῖ πρὸς Κάτω Φιγαλείαν (Ζούρτσαν). Αφού
διανύσουμε ἀπόσταση ἓξ χιλιομέτρων φθάνομε στο χωριό Στροβίτσι, ποὺ τελευταῖα
μετωνομάσθη σὲ Λέπρεο. Σὲ ἀπόσταση ἑνός χιλιομέτρου ἀπὸ τὴ δυτικὴ παρυφὴ τοῦ
χωριοῦ, ἀκολουθώντας τὸν ἀνηφορικό χωματόδρομο πρὸς τὸ χωριὸ Ταξιάρχαι
Νοφκίτσα, συναντοῦμε τὰ τείχη τοῦ Λεπρέου.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="color: black; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Γιὰ νὰ πᾶμε στὸ σημεῖο ὅπου ἦταν ὁ προϊστορικὸς οἰκισμός, θὰ πρέπει νὰ
διασχίσουμε τό χωριό Στροβίτσι (Λέπρεο) καὶ στὸ ἀνατολικὸ ἄκρο του νὰ ἀνεβοῦμε
μικρό λόφο περὶ τὰ 30 μέτρα ὕψος, ὁπότε φθάνομε στον προναφερόμενο χώρο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="color: #ff00fe; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Περισσότερες λεπτομέρειες βλέπε «Τὸ ἀρχαῖον Λέπρεον», Ν. Γιαλούρη, Τόμος
Β΄, Ολυμπιακῶν Χρονικών, σελίδα 11.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="color: #ff00fe; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><b style="color: black; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif;"><span style="color: #ff00fe;"><span style="font-family: arial;">Πηγή: </span>Αριστομένης ο Μεσσήνιος</span></b></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="color: #ff00fe; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p> </o:p></span></p>φανοστάτηςhttp://www.blogger.com/profile/14286431664281603944noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8511499495979637016.post-49902567057292013902023-11-18T09:00:00.001+02:002023-11-18T09:04:52.182+02:00Πάνος Καρνέζης (1967):<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqDCprrdCnl5KRU2VgI6WDZT8MC1X5JYHgAHvKzAsbg2AKY7JLjnvw1H8j3aZIDVVmWEYqfHHcdh2Zvo5Lyj3Hr7WvNNlLqHwIN8ZdJBS-3xMoq7OHpVdQbusN-JeC2xqhJA1aw0og9x4NEA9eRGcOhbbA8ps6UiheykugC6K3dVNEg_HCrgpm4PRfzsZG/s768/PanosKarnezis_2020-768x512.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="512" data-original-width="768" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqDCprrdCnl5KRU2VgI6WDZT8MC1X5JYHgAHvKzAsbg2AKY7JLjnvw1H8j3aZIDVVmWEYqfHHcdh2Zvo5Lyj3Hr7WvNNlLqHwIN8ZdJBS-3xMoq7OHpVdQbusN-JeC2xqhJA1aw0og9x4NEA9eRGcOhbbA8ps6UiheykugC6K3dVNEg_HCrgpm4PRfzsZG/s320/PanosKarnezis_2020-768x512.jpg" width="320" /></a></div><div style="text-align: center;"><br /></div><p></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><b>Μια ατραξιόν του τσίρκου</b></span></p><p style="text-align: center;"><span style="color: #ffa400;">(από το βιβλίο ''Μικρές Ατιμίες'',2003)</span></p><p> Tα φορτηγά είχαν φορτωθεί και το καραβάνι ήταν έτοιμο να
ξεκινήσει, αλλά όταν ο Βασίλης οΤσιγγάνος τον έψαξε, δεν μπόρεσε να τον βρει
πουθενά. Γύρισε πίσω στον καταυλισμό που είχαν περάσει τους τελευταίους δύο
μήνες, φωνάζοντας τ' όνομα του, αλλά συνάντησε μόνο ένα αγόρι απ' το χωριό που
προσπαθούσε να τρυπώσει στο τροχόσπιτο της Κασσάνδρας, της γυναίκας με τα
τατουάζ. «Αν σε ξαναπιάσω εδώ, μικρέ αρουραίε, θα σε ταΐσω στον κροκόδειλο»,
μάλωσε το παιδί τραβώντας το από το αυτί. Μια κουρούνα που ράμφιζε τα σκουπίδια
άνοιξε τα φτερά και κάθισε στη σκεπή μιας καλύβας από ξύλο και μουσαμά. Σ' ένα
στραπατσαρισμένο βαρέλι πετρελαίου, στη μέση του καταυλισμού, κάπνιζαν τα
υπολείμματα μιας φωτιάς. Ο Βασίλης κοίταξε το βαρέλι και μετά το κλότσησε. Ο
υπόκωφος ήχος του αντήχησε στον καταυλισμό που είχε στηθεί σ' ένα
εγκαταλειμμένο λατομείο. «Διάβολε!» μουρμούρισε. «Πάλι τα ίδια έχουμε».</p>
<p class="MsoNormal">Πήρε το στενό μονοπάτι που οδηγούσε στο ποτάμι και σύντομα
τον βρήκε να κάθεται στην όχθη και να πετά πέτρες στο νερό. Το ποτάμι κυλούσε
ήσυχα, παρασύροντας βάτα και κλαδιά που είχαν πέσει απ' τα πεύκα. Δέντρα
φύτρωναν και στις δύο όχθες του ποταμού. Ένας απ' τους ατσάλινους πυλώνες της
μεταφορικής ταινίας του λατομείου είχε καταρρεύσει μες στο ποτάμι και ξερόκλαδα
παρασυρμένα απ' το ρεύμα είχαν πιαστεί πάνω του με τον καιρό, δημιουργώντας ένα
μικρό καταρράκτη. Ο Βασίλης φώναξε πάνω απ' το θόρυβο του νερού: «Φίλε, είναι
ώρα να πηγαίνουμε». </p>
<p class="MsoNormal">Με την πλάτη του στον Τσιγγάνο, ο Κένταυρος πέταξε άλλη μια
πέτρα στο ποτάμι. «Δεν έρχομαι». Τα μαλλιά του είχαν αρχίσει να αραιώνουν κι
είχε μια βρόμικη άσπρη ουρά και μισόκλειστα μάτια σαν να κοίταζε κατευθείαν
στον ήλιο. Τα πόδια του ήταν γρατσουνισμένα κι οι οπλές του χωρίς πέταλα. Όταν
ο Βασίλης τον ακούμπησε στον ώμο, εκείνος έδιωξε το χέρι του με μια απότομη
κίνηση, σαν τρομαγμένο ζώο. Η ανάσα του μύριζε ποτό. «Δεν έρχομαι», επέμεινε.
«Το αποφάσισα». </p>
<p class="MsoNormal">Ο άντρας αναστέναξε. «Μπορούμε να σου προσφέρουμε μόνο δέκα
τοις εκατό». Το ποτάμι κύλησε πάνω απ' τον πεσμένο πυλώνα και συνέχισε σε μια
ρηχή στροφή, όπου λεία βράχια φαίνονταν πάνω στην επιφάνεια σαν όστρακα
χελώνας. Ο Βασίλης κάθισε δίπλα στον Κένταυρο κι έψαξε τις τσέπες του. Βρήκε
ένα τσιγάρο αλλά όχι σπίρτα. Παρ' όλα αυτά, έβαλε το τσιγάρο στο στόμα.
«Άκουσε», είπε. «Υπόγραψε γι ' άλλον ένα χρόνο και το ξανασυζητάμε». Ο
Κένταυρος δεν είπε τίποτα. Είχαν κι οι δυο τα μάτια στραμμένα στο ποτάμι. </p>
<p class="MsoNormal">Ο ήλιος έφτιαχνε μικρά διαμάντια στην επιφάνεια και τα
χελωνόστρακα στη στροφή του ποταμού γυάλιζαν. Καθισμένος στην όχθη, τελείως
ακίνητος,, ο Κένταυρος έμοιαζε σαν μαρμάρινο άγαλμα. Τα αραιωμένα μαλλιά και
τα. γένια τον έκαναν να φαίνεται μεγαλύτερος στην ηλικία απ' ό,τι πραγματικά
ήταν. Ο Βασίλης μάσησε το φίλτρο του τσιγάρου του. 68 «Έλα μαζί μας και θα σου
βρούμε φοράδα», συνέχισε ο Τσιγγάνος. «Πώς σου φαίνεται αυτό;» «Πόσες φορές
πρέπει να σ' το πω: δεν είμαι άλογο!» Ο Βασίλης άλλαξε θέμα συζήτησης. «Ποιος
θα σε προσέχει;» «Μπορώ να φροντίζω τον εαυτό μου μόνος μου».</p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ένα χρόνο νωρίτερα το
καραβάνι διέσχιζε την κοιλάδα, όταν άκουσαν στο χωριό πως ο Διονύσιος ο
κτηνοτρόφος είχε κάτι για πούλημα. «Πουλάς», του είπαν. Πέρα απ' τη βεράντα, η
οργωμένη γη απλωνόταν μέχρις εκεί που μπορούσαν να δουν οι Τσιγγάνοι. Μονοπάτια
ανοιγμένα απ' τις οπλές των μουλαριών διέσχιζαν τα χωράφια σε τυχαίες κατευθύνσεις.
Ο Διονύσιος λικνίστηκε στην πολυθρόνα του. «Δε θα πιστέψετε στα μάτια σας».
Ήταν ένας άντρας με κοστούμι Κενταύρου. Ήταν μεθυσμένος. Οι Τσιγγάνοι εξέτασαν
τη στολή. «Καταπληκτικό!» θαύμασαν. «Μοιάζει σχεδόν αληθινός. Πόσα θες;» Ο
Διονύσιος σήκωσε τους ώμους. «Θα ήταν ανεκτίμητος αν δεν έτρωγε τόσο πολύ κι
έβριζε όποτε μεθάει». Οι Τσιγγάνοι κοίταξαν ξανά τα δόντια του, μύρισαν την
ανάσα του και τελικά έσφιξαν το χέρι του κτηνοτρόφου. «Θα βγάλουμε περισσότερα
κι απ' το περιοδεύον θέαμα με τα εξωτικά πουλιά».</p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αποδείχτηκε μεγάλη
επιτυχία. Αλλά τώρα στο ποτάμι ο Κένταυρος είπε κοφτά: «Χάνεις τον καιρό σου».
Το σβηστό τσιγάρο στα χείλη του Βασίλη είχε αρχίσει να μαλακώνει. «Εμένα μου
λες», αποκρίθηκε. «Είμαι αθάνατος», είπε ο Κένταυρος περήφανα. «Μπορώ να θυμηθώ
ακόμα και τον καιρό που oι προγονοί σου ήρθαν απ' τις Ινδίες». «Οι καιροί έχουν
αλλάξει. Να θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό αν καταλήξεις να σέρνεις κάνα κάρο». Ο
Κένταυρος έσκαψε το χώμα με τις οπλές του, οργισμένος . «Για τον πολύ κόσμο
είσαι απλά ένα άλογο που μιλάει», συνέχισε ο Βασίλης. Κάθισαν εκεί σιωπηλοί κι
οι δυο τους. «Άκουσε, μπεκρούλιακα», ακούστηκε ξαφνικά ο Βασίλης. «Δώσαμε καλά
λεφτά για χάρη σου. Καλά θα κάνεις να αλλάξεις συμπεριφορά... αλλιώς!» </p>
<p class="MsoNormal">Ο Κένταυρος τον κοίταξε με το υπεροπτικό του βλέμμα, μέχρι
που ο Τσιγγάνος πέταξε το τσιγάρο και ξαναπήρε το μονοπάτι προς τα φορτηγά,
όπου περίμεναν με τις μηχανές αναμμένες. Όλα ήταν σε κακή κατάσταση: από το ένα
έλειπε μια πόρτα, απ' το άλλο το παρμπρίζ και σε όλα η σκουριά είχε ανοίξει
τόσες τρύπες που κομμάτια από μέταλλο έπεφταν απ' τους κραδασμούς της μηχανής. </p>
<p class="MsoNormal">Η Μέδουσα με τα κορίτσια είχαν ήδη μπει στο οικογενειακό
τροχόσπιτο. Φορούσε ακόμα το κοστούμι της με τα χρυσά λέπια και τα φίδια για
μαλλιά. Ο Βασίλης είπε: «Δεν έρχεται». «Δεν μπορούμε να τον αφήσουμε πίσω»,
διαμαρτυρήθηκε η Μέδουσα. «Φόρα του το 69 χαλινάρι». «Και τι θα καταφέρω; Θα
δραπετεύσει με την πρώτη ευκαιρία». «Δεν μπορούμε να τον εγκαταλείψουμε». Τα
κορίτσια κοίταξαν τους γονείς τους ανέκφραστα. </p>
<p class="MsoNormal">Η Μέδουσα κατέβηκε απ' το τροχόσπιτο. «Θα πάω να του
μιλήσω», αποφάσισε. Βρήκε τον Κένταυρο εκεί που της είχε πει ο άντρας της. Τώρα
ήταν ξαπλωμένος στο πλευρό του, με το χέρι κάτω απ' το κεφάλι, τις οπλές στο
νερό και μασούσε ένα καλάμι. Είχε μαντέψει ποιος ερχόταν. Η Μέδουσα έπιασε ένα
φίδι που κρεμόταν πίσω απ' το αυτί της. «Κοίταξέ με». «Δεν είμαι ανόητος», είπε
ο Κένταυρος. «Μόλις σε κοιτάξω θα μεταμορφωθώ σε πέτρα». «Σου έφερα κάτι». Ο
Κένταυρος κοίταξε με επιφύλαξη το χέρι της γυναίκας και πήρε τους κύβους της
ζάχαρης. Ήταν ποτισμένοι με κονιάκ. Τους έγλειψε αργά, κρατώντας τα μάτια του
κλειστά. Οι οπλές του ανάδεψαν τη λάσπη κάτω απ' την επιφάνεια του ποταμού και
το νερό έγινε καφετί όπως το δέρμα του. </p>
<p class="MsoNormal">Η Μέδουσα έψαξε τις τσέπες του κοστουμιού της, βρήκε μια
τράπουλα κι άρχισε να την ανακατεύει. «Κόψε». Ο Κένταυρος υπάκουσε κι η Μέδουσα
μελέτησε τα χαρτιά με σοβαρότητα. Στο ποτάμι ένα ξύλινο καφάσι πέρασε από
μπροστά τους, παρασυρμένο απ' το ρεύμα. «Βλέπω πάρα πολλά μπαστούνια», σχολίασε
η γυναίκα. Στα πεύκα τα πουλιά τιτίβιζαν και το ποτάμι χυνόταν πάνω απ' τον
πεσμένο πυλώνα της μεταφορικής ταινίας. Η Μέδουσα μοίρασε κι άλλα χαρτιά. «Σε
ταξίδι θα πας», είπε πονηρά κι έδειξε ένα χαρτί. «Ο βαλές κούπα... αυτός είσαι
εσύ». Ο Κένταυρος κοίταξε το τραπουλόχαρτο. Η γυναίκα συνέχισε: «Κι αυτή η
ντάμα σπαθί είναι ένας θηλυκός Κένταυρος». Ο Κένταυρος έγειρε πάλι στο πλάι με
το χέρι κάτω απ' το κεφάλι και τα πόδια τεντωμένα, όπως ήταν όταν τον
πρωτοβρήκε η γυναίκα. «Άκουσε», της εξήγησε αργά. «Είμαι αθάνατος. Ήμουν εκεί
όταν έχτισαν τον Παρθενώνα. Μην προσπαθείς να με κοροϊδέψεις, ανόητη γοργόνα».
«Είσαι ένας άντρας ντυμένος με αποκριάτικο κοστούμι. Πότε θα το βάλεις στο
χοντρό σου το κεφάλι;» Ο Κένταυρος της γύρισε την πλάτη. </p>
<p class="MsoNormal">Τα φορτηγά ακόμα περίμεναν με τις μηχανές αναμμένες κι ένα
σύννεφο καπνού είχε κυκλώσει το καραβάνι. Μία αγέλη αδέσποτων σκύλων
περιτριγύριζε τα οχήματα, κουνώντας την ουρά τους. Κάθε φορά που κάποια
εξάτμιση έσκαγε απομακρύνονταν τρομαγμένα, αλλά γρήγορα επέστρεφαν. Οι
ταξιδιώτες ήταν η μόνη τους ελπίδα για φαγητό. «Λοιπόν;» ρώτησε ο Βασίλης. Η
Μέδουσα σήκωσε τα χέρια. «Σ' το 'πα», αγανάκτησε εκείνος. «Πάμε να φύγουμε». Σ'
ένα απ' τα φορτηγά, μια πόρτα άνοιξε κι ένας άντρας πήδηξε κάτω. 70 «Λοιπόν;»
ρώτησε. «Δεν έρχεται», απάντησε ο Βασίλης. «Δεν έρχεται;» «Όχι». «Μα αύριο
έχουμε παράσταση στο χωριό». «Το ξέρω», είπε ο Βασίλης. «Πληρώσαμε πολλά λεφτά.
Δεν μπορούμε να φύγουμε έτσι». Ο Βασίλης έξυσε το πιγούνι του. «Ας το πούμε στο
γέρο». </p>
<p class="MsoNormal">Ο γέρος ζούσε σ' ένα ασθενοφόρο χωρίς μηχανή. Ένα φορτηγό
έπρεπε να το ρυμουλκεί όποτε ταξίδευαν. Χτύπησαν την πόρτα. «Γέρο», φώναξαν,
«έχουμε πρόβλημα». «Φύγετε από δω, ρε», ήρθε μια φωνή απ' την άλ<span style="mso-special-character: footnote;"><!--[if !supportFootnotes]--><span face=""Calibri","sans-serif"" style="font-size: 11pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">[1]</span><!--[endif]--></span>λη μεριά. «Ακούω μουσική».
Χτύπησαν πάλι την πόρτα κι όταν δεν πήραν απάντηση την άνοιξαν. Ο γέρος
ιμπρεσάριος του τσίρκου καθόταν στην πολυθρόνα του, με το κεφάλι μες στο χωνί
του γραμμοφώνου του. «Τι στην οργή!» τους κατσάδιασε. Στον τοίχο ήταν
κρεμασμένο ένα βαρύ αρκεβούζιο, δίπλα σε μια δαγεροτυπία ενός νεαρού ακροβάτη
που έκανε κατακόρυφο σε μια καρέκλα, η οποία ισορροπούσε πάνω σε μια δερμάτινη
μπάλα. «Αυτός είμαι εγώ», είπε ο γέρος. «Σας το έχω πει ποτέ;» Δεν είχε βγει
ποτέ απ' το ασθενοφόρο. </p>
<p class="MsoNormal">Τις Κυριακές άνοιγε τις διπλές πόρτες της καρότσας, καθόταν
στην πολυθρόνα του τυλιγμένος σ' ένα αμπέχονο δραγόνου και παρακολουθούσε τους ακροβάτες
που προπονούνταν. «Συγγνώμη, αφεντικό. Έχουμε όμως ένα πρόβλημα». Όταν ο γέρος
ιμπρεσάριος έφτασε στην όχθη του ποταμού ανάσαινε βαριά. Είχε κατέβει το
απότομο μονοπάτι. Κάθισε δίπλα στον Κένταυρο κι αναστέναξε. Ο Κένταυρος έδιωξε
τις αλογόμυγες με την ουρά του. «Δεν είναι και σπουδαίο ποτάμι», είπε ο
ιμπρεσάριος έπειτα από λίγο και σκούπισε το μέτωπο του μ' ένα μαντίλι. «Θέλω το
δικό μου τροχόσπιτο», επέμεινε ο Κένταυρος. «Έχω βαρεθεί να κοιμάμαι στο
φορτηγό με τα άλογα». Ο ιμπρεσάριος σούφρωσε τα χείλη. «Έγινε». «Με το όνομα
μου γραμμένο πάνω». </p>
<p class="MsoNormal">Μια κουρούνα ήρθε και κάθισε στον πυλώνα της μεταφορικής
ταινίας. Ο ιμπρεσάριος έγνεψε και πάλι καταφατικά. «Και θέλω μερίδιο είκοσι
πέντε τοις εκατό». Ο γέρος γύρισε και κοίταξε το μονοπάτι που είχε κατέβει.
Ήταν πολύ απότομο. Θα είναι μαρτύριο στο δρόμο της επιστροφής, σκέφτηκε. Ακόμα
ανάσαινε βαριά. «Δωδεκάμισι». Ο Κένταυρος απέρριψε την προσφορά. «Έχω σπουδάσει
τέχνη, φιλοσοφία και μαθηματικά», τόνισε. 71 «Βέβαια». «Μπορώ να παίξω λύρα». Ο
ιμπρεσάριος είπε: «Είσαι η σπουδαιότερη ατραξιόν μας. Αλλά αν το τσίρκο με τη
Σφίγγα έρθει προς τα δω θα μας κλείσει. Έχεις δει το στήθος της;» «Αυτή η
σκύλα!» ξέσπασε ο Κένταυρος κι έφτυσε. «Και βγάζουν του κόσμου τα λεφτά απ' τα
αινίγματα της», πρόσθεσε ο γέρος. «Ούτε ο διάβολος δεν μπορεί να τα λύσει». </p>
<p class="MsoNormal">Ο Κένταυρος έμεινε για λίγο σκεφτικός. «Είκοσι τοις εκατό»,
είπε. «Τελευταία προσφορά». «Όχι». «Είμαι αθάνατος! Ήμουν εκεί όταν...» Ο
ιμπρεσάριος προσποιήθηκε πως πήγαινε να φύγει. Στην πραγματικότητα η θέα του
απότομου μονοπατιού έκανε τα πόδια του να τρέμουν. Πήρε μερικές βαθιές ανάσες.
Ξαφνικά ο Κένταυρος σηκώθηκε. «Θα δεχτώ δεκαπέντε. Ούτε δραχμή λιγότερο». Ο
γέρος χαμογέλασε κι έδωσε το χέρι. «Δεκαπέντε λοιπόν», συμφώνησε. Ο ήλιος
έλαμπε. Ο Κένταυρος χτύπησε μια μύγα με την ουρά του και μετά οι δυο τους
έσφιξαν τα χέρια πριν ο γέρος μιλήσει ξανά. «Ένας πραγματικός Κένταυρος θα
μπορούσε να με πάει πίσω στο καραβάνι χωρίς να ιδρώσει ούτε σταγόνα». Ο
Κένταυρος πήρε μια έκφραση δυσαρέσκειας κι έπεσε αργά στα γόνατα.</p><p class="MsoNormal"><span face=""Didact Gothic", Arial, Tahoma, sans-serif" style="background-color: #efefef; font-size: 17px;"><span style="color: #800180;">Ο Πάνος Καρνέζης γεννήθηκε στην Αμαλιάδα το 1967. Σπούδασε μηχανικός στην Ελλάδα και συνέχισε τις σπουδές του στην Αγγλία, σε μεταπτυχιακό επίπεδο, μετά το 1992, όπου εργάστηκε για ένα διάστημα στη βιομηχανία. Ταυτόχρονα, άρχισε να γράφει λογοτεχνία στα αγγλικά και παρακολούθησε το περίφημο μεταπτυχιακό πρόγραμμα δημιουργικής γραφής του Πανεπιστημίου East Anglia (από όπου αποφοίτησαν, μεταξύ άλλων, οι Ian McEwan και Kazuo Ishiguro). Το πρώτο του βιβλίο, η συλλογή διηγημάτων "Little Infamies" ("Μικρές ατιμίες"), εκδόθηκε το 2002 από τον εκδοτικό οίκο Jonathan Cape, συγκέντρωσε εξαιρετικές κριτικές, μεταφράστηκε σε οκτώ γλώσσες και μεταγράφηκε στα ελληνικά από τον ίδιο τον συγγραφέα. Το μυθιστόρημα "The Maze" ("Ο λαβύρινθος"), 2004, ακολούθησε την ίδια πορεία, συμμετείχε στη βραχεία λίστα του βραβείου Whitbread First Novel Award και τιμήθηκε με το βραβείο Pendleton May First Novel Award. Το τρίτο του μυθιστόρημα, "The Birthday Party" ("Πάρτι γενεθλίων"), εκδόθηκε από τον εκδ. οίκο Jonathan Cape το 2007. Διηγήματά του έχουν μεταδοθεί στην Αγγλία από το ραδιοφωνικό πρόγραμμα του BBC: Radio 4, και έχουν εμφανιστεί στα περιοδικά "Granta", "New Writing 11", "Prospect" και "Arete". Από το 1992 ζει στο Λονδίνο και ασχολείται με τη συγγραφή. Τα βιβλία του κυκλοφορούν στα ελληνικά σε μετάφραση του συγγραφέα.</span></span></p><p class="MsoNormal"><span face=""Didact Gothic", Arial, Tahoma, sans-serif" style="background-color: #efefef; font-size: 17px;"><span style="color: #ff00fe;">Πηγή: EPDF</span></span></p>φανοστάτηςhttp://www.blogger.com/profile/14286431664281603944noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8511499495979637016.post-85116132485745992522023-11-11T10:26:00.001+02:002023-11-11T10:59:36.074+02:00Ο τόπος μας κατά τη διάρκεια των αιώνων:<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgoaADBVLx0dZkPelwLQkjUNqLoQooAoG2LZXlS_aenYy6EGuvpTPEu8wpL30Tt93dYlhXkrzjCC7DYSROfqKOqYVUImc1SulLnbB__2Y2Ya3LrIEZZrho2B5Elzt0W3Dc-u3RetCvh4Mdk4MHy9t60R2SLaWIEj-JMku_5IKmoLiNfl27-Eofn9yi3Xw9e" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="503" data-original-width="941" height="342" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgoaADBVLx0dZkPelwLQkjUNqLoQooAoG2LZXlS_aenYy6EGuvpTPEu8wpL30Tt93dYlhXkrzjCC7DYSROfqKOqYVUImc1SulLnbB__2Y2Ya3LrIEZZrho2B5Elzt0W3Dc-u3RetCvh4Mdk4MHy9t60R2SLaWIEj-JMku_5IKmoLiNfl27-Eofn9yi3Xw9e=w640-h342" width="640" /></a></div><br /><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><b><i><span face="Arial, "sans-serif""><span style="color: #800180;">Ἱερό Ανιγριάδων </span></span></i></b><span face=""Arial","sans-serif"" style="color: black; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="color: black; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Νυμφῶν μέ πηγές ἰαματικές, στις δυτικές υπώρειες τοῦ βουνοῦ Λαπίθα Ν. τοῦ
Σαμικοῦ. Τὰ ἰαματικὰ νερὰ ἀναβλύζουν ἀπὸ δύο σπηλιές, ἀπό τή μία θερμά γιὰ
δερματικὲς καὶ ρευματικές νόσους καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη γιὰ ἠπατικές. Απὸ τὰ κτίσματα
τοῦ Ἱεροῦ σώζονται θεμέλια μόνο μέσα στην πρώτη σπηλιά, καθὼς καὶ «ἴχνη πλίνθων
καὶ ἀμμοκονίας ὑπεράνω τοῦ κοίλου ἐπὶ τῆς θόλου τοῦ βράχου». Τα θεμέλια
χρονολογεῖ ὁ Ν. Ζαφειρόπουλος (προφορική εἴδηση) στὴν Κ καὶ Ε ἐποχή. Τὸ ἱερὸ σὲ
λειτουργία τουλάχιστον ἀπὸ τὴν Αρχαϊκή, ἂν ὄχι ἀπὸ τὴν Γεωμετρικὴ ἐποχή,
συνέχισε τη ζωή του ὡς τὰ ΥΡ χρόνια.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="color: black; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Στὸ πασίγνωστο αὐτὸ ἱερὸ τῶν Ανιγριάδων νυμφῶν, τὰ γνωστότατα Λουτρά
Καϊάφα, φθάνομε ὁδεύοντας πάνω στὴν ἐθνικὴ ὁδὸ Πύργου- Κυπαρισσίας καὶ ἕνα χιλιόμετρο
πρὸ τῶν λουτρῶν ἀκολουθήσουμε μικρή ασφαλτόστρωτη παρακαμπτήριο 1.000 μέτρων,
στις ὑπώρειες τοῦ Λαπίθα. Επίσης ἀπὸ τὴν κωμόπολη τῆς Ζαχάρως φθάνομε στὰ
λουτρά Καϊάφα ἀκολουθῶντας ἀσφαλτόστρωτο δρόμο πρὸς τὰ δυτικὰ περὶ τὰ 7
χιλιόμετρα. Τέλος καὶ σιδηροδρομικῶς φθάνομε στον Καϊάφα, ὁπότε γιὰ νὰ πᾶμε στὰ
σπήλαια τῶν λουτρῶν θὰ διασχίσουμε τὴ λίμνη τοῦ Καϊάφα με βενζινάκατο.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcPxEYybIKaX51GogOoD0ODM7jCUnKU0iLBYyMKMEHSbJosocrFmDYY8tX7ZIjykgieLpAHGVIzUJkduiin-bp7lAp7em2b3JOCHvdI0NVtU5w1GhJRJHtXx92mlke8vRNsUZNz5qbmWa9_s7_scM7yWNeviDcKmu3yzFMw7FJRJ370E-NC57Si2fgFpah/s1920/%CE%96%CE%91%CE%A7%CE%91%CE%A1%CE%A9-%CE%9A%CE%91%CE%99%CE%91%CE%A6%CE%91%CE%A3%202012(1080p50)%5B18-15-02%5Da.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1920" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcPxEYybIKaX51GogOoD0ODM7jCUnKU0iLBYyMKMEHSbJosocrFmDYY8tX7ZIjykgieLpAHGVIzUJkduiin-bp7lAp7em2b3JOCHvdI0NVtU5w1GhJRJHtXx92mlke8vRNsUZNz5qbmWa9_s7_scM7yWNeviDcKmu3yzFMw7FJRJ370E-NC57Si2fgFpah/w640-h360/%CE%96%CE%91%CE%A7%CE%91%CE%A1%CE%A9-%CE%9A%CE%91%CE%99%CE%91%CE%A6%CE%91%CE%A3%202012(1080p50)%5B18-15-02%5Da.jpg" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyURe141rtTrXIuOjCZrH-ZaZtBO-H54CQFrpFWhkA5YxJ3_5Q2zW4TBJQQ8ue19hlzrZFVtyrw1RLZNgwSfuExn4VBLrWHZ-RmMj_e9tG5E2QuXQXkhvrQ975-Odg15aBu6RcCScW3qAuR9Ci122STTpD8Hq70UMQfz4akTB4pEW7F7h8Wr6chbN4Trpn/s640/K%CE%B1%CF%8A%CE%AC%CF%86%CE%B1%CF%82%201912.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="470" data-original-width="640" height="470" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyURe141rtTrXIuOjCZrH-ZaZtBO-H54CQFrpFWhkA5YxJ3_5Q2zW4TBJQQ8ue19hlzrZFVtyrw1RLZNgwSfuExn4VBLrWHZ-RmMj_e9tG5E2QuXQXkhvrQ975-Odg15aBu6RcCScW3qAuR9Ci122STTpD8Hq70UMQfz4akTB4pEW7F7h8Wr6chbN4Trpn/w640-h470/K%CE%B1%CF%8A%CE%AC%CF%86%CE%B1%CF%82%201912.jpg" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><p></p><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><b><i><span face="Arial, "sans-serif""><span style="color: #800180;">Σαμικόν</span></span></i></b><span face="Arial, "sans-serif""><span style="color: #800180;"> </span><span style="color: #2b00fe;"><o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, "sans-serif""><span style="color: #2b00fe;">Πόλη μὲ ἀκρόπολη. Ἡ ἀκρόπολη στὸ βουνό τῶν δυτικῶν παραφυάδων τοῦ Λαπίθα ἡ
πόλη ἁπλώνεται στὰ πρανῆ τοῦ βουνοῦ ὡς τὴν ἀκτὴ τοῦ Ιονίου. Τα τείχη τῆς
ἀκρόπολης τοῦ -4ου αἰ. σώζονται σε μεγάλη ἔκταση καὶ σὲ μερικά τμήματα σχεδὸν
ἀκέραια μὲ τὶς πυλίδες τους, ἐσωτερικὰ τοῦ τείχους διακρίνονται τὰ λείψανα
πολλῶν κτιρίων. Ἡ πόλη καὶ ἀκρόπολη χρονολογοῦνται, σύμφωνα μὲ τὰ κινητά
ευρήματα καὶ τὰ κτίρια ἀπὸ τὴν Α ὡς τὴν Ρ ἐποχή. Βρέθηκαν ὅμως στὴν ἀκρόπολη
καὶ ὄστρακα YEIII ἐποχῆς. Οἱ McDonald και Hope Simpson πιστεύουν ὅτι ὁ χῶρος
τῆς ἀκρόπολης δὲν εἶχε οἰκισμό στην προϊστορική εποχή, ἀφοῦ αὐτός ἔχει
ἐντοπισθῆ στοὺς πρόποδες τοῦ βουνοῦ, στὴ θέση Κλειδί δέχονται ὡσε τόσο δυνατό,
ὅτι ἦταν στὸ χῶρο τῆς ἀκρόπολης τοῦ Σαμικοῦ ἕνας πύργος- σκοπιά γιὰ τὸν οἰκισμὸ
τοῦ Κλειδιοῦ. Τμῆμα τῆς κάτω πόλης τοῦ Σαμικοῦ βρίσκεται τώρα μέσα στη
λιμνοθάλασσα τοῦ Σαμικοῦ ποὺ ἔχει σχηματισθῆ ἀπὸ τὸν Μεσαίωνα καὶ εἶναι ὁρατὸ
τοὺς καλοκαιρινούς μήνες, ὅταν τὰ νερὰ ὑποχωροῦν.<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, "sans-serif""><span style="color: #2b00fe;">Ο προϊστορικὸς οἰκισμὸς ποὺ λεγόταν διαδοχικά Μάκιστος, Αρήνη καὶ τέλος
Σαμία ή Σαμικόν ἦταν περιωρισμένος στο βράχο τοῦ Κλειδιοῦ, στους δυτικούς
πρόποδες τῆς κλασσικῆς ἀκρόπολης σώζονται λείψανα κυκλώπειου τείχους ποὺ στις
μέρες τοῦ Dörpfeld διατηρούνταν καλλίτερα. Στὴν ἐπιφάνεια τοῦ λόφου εἶναι
διάσπαρ τα ὄστρακα ΠΕ ἕως ΥΕ ἐποχῆς. Στους βόρειους πρόποδες τοῦ Κλειδιοῦ
ἀνασκάφτηκε τύμβος μὲ τάφους και πλούσια κτερίσματα ΜΕ ἕως ΥΕΙΙΙ ἐποχῆς.<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, "sans-serif""><span style="color: #2b00fe;">Ἡ θέση τοῦ Σαμικοῦ εἶναι στρατηγικώτατη, ὄχι μόνο γιατί κυριαρχεῖ τῆς
κοιλάδας τοῦ Σαμικοῦ, ἀπὸ τὶς πιὸ εὔφορες τῆς Ἠλείας, ἀλλὰ πρὸ πάντων γιατί
δεσπόζει τοῦ δρόμου ἀπὸ Πισάτιδα πρὸς Τριφυλία καὶ δυτική Μεσσηνία. Γιὰ τὸ λόγο
αὐτὸ καὶ στὰ Μεσαιωνικὰ χρόνια ἦτο τὸ Κλειδὶ ὠχυρωμένο, ὅπως δείχνουν λίγα
λείψανα τῆς ἐποχῆς αὐτῆς γνωστά σήμερα μὲ τὸ ὄνομα Καζάρμα,<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;">
</p><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face="Arial, "sans-serif""><span style="color: #2b00fe;">Στὸ χωριὸ αὐτό, πού βρίσκεται πάνω στὴν ἐθνικὴ ὁδὸ Πύργου- Κυπαρισσίας,
εὔκολη εἶναι ἡ μετάβαση ἀπὸ τὸν Πύργο καὶ Κρέστενα καὶ ἀπὸ τὴν Κυπαρισσία. Στὴν
ἀκρόπολη τῆς ἀρχαίας Σαμίας φθάνει κανεὶς ὅταν ξεκινήσει ἀπὸ τὸ σημεῖο ποὺ
ἀρχίζει ἡ παρακαμπτή ριος γιὰ τὶς λουτροπηγὲς ἀπὸ Δυτικά, στὶς ὑπώρειες τοῦ
Λαπίθα, ὅπου τὸ ἀνηφορικό καὶ δύσβατο μονοπάτι, ποὺ ὁδηγεῖ ὕστερα ἀπὸ ἀνάβαση
μισῆς ὥρας στα τείχη του κάστρου.<o:p></o:p></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQfD9LT_9JJg0jFkgZD8JA5Tnese8UaMO95bUsy8qIgJ66X8PSI9s2QOYIb2zx0F16_C-Q3nhwJg5Y4wZQ00raU6NMh8yNv5Hlx9C8VlVhNV_IWtOF1xtJC9KbBBeyJzBNS9qtWyI6p_K0gmIGYOs-S5_1_1u4NAUMxNhskqQaW52peBJsjvs5f5Fjc9aS/s999/245226176_10220857009117221_5907545604219221421_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="681" data-original-width="999" height="435" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQfD9LT_9JJg0jFkgZD8JA5Tnese8UaMO95bUsy8qIgJ66X8PSI9s2QOYIb2zx0F16_C-Q3nhwJg5Y4wZQ00raU6NMh8yNv5Hlx9C8VlVhNV_IWtOF1xtJC9KbBBeyJzBNS9qtWyI6p_K0gmIGYOs-S5_1_1u4NAUMxNhskqQaW52peBJsjvs5f5Fjc9aS/w640-h435/245226176_10220857009117221_5907545604219221421_n.jpg" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9hax5mqmYmgO6L7B1csUch0Z0dxjJ7hzGHhmvw5pQ1W65UYoemahoXRODpALZPUlkD9UXZ3HN8d2QntKAh43uK9l0oWDSqwcNvFBjYUZUb3jsRxNV5eKAezS5v0hM2ytoXabpZ_Xek2EwqcqTU1_MaSZDzcx3upWrEZxt1HB5O89dnyQyp3iWhvHg-Mwl/s911/%CE%91%CE%AF%CF%80%CF%85%201913.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="911" data-original-width="759" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9hax5mqmYmgO6L7B1csUch0Z0dxjJ7hzGHhmvw5pQ1W65UYoemahoXRODpALZPUlkD9UXZ3HN8d2QntKAh43uK9l0oWDSqwcNvFBjYUZUb3jsRxNV5eKAezS5v0hM2ytoXabpZ_Xek2EwqcqTU1_MaSZDzcx3upWrEZxt1HB5O89dnyQyp3iWhvHg-Mwl/w534-h640/%CE%91%CE%AF%CF%80%CF%85%201913.jpg" width="534" /></a></div><br /><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;"><span style="color: #800180;"><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><b><i><span face="Arial, "sans-serif""><span style="color: #800180;">Ανάμεσα στο λόφο τοῦ Κλειδιοῦ καὶ τὴν ἀκτὴ </span></span></i></b><span face=""Arial","sans-serif"" style="color: black; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="color: black; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">ἔκειτο τὸ Ιερό τοῦ Ποσειδῶ νος. Λίγα λείψανά του βρέθηκαν στη θέση αὐτὴ
κατὰ τὶς ἀνασκαφές τοῦ Dörpfeld.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="color: black; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Στὰ παληὰ λείψανα τοῦ Ἱεροῦ τοῦ Ποσειδῶνος θὰ πᾶμε ὅταν ξεκινήσουμε ἀπὸ τὸ
σημεῖο ποὺ εἶναι τὰ Λατομεῖα τοῦ Κάτω Σαμικοῦ στὶς ὑπώρειες τοῦ Λαπίθα,
περάσουμε τη σιδηροδρομική γραμμή καὶ στὸ σημεῖο ποὺ διασχίζει ἡ σιδηροδρομική
γραμμή τό βράχο, ὅπου ἦταν χτισμένη ή Καζάρμα καὶ τὸν ἀπέναντί της ἀκριβῶς λόφο
καὶ ἀκολουθήσουμε τη δυτική παρυφή τοῦ λόφου αὐτοῦ (ἐκεῖ ἄλλοτε ἦταν καὶ τὸ
μικρὸ Διβαράκι).<o:p></o:p></span></p>
<p></p><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px;"><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"></p><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="color: black; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p> </o:p></span></p><p></p></blockquote><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"></p><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="color: black; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p></o:p></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYIoDygURmRCGY_DkkyRBv7K0jx4IWoqNygdnKlKQFPYyEKAq3yuh3kR924y5kr2ofM75hXvyP1JG3ftBn_JxUL8pEP5u-1m1uHPizs9a_HnVwB1O5Z00Uu4duNpwcvB4R2RecRN_wXezog8wPNHAM5hLh6NfHvfsMzxEY2A8XbSM-bPn-DYIulKfHL1xH/s713/1906%20(2).jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="540" data-original-width="713" height="485" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYIoDygURmRCGY_DkkyRBv7K0jx4IWoqNygdnKlKQFPYyEKAq3yuh3kR924y5kr2ofM75hXvyP1JG3ftBn_JxUL8pEP5u-1m1uHPizs9a_HnVwB1O5Z00Uu4duNpwcvB4R2RecRN_wXezog8wPNHAM5hLh6NfHvfsMzxEY2A8XbSM-bPn-DYIulKfHL1xH/w640-h485/1906%20(2).jpg" width="640" /></a></div><br /><br /><p></p><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 0cm;"><span face=""Arial","sans-serif"" style="color: black; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p><br /></o:p></span></p><span face=""Arial","sans-serif"" style="color: black; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"></span><p></p>φανοστάτηςhttp://www.blogger.com/profile/14286431664281603944noreply@blogger.com0