Ζαχαρίας Παπαντωνίου (1877-1940):

 

Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου (Καρπενήσι, 2 Φεβρουαρίου 1877 – Αθήνα, 1 Φεβρουαρίου 1940)^[8] ήταν Έλληνας λογοτέχνης, ποιητής, πολιτικός, διηγηματογράφος, δημοσιογράφος, κριτικός τέχνης και ακαδημαϊκός, υποστηρικτής της δημοτικής γλώσσας στο γλωσσικό ζήτημα.^[9][10]

Από το 1908 μέχρι το 1910 βρισκόταν στο Παρίσι, απ' όπου αρθρογραφούσε για την εφημερίδα Εμπρός. Μεταξύ 1912 και 1916 είχε αναλάβει νομάρχης Ζακύνθου, Κυκλάδων, Μεσσηνίας και Λακωνίας. Το 1918 ανέλαβε τη θέση του Διευθυντή της Εθνικής Πινακοθήκης και στη συνέχεια (και μέχρι τον θάνατό του) πρόεδρος του μονίμου καλλιτεχνικού συμβουλίου της. Την ίδια αυτή χρονιά εξέδωσε το διήγημα και πεζογραφημά του Τα ψηλά βουνά. Η πρώτη εμφάνιση του Παπαντωνίου στα γράμματα έγινε με σατιρικούς στίχους, τους οποίους είχε γράψει όταν ήταν ακόμη μαθητής και είχαν δημοσιευτεί στο βραχύβιο σατιρικό περιοδικό Αἱ Μηχανορραφίαι, με τον Νικόλαο Κουντουριώτη και Ιωάννη Δεληκατερίνη. Το 1938 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών (έδρα Λογοτεχνίας, τάξη Γραμμάτων και Τεχνών). Οι γονείς του ήθελαν να σπουδάσει γιατρός, εκείνος, όμως, προτίμησε τη ζωγραφική. Στο Παρίσι πήγε αργότερα ως ανταποκριτής της εφημερίδας Εμπρός, στην οποία και δημοσίευσε το πρώτο διήγημα και πεζογράφημα του, Τα παρισινά γράμματα, το οποίο και προκάλεσε μεγάλη και παγκόσμια αίσθηση και εντύπωση και τα οποία και κυκλοφόρησαν μετά τον θάνατό του σε έναν τόμο με τον τίτλο Φιλολογικά Χρονογραφήματα. Επιστρέφοντας από το Παρίσι, συνέχισε να εργάζεται ως ανταποκριτής, αρθογράφος και ως αρχισυντάκτης στην εφημερίδα Εμπρός για άλλα 3 χρόνια

Εαρινή ισημερία σήμερα:

 Καλώς τηνε την Άνοιξη 

''Ντα'': Μια θρυλική θεατρική παράσταση του Μάνου Κατράκη (1908-1984)

Σκηνοθεσία: Τάκης Μουζενίδης

Συμμετείχαν οι Φάνης Χηνάς, Αγγέλικα Καπελαρή, Χρήστος Καλαβρούζος, Άννα Μακράκη, Πόπη Κοντού ο Μίμης Χρυσομάλλης

Θέατρο Μπρόντγουεϊ

1979-1982

 

Η λίμνη της Αγουλινίτσας:

 Το κυνήγι της Μπάλτζας ή Μπάλιζας ή Φαλαρίδας

   

Το κυνήγι της μπάλιζας ή φαλαρίδας το οποίο γινότανε στο μεγάλο κανάλι της Αγουλινίτσας τον μήνα Νοέμβριο του κάθε έτους και συγκέντρωνε κυνηγούς από πολλά μέρη, ήταν ξακουστό σε όλη τη Ελλάδα.

Το κυνήγι της μπάλιζας τότε διέπετο από άγραφους νόμους και κανόνες, που τηρούνταν σχολαστικά. Αίφνης, πριν από την πρώτη Κυριακή του Νοεμβρίου απαγορευόταν να πέσει έστω και μία τουφεκιά στις χιλιάδες μπάλιζες. Την πρώτη Κυριακή όμως, ως δια συνθήματος, έπαιρνε μία πανηγυρική όψη όλη η παραλίμνια περιοχή και μαζευόντουσαν εκατοντάδες μονόξυλα, απ’ όλα τα γύρω χωριουδάκια, κυνηγοί από τον Πύργο, την Πάτρα, την Καλαμάτα, που είχαν φροντίσει να νοικιάσουν μονόξυλα με τον σκουντηχτή τους, τον άνθρωπο που με ένα μακρύ κοντάρι, το σταλίκι, το έσπρωχνε.

Τα περισσότερα μονόξυλα είχαν δύο άτομα, τον κυνηγό και στον σκουντηχτή. Πολύ λίγα είχαν ένα που ήταν και κυνηγός και σκουντηχτής και ήταν αρκετά μικρότερα. Όλος λοιπόν αυτός ο «στόλος» έφτιαχνε ένα ημικύκλιο και προχωρούσε σιγά-σιγά προς ένα τεράστιο μαύρο τάπητα, που ήταν οι χιλιάδες μπάλιζες, που κι αυτές προχωρούσαν κολυμπώντας. Αυτή η κίνηση γινόταν με πρίμο αέρα, γιατί τα υδρόβια σηκώνονται πάντα κόντρα στον άνεμο, σαν τα αεροπλάνα κι έτσι έφταναν σχεδόν στη στεριά, πεταγόντουσαν προς τα μονόξυλα, όπου άρχιζε η «μάχη», που η πρώτη φάση κρατούσε περίπου μία ώρα. Μετά τα πουλιά σκόρπιζαν, διαλυόταν και η παράταξη και ο καθένας κυνηγούσε για το εαυτό του.

 

Πηγή: fb Παλιές Κυνηγετικές Φωτογραφίες