Ο Γιώργος Μανουσάκης, γεννήθηκε το 1914 στο Ηράκλειο Κρήτης, όπου πέρασε τα παιδικά και μαθητικά του χρόνια.
Ήταν ζωγράφος, χαράκτης, επιμελητής εκδόσεων, συγγραφέας, ιστορικός, φωτογράφος, κινηματογραφιστής και κριτικός. Άρχισε από πολύ μικρός να ζωγραφίζει, καθώς είχε στη διάθεσή του χρώματα ζωγραφικής από το μαγαζί του εμπόρου πατέρα του.
Ο Γιώργος Μανουσάκης ένας από τους αξιολογότερους ζωγράφους της γενιάς του ’30, σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών με δασκάλους τον Ο. Αργυρό, τον Κ. Παρθένη και τον Γ. Κεφαλληνό.
Μια ταινία για τον σπουδαίο Ρώσο σκηνοθέτη από τον γιο του
O Αντρέι Ταρκόφσκι υιός, σε μια συναρπαστική συνέχεια με τα ίδια ακριβώς αρχικά του ποιητή πατέρα του, Αντρέι, αλλά και του παππού του, επίσης ποιητή, Αρσένι, ένωσε τις παλάμες του κι άφησε τον τόσο πρόωρα εκλιπόντα Ταρκόφσκι του κινηματογράφου μας να έρθει ξανά κοντά μας, να τον ακούσουμε, να τον δούμε, να μιλήσουν τα κάδρα και οι ποιήσεις του.
Έστω για 97 λεπτά. Χρόνος όμως τελικά, όπως και στο σινεμά του, πολλαπλασιαζόμενος, εκτεινόμενος σ' ένα πέρα για πέρα αισθητό άπειρο.
Η Τέχνη για τον Ταρκόφσκι υφίσταται σε αξιωματική συνάρτηση με τον Θεό, με την ευλαβική αναγνώριση του πεπερασμένου μας, την εκ βαθέων ανάγκη να μεταφραστεί το προσωπικό οικουμενικά και στην υπηρεσία της εσωτερικής ανθρώπινης ελευθερίας. Προφητικό, υψηλόφρον και πνευματικά συναρπαστικό
Γεννημένος το 1932 στο χωριό Ζαβράγιε (Zavraje), ήταν γιος του σημαντικού ποιητή Αρσένυ Ταρκόφσκι (Arseniy Tarkovsky). Σπούδασε μουσική, ζωγραφική, γλυπτική και αραβικά, ενώ για ένα διάστημα συμμετείχε σε γεωλογική αποστολή στην ανατολική Σιβηρία. Από το 1956 φοίτησε για περίπου τέσσερα χρόνια στην κινηματογραφική σχολή VGIK (Ινστιτούτο κινηματογράφου της Σοβιετικής Ένωσης), υπό τις οδηγίες του Μιχαήλ Ρομ[14]. Στις τελικές εξετάσεις παρουσίασε την πτυχιακή του εργασία, που αποτελεί την πρώτη του ουσιαστικά κινηματογραφική δουλειά, με τίτλο Ο βιολιστής και ο οδοστρωτήρας, διάρκειας 46 λεπτών (1960).
Η διεθνής αναγνώριση του Ταρκόφσκι ήρθε με την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν (1962), η οποία κέρδισε τρεις "Χρυσούς Λέοντες" στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας, μεταξύ των οποίων το βραβείο σκηνοθεσίας και καλύτερης ταινίας. Επόμενη κινηματογραφική ταινία του Ταρκόφσκι αποτέλεσε η επική παραγωγή Αντρέι Ρουμπλιόφ (1969), η οποία αντιμετώπισε τον εξονυχιστικό έλεγχο και πολλές παρεμβάσεις εκ μέρους των σοβιετικών αρχών, με αποτέλεσμα η δημόσια προβολή της στη Ρωσία να καθυστερήσει για αρκετά χρόνια μέχρι το 1971[15]. Η ταινία προβλήθηκε στο φεστιβάλ των Καννών, αποκομίζοντας τελικά το βραβείο FIPRESCI.
Ο Ταρκόφσκι σκηνοθέτησε τις περισσότερες ταινίες του στη Ρωσία. Το 1983 πραγματοποίησε για πρώτη φορά γυρίσματα εκτός της Ρωσίας, στην Τοσκάνη της Ιταλίας, για τις ανάγκες της ταινίας Νοσταλγία και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ιταλία και αργότερα στη Γαλλία.
Η τελευταία του ταινία Η Θυσία, γυρίστηκε στη Σουηδία το 1986 κερδίζοντας τέσσερα βραβεία στις Κάννες. Πέθανε την ίδια χρονιά στην Γαλλία από καρκίνο.
Η κορυφαία Ελληνίδα κεραμοπλάστρια σε μια σπάνια συνέντευξη με τη LIFO Γεννήθηκε στην Κρήτη το 1933 και ζει στην Αθήνα. Τα τελευταία πενήντα περίπου χρόνια δούλευε, αν όχι στο πιο όμορφο, τουλάχιστον σε ένα από τα ομορφότερα εργαστήρια κεραμικής της χώρας, που σχεδίασε για εκείνην ο Τάκης Ζενέτος. Σίγουρα είναι η πλέον αναγνωρισμένη προσωπικότητα του καιρού μας σε αυτόν τον κλάδο.
Η μάχη που ξεκίνησε στις αρχές του 20ου αιώνα ανάμεσα στα
δημοφιλή θεάματα της εποχής και το θέατρο σκιών συνεχίζεται. Ο Καραγκιόζης
επιμένει! Μονομάχησε πρώτα με το κουκλοθέατρο και το κέρδισε κατά κράτος. Ο
Καραγκιόζης δέσποσε, ως το κύριο θέαμα για μικρούς αλλά κυρίως για μεγάλους.
Στα μόνιμα θέατρα της πρωτεύουσας, του Μόλλα, του Χαρίδημου και άλλων,
συνωστίζονταν κάθε βράδυ χιλιάδες κόσμου, από τους πιο φτωχούς μέχρι και τους
παροικούντες στο παλάτι.
Τότε όμως κάτι νέο ήρθε από τη δύση ο κινηματογράφος, για να
κερδίσει το κοινό. Πλανόδιοι κινηματογραφιστές γύριζαν την επαρχία, που όργωναν
μέχρι τότε οι καραγκιοζοπαίκτες. Τότε οι ευρηματικοί μάστορες του Καραγκιόζη
ξεσήκωναν από το θέατρο, τον κινηματογράφο και την επικαιρότητα υποθέσεις, τις
οποίες προσάρμοζαν. Το νέο όμως πήρε τη θέση του παλιού, πέρασε η ακμή του
Καραγκιόζη. Το θέατρο σκιών βέβαια επηρέασε σε βάθος τον ελληνικό
κινηματογράφο. Διάλογοι σε ασπρόμαυρες κωμωδίες είναι καραγκιοζίστικοι. Το ύφος
μεγάλων πρωταγωνιστών προσομοιάζει στον καμπούρη, π.χ. του Διονύση
Παπαγιανόπουλου, του Βασίλη Αυλωνίτη, του Νίκου Σταυρίδη, του Θανάση Βέγγου,
που ταυτίστηκε περισσότερο απ’ όλους με τον Καραγκιόζη.
Με τα χρόνια ήρθε η τηλεόραση, για να πάρει τη θέση του σινεμά.
Ο Καραγκιόζης βρήκε κι εκεί στέγη κι έγινε γνωστός στις νεότερες γενιές μέσω
των εκπομπών του Ευγένιου Σπαθάρη.
Σήμερα που το διαδίκτυο εκτοπίζει την τηλεόραση, ο Καραγκιόζης
έχει θέση κι εκεί. Και σήμερα νέα παιδιά συνεχίζουν να στήνουν το πανί τους,
για να παίξουν Καραγκιόζη με τις φιγούρες τους, όπως έκαναν τα παιδιά της
ηλικίας τους έναν αιώνα πριν. Ο Καραγκιόζης μοιάζει αθάνατος!
