«Αντρέι Ταρκόφσκι: Σινεμά σαν Προσευχή»

 Μια ταινία για τον σπουδαίο Ρώσο σκηνοθέτη από τον γιο του 

O Αντρέι Ταρκόφσκι υιός, σε μια συναρπαστική συνέχεια με τα ίδια ακριβώς αρχικά του ποιητή πατέρα του, Αντρέι, αλλά και του παππού του, επίσης ποιητή, Αρσένι, ένωσε τις παλάμες του κι άφησε τον τόσο πρόωρα εκλιπόντα Ταρκόφσκι του κινηματογράφου μας να έρθει ξανά κοντά μας, να τον ακούσουμε, να τον δούμε, να μιλήσουν τα κάδρα και οι ποιήσεις του.

Έστω για 97 λεπτά. Χρόνος όμως τελικά, όπως και στο σινεμά του, πολλαπλασιαζόμενος, εκτεινόμενος σ' ένα πέρα για πέρα αισθητό άπειρο.

Η Τέχνη για τον Ταρκόφσκι υφίσταται σε αξιωματική συνάρτηση με τον Θεό, με την ευλαβική αναγνώριση του πεπερασμένου μας, την εκ βαθέων ανάγκη να μεταφραστεί το προσωπικό οικουμενικά και στην υπηρεσία της εσωτερικής ανθρώπινης ελευθερίας. Προφητικό, υψηλόφρον και πνευματικά συναρπαστικό

Γεννημένος το 1932 στο χωριό Ζαβράγιε (Zavraje), ήταν γιος του σημαντικού ποιητή Αρσένυ Ταρκόφσκι (Arseniy Tarkovsky). Σπούδασε μουσική, ζωγραφική, γλυπτική και αραβικά, ενώ για ένα διάστημα συμμετείχε σε γεωλογική αποστολή στην ανατολική Σιβηρία. Από το 1956 φοίτησε για περίπου τέσσερα χρόνια στην κινηματογραφική σχολή VGIK (Ινστιτούτο κινηματογράφου της Σοβιετικής Ένωσης), υπό τις οδηγίες του Μιχαήλ Ρομ^[14]. Στις τελικές εξετάσεις παρουσίασε την πτυχιακή του εργασία, που αποτελεί την πρώτη του ουσιαστικά κινηματογραφική δουλειά, με τίτλο Ο βιολιστής και ο οδοστρωτήρας, διάρκειας 46 λεπτών (1960).

Η διεθνής αναγνώριση του Ταρκόφσκι ήρθε με την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν (1962), η οποία κέρδισε τρεις "Χρυσούς Λέοντες" στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας, μεταξύ των οποίων το βραβείο σκηνοθεσίας και καλύτερης ταινίας. Επόμενη κινηματογραφική ταινία του Ταρκόφσκι αποτέλεσε η επική παραγωγή Αντρέι Ρουμπλιόφ (1969), η οποία αντιμετώπισε τον εξονυχιστικό έλεγχο και πολλές παρεμβάσεις εκ μέρους των σοβιετικών αρχών, με αποτέλεσμα η δημόσια προβολή της στη Ρωσία να καθυστερήσει για αρκετά χρόνια μέχρι το 1971^[15]. Η ταινία προβλήθηκε στο φεστιβάλ των Καννών, αποκομίζοντας τελικά το βραβείο FIPRESCI.

Ο Ταρκόφσκι σκηνοθέτησε τις περισσότερες ταινίες του στη Ρωσία. Το 1983 πραγματοποίησε για πρώτη φορά γυρίσματα εκτός της Ρωσίας, στην Τοσκάνη της Ιταλίας, για τις ανάγκες της ταινίας Νοσταλγία και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ιταλία και αργότερα στη Γαλλία.

Η τελευταία του ταινία Η Θυσία, γυρίστηκε στη Σουηδία το 1986 κερδίζοντας τέσσερα βραβεία στις Κάννες. Πέθανε την ίδια χρονιά στην Γαλλία από καρκίνο.

Πηγή:cinema