Δημήτρης Φύσσας (1956-2024):

 

Η Σπασμένη Πόρτα

Στους Οπλατζήδες και στους Ελασίτες

μίλησε έτσι ο Κωνσταντινίδης Δημήτριος:

"Γιατί μού σπάσατε την πόρτα, αντί να μου χτυπήσετε -

Αφού το ξέρετε, ποτέ δεν κρύφτηκα

Εγώ δεν έφυγα να πάω στη Σκομπία

Δεν ήμουνα για στρωματσάδα Κολωνάκι εγώ

Γιατί ποτέ δεν πείραξα κανένα

Ήμουνα βασιλόφρων, είμαι ακόμα, και λοιπόν;

Κι αν σας ματώσαν Χίτες, Ταγματασφαλίτες

Τραβάτε να ζητήσετε σ'  αυτούς τα ρέστα

Εγώ έπαθα κρυοπαγήματα στην Αλβανία

και μπήκα πολεμώντας Κοριτσά -

Πού ήσασταν τότε, αμούστακα παιδάκια;

Για αυτό δεν έφυγα να πάω στη Σκομπία

Γιατί δεν είχα τίποτα να φοβηθώ

-Ήμουνα βασιλόφρων, και λοιπόν;-

Στη γειτονιά μου όλοι με ξέρανε

Ξέραν ποιός ήτανε ο Μήτσος ο ψηλός

Και ότι δεν πείραξα κανέναν

Και οι ντόπιοι αριστεροί εδώ φίλοι μου όλοι

(Μάλιστα ενίοτε φίλοι ευεργετημένοι)-

Εσείς δεν ήσασταν όχι απ' την Κυπριάδη

Καν Πατησιώτες δεν υπήρξατε, άγνωστες φάτσες

Ποιοί ήσασταν και πούθε ήρθατε;

Και σπάσατε την πόρτα, αντί να μου χτυπήσετε.

Μόνο και μόνο γιατί είχ' άλλα μυαλά.

Ενώ ποτέ δεν πείραξα κανέναν

Δεν είχα λόγο να κρυφτώ, δεν κρύφτηκα -

Στην ίδια μου τη γειτονιά με φυλακίσατε

Στη βίλα που ξεδιαλέγατε τον κόσμο για την Ούλεν

(Με το παιδί και τη γυναίκα αγάλματα στο σπίτι)

Κι ύστερα με τραβολογούσατε στα χιόνια, στα βουνά

Γύρω μου αίματα, κουρέλια, γκάβαλα, διαταγές

Κι όπως μας σέρνατε ξανάπαθα κρυοπαγήματα -

Για να γυρίσω άρρωστος μετά τη Βάρκιζα

Και να πεθάνω λιγάκι πιο μετά

Έχοντας ίσα επισκευάσει τη σπασμένη πόρτα".-

  

Ο Δημήτρης Φύσσας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1956 και σπούδασε Νεοελληνική Φιλολογία και Πολιτική Επιστήμη. Όπως ανέφερε ο ίδιος, βρέθηκε «στην πιάτσα του ιδιωτικού τομέα με ποικίλα επαγγέλματα από το 1974». Υπήρξε συγγραφέας, δημοσιογράφος και μέλος της ΑΛΕΦ, της Ένωσης των Άθεων, της Εταιρείας Συγγραφέων και του Συλλόγου «Αναγέννηση» περιοχής Κυπριάδη. Εκατοντάδες κείμενα και εκατοντάδες ραδιοφωνικές εκπομπές για θέματα βιβλίου, λογοτεχνικά, αθηναιολογικά, πολιτικά έφεραν την υπογραφή του. Όπως και δεκάδες βιβλία. Ο Δημήτρης Φύσσας πέθανε σήμερα 23 Φεβρουαρίου 2024. 

Πηγή: Athens Voice

Δημήτρης Κουκουλάς (1947): Μητέρες

 

Ο Δημήτρης Κουκουλάς γεννήθηκε στη Μεσσηνία το 1947. Σπούδασε οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Γνωστός και πολυγραφότατος blogger με το ψευδώνυμο navarino-s, όπου καταπιάνεται με ποικιλία θεμάτων από κινηματογράφο και λογοτεχνία μέχρι αθλητισμό, μαγειρική και λαογραφία. Πρωτοεμφανίστηκε στη λογοτεχνία με το έργο του "Τα φορτηγά και άλλες ιστορίες".

Ακολούθησαν ''Οι Αριστεριστές'', ''Βαρκαρόλα''.

Κώστας Περδίκης: Σαράντα πέντε (45) χρόνια κοινής ζωής

14 Φεβρουαρίου 1979 - 14 Φεβρουαρίου 2024  

Για την Κλειώ

Paul Arène (1843-1896): «Η Πρωτοχρονιά του Νέγρου» (Μετάφραση: Καίτη Κάστρο)

 

Ο ήλιος δεν είχε φανεί τούτο το πρωινό, ούτε το προηγούμενο, ούτε και κανένα άλλο πρωινό, όλες τις μελαγχολικές τούτες μέρες, ενός ακόμη πιο μελαγχολικού τέλους του χρόνου. Ένας ήλιος γκρίζος σ΄ έναν πιο γκρίζο και πιο μουντό ουρανό. Από τον φουσκωμένο Σηκουάνα που τα κιτρινισμένα νερά του παράσερναν θάμνους και πλημμύριζαν υδατοφράκτες και αποβάθρες, αναδύονταν μια ομίχλη που τον έκανε να φαντάζει ακόμη πιο πλατύς, μια πυκνή ομίχλη –σκιά και φάντασμα του ποταμού- που υπερπηδώντας το περίφραγμα, πότιζε τα σπίτια με τ΄ απαλά της κύματα και γιόμιζε με μελαγχολία τις χαρούμενες μικρές προθήκες.

Η προκυμαία ήταν έρημη∙ μονάχα κάποιος νέγρος στεκόταν ακίνητος μπροστά σε μια βιτρίνα και κοίταζε κάτι μικροσκοπικές σέρες με κάτι ακόμη πιο μικροσκοπικά φυτά, που με τις αιχμηρές τους άκρες και τους ελικοειδείς κορμούς τους φάνταζαν μικρογραφία τροπικού τοπίου. Με τα παιδιάστικα μάτια του, όπου η ξενιτιά είχε σταλάξει τόση θλίψη, ο κακόμοιρος γέρο-νέγρος, τουρτουρίζοντας από το κρύο, φανταζόταν πως έβλεπε, ανάμεσα από τα φύλλα του καχεκτικού κάκτου και της ραχιτικής αλόης, τους ανάλαφρους λόφους κάποιας όασης της πατρίδας του να αχνοφαίνονται σε κάποιον μακρινό αντικατοπτρισμό και την απέραντη κοιλάδα να τελειώνει ΄κει κάτω στον ορίζοντα σε μια λευκή γραμμή, που ΄ρχονταν σε τέλεια αντίθεση με το βαθύ γαλάζιο ουρανό.

Έμεινε ΄κει ώρα πολλή, σαν σε έκσταση, ο κακόμοιρος ο νέγρος∙ ύστερα απομακρύνθηκε λιγάκι, για να σταθεί και πάλι σε κάποιαν άλλη βιτρίνα, όπου πίσω από το γυαλιστερό πλέγμα των μεγάλων κλουβιών πετούσαν και ξεφώνιζαν χαρούμενα κάθε είδους πολύχρωμα πουλιά, που πάνω στις φτερούγες τους ήταν χαραγμένη η χαρά κάποιας ηλιόλουστης χώρας.

Ο Paul-Auguste Arène ήταν Προβηγκιανός ποιητής και Γάλλος συγγραφέας.

Πηγή: Ποιείν

Κώστας Περδίκης: Μικρό Ερωτικό

 

Στις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού, ο δάσκαλος με έβαζε να μοιράζω στα άλλα παιδιά το περιοδικό "Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός Νεότητος".

Το περιοδικό, αν θυμάμαι καλά, έβγαινε κάθε μήνα και έκανε 1,50 δραχμές.

Εκείνη τη χρονιά καθόμουνα μπροστά, στη πρώτη σειρά, στο ίδιο θρανίο με τον Γιώρη.

Δίπλα μας άρχιζαν τα θρανία των κοριτσιών.

Μόλις κάνει διάλειμμα, δίνω ένα τεύχος του περιοδικού στην πλαϊνή μου συμμαθήτρια και κείνη βγάζει τα κέρματα και απλώνει το χέρι της προς τα μένα για να τα πιάσω.

Βάζει στη φούχτα μου τις 1,50 δραχμές, αλλά για λίγα δευτερόλεπτα δεν αφήνει το χέρι μου.

Το σφίγγει μέσα στο δικό της και την ίδια στιγμή, με το πιο γλυκό της χαμόγελο, καρφώνει τα μάτια της, ίσια, στα δικά μου.

Το βλέμμα της εκείνο, ήταν ολοφάνερο ότι κάτι ήθελε να πει, είχε ένα  τελείως ξεχωριστό νόημα.

Θα γελάσετε βέβαια, το ξέρω, αλλά εγώ θα το πω.

Ύστερα από τόσα χρόνια, το θυμάμαι ακόμη.

Όπως άλλωστε δεν ξεχνώ και το σφίξιμο του χεριού μου, για λίγα δευτερόλεπτα, μέσα στο ζεστό δικό της χέρι.

Για μένα, αυτό το "μικρό" συμβάν ήταν, ίσως, το πρώτο μου ερωτικό σκίρτημα.

Δεν έμαθα ποτέ αν και για κείνη τη συμμαθήτριά μου ήταν το ίδιο.

Πάντα πίστευα ότι τα κορίτσια στα ερωτικά ήσαν πιο μπροστά από μας, τ’ αγόρια…