Σάββατο 29 Απριλίου 2017

Πολύτιμο προσωπικό ενθύμιο: Πριν από εβδομήντα (70) χρόνια...

Ο ευτυχής πατέρας σημειώνει πρόχειρα σε ένα κομμάτι χαρτί
την ημερομηνία και την ώρα γέννησης της κόρης και του γιου του.




Σάββατο 22 Απριλίου 2017

Κώστας Περδίκης: Με αφορμή μια φωτογραφία (10).



Οι ρίζες

Δεξιά, ο Κωνσταντίνος, δικολάβος το επάγγελμα.
Με φουστανέλα, κεντητό γιλέκο, πλατύ σελάχι, φέσι
και αρειμάνιο μουστάκι.

Μπροστά του ο Γιάννης, ο πρωτότοκος γιος, ο πατέρας μου.
Με ύφος σοβαρό και συνεσταλμένο.
Φοράει κουστούμι, με μαντηλάκι και μποτάκια.

Αριστερά η Δημητρούλα,
του Κωνσταντίνου άξια σύντροφος.
Με παραδοσιακή φορεσιά και κομψό ομπρελίνο.

Μπροστά της η Γλυκερία, η λατρευτή μοναχοκόρη.
Φοράει όμορφο φόρεμα με δαντελένια τραχηλιά και μποτάκια.
Δεν θα τη χαρούν, δυστυχώς,  για πολύ…

Στο μέσον η γιαγιά, με τον Γιώργο μωρό, στα πόδια της.

Ο Μήτσος και ο Δημοσθένης θα γεννηθούν αργότερα.

Θα ’ταν η χρονιά του 1900…

Παρασκευή 14 Απριλίου 2017

Για τη σημερινή μεγάλη μέρα:




Η σκέψη μας στους προσφιλείς μας κεκοιμημένους...


Ο ευσχήμων Ιωσήφ
από του ξύλου καθελών
το άχραντόν σου σώμα,
σινδώνι καθαρά
ειλήσας και αρώμασιν,
εν μνήματι καινώ
κηδεύσας απέθετο.

Ότε κατήλθες προς τον θάνατον,
η ζωή η αθάνατος,
τότε τον άδην ενέκρωσας
τη αστραπή της Θεότητας·
ότε δε και τους τεθνεώτας
εκ των καταχθονίων ανέστησας,
πάσαι αι δυνάμεις
των επουρανίων εκραύγαζον·
Ζωοδότα Χριστέ
ο Θεός ημών, δόξα σοι.


Η ζωή εν τάφω
κατετέθης, Χριστέ,
και αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο,
συγκατάβασιν δοξάζουσαι την σην.

Άξιον εστί
μεγαλύνειν σε των πάντων κτίστην·
τοις σοις γαρ παθήμασιν έχομεν
την απάθειαν, ρυσθέντες της φθοράς.

Αι γένεαι πάσαι
ύμνον τη ταφή σου
προσφέρουσι, Χριστέ μου.

Ω γλυκύ μου έαρ,
γλυκύτατον μου τέκνον,
που έδυ σου το κάλλος;


Σάββατο 8 Απριλίου 2017

Κώστας Περδίκης: Με αφορμή μια φωτογραφία (9).



Αντιθέσεις

  
Γιαγιά και παππούς
μπροστά στο γκρεμισμένο σπιτικό τους.
Πρόσωπα, κορμιά γερασμένα.
Ξεραμένα χέρια, πετσί και κόκαλο.
Ο μόχθος τους πολύχρονος…

Κι ανάμεσά τους
το εγγονάκι, τρυφερούδι.
Όλο χυμούς και ζωντάνια.

Από τη δική του τη χαρά θα πάρουν κουράγιο,
να πορευτούν μέχρι το τέρμα…

Θα ’ταν λίγο μετά τον σεισμό του ’62.