Τρίτη 28 Ιουνίου 2016

LEONARD COHEN (1934):


Κώστας Περδίκης:


το στρατόνι


Το στρατόνι[1] ήτανε δεν ήτανε εκατό, το πολύ, μέτρα.
Ξεκίναγε από τη δημοσιά και έφτανε μέχρι την ξύλινη πορ­τούλα του εξοχικού μας. Το φάρδος του ένα, με ενάμιση. Σ’ όλο του το μήκος, αριστερά και δεξιά, φράχτες με ξύλινα πα­λούκια και τρεις σειρές σκουριασμένο σύρμα, αγκαθωτό. Τη μέρα, με το φως, το στρατόνι ήταν αδιάφορο για μας τα παι­διά. Τη νύχτα όμως…
Γυρνώντας από το θερινό σινεμά, φτάνοντας στο ύψος του, στρίβαμε δεξιά και άρχιζε, τότε, η μικρή μας περιπέτεια. Στα πρώτα δέκα μέτρα, έφτανε ακόμη λίγο φως από τον γλόμπο της ηλεκτρικής, ψηλά στην κολώνα, στην άκρη του δρόμου. Μετά, πηχτό σκοτάδι, πίσσα, μαζί και χτυποκάρδι.
Τα πόδια μας άγγιζαν τα φυτρωμένα χόρτα, πότε μαλακές αγρι­ομολόχες, πότε γλυκορίζια και πότε γαϊδουράγκαθα. Αλ­λού, χαϊδεύαμε με τα χέρια μας τις ξεβλαστωμένες μαραθιές και το μύρο τους μας έσπαζε τη μύτη. Στη μέση περίπου, παρα­μερί­ζαμε τις φρέσκες φούντες της λυ­γιάς[2], για να περάσουμε, κάνο­ντας έτσι να βγει η πικρή μυρωδιά τους. Οι κωλοφωτιές[3], άφθο­νες τότε, μέσα από τα χορτάρια, έφεγγαν,  πρασινωπές φλογί­τσες, χαμηλά στα βήματά μας.
Πάνω μας η αστροφεγγιά, μαγική. Όλα τ’ άστρα δικά μας. Αυ­τόφωτα και ετερόφωτα, ήλιοι και φεγγάρια. Μαζί, ακού­σματα από τριζόνια, γκιώνηδες, σκυλιά, κοκόρια και κουκου­βάγιες.
Το διάβα μας εκείνο, το μικρό, μέσα στο σκοτάδι, τα είχε όλα. Μυρωδιές, ήχους, φόβο και θαυμασμό. Λίγα μέτρα πριν την αυλόπορτα, το αγιόκλημα της μάνας μας  έσπευδε να μας
δια­βεβαιώσει ότι ο μικρός μας άθλος, άλλη μια βραδιά, είχε λάβει αίσιο τέλος.



[1] στρατόνι = στενό δρομάκι, μονοπάτι
[2] λυγιά = λυγαριά
[3] κωλοφωτιά = πυγολαμπίδα


Τρίτη 21 Ιουνίου 2016

21- 06-2016 ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ: Η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου


Γιώργος Σεφέρης: ''Θερινό Ηλιοστάσιο'' (απόσπασμα)

Α΄
Ο μεγαλύτερος ήλιος από τη μια μεριά
κι από την άλλη το νέο φεγγάρι
απόμακρα στη μνήμη σαν εκείνα τα στήθη.
Ανάμεσό τους χάσμα της αστερωμένης νύχτας
κατακλυσμός της ζωής.
Τ’ άλογα στ’ αλώνια
καλπάζουν και ιδρώνουν
πάνω σε σκόρπια κορμιά.
Όλα πηγαίνουν εκεί
και τούτη η γυναίκα
που την είδες όμορφη, μια στιγμή
λυγίζει και δεν αντέχει πια γονάτισε.
Όλα τ’ αλέθουν οι μυλόπετρες
και γίνουνται άστρα.

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2016

Κώστας Περδίκης:

για τον Πάνο


Πάει κι ο Πάνος…
Χθες, Τετάρτη, τον κατευοδώσαμε στου Ζωγράφου.
Την περασμένη Πέμπτη, μου είχε τηλεφωνήσει  για να βγούμε το Σάββατο, μαζί με τον Σπύρο, τον άλλο φίλο μας.
Του είπα ότι δεν θα μπορούσα και να το αναβάλουμε για το επόμενο.
Το Σάββατο που ήταν για να βγούμε, το μεσημέρι, ήρθε το μαντάτο.
Ο Πάνος πνίγηκε στη θάλασσα.
Ποιος, αυτός που δεν σταμάταγε, όλο τον χρόνο, χειμώνα- καλοκαίρι, τα μπάνια, πότε στη Λίμνη και πότε στη θάλασσα.
Αλήθεια, τι ειρωνεία!
Αλλά όμως και τι ωραίος θάνατος!
Δίχως αρρώστια, νοσοκομεία και αποκλειστικές.
Γυρνώντας στο σπίτι, στο κινητό μου, αναζήτησα το όνομα και τον αριθμό του Πάνου.
Επέλεξα ''επεξεργασία επαφής''.
Τα έσβησα και στη θέση τους έγραψα Ηλίας και 6944……, το όνομα και το τηλέφωνο του μοναχογιού του.
Πάτησα ''αποθήκευση''.
Αυτό ήταν.
Έτσι απλά.
Ένας φίλος έφυγε για πάντα.
Ο γιος του, τον αντικατέστησε στη λίστα με τους φίλους μου.
Εμείς, όσο θα υπάρχουμε, θα τον θυμόμαστε και θα μιλάμε με αγάπη για κείνον.

-Πάνο, τώρα που ξανασμίξατε με την αγαπημένη σου Μαιρούλα, εκεί που είστε, να περνάτε καλά.