Πέμπτη 30 Ιουνίου 2016
Τρίτη 28 Ιουνίου 2016
Κώστας Περδίκης:
το στρατόνι
Το στρατόνι[1]
ήτανε δεν ήτανε εκατό, το πολύ, μέτρα.
Ξεκίναγε από τη δημοσιά και έφτανε μέχρι την ξύλινη
πορτούλα του εξοχικού μας. Το φάρδος του ένα, με ενάμιση. Σ’ όλο του το μήκος,
αριστερά και δεξιά, φράχτες με ξύλινα παλούκια και τρεις σειρές σκουριασμένο
σύρμα, αγκαθωτό. Τη μέρα, με το φως, το στρατόνι ήταν αδιάφορο για μας τα παιδιά.
Τη νύχτα όμως…
Γυρνώντας από το θερινό
σινεμά, φτάνοντας στο ύψος του, στρίβαμε δεξιά και άρχιζε, τότε, η μικρή μας
περιπέτεια. Στα πρώτα δέκα μέτρα, έφτανε ακόμη λίγο φως από τον γλόμπο της
ηλεκτρικής, ψηλά στην κολώνα, στην άκρη του δρόμου. Μετά, πηχτό σκοτάδι, πίσσα,
μαζί και χτυποκάρδι.
Τα πόδια μας άγγιζαν τα
φυτρωμένα χόρτα, πότε μαλακές αγριομολόχες, πότε γλυκορίζια και πότε
γαϊδουράγκαθα. Αλλού, χαϊδεύαμε με τα χέρια μας τις ξεβλαστωμένες μαραθιές και
το μύρο τους μας έσπαζε τη μύτη. Στη μέση περίπου, παραμερίζαμε τις φρέσκες
φούντες της λυγιάς[2], για να
περάσουμε, κάνοντας έτσι να βγει η πικρή μυρωδιά τους. Οι κωλοφωτιές[3],
άφθονες τότε, μέσα από τα χορτάρια, έφεγγαν,
πρασινωπές φλογίτσες, χαμηλά στα βήματά μας.
Πάνω μας η αστροφεγγιά,
μαγική. Όλα τ’ άστρα δικά μας. Αυτόφωτα και ετερόφωτα, ήλιοι και φεγγάρια.
Μαζί, ακούσματα από τριζόνια, γκιώνηδες, σκυλιά, κοκόρια και κουκουβάγιες.
Το διάβα μας εκείνο, το
μικρό, μέσα στο σκοτάδι, τα είχε όλα. Μυρωδιές, ήχους, φόβο και θαυμασμό. Λίγα
μέτρα πριν την αυλόπορτα, το αγιόκλημα της μάνας μας έσπευδε να μας
διαβεβαιώσει ότι ο μικρός μας άθλος, άλλη μια
βραδιά, είχε λάβει αίσιο τέλος.
Πέμπτη 23 Ιουνίου 2016
Τρίτη 21 Ιουνίου 2016
21- 06-2016 ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ: Η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου
Α΄
Ο μεγαλύτερος ήλιος από τη μια μεριά
κι από την άλλη το νέο φεγγάρι
απόμακρα στη μνήμη σαν εκείνα τα στήθη.
Ανάμεσό τους χάσμα της αστερωμένης νύχτας
κατακλυσμός της ζωής.
Τ’ άλογα στ’ αλώνια
καλπάζουν και ιδρώνουν
πάνω σε σκόρπια κορμιά.
Όλα πηγαίνουν εκεί
και τούτη η γυναίκα
που την είδες όμορφη, μια στιγμή
λυγίζει και δεν αντέχει πια γονάτισε.
Όλα τ’ αλέθουν οι μυλόπετρες
και γίνουνται άστρα.
κι από την άλλη το νέο φεγγάρι
απόμακρα στη μνήμη σαν εκείνα τα στήθη.
Ανάμεσό τους χάσμα της αστερωμένης νύχτας
κατακλυσμός της ζωής.
Τ’ άλογα στ’ αλώνια
καλπάζουν και ιδρώνουν
πάνω σε σκόρπια κορμιά.
Όλα πηγαίνουν εκεί
και τούτη η γυναίκα
που την είδες όμορφη, μια στιγμή
λυγίζει και δεν αντέχει πια γονάτισε.
Όλα τ’ αλέθουν οι μυλόπετρες
και γίνουνται άστρα.
Παρασκευή 17 Ιουνίου 2016
ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ (1925-1994): 22 χρόνια από την ''αναχώρησή του
Δύο τραγούδια με την αγαπημένη του ερμηνεύτρια Φλέρυ Νταντωνάκη
Πέμπτη 16 Ιουνίου 2016
Κώστας Περδίκης:
για τον Πάνο
Πάει κι ο Πάνος…
Χθες, Τετάρτη, τον κατευοδώσαμε στου Ζωγράφου.
Την περασμένη Πέμπτη, μου είχε τηλεφωνήσει για να βγούμε το Σάββατο, μαζί με τον Σπύρο,
τον άλλο φίλο μας.
Του είπα ότι δεν θα μπορούσα και να το αναβάλουμε για το
επόμενο.
Το Σάββατο που ήταν για να βγούμε, το μεσημέρι, ήρθε το
μαντάτο.
Ο Πάνος πνίγηκε στη θάλασσα.
Ποιος, αυτός που δεν σταμάταγε, όλο τον χρόνο, χειμώνα-
καλοκαίρι, τα μπάνια, πότε στη Λίμνη και πότε στη θάλασσα.
Αλήθεια, τι ειρωνεία!
Αλλά όμως και τι ωραίος θάνατος!
Δίχως αρρώστια, νοσοκομεία και αποκλειστικές.
Γυρνώντας στο σπίτι, στο κινητό μου, αναζήτησα το όνομα και
τον αριθμό του Πάνου.
Επέλεξα ''επεξεργασία επαφής''.
Τα έσβησα και στη θέση τους έγραψα Ηλίας και 6944……, το
όνομα και το τηλέφωνο του μοναχογιού του.
Πάτησα ''αποθήκευση''.
Αυτό ήταν.
Έτσι απλά.
Ένας φίλος έφυγε για πάντα.
Ο γιος του, τον αντικατέστησε στη λίστα με τους φίλους μου.
Εμείς, όσο θα υπάρχουμε, θα τον θυμόμαστε και θα μιλάμε με
αγάπη για κείνον.
-Πάνο, τώρα που ξανασμίξατε με την αγαπημένη σου Μαιρούλα, εκεί που είστε, να περνάτε καλά.
Τρίτη 14 Ιουνίου 2016
Πέμπτη 9 Ιουνίου 2016
Τρίτη 7 Ιουνίου 2016
Κυριακή 5 Ιουνίου 2016
Παρασκευή 3 Ιουνίου 2016
Τετάρτη 1 Ιουνίου 2016
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)