ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ (1944):

Δυο τραγούδια για το καλοκαίρι...

ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ (1923-1977):

FRANK SINATRA (1915-1998):

Τραγουδώντας για τη Σελήνη...

20 Ιουλίου 1969: Ο άνθρωπος για πρώτη φορά πατάει στη Σελήνη!

ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΝΔΟΥΡΟΣ (1926-2017):

Το ζωγραφικό του έργο

 Πηγή: iefimerida

Κώστας Περδίκης:

Από την παρουσίαση του βιβλίου 

   

ΓΙΩΡΓΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ (1927-1985):

Μοτοσικλέτας εγκώμιο

Περπατώ στους δρόμους και κάθε τόσο ενθουσιάζομαι. «Θεέ μου» λέω «γιατί να μη μας

δίνεις περισσότερη ζωή και νιάτα;» Όσο βαριά στεναχώρια κι αν έχω, μ’ ένα καλό περπά-

τημα σε δρόμους εγγυημένους αλαφρώνει. Προσπαθώ, συνήθως, να κλείσω το βράδυ μου

γυρνώντας στο σπίτι από την Εγνατία. Πολλές φορές, κι όταν ακόμα δε μου ταιριάζει το

δρομολόγιο, λοξοδρομώ προκειμένου να περάσω από κει. Και γιατί τάχατες να βιάζομαι να

φτάσω στο σπίτι; Τι το σπουδαίο έχω να κάνω; Εκείνη την ώρα, βέβαια, πολλή κίνηση σε

πεζούς ο δρόμος δεν έχει. Εκτός κι αν συμβαίνει κάποιο έκτακτο γεγονός: ματς ή κινητο-

ποίηση. Κάτι άλλο υπάρχει όμως που μου παίρνει την ψυχή. Είναι οι πολλές μοτοσικλέτες

που περνούν τρέχοντας αστραπιαία, ιδίως προς τα δυτικά, θαρρείς για να προλάβουν αυτοί

που τις κυβερνούν τον έρωτα ή τον ύπνο. Κοντοστέκομαι στο πεζοδρόμιο θαυμάζοντας.

«Όπου και να χτυπήσουν, θα τραυματιστούν», συλλογιέμαι. Κι αυτό δεν το λέω ούτε με

φόβο, ούτε, φυσικά, με οίκτο, αλλά σχεδόν με βαθύ σεβασμό. Άλλωστε, κι αυτοί καλά ξέ-

ρουν τους κινδύνους. Πιάνω θέση δίπλα σε φανάρι της τροχαίας, περιμένοντας δήθεν για

να περάσω. Όταν ανάβει το κόκκινο, όλοι μαζί σταματούν, ακόμα και μπροστά μου. Είναι

συνήθως συμπαθέστατοι και πάντα γεροδεμένοι. Άλλοι είναι χωρικοί, κι άλλοι δικά μας σα-

ΐνια, εργάτες. Ξέρω καλά τι έκαναν και πού τώρα πηγαίνουν. Γι’ αυτό γυρνούν στα σπίτια

τους σα μεθυσμένοι, κρατώντας γερά στα σκέλια τους τις μηχανές. Δεν τους περιμένει εκεί

ούτε ξεραΐλα ούτε και μοναξιά.

Αυτό το πράγμα, μάλιστα – πολύ θα τό ’θελα. Αυτό τ’ αλλάζω με την τωρινή μου μοίρα.

Με μια βαριά μοτοσικλέτα ν’ αλωνίζω πόλη και προάστια. Να περνώ σαν τη σαΐτα και να

σταυροκοπιούνται με δέος όλοι οι νοικοκυράκηδες. Κι από πίσω νά ’ρχεται μ’ ορυμαγδό*

όλη η παρέα. Να ξεπεζεύουμε όπου μας κάνει κέφι, είτε στα πάρκα είτε στα σκυλάδικα παραμερίζοντας σκληρά κάθε τι που εμποδίζει και πνίγει τους ανθρώπους που έχουν δυνάμεις για ξόδεμα.

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη από γονείς Θρακιώτες πρόσφυγες. Μεγάλωσε στο κέντρο της πόλης και σπούδασε με λαμπρούς δασκάλους στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ (όπου υπηρέτησε για ένα διάστημα ως βοηθός στην έδρα της Αρχαίας Ιστορίας). Από το 1960 εργάστηκε ως φιλόλογος στη μέση εκπαίδευση στην Αθήνα και σε άλλα μέρη της Ελλάδας. Από το 1962 και για δύο χρόνια δίδαξε στο Ελληνικό Γυμνάσιο στη Βεγγάζη της Λιβύης. Το 1974 ορίστηκε μέλος της Επιτροπής για τη συγκρότηση ανθολογίου κειμένων λογοτεχνίας για το Δημοτικό σχολείο, καθώς και για την ανανέωση των Νεοελληνικών Αναγνωσμάτων του Γυμνασίου. Υπήρξε σύμβουλος έκδοσης του σημαντικού περιοδικού Ελεύθερη γενιά (μηνιαίο περιοδικό για τις μαθητικές κοινότητες), που εξέδιδε το Υπουργείο Παιδείας. Πέθανε στα 58 του χρόνια, από νοσοκομειακή λοίμωξη που επήλθε μετά από μια απλή επέμβαση στον προστάτη

Θάνος Πολύδωραs (1975):

O Θάνος Πολύδωρας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1975. Σπούδασε κιθάρα και σκηνοθεσία. Με το τραγούδι ασχολείται επαγγελματικά από το 1997. Αξιοσημείωτες συνεργασίες με τον Γιώργο Χατζηνάσιο, Γιάννη Σπανό, Γιώργο Παπαστεφάνου, Μπάμπη Τσέρτο ενώ παράλληλα συνεργάστηκε και συνεργάζεται με τον Δαυίδ Ναχμία. Από το 1999 εμφανίζεται σε αφιερώματα τηλεοπτικών εκπομπών της κρατικής τηλεόρασης. Σημαντική στιγμή της καριέρας του η εμφάνιση του στο Ηρώδειο ως σολίστας στο αφιέρωμα για τον Μιχάλη Σουγιούλ “Και ο μήνας έχει εννιά” το 2008. Από το 2004 έως το 2008 εργάστηκε στην ΕΡΤ ως βοηθός παραγωγής στην τηλεοπτικές εκπομπές του Δαυίδ Ναχμία Ιχνηλάτες και Τιμής ένεκεν.