Δουργούτι 1955:

Εκεί που σήμερα είναι η συνοικία

Νέος Κόσμος...

Πηγή: Lifo

Edward Hopper (1882-1967):

Τοπία της Αμερικής

Από το Lifo

''Ο ΓΕΡΟΣΤΑΘΗΣ'': Εκδόσεις Αστήρ

Ένα από τα καλύτερα παιδικά μας βιβλία...

 Ο Γεροστάθης, ένας σεβάσμιος γέροντας, μοιράζεται τις γνώσεις και την εμπειρία του με όποιον θέλει να τον ακούσει. Ιστορία, φιλοσοφία, διατροφικές συμβουλές, παραμύθια, όλα χωράνε σε αυτό το βιβλίο και ο Γέρο Στάθης υπήρξε ο παππούς που όλοι θέλαμε. Τοποθετημένο χρονικά λίγο πριν την Επανάσταση του 1821, «ο Γερο Στάθης» ενσάρκωνε το πρότυπο του Έλληνα. Φιλομαθής, έντιμος, με έντονη διάθεση προσφοράς, ευεργέτης και φυσικά αξιαγάπητος.

Ο Λέων Γ. Μελάς (1812-1879) ήταν πολιτικός της Ελλάδας, πληρεξούσιος στις Εθνικές συνελεύσεις του 1843 και του 1862 και συγγραφέας, με σπουδαιότερο έργο το δημοφιλές στην εποχή του μυθιστόρημα «Ο Γεροστάθης». Διέπρεψε σαν υπουργός Δικαιοσύνης, Εκκλησιαστικών και Παιδείας, καθηγητής πανεπιστημίου, ανώτατος δικαστικός και δικηγόρος.

Τα ποτάμια της Αθήνας:

Αθήνα 1801-1806. Οι καταρράκτες του Ιλισού, το Ολυμπιείον, η Ακρόπολη και ο Λυκαβηττός. Τυπώθηκε στο Λονδίνο το 1821. Ζωγράφος: Edward Dodwell 

Ο Ηριδανός περνά δίπλα από τον Ναό του Ηφαίστου στο Θησείο, Αθήνα 1832. Έργο του σκωτσέζου ζωγράφου Hugh William "Grecian" Williams. 

Ο Κηφισός των αρχών του αιώνα. 

Πηγή: www.lifo.gr

''ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΜΟΥ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ'': Εκδόσεις Μ. Πεχλιβανίδης & ΣΙΑ Α.Ε.

Σ' αυτά τα βιβλία (ανθολογίες) πρωτοδιαβάσαμε και αγαπήσαμε διηγήματα

των μεγαλύτερων πεζογράφων μας...

Εικονογράφηση: Β. Ζήσης, Ν. Νομικός

Δημοσθένης Κοκκινίδης (1929-2020):

O Δημοσθένης Κοκκινίδης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1929. Για δύο χρόνια φοίτησε στην τότε Ανωτάτη Εμπορική Σχολή. Από το 1952 μέχρι το 1957 σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας.

Ακολούθησε δίμηνη παραμονή στο Άγιος Όρος (1958), όπου μελέτησε βυζαντινούς εικονογραφημένους κώδικες.

Την ίδια χρονιά έλαβε διετή υποτροφία από την ιταλική κυβέρνηση.

Από το 1959 μέχρι το 1961 υπήρξε υπεύθυνος του καλλιτεχνικού τμήματος του νεοϊδρυθέντος Εθνικού Οργανισμού Ελληνικής Χειροτεχνίας. Κατά τη δεκαετία του '60, παράλληλα με τη ζωγραφική ασχολήθηκε με το design και σχεδίασε αντικείμενα για την εγχώρια και ξένη αγορά.  

Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της «Ομάδας τέχνης α» (1961-67) και της «Ομάδας για την Επικοινωνία και την Εκπαίδευση μέσω της Τέχνης» (1976-81).

Το 1975 έγινε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών.

Εκλέχθηκε καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας το 1976.

Διετέλεσε πρύτανης της Α.Σ.Κ.Τ. την περίοδο 1979-82.

Από το 1981 έως το 1983 ήταν μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου της Αθήνας.

Υπήρξε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τραπέζης και του Δ.Σ. της Εταιρείας Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας.  

 Πηγή: www.lifo.gr

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ (1939-2020): :

Ο θρίαμβος της σταθερής απώλειας (1978)

Δεν θα ’μαστε ποτέ

αυτό που είμαστε στιγμιαία

αλλ’ είναι θρίαμβος

αυτή η σταθερή απώλεια.

Σώζεται μόνο

η σιωπή του φύλλου

σκουραίνει το σώμα

μαζί με τη μέρα

ως της νύχτας την απρόσμενη

λάμψη του μαύρου.

Θραύσματα ζωής

αντικαταστούν τα χρώματα

στις μικρές απεικονίσεις

του ονείρου,

αμυχές

τις σκιές φωτός

στο προσωρινό δέρμα.

Τυφλή στο τόσο μαύρο

ζήταγα θεό

και μου ’διναν ένα μονάχα

δάχτυλο για να τριφτώ•

θριαμβεύω τώρα

στα πιο κρυφά μέρη

που συλλαμβάνεται

η ιδέα: εδώ

μαθαίνω επιτέλους

πως θα φύγω πρώτη.                             

Η ανορεξία της ύπαρξης (2011)

Δεν πεινάω, δεν πονάω, δε βρωμάω

ίσως κάπου βαθιά να υποφέρω και να μην το ξέρω

κάνω πως γελάω

δεν επιθυμώ το αδύνατο

ούτε το δυνατό

τα απαγορευμένα για μένα σώματα

δε μου χορταίνουν τη ματιά.

Τον ουρανό καμιά φορά

κοιτάω με λαχτάρα

την ώρα που ο ήλιος σβήνει τη λάμψη του

κι ο γαλανός εραστής παραδίνεται

στη γοητεία της νύχτας.

Η μόνη μου συμμετοχή

στο στροβίλισμα του κόσμου

είναι η ανάσα μου που βγαίνει σταθερή.

Αλλά νιώθω και μια άλλη

παράξενη συμμετοχή∙

αγωνία με πιάνει ξαφνικά

για τον ανθρώπινο πόνο.

Απλώνεται πάνω στη γη

σαν τελετουργικό τραπεζομάντιλο

που μουσκεμένο στο αίμα

σκεπάζει μύθους και θεούς

αιώνια αναγεννιέται

και με τη ζωή ταυτίζεται.

Ναι, τώρα θέλω να κλάψω

αλλά στέρεψε ως και των δακρύων μου η πηγή.

Υπενθυμίσεις του έρωτα (2011)

Αν σ’ έχει ξεχάσει ο έρωτας

εσύ θα τον ξαναθυμηθείς

μόλις η ματιά σου αγγίξει τη φύση

τις πλαγιές, τα κύματα

τα φυλλοβόλα δέντρα

που δεν αμφισβητούν ποτέ τις εποχές

τα ζώα που βγαίνοντας

απ’ την κοιλιά της μάνας τους

ξέρουν κιόλας πώς να ζήσουν

πώς ν’ αντισταθούν στους εχθρούς

που τους έχει ορίσει η φύση.

Πρόσεξε μόνο μην η ζωντανεμένη ανάμνηση

πέσει πάνω στο σωρό

απ’ τις προδομένες προσδοκίες σου

τ’ αναπάντητα όνειρά σου.


Πηγή: Athens Voice