Ο θρίαμβος της σταθερής
απώλειας (1978)
Δεν θα ’μαστε ποτέ
αυτό που είμαστε
στιγμιαία
αλλ’ είναι θρίαμβος
αυτή η σταθερή απώλεια.
Σώζεται μόνο
η σιωπή του φύλλου
σκουραίνει το σώμα
μαζί με τη μέρα
ως της νύχτας την
απρόσμενη
λάμψη του μαύρου.
Θραύσματα ζωής
αντικαταστούν τα χρώματα
στις μικρές απεικονίσεις
του ονείρου,
αμυχές
τις σκιές φωτός
στο προσωρινό δέρμα.
Τυφλή στο τόσο μαύρο
ζήταγα θεό
και μου ’διναν ένα
μονάχα
δάχτυλο για να τριφτώ•
θριαμβεύω τώρα
στα πιο κρυφά μέρη
που συλλαμβάνεται
η ιδέα: εδώ
μαθαίνω επιτέλους
πως θα φύγω πρώτη.
Η ανορεξία της ύπαρξης (2011)
Δεν πεινάω, δεν πονάω,
δε βρωμάω
ίσως κάπου βαθιά να
υποφέρω και να μην το ξέρω
κάνω πως γελάω
δεν επιθυμώ το αδύνατο
ούτε το δυνατό
τα απαγορευμένα για μένα
σώματα
δε μου χορταίνουν τη
ματιά.
Τον ουρανό καμιά φορά
κοιτάω με λαχτάρα
την ώρα που ο ήλιος
σβήνει τη λάμψη του
κι ο γαλανός εραστής
παραδίνεται
στη γοητεία της νύχτας.
Η μόνη μου συμμετοχή
στο στροβίλισμα του
κόσμου
είναι η ανάσα μου που
βγαίνει σταθερή.
Αλλά νιώθω και μια άλλη
παράξενη συμμετοχή∙
αγωνία με πιάνει ξαφνικά
για τον ανθρώπινο πόνο.
Απλώνεται πάνω στη γη
σαν τελετουργικό
τραπεζομάντιλο
που μουσκεμένο στο αίμα
σκεπάζει μύθους και
θεούς
αιώνια αναγεννιέται
και με τη ζωή
ταυτίζεται.
Ναι, τώρα θέλω να κλάψω
αλλά στέρεψε ως και των
δακρύων μου η πηγή.
Υπενθυμίσεις του έρωτα (2011)
Αν σ’ έχει ξεχάσει ο έρωτας
εσύ θα τον ξαναθυμηθείς
μόλις η ματιά σου αγγίξει τη φύση
τις πλαγιές, τα κύματα
τα φυλλοβόλα δέντρα
που δεν αμφισβητούν ποτέ τις εποχές
τα ζώα που βγαίνοντας
απ’ την κοιλιά της μάνας τους
ξέρουν κιόλας πώς να ζήσουν
πώς ν’ αντισταθούν στους εχθρούς
που τους έχει ορίσει η φύση.
Πρόσεξε μόνο μην η ζωντανεμένη ανάμνηση
πέσει πάνω στο σωρό
απ’ τις προδομένες προσδοκίες σου
τ’ αναπάντητα όνειρά σου.Πηγή: Athens Voice
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου