ΤΣΙΤΣΑΝΗΣ + ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ: Φαντασία για μπουζούκι και πιάνο

''SMUGGLING HENDRIX'' (2018):

Η συμπαθητική ταινία του Μάριου Πιπερίδη

Το τραγούδι του τέλους στην ταινία:

Στίχοι

When there's a trap set up for you
In every corner of this town
And so you learn the only way to go is underground
When there's a trap set up for you
In every corner of your room
And so you learn the only way to go is through the roof

Ooohoohoooh through the roof, underground

And as we're crossing border after border
We realize that difference is none
It's underdogs who, and if you want it
You always have to make your own fun

And as the upperdog leisurely sighing
The local cultures are dying and dying
The programmed robots are buying and buying
And a psycho load of freaks they are still trying trying

Ooohoohoooh through the roof, underground

And as the boy scouts learn to read between the lines
The silver rabbits hop between their fathers' lies
And boy scouts ask "Where? Where do they go?"
They go to the country that they only know

Just like their meanings they lay between the lines
Between the borders their real countries hide
The strategigo's saw their advertise
Their strategy of being is one of in-your-face disguise

Ooohoohoooh through the roof, underground!

And when their own walls they will a-crumble,
And all the systems will be discumbumbled,
Around the stump of bigotry, our own [Ukrainian].

Ooohoohoooh through the roof, underground
Ooohoohoooh through the roof, and underground
Ooohoohoooh through the roof, underground
Ooohoohoooh through the roof! Underground!

Through the roof! And underground!
Through the roof! Underground!

Τραγουδοποιοί: Eliot Ferguson / Eugene Hutz / Oren Kaplan / Sergey Ryabstev / Yuri Lemeshev

Στίχοι τραγουδιού Through the Roof 'n' Underground © Kobalt Music Publishing Ltd.

''BARRY LYNDON'' (1975):

Μια σπουδαία ταινία του Stanley Kubrick 

Αμερικανική Πρεσβεία: Ο ''ναός'' του Μπαουχάους στην Αθήνα

Έργο του αρχιτέκτονα WALTER GROPIUS (1883-1969)

Από το HUFFPOST

Sokratis Sinopoulos Quartet:

Ανδρέας Πετρουλάκης (1958):

Για τον συνάδελφό του σκιτσογράφο Γιάννη Ιωάννου...

Ο Γενάρχης 

To έχω ξαναγράψει με άλλη, εξ ίσου θλιβερή αφορμή. Εγώ δεν θα γινόμουν γελοιογράφος αν δεν υπήρχαν ο Γιάννης Ιωάννου και ο Γιάννης Καλαϊτζής. Νομίζω και άλλοι της γενιάς μου. Αυτοί οι δύο πήραν το νήμα από τους εμβληματικούς προδικτατορικούς γελοιογράφους, κυρίως τον ΚΥΡ και τους Μητρόπουλους, και άνοιξαν νέους δρόμους στη γελοιογραφία στους οποίους μπορέσαμε να βρούμε κι εμείς αργότερα τα πατήματά μας. Τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης και τα επόμενα, αυτοί ήταν το χάρτινο σχολείο της γελοιογραφίας που θητεύσαμε χωρίς να το έχουμε συνειδητοποιήσει στην αρχή. Οταν πρωτοδημοσιεύσαμε συνειδητοποιήσαμε το υδατογράφημα τους στα δικά μας σκίτσα και μάλλον είδαμε και πάθαμε να το σβήσουμε για να βάλουμε μετά από καιρό το δικό μας. Αλλά ένα ίχνος τους, που μόνο εμείς βλέπουμε, υπάρχει πάντα. Oταν ο Παπουτσάκης δημοσίευσε τα πρώτα μου σκαριφήματα στο «ΑΝΤΙ», για να με τονώσει έγραψε στην ταυτότητα του περιοδικού «σκίτσα: Καλαϊτζής, Ιωάννου, Πετρουλάκης». Ηταν σαν Μπιθικώτσης, Καζαντζίδης, Κολοπετινίτσας στη μαρκίζα, αλλά εγώ απογειώθηκα μέσα μου. Το αφελές παιδί νόμιζε ότι είχε πάρει μια θέση κάτω από τους γενάρχες, μόνο που αυτό έγινε πολλά χρόνια αργότερα- έτσι είναι αυτή η δουλειά, υπάρχεις μόνο μετά από χρόνια. Τελευταίο σκίτσο για τον θρυλικό Γιάννη Ιωάννου (1944 – 2019) Πατήστε εδώ Βέβαια ο Ιωάννου υπήρχε από την αρχή, αλλά ήταν γενάρχης. Τα πρώτα του σκίτσα στο «ΑΝΤΙ» και το «Βήμα» ήταν ένα δυνατό ξάφνιασμα στον έντονα πολιτικοποιημένο Τύπο της Μεταπολίτευσης.  Η πρωτόγνωρη, μοντέρνα γραμμή του, το ανίερο, ανελέητο χιούμορ του, η βέβηλη πολιτική του σάτιρα δημιούργησαν από την αρχή ένα νέο γελοιογραφικό σύμπαν στη χώρα μας. Το ολοσέλιδο κόμικ του, λίγο αργότερα, στο «Ποντίκι», την «Πρώτη» και την «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» ήταν ένα εβδομαδιαίο πολιτικό γεγονός ενώ τα σκίτσα του επί πολλά χρόνια στο «Εθνος» αποτελούσαν σημεία αναφοράς. Δημοσίευε μέχρι το τέλος, με την ίδια, εξελιγμένη, απαράμιλλη γραμμή, με αταλάντευτη αριστερή, αντικομφορμιστική ματιά, με το παντοτεινό αιρετικό χιούμορ του, με εμφανή πίκρα τα τελευταία χρόνια για τις πολιτικές διαψεύσεις. Αναρωτιέμαι αν ήξεραν οι δυο τους τον ρόλο που έπαιξαν στις καριέρες μας. Ο Καλαϊτζής ίσως, ήταν ανοιχτή αγκαλιά, πάτερ φαμίλιας για δυο-τρεις γενιές. Ο Ιωάννου ήταν πιο απόμακρος και μοναχικός, αφανής για πολλά χρόνια, σχεδόν σαν τον Αρκά. Τα τελευταία χρόνια όμως άλλαξε συμπεριφορά και έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στη Λέσχη Ελλήνων Γελοιογράφων, σαν να θέλησε να ανταποκριθεί καθυστερημένα στο ρόλο του δασκάλου, τουλάχιστον για την επόμενη από τη δική μου γενιά, μια που εμείς είχαμε πια μεγαλώσει χωρίς τη φυσική παρουσία του δίπλα μας. Ο Καλαϊτζής σού μάθαινε να κολυμπάς, ο Ιωάννου σε άφηνε να μάθεις μόνος σου. Λίγη σημασία έχουν πια αυτά, ο χάρτινος κόσμος μας φτώχυνε, τα ανθρωπάκια του Ιωάννου δεν θα κυκλοφορούν πια ανάμεσά μας και τα δικά μας, όλων μας, θα νιώθουν πιο μόνα. 

Πηγή: Protagon.gr

ΓΙΑΝΝΗΣ ΙΩΑΝΝΟΥ (1944-2019):

Αντίο στον σπουδαίο σκιτσογράφο...

27 Ιουλίου 2017 

Τέχνη για την Τέχνη; χμ...Πάντα σκόπευα κάπου με τα σκίτσα μου.
Στο σχολείο, να εντυπωσιάσω τους συμμαθητές μου .Στο Πολυτεχνείο, να την πέσω σε κάποιους καθηγητές, στο Στρατό στους επικεφαλής, στο Γραφείο στ' αφεντικό. Παντα βέβαια με κάποιο κόστος, που όμως μου αμέβαζε την αδρεναλίνη.
Οταν ανακάλυψα οτι αυτήν την ταλαντούχο κακία μου, μπορούσα να την κάνω επάγγελμα, λάτρεψα την πολιτική Γελοιογραφία.
Αυτά όσο είμουν νέος. Με τον καιρό κατάλαβα οτι με τέτοιες "κακιούλες" μόνο διαφήμιση σε κάτι απερίγραπτους πολιτικούς κάνεις, και το ενδιαφέρον μου προσγειώθηκε στη μόνη πραγματική ιδιοτέλεια στο μισθό μου.
Ελα όμως που η έλευση του FB έδωσε νέα διέξοδο στην πιο προσωπική ιδιοτέλεια του καθενός.., την προβολή της ύπαρξής του! Αλλος με τις απόψεις του, άλλος με φωτογραφίες του παιδιού του του σκύλου, του ηλιοβασιλέματός του..Ο,τι διαθέτει ο καθένας. Κι εγώ τελευταία διαθέτω μια κακιά αρρώστεια. Νοσοκομεία, αίθουσες αναμονής, θεραπείες ..
αυτά έχω να "ανεβάσω" για να τραβήξω το ενδιαφέρον σας και το έχω κερδίσει συγκινητικά. Σας ευχαριστώ.

ROOM 6
chimioterapy

Από το fb

Η Παναγία των Παρισίων:

Εκατό (100) ζωγραφικοί πίνακες