Ανδρέας Βουρλούμης (1910-1999):

 

Γεννήθηκε στην Πάτρα και ήταν το τρίτο παιδί^[4] του πολιτικού Παναγή Βουρλούμη. Μεγάλωσε στην Αθήνα και από μικρός ασχολήθηκε με την ζωγραφική αν και ποτέ δεν σπούδασε συστηματικά ζωγραφική ή σχέδιο. Το 1934 αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Αθηνών με το δίπλωμα του χημικού και αναχώρησε για το Παρίσι με σκοπό να συνεχίσει τις σπουδές του. Τελικά ασχολήθηκε^[4] με την ζωγραφική πραγματοποιώντας ελεύθερες σπουδές στη ζωγραφική και την χαρακτική στην Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού.^[5]

Αργότερα υπήρξε ενεργό μέλος της ομάδας Αρμός και συμμετείχε σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονταν οι παρουσίες του στις Πανελλήνιες Εκθέσεις και η συμμετοχή του το 1957 στην Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας. Το 1954 πραγματοποίησε την παρθενική ατομική του έκθεση.^[5] Ζωγράφισε το ημερολόγιο της ΑΓΕΤ - Ηρακλής του 1971, που θεωρείται ένα από τα καλύτερα της σειράς. Το εργαστήρι του βρισκόταν στην ενορία του Αγίου Σπυρίδωνα ενώ δάσκαλός^[4] του ήταν ο Φώτης Κόντογλου.

Απεβίωσε στην Αθήνα τον Αύγουστο του 1999. Ήταν παντρεμένος με την Υπατία Παππά, αδελφή του παιδικού του φίλου και γλύπτη, Γιάννη Παππά, και είχαν αποκτήσει τρία παιδιά μεταξύ των οποίων και τον Παναγή Βουρλούμη.

Πηγή: Lifo

Gottfried Böhm (1920-2021): Κτίρια-γλυπτά

  Ο πρώτος αρχιτέκτονας τιμημένος με το βραβείο Pritzker (1986)

Πηγή: Lifo

Οι πυραμίδες του Σουδάν:

 Πηγή: Lifo

''Ο τόπος και το τραγούδι του'':

 Μηλέα (Σκλήβα) Ηλείας

Όταν η Δόμνα Σαμίου συνάντησε τον Γεχούντι Μενουχίν:

 

Record Store Day 2021:

 

Μια εμπειρία της Ελένης Βλάχου από ένα δισκοπωλείο της Νέας Υόρκης το 1951

ΔΙΣΚΟΙ 1951

– Έχετε τραγούδια της Εντίθ Πιάφ σε δίσκους γραμμοφώνου;

Στο μεγάλο μαγαζί της Νέας Υόρκης ο υπάλληλος μού απαντά μυστηριωδώς:

– Βεβαίως. Τα θέλετε επάνω σε σελάκ ή σε Κολούμπια με τις 33 1/3 στροφές. Γιατί η Βίκτωρ με τις 45 στροφές δεν τα έχει εκδώσει...

 

– Τα θέλω –επιμένω ζαλισμένα– επάνω σε δίσκους. Δίσκους για ραδιογραμμόφωνο.

– Για παλιό; Στάνταρντ;

 

– Τι θα πει παλιό; Κοτζάμ έπιπλο, που έχει και μηχάνημα αυτομάτου αλλαγής δίσκων. Καινούργιο και σπουδαίο...

– Με 78 στροφές δεν γυρίζει ο δίσκος σας;

– Νομίζω...

– Ε, είναι το παλιό. Δεν παίζει τις καινούργιες πλάκες. Όπου να είναι θα είναι σχεδόν άχρηστο.

Με το χαμόγελο μού διαλύει κάθε υπερηφάνεια για την ιδιοκτησία μου.

– Κοιτάτε... (εξακολουθεί).

Και βγάζει από το συρτάρι ένα στρογγυλό γυαλιστερό δίσκο, μικρό σαν πιατάκι τού γλυκού και τον πετάει στο πάτωμα. Μου τον δίνει. Είναι ελαφρός σαν χαρτί.

– Αυτές είναι οι πλάκες της εταιρείας Βίκτωρ. Έχουν θαυμάσια μουσική απόδοση, δεν σπάνε, δεν χαλάνε, είναι φθηνές, αιώνιες, δεν πιάνουν τόπο. Αλλά παίζουν μόνο σε γραμμόφωνο, που γυρίζει με 45 στροφές στο λεπτό...

 

– Θαυμάσιες... ομολόγησα. Ιδίως για ταξιδιώτη που θέλει να τις μεταφέρει αεροπορικώς...

– Χμ! Όχι και τόσο... (με διακόπτει). Σας τις έδειξα, αλλά δεν είναι σπουδαίες. Αυτές εδώ κοιτάτε. Της Κολούμπια.

 

– Ίδιες μοιάζουν, μόνον που είναι μεγάλες σαν τις παλιές... Όχι;

Έβαλε την λεπτή, ελαφριά πλάκα σε ένα μηχάνημα και μια πλούσια, θερμή μουσική γέμισε την κάμαρα. Θαυμάσιος ήχος, καθαρός, δυνατός, γεμάτος. Μια μεγάλη ορχήστρα έπαιζε ένα βαλς του Στράους, όλο πλούσιο, φωτεινό, χαρούμενο ρυθμό. Ένα βαλς, κι ύστερα άλλο και τρίτο και τέταρτο.

– Πόση ώρα παίζει;

– Η κάθε πλάκα 30 λεπτά της ώρας! Φανταστείτε: η Πέμπτη Συμφωνία του Μπετόβεν ολόκληρη επάνω σε ένα μόνο δίσκο. Καμιά διακοπή πλέον... Θέλετε σοβαρή μουσική; Μουσική χορού; Με οκτώ δίσκους «μικροχαραγμένους» Κολούμπια έχετε με το αυτόματο μηχάνημα αλλαγής δίσκων τέσσερις ώρες αδιάκοπης μουσικής. Έχουμε δίσκους με ελαφριά μουσική τσιγγάνικη για γεύμα, διαλογές, ρεσιτάλ, συναυλίες, οπερέτες ολόκληρες σε μια μόνη πλάκα...

 

– Και γιατί δεν μπορώ να τους παίξω στο παλιό γραμμόφωνο;

– Γιατί αυτοί οι δίσκοι θέλουν μηχάνημα ακόμη πιο σιγανό, με 33 στροφές το λεπτό. Εσείς με το παλιό σας γραμμόφωνο μόνο δίσκους σέλακ μπορείτε να μεταχειρισθείτε. Άλλωστε, πολύς κόσμος ακόμη αγοράζει δίσκους σέλακ.

 

Και δήθεν άρχισε να με παρηγορεί. Του κάκου. Είχα μπει στο μαγαζί κάτοχος ενός συγχρονισμένου και πολύτιμου μηχανήματος και μέσα σε λίγα λεπτά είχα βρεθεί με μιαν άχρηστη ξεπερασμένη ιδιοκτησία, με ένα οργανέτο, μια γκραν-κάσα, ένα αντιπαθές αδέξιο κουτί. Έφυγα, πολύ αργότερα, με διάφορα σιδερικά τα οποία είχαν ως προορισμό να το συγχρονίσουν. Με κυλίνδρους, ροδίτσες, ελατήρια, βίδες, μυστήρια και φυλλάδια γεμάτα πυκνογραμμένες οδηγίες.

 

Πάντως, μπορώ να σας πω ότι μέχρι στιγμής η εφαρμογή δεν έχει προχωρήσει. Ο γνωστός μου μηχανικός, που το εφαρμόζει, επιμένει ότι το κύριο σιδερικό δεν χρειάζεται... «Δεν ξέρουν αυτοί οι Αμερικάνοι», μου λέει εμπιστευτικά. Αυτά εδώ δουλεύουν περίφημα, χωρίς αυτά τα «λεβιέ-ταχύτητας».

 

Το κοιτάζει με οικειότητα. Και ας είναι το πρώτο που βλέπει και ας μην έχει δουλέψει ακόμη... 

Να δούμε!!

Πηγή: Lifo

Ζαχάρω, Κυριακή 30/05/2021, ώρα 9,00 π.μ.:

 

Ράλλης Κοψίδης (1929-2010):

 

Σπούδασε ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών (1949-1953), στο εργαστήριο του Ανδρέα Γεωργιάδη, εγκατέλειψε όμως τις σπουδές του στο τέταρτο έτος. Στη συνέχεια μαθήτευσε κοντά στον Φώτη Κόντογλου, με τον οποίο συνεργάστηκε στην εικονογράφηση εκκλησιών.

Έχει παρουσιάσει το έργο του σε ατομικές, Πανελλήνιες και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ενώ το 1989 οργανώθηκε αναδρομική παρουσίαση στην Εθνική Πινακοθήκη.
Εκτός από τη ζωγραφική έχει επίσης ασχοληθεί με τη χαρακτική, καθώς και με την τοιχογραφική διακόσμηση εκκλησιών της Ελλάδας και του εξωτερικού, όπως το μοναστήρι του Chevetrogne στο Βέλγιο και ο ναός του Ορθόδοξου Κέντρου του Πατριαρχείου στο Chambesy της Γενεύης, στον οποίο έχει συνδυάσει τα στοιχεία της παράδοσης με μία προσωπική αντίληψη εικονογράφησης ορθόδοξων εκκλησιών. Καλλιτέχνης με ευρύτερα πνευματικά ενδιαφέροντα, ασχολήθηκε επίσης με τη συγγραφή και εικονογράφηση βιβλίων και δημοσίευσε πολλά κείμενα σε περιοδικά, καθώς και σε φυλλάδια ατομικών του εκθέσεων, ενώ την περίοδο 1972-1974 εξέδιδε το περιοδικό Κάνιστρο.

Ζωγράφος ανθρωποκεντρικός, έχει εστιάσει το ενδιαφέρον του στο τοπίο, στο οποίο όμως κυριαρχεί και δεσπόζει η ανθρώπινη μορφή. Τα έργα του, που συνδυάζουν το ρεαλιστικό και αντιρεαλιστικό ύφος με στοιχεία της βυζαντινής και της λαϊκής παράδοσης, κινούνται συχνά σε υπερρεαλιστικό επίπεδο και αντανακλούν τα βιώματά του και μια νοσταλγική διάθεση. 

Πηγή: nationalgallery.gr