Κώστας Περδίκης:

 

Η επανέκδοση

 

Μέσα στο αλαλούμ των ειδήσεων, που φτάνουν καθημερινά στ’ αυτιά μας, πόλεμοι, ανθρωποκτονίες, σκάνδαλα και πάει λέγοντας, άκουσα και ότι επανεκδόθηκε το αγαπημένο μου παιδικό περιοδικό, "Η ΔΙΑΠΛΑΣΙΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΩΝ".

Δεν σας κρύβω ότι ξαφνιάστηκα ευχάριστα.

Είχα στεναχωρηθεί πολύ, θυμάμαι, όταν γύρω στο ’70 σταμάτησε να βγαίνει.

Σε κείνο το περιοδικό είχα στείλει και μου δημοσίευσε το πρώτο μου αφελές, αλλά τρυφερό ποιηματάκι, " Όταν τα φύλλα πέφτουν", το πρώτο μου διήγημα για ένα φανταστικό "Ναυάγιο" και τα πρώτα δειλά σκίτσα μου, φτιαγμένα με σινική μελάνη.

Και να ’μαι τώρα, στα 76 μου χρόνια, να ανηφορίζω με λαχτάρα για το πρακτορείο εφημερίδων και περιοδικών του πατέρα του Μίμη, του συμμαθητή μου.

Βλέποντάς με ο Μίμης, μου χαμογελάει με νόημα και πάει κουτσαίνοντας να μου το φέρει.

Είναι κι αυτός τώρα ασπρομάλλης, όπως κι εγώ, με αρκετά παραπανίσια κιλά και δυσκολία στο περπάτημα.

Ποιος να το ’λεγε, αυτός που κάποτε ήταν ο μεγαλύτερος γκολτζής του τοπικού Ολυμπιακού και ο μόνιμος παρτενέρ μου στα κάλαντα…

-Στο φύλαξα, μου λέει, γιατί σε θυμάμαι από τότε που το περίμενες πώς και πώς κάθε βδομάδα.

-Ήσουνα φανατικό Διαπλασόπουλο.

Πράγματι, αυτή είναι η αλήθεια.

Εκείνα τα χρόνια, στη μικρή πόλη που ζούσαμε, οι ευκαιρίες για να πληροφορηθούμε και να γνωρίσουμε κάτι περισσότερο, έξω από τα σχολικά μας βιβλία, ήσαν μηδαμινές.

Και τι δεν είχε στις σελίδες του το περιοδικό.

Άρχιζε με τη μόνιμη στήλη "Αθηναϊκαί επιστολαί", που την έγραφε στην αρχή ο Γρ. Ξενόπουλος και  που για πολλά χρόνια υπήρξε αρχισυντάκτης του περιοδικού.

Έκλεινε πάντα με τον χαιρετισμό "Σας ασπάζομαι Φαίδων".

Ακολουθούσαν μικρά διηγήματα και μυθιστορήματα σε συνέχειες, ελλήνων και ξένων συγγραφέων.

Είχε σελίδες με εκλαϊκευμένα επιστημονικά θέματα για φυσική, χημεία, για φανταστικά διαστημικά ταξίδια κ.ά.

Δεν έλειπαν οι γελιογραφίες, οι πνευματικές ασκήσεις και τα αθλητικά νέα.

Ενδιαφέρον είχαν η "Σελίς συνεργασίας αναγνωστών", "Οι μικρές αγγελίες" των παιδιών με χρήση ψευδώνυμων και "Η γωνιά μας για όσους ζωγραφίζουν".

Με λίγα λόγια "Η ΔΙΑΠΛΑΣΙΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΩΝ" ήταν, τότε, η χαρά του παιδιού.

Με το καινούργιο τεύχος, λοιπόν, υπό μάλης γύρισα στο σπίτι, χωρίς να το ανοίξω στο δρόμο.

Ήθελα να το απολαύσω με την ησυχία μου.

Βολεύτηκα στον καναπέ και άρχισα να το φυλλομετρώ. 

Το εξώφυλλό του ήταν τώρα πολυτελές, ιλουστρασιόν. Δυο χαριτωμένα παιδιά ένα αγόρι και ένα κορίτσι, μπροστά στην οθόνη των Laptop τους και μια γραμμή να τα συνδέει, επικοινωνούσαν από τις πόλεις που ζούσαν, το αγόρι στην Αλεξανδρούπολη και το κορίτσι στο Ρέθυμνο.

Το κλασσικό λογότυπο "Η ΔΙΑΠΛΑΣΙΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΩΝ" τώρα συμπληρωνόταν με τη φράση, "Το περιοδικό σας στη νέα εποχή".

Η στήλη του Φαίδωνα ήταν και τώρα εκεί.

Εξακολουθούσε να μας "ασπάζεται", όπως παλιά.

Οι φωτογραφίες, οι γελιογραφίες και τα σχήματα πιο ζωηρά,  εντυπωσίαζαν.

Όπως και οι διάσπαρτες διαφημίσεις, για νέα μοντέλα smartfones, tamplets, videogames, drones, πλατφόρμες για  μουσική και για ταινίες.

Υπήρχαν βέβαια διηγήματα, αθλητικά νέα, πνευματικές ασκήσεις, με το Sudoku να είναι, τώρα, δίπλα στο σταυρόλεξο.

Τα πιο πολλά, που έβλεπα, μου θύμιζαν ευχάριστα το παλιό αγαπημένο μου περιοδικό.

Είδα, όμως, με κακό μάτι να λείπουν "Οι μικρές αγγελίες" των φίλων, με τα ψευδώνυμα.

Τα παιδιά τώρα, σκέφτηκα, επικοινωνούν  μεταξύ τους με άλλους τρόπους, να ’ναι καλά τα κινητά και τα laptops.

Άρχισα κάπως να δυσφορώ, αλλά ευτυχώς είδα να υπάρχει "Η σελίς συνεργασίας αναγνωστών".

Συνέχισα το ξεφύλλισμα, προσπερνώντας τις πολλές διαφημίσεις ανάμεσα στις  σελίδες του, φτάνοντας και στο οπισθόφυλλο.

Εκεί, ήταν που έχασα τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου.

Ολόκληρη η σελίδα είχε για φόντο μια εντυπωσιακή εικόνα ανατολής και πάνω, πάνω με έντονα γράμματα έγραφε:

Αγαπητά μας Διαπλασόπουλα, ανατέλει η νέα εποχή του περιοδικού.

Το τεύχος που έχετε στα χέρια σας είναι εξ’ ολοκλήρου δημιούργημα της τεχνητής νοημοσύνης ("AI").

Πιο κάτω, με μικρότερα γράμματα, προέτρεπε:

Λάβετε μέρος στο γκάλοπ ψηφίζοντας ΝΑΙ ή ΟΧΙ, ανάλογα με το αν σας άρεσε ή δεν σας άρεσε και στείλτε μας την επιλογή σας στην ηλεκτρονική διεύθυνση: diaplasistonpaidon@gmail.com.

Δυο άδεια τετραγωνάκια ανέμεναν την ψήφο μας.

Στην αρχή, για να είμαι ειλικρινής,  δεν το πολυκατάλαβα.

Όταν όμως, απο τα λίγα που ήξερα, συνειδητοποίησα τι ήθελε να πει, άρχισα να σφίγγομαι.

Δηλαδή όλα όσα είχα δει, στις σελίδες του περιοδικού, ήσαν το αποτέλεσμα των εντολών, που κάποιοι έδωσαν στην "ΑΙ";

Τα δυο μικρά διηγήματα δεν τα είχαν γράψει γνωστοί συγγραφείς;

"Οι  συνεργασίες των αναγνωστών", μικρά διηγήματα και ποιήματα, δεν ήσαν τα πρωτόλεια μικρών επίδοξων συγγραφέων, που είχαν  τη λαχτάρα να τα δουν δημοσιευμένα;

Άρχισα να νοιώθω μια μικρή ταχυπαλμία, να μπερδεύομαι και να ζορίζομαι ποια απάντηση να επιλέξω.

Ασυναίσθητα έπιασα τον εαυτό μου να μουρμουρίζει κάτι σαν: 

-Kαι τώρα τι ψηφίζουμε;

-Κώστα ξύπνα, παραμιλάς, ακούω δίπλα μου την Κλειώ.

-Τι έπαθες; οι εκλογές αργούν ακόμη.

Άνοιξα τα μάτια μου στο σκοτάδι αναστατωμένος.

Όνειρο ήταν λοιπόν.

Μα τι όνειρο.

Άλλαξα πλευρό και λίγο πριν με ξαναπάρει ο ύπνος πρόλαβα να σκεφτώ.

Μα πώς την πάτησα έτσι;

Καλά όλα τα άλλα, μα το πρακτορείο εφημερίδων και περιοδικών είναι κλεισμένο εδώ και  πενήντα χρόνια …