Κώστας Περδίκης:

Μέσα στη νύχτα

"Kι όλη νύκτα κράζει  Γκιώνη, Γκιώνη, Γκιώνη" (Γ. Δροσίνης)

Τότε,

βγαίνοντας από το σπίτι του παππού, η νύχτα έπεφτε για τα καλά μαζί με έναν αδιόρατο φόβο. Σφίγγαμε, η αδελφή μου κι εγώ, τα χέρια της μάνας μας, για να βρούμε δύναμη και σιγουριά, καθώς παίρναμε το κατασκότεινο δρομάκι του γυρισμού για το σπίτι μας.

Μέσα στην απόλυτη σιγαλιά, από μακριά, έφτανε στα αυτιά μας η θλιμμένη φωνούλα ενός πουλιού, «γκιων, γκιων, γκιων…». «Είναι ο αδελφός του Γκιώνη» μας εξηγούσε η μάνα μας, «που τον έχει χάσει και κάθε βράδυ τον αναζητάει και τον φωνάζει  μέσα στο σκοτάδι». Τα λόγια της μάνας μας πόση λύπη έφερναν στις ψυχούλες μας…

 Τώρα,

μένουμε στη μεγάλη πόλη, στην άκρη της, πολύ κοντά στο βουνό. Όπως όλος ο κόσμος έτσι κι εμείς εδώ και μέρες "μένουμε σπίτι", μπας και γλιτώσουμε από τον κακό ιό που μας ήρθε από την Κίνα. Ζούμε  όλοι μας καταστάσεις πρωτόγνωρες.

 Η πόλη μας γαλήνεψε.  Η καθημερινή μας τρέλα, να τα προλάβουμε όλα, πήγε στη μπάντα. Ο ασταμάτητος θόρυβος και η βαβούρα σίγασαν. Τα χιλιάδες αυτοκίνητα και τροχοφόρα χάθηκαν, που και που περνάει κανένα. Ο αέρας και ο ουρανός καθάρισαν και η απέναντι μας Αίγινα ήρθε σχεδόν στην αυλή μας. Οι δρόμοι φαντάζουν άχρηστοι πλέον, καθώς απόμειναν έρημοι. Για να πάμε μια βόλτα τον σκύλο μας παίρνουμε προσωπική άδεια από την Κυβέρνηση.

Στη γειτονιά μας, όμως, συμβαίνει κάτι ακόμα. Κάθε βράδυ, με το που πέφτει το σκοτάδι, σαν σε όνειρο, ακούμε και πάλι τη θλιμμένη εκείνη φωνούλα, τη ξεχασμένη από καιρό, «γκιων, γκιων, γκιων…».

Το καλό μας πουλί, φωλιασμένο κάπου κοντά μας, επί ώρες ασταμάτητα κράζει, αναζητώντας μάταια τον χαμένο του αδελφό. Περασμένα μεσάνυχτα, πέφτοντας στο κρεβάτι, η φωνούλα «γκιων, γκιων, γκιων…» μας συντροφεύει και μαζί με τη λύπη της, φέρνει και τον ύπνο μας…

     Υ.Γ. Ο μύθος του Γκιώνη, στο ποίημα του Δροσίνη, είναι πολύ πιο τρομακτικός από την εξήγηση που, τότε, μας έδινε η μάνα μας. Μιλάει για σκοτωμό ανάμεσα στα δυο αδέλφια. Φαίνεται ότι, ή αγνοούσε τι ακριβώς έλεγε ο μύθος, ή το ήξερε, αλλά στην προσπάθειά της να μην μας πληγώσει, αποσιωπούσε τη σκληρή του αλήθεια …