Άννα Τζώρτζη:

 

Η Άννα μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε ζωγραφική και χαρακτική στη Σχολή Καλών Τεχνών του ΑΠΘ. «Η εικονογράφηση με ενδιέφερε από το πρώτο έτος της σχολής, δεν είχα όμως την ευκαιρία να ασχοληθώ σοβαρά με αυτήν, καθώς δεν υπήρχε αντίστοιχο εργαστήριο στη σχολή», λέει. «Κατά τη διάρκεια του Erasmus που έκανα στην Κρακοβία, παρακολούθησα το εργαστήριο “Η τέχνη του βιβλίου”. Μετά από αυτή την επαφή με τον κόσμο του εικονογραφημένου βιβλίου άρχισα να κατασταλάζω, ότι τελικά αυτό ήταν που ήθελα να κάνω, και να αφοσιώνομαι αποκλειστικά στην εικονογράφηση. Τα τελευταία πέντε χρόνια εργάζομαι αποκλειστικά ως εικονογράφος στον Τύπο και στο παιδικό βιβλίο. Συνήθως μου αρέσει να σχεδιάζω με γνώμονα το χρώμα. Έχω μια περιορισμένη χρωματική παλέτα όπου το χρώμα δεν έχει ρεαλιστική απόδοση και δημιουργεί γεωμετρίες. Όμως αυτό διαφοροποιείται ανάλογα με το πρότζεκτ στο οποίο δουλεύω. Στο βιβλίο δουλεύω σκεπτόμενη πάντα την ατμόσφαιρα, ενώ στο έντυπο την ιδέα και την αμεσότητα με την οποία θέλω να λειτουργήσει η εικόνα μου. Η έμπνευσή μου πηγάζει από πολλά ετερόκλητα πράγματα. Η παρατήρηση του φυσικού κόσμου είναι μια ανεξάντλητη πηγή. Έχω την τύχη να μένω κοντά στη θάλασσα και αυτό με ενεργοποιεί πολύ, όπως και οι μεγάλες βόλτες στη φύση, και η μουσική. Μου αρέσει πολύ να αγοράζω εικονογραφημένα βιβλία και, φυσικά, έχω κρατήσει όσα είχα ως παιδί. Έχω καταλάβει ότι και τα ταξίδια έχουν επίδραση πάνω μου. Όχι ότι θέλω οπωσδήποτε να ζωγραφίσω όταν ταξιδεύω, αλλά τότε παρατηρώ πιο πολύ τα πράγματα γύρω μου με αποτέλεσμα να νιώθω το μυαλό μου να γεμίζει με νέες παραστάσεις και συναισθήματα. Επίσης, δεν μπορώ να αντισταθώ στη δύναμη του internet και των social media. Οι περισσότεροι εργαζόμαστε ως ελεύθεροι επαγγελματίες με όλες τις δυσκολίες και επιβαρύνσεις που αυτό συνεπάγεται. Θέλει αρκετή υπομονή και επιμονή μέχρι να δεις τη δουλειά σου να δημοσιεύεται και να χτίσεις κάποιες σταθερές συνεργασίες. Γενικά, η εικονογράφηση δεν είναι πολύ διαδεδομένη και ο κόσμος τη συγχέει με την γραφιστική. Είναι πολύ βοηθητικό το ότι υπάρχει πια φεστιβάλ εικονογράφησης (illustradays) τα τελευταία δύο χρόνια. Νομίζω ότι το ενδιαφέρον για την εικονογράφηση αυξάνεται συνεχώς και ανεβαίνει και το επίπεδο των Ελλήνων εικονογράφων».

Πηγή: Lifo

Μαρτυρία : Πώς σώθηκε ένας 25χρονος στη Θεσσαλονίκη με μόσχευμα από τον Καναδά

 

«Όσοι με ξέρετε, γνωρίζετε ότι εδώ και 15 περίπου χρόνια εργάζομαι στον Εθνικό

Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων. Ήταν αρχές του 2005, όταν χρειάστηκε κάποιος

«courier», όπως λέγεται, να μεταβεί στην Οττάβα του Καναδά, για να παραλάβει και

να μεταφέρει μόσχευμα μυελού των οστών, από Καναδό συμβατό δότη, σε Έλληνα

ασθενή. Επρόκειτο για ένα δύσκολο ταξίδι, με πολλές ανταποκρίσεις, που έπρεπε να

γίνει εντός 4 ημερών door to door. Κάτι τέτοιο δεν ήταν στη δουλειά μας, αλλά

μερικές φορές χρειαζόταν να το κάνουμε. Συνήθως, σε ταξίδια εντός Ευρώπης.

Κάπως έτσι ανέλαβα τη πρόκληση, χωρίς να ξέρω τι με περιμένει…

Ξεκίνησα Δευτέρα από Ελ. Βεν. με ένα μικρό ειδικό ψυγειάκι στα χέρια και ένα πάκο

χαρτιά με βεβαιώσεις και πιστοποιήσεις ελληνικά και αγγλικά. Μέσω

Φρανκφούρτης, πέταξα για Τορόντο και μετά για Οττάβα. Ήταν Φεβρουάριος και τα

πάντα ήταν χιονισμένα. Η θερμοκρασία στους -20. Παρουσιάζομαι στο νοσοκομείο

21/09/2024 15:22:35, συνεννοούμαι με τους συντονιστές εκεί για τη διαδικασία και ανανεώνουμε το ραντεβού μας για Πέμπτη, προκειμένου, αν όλα έχουν πάει καλά, να παραλάβω το μόσχευμα.

Πράγματι, την Πέμπτη όλα είναι έτοιμα και το ψυγειάκι περιέχει πλέον κάποιους

ασκούς με κύτταρα, τα οποία συνειδητοποιώ, με το που τα παραλαμβάνω στα χέρια

μου, ότι είναι η μόνη ελπίδα κάποιου ασθενή να συνεχίσει να ζει. Όχι ότι δεν το

ήξερα, αλλά όταν πλέον αυτό έρχεται στα χέρια σου και είσαι υπεύθυνος γι’ αυτό,

αποκτά άλλο βάρος, τεράστιο. Με έλουσε κρύος ιδρώτας! Δεν ήμουν στη Γερμανία,

δεν ήμουν στην Ιταλία, ήμουν στην άλλη άκρη του κόσμου, με ένα jet lag απίστευτο,

με χιονοθύελλα έξω -που τους ντόπιους βεβαία δεν τους ανησυχούσε καθόλου – και

έπρεπε μέσα σε ένα 24ωρο να προλάβω 4 διαδοχικές πτήσεις για Θεσσαλονίκη, με το

ψυγειάκι φυσικά ακέραιο. Με έζωσαν τα φίδια… Και άμα ακυρωθεί η πτήση από την

Οττάβα? Και άμα χάσω τη πτήση από το Τορόντο? Τέλος πάντων, χαλάρωσε είπα

και ξεκίνα.

 Πήρα το ψυγείο, πήρα και άλλον ένα πάκο με ειδικές βεβαιώσεις, γιατί

τώρα το ψυγειάκι δεν έπρεπε επουδενί να ακτινοβοληθεί στους ελέγχους των

αεροδρομίων και μπήκα στο ταξί. Ευτυχώς φτάνω εγκαίρως Τορόντο και πετάω για

Λονδίνο. Οι αεροσυνοδοί γνωρίζοντας τι μεταφέρω, μου πρότειναν ευγενικά να

ασφαλίσουν σε ένα ντουλάπι το ψυγειάκι, για να μπορέσω να ταξιδέψω άνετα.

Προφανώς, με είχαν δει ότι το κρατούσα λες και κρατούσα πυρηνικό αντιδραστήρα

και θέλησαν να με χαλαρώσουν. Ευχαρίστησα ευγενικά και το κράτησα στα πόδια

μου. Να το ακουμπάω για να ξέρω ότι είναι εκεί. Άυπνη ούτε ξέρω πόσες ώρες,

συνειδητοποιώ ότι, φυσικά, δεν πρόκειται να κοιμηθώ. Ότι δεν θα χαλαρώσω καν

μέχρι να παραδώσω το ψυγειάκι στους γιατρούς του Νοσοκομείου Παπανικολάου.

Και, σαν να μη μου έφτανε η κούραση και το στρες μου, έχουμε καθυστέρηση στην

άφιξη στο Λονδίνο και, με το που βγαίνω στις ανταποκρίσεις του Χίθροου, βλέπω ότι

η πτήση για Φρανκφούρτη κλείνει, ενώ gate to gate είναι 20’ με τα πόδια. Αρχίζω το

τρέξιμο.

 Η κάρδια μου πάει να σπάσει από το άγχος και το λαχάνιασμα φυσικά.

Σκέφτηκα να σταματήσω κάπου, να πω να ειδοποιήσουν την πτήση, αλλά τα πόδια

μου έτρεχαν. Και λίγο πριν φτάσω, πάλι έλεγχοι και ουρά. Τους προσπερνάω όλους,

φτάνω μπροστά και εκεί πέφτω στο στραβόξυλο τον υπάλληλο. Και τι είναι αυτό που

μεταφέρεις, και άνοιξέ το, και φέρε τα χαρτιά και κάτσε να δείξω τα χαρτιά στον

υπεύθυνο και βγάλε παπούτσια και άδειασε τσάντες και πέρνα από έλεγχο στο

δωματιάκι κλπ κλπ. Νόμιζα ότι θα καταρρεύσω. Τώρα που τα γράφω και με έχει

πιάσει ταχυπαλμία μόνο με την ανάμνηση. Να μη τα πολυλογώ, μπαίνω στη πτήση.

Ξέρετε, αυτή η τελευταία επιβάτης, που τη κοιτάζουν όλοι με μισό μάτι γιατί εξαιτίας

της καθυστερεί η αναχώρηση.

Με τα πολλά, φτάνω Θεσσαλονίκη. Σαν ζόμπι. Είναι πρωί. Φουλ λιακάδα. Εκεί με

περιμένει ο οδηγός του νοσοκομείου. Ο κύριος Λάζαρος. Σημαδιακό λέω, θα

αναστηθεί ο ασθενής μας! Φτάνω στη κλινική και στο ισόγειο, βλέπω μια κυρία

γύρω στα 50, εμφανώς αγχωμένη να πηγαίνει πέρα δώθε. Η Μονάδα

Μεταμόσχευσης, ρωτάω. Παγώνει. Με κοιτάζει κοκκαλωμένη. Εμένα και το

ψυγειάκι. Η Μονάδα Μεταμόσχευσης είναι εδώ, ξέρετε; Συνέρχεται και μου

απαντάει με φωνή που ίσα έβγαινε. Ανεβαίνω πάνω, βρίσκω τους γιατρούς και

παραδίδω. Τελικά, μάλλον ζύγιζε έναν τόνο το ψυγειάκι. 

Βγαίνοντας μου λένε, έλα, δεν θέλεις να δεις τον ασθενή που θα κάνει τη μεταμόσχευση; Ούτε αυτό το είχα σκεφτεί… Ναι, φυσικά τους απαντάω. Ανοίγει η πόρτα ενός δωματίου και βλέπω ένα

συνομήλικό μου ή και μικρότερο. Ήταν δεν ήταν 25. Κάτασπρο σαν το σεντόνι.

Πλήρως ανοσοκοτεσταλμένο για να πάρει το μόσχευμα. Μας σύστησαν και το

«ευχαριστώ» του αντηχεί ακόμα στα αυτιά μου. Ξέρετε κάτι για τον δότη, με ρώτησε.

Τον είδατε; Όχι, του απάντησα, αλλά μην ανησυχείς, όταν τελειώσεις με τη

μεταμόσχευση θα του στείλεις ένα γράμμα και θα μάθεις ό,τι θέλεις γι’ αυτόν. Διπλά

του, η κυρία του ισογείου. Ήταν η μητέρα του. Τα συναισθήματα που με κατέκλυσαν

δεν περιγράφονται. Νομίζω ότι δεν ανέπνεα για ώρα…

Ευχήθηκα καλή επιτυχία και έφυγα. Χωρίς το ψυγείο. Το είχα ξεχάσει. Το ψυγείο

γύρισε άλλη μέρα μόνο του στον ΕΟΜ. Και ζύγιζε μόλις ένα κιλό τελικά.

Το να έχεις γίνει κρίκος μιας ΑΛΥΣΙΔΑΣ ΖΩΗΣ, είναι συγκλονιστικό συναίσθημα. Σε

ανυψώνει, σε ολοκληρώνει, σε κάνει να νιώθεις χρήσιμος. Πόσο μάλλον αν έχεις

σταθεί η ΑΙΤΙΑ να ζήσει ένας άνθρωπος. Αν έχεις γίνει ο ίδιος ΔΟΤΗΣ ΜΥΕΛΟΥ.

Δίνοντας μόνο λίγα από τα κύτταρά σου, μέσω αιμοληψίας (ξεχάστε τις

παρακεντήσεις, αυτά, ως επί το πλείστον, ανήκουν στο παρελθόν).

Είμαστε πολύπλοκα όντα οι άνθρωποι. Και ο κόσμος της ανοσολογίας και της

μεταμόσχευσης είναι αξιοθαύμαστος. Μοιάζει με ταινία επιστημονικής φαντασίας,

αλλά ένας «δίδυμος» από πλευράς ιστοσυμβατότητας αδερφός σου, μπορεί να

βρίσκεται δίπλα σου ή στην άλλη άκρη της γης. Και να σε χρειάζεται. Ή μπορεί να

τον χρειαστείς κάποια στιγμή ΕΣΥ…».

IANOS: 7ος Διαγωνισμός Διηγήματος & Φωτογραφίας

 Θέμα: «Παρά θίν’ αλός»

 Ο IANOS, για έβδομη συνεχή χρονιά, διοργανώνει Διαγωνισμό Διηγήματος και Φωτογραφίας με θέμα, αυτή τη φορά, το «Παρά θίν’ αλός».

 Η ομηρική έκφραση παρά θίν’ αλός(Ιλιάδα, Α’, 326), σημαίνει στην ακρογιαλιά, στην παραλία (αλς=θάλασσα όπως φαίνεται από τη στεριά – θίνα=αμμουδιά, αμμόλοφος σε έρημο, άμμος στον βυθό της θάλασσας και, μεταφορικά, βάθος της καρδιάς).

Η ακρογιαλιά είναι τόπος και γίνεται χρόνος. Εδώ συμβασιλεύουν ο πλάγιος ήχος της μνήμης και ο ευθύς λόγος της σιωπής. «Τα μυστικά της θάλασσας ξεχνιούνται στ’ ακρογιάλια» (Γιώργος Σεφέρης).

Εδώ η θάλασσα ξέρει να κάνει τραγούδι τη μοναξιά και σε εποχές κυμάτων απλώνει ραγισμένα όνειρα για ταξίδια που δεν άρχισαν και χαράζει δυσανάγνωστα επίθετα καημών. Άλλωστε, ο πόνος ξεκινάει πάντα από τα ονόματα.

Στην ακρογιαλιά, με συντροφιά τα θαλασσοπούλια, στήνονται πρωινοί χοροί υπό τον ήχο του φλοίσβου στην άκρη των ανέμων και δειλινοί χοροί των ερωτευμένων  στη μέση της χαράς τους. Εδώ οι αγάπες παίζουν με τα χρώματα ανάμεσα στα βότσαλα και  αφήνουν τα σημάδια τους, που όσο παλιώνουν, τόσο βαθαίνουν.Εδώ, εντέλει, λύνονται τα αινίγματα της φαντασίας και δένονται οι μύθοι.

Παρά θίν’ αλός πλάθονται ελευθερίες και δοκιμάζονται αλήθειες. Λόγια της αρμύρας, εικόνες της σκουριάς και της αντάρας, μελτέμια που λυγίζουν τις λαχτάρες του Αυγούστου, μορφές σε ανοιχτά κοχύλια από ταξίδια που δεν τέλειωσαν…

Παρά θίν’ αλός ορίζονται ο χρόνος της σκέψης, που μετράει κέρδη και ζημίες, σωστά και λάθη, αγώνες και αγωνίες, και ο τόπος της καρδιάς που διατηρεί την τρυφερή περιέργεια συγκίνησης και ομορφιάς.

  Πρόκειται για μια δράση που δίνει κάθε χρόνο την ευκαιρία σε εκατοντάδες ανθρώπους να εκφραστούν, να γράψουν, να φωτογραφίσουν.

 Έναρξη Διαγωνισμών Παρασκευή 15 Μαρτίου και λήξη ΚΥΡΙΑΚΗ 26 ΜΑΪΟΥ 2024

 ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ

Πάρε μέρος στον διαγωνισμό διηγήματος με θέμα «Παρά θίν’ αλός»!

 Τα διηγήματα θα αξιολογήσει μία επιτροπή έμπειρων και καταξιωμένων λογοτεχνών.

 Επιτροπή:

• Ευτυχία Γιαννάκη – συγγραφέας
• Τέσυ Μπάιλα - συγγραφέας
• Κωνσταντίνος Μπούρας – ποιητής, κριτικός

 Δηλώσεις συμμετοχής:

Για να συμμετάσχεις στο διαγωνισμό απαιτείται:

• Ένα διήγημα έως 400 λέξεις σε αρχείο μορφής word.
  Ο τίτλος του αρχείου πρέπει να είναι της μορφής: επώνυμο_όνομα_τίτλος διηγήματος με λατινικούς χαρακτήρες (π.χ papadopoulos_nikos_titlos_diigimatos)

Στο ίδιο αρχείο, κάτω από το διήγημα, θα πρέπει να ακολουθεί ένα σύντομο βιογραφικό σημείωμα του συγγραφέα έως 100 λέξεις.

Κάθε συμμετέχων/ούσα στον Διαγωνισμό μπορεί να συμμετάσχει μια φορά στον Διαγωνισμό Διηγήματος και μια φορά στον Διαγωνισμό Φωτογραφίας.

 Ανακοίνωση νικητών:

Οι νικητές θα ανακοινωθούν το Φθινόπωρο του 2024 μέσω ειδικής εκδήλωσης.

 Βραβεία

• Το παμψηφεί άριστο διήγημα κερδίζει το βραβείο «Μάνος & Λιλή Ελευθερίου» που συνοδεύεται από το χρηματικό ποσό των χιλίων (1.000) ευρώ, δωρεά της Λιλής Ελευθερίου.
• To δεύτερο διήγημα θα κερδίσει μια δωρεάν συμμετοχή σε όποιο Σεμινάριο Δημιουργικής Γραφής του ΙΑΝΟΥ επιθυμεί (περιόδου Φθινόπωρο 2024).
• Τα 50 καλύτερα διηγήματα θα κυκλοφορήσουν σε μία ειδική συλλεκτική συλλογή διηγημάτων των Εκδόσεων IANOS.
• Τα 10 καλύτερα διηγήματα θα διαβαστούν τη βραδιά ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων.

 ** Όλοι οι συμμετέχοντες στον διαγωνισμό διηγήματος δικαιούνται την έκπτωση που δικαιούνται οι φοιτητές, οι άνεργοι και οι παλιοί μας μαθητές στα φθινοπωρινά σεμινάρια του ΙΑΝΟΥ.

Κώστας Περδίκης: Ο ποδηλάτης

 

Ζαχάρω,1956.

Ένα παιδί ποδηλατεί χαμογελώντας προς τον φωτογραφικό φακό.

Βρίσκεται λίγα μέτρα πιο κάτω από το σημερινό σταυροδρόμι και το φανάρι.

Μόλις έχει προσπεράσει τον μεγάλο πλάτανο, το Ηρώον και το Ζαχαραίικο πηγάδι, με το δροσερό και εύγευστο νερό του.

Πίσω του, δεξιά, το κτίριο της Ηλεκτρικής, που φώτιζε με ρεύμα, "110 συνεχές",την πόλης μας πριν τη ΔΕΗ.

Απέναντι, αριστερά, η ταβέρνα της Καπριάναινας, όπου για δύο χρονιές παίρναμε, πριν το σχολείο, το πρωινό μας.

Ήταν από τη βοήθεια της UNRRA και αποτελείτο από γάλα σκόνης και κίτρινο τυρί.

Στο βάθος τα σπίτια της αγοράς όπως περίπου σώζονται μέχρι σήμερα.

Ο κεντρικός μας δρόμος ακόμη με χώμα και πέτρες.

Ο άλλος, ο Εθνικός, θα "περάσει"λίγα χρόνια αργότερα.

Υ.Γ.

Η παρούσα δημοσίευση ας θεωρηθεί σαν ένα μνημόσυνο για τον γελαστό ποδηλάτη, τον Βασίλη Πετρόπουλο…

(Η φωτογραφία είναι ευγενική παραχώρηση της Λίτσας Πετροπούλου).