Κώστας Περδίκης:

κοτόπουλο με χυλοπίτες

στη μνήμη του Κώστα

Κάθε καλοκαίρι, τον μήνα Αύγουστο, είχαμε μεγάλη χαρά εγώ και η αδελφή μου.

Έρχονταν για διακοπές, για ένα μήνα περίπου, ο θείος μου με τη γυναίκα και τον γιο του.

Βολευόμαστε και οι δύο οικογένειες στο μικρό σπιτάκι του κτήματος.

Ο ξάδελφός μας, ο Κώστας ο μεγάλος, όπως τον αποκαλούσαμε για να ξεχωρίζει από μένα  τον μικρό, κάθε χρόνο μας είχε και από μία έκπληξη.

Πότε μας έφερνε να διαβάσουμε, άγνωστα για μας, μυθιστορήματα.

Πότε ολόκληρο στρατό από μολυβένια στρατιωτάκια.

Πότε παιδικά περιοδικά, όπως "Διάπλασις των Παίδων" και "Ελληνόπουλο".

Ακόμη και το περίφημο "Μεκανό" μια χρονιά μας κουβάλησε.

Πού να τα ξέρουμε εμείς όλα αυτά, στο μικρό μέρος που ζούσαμε.

Εκείνο το καλοκαίρι μας παρουσίασε το νέο του απόκτημα.

Ήταν ένα πιστόλι, που του είχαν δωρίσει, μεταλλικό σαν αληθινό.

Πέταγε, με χαρακτηριστικό ήχο, μικρές μολυβένιες μπίλιες αρκετά μακριά.

Ό,τι βρισκόταν μπροστά μας το σημαδεύαμε.

Κρεμασμένα μανταλάκια, σπιρτόκουτα στημένα στο πεζούλι της βεράντας κ.ά.

Τα κατάφερνα αρκετά καλά για την ηλικία μου.

Είναι απογευματάκι και από το ύψος της βεράντας χαζεύουμε την αυλή.

Ο Κώστας ψάχνει να βρει κανέναν νέο ενδιαφέροντα στόχο.

Τότε, κάνει την εμφάνισή της στην αυλή, σε απόσταση περίπου πέντε μέτρων, μια καλοθρεμμένη πουλακίδα.

Ήταν απ΄ αυτές, που η μάνα μας έθρεφε από τον χειμώνα για να είναι έτοιμες το καλοκαίρι.

Ο ξάδελφος, χωρίς να πολυπιστεύει ότι θα βρει τον στόχο, σημαδεύει  την πουλακίδα και της ρίχνει.

Η μπίλια πάει κατευθείαν στο κεφάλι του πουλιού και κείνο καταρρέει.

Παγώνουμε.

Τώρα τι κάνουμε; Το λέμε; Το κρύβουμε;

Αναλαμβάνει ο ξάδελφος, σαν μεγαλύτερος, να το πει στη μάνα μου.

Άλλωστε ήταν γνωστό ότι εκείνη τον λάτρευε.

Περίμενα σφιγμένος να ακούσω την αντίδρασή της.

Και τι ακούω;

"Μη χολοσκάς αγόρι μου.

Εδώ και ώρα, σπάω το κεφάλι μου να βρω τι να σας μαγειρέψω για το βράδυ.

Λοιπόν το βρήκα.

Απόψε θα φάμε κοτόπουλο με χυλοπίτες"...

Από το βιβλίο μου ''Σινική Μελάνη'' ,2014