Παναγιώτης Κ. Γεωργακόπουλος:

 Ένας αξιόλογος ποιητής

Στοχασμοί περί Ποιήσεως

Για να κατακτήσει κανείς την ποίηση, της οφείλει μια σχετική αγάπη και αφοσίωση, για να μπορεί να διεισδύει μέσα στις γραμμές.

Έτσι θα μπορέσει να μετασχηματίζει έννοιες και νοήματα με βάση τη δική του κοσμοθεωρία, διαμορφώνοντας ένα πλαίσιο δημιουργικού διαλόγου με το συγγραφέα. Αλλιώς είναι ένας απλός διαβαστής, που δεν έχει βρει τον πλούτο του υπεδάφους και απλώς αγγίζει την επιφάνεια των πραγμάτων.

Ο ποιητής είναι ο μύστης της ζωής. Είναι αυτός που προσπαθεί να διακρίνει ότι κρύβεται πίσω από ένα δάκρυ που κύλισε στο μάγουλο, πίσω από το σκοτεινιασμένο βλέμμα, κάτω από ένα λυπημένο μειδίαμα που μόλις διακρίνεται στις άκρες των χειλιών.

Η δε ποίηση είναι μια μετουσίωση των συναισθημάτων πρώτα σε στοχασμό και κατόπιν ο στοχασμός γίνεται λέξεις, στίχοι.

Θεωρώ ότι κανείς, ούτε και ο ίδιος πολλές φορές, δεν μπορεί να πει με ακρίβεια τι γράφει ένας ποιητής, ή τι είναι αυτό που τον κάνει να γράφει.

Ίσως περισσότερο θα πρέπει να σταθούμε στο σκοπό και σε τι προσφέρει ή βοηθά η ποίηση.

Η ποίηση είναι ίδια η ζωή, όπως κι ο έρωτας, που κρύβει περίτεχνα αυτό που μας κάνει ερωτευμένους. Έχει τη δυνατότητα να είναι πράξη ερωτική, πράξη απόγνωσης, μαγεία, διαφυγή, απόδραση. Ακροβατεί και είναι αυτό που χαρίζει ίσως συγκίνηση.

Σε ανεβάζει στον ουρανό, σε κατεβάζει στη κόλαση, σε κάνει να χαίρεσαι ή να λυπάσαι.

Είναι σαν να λέμε τι συναισθήματα σου προκαλεί το άκουσμα ενός κελαϊδισμού αηδονιού, κοκκινολαίμη ή κοτσυφιού τώρα το χειμώνα.

Είναι το απροσδιόριστο ευλαβικό συναίσθημα ενός μη θρησκόληπτου, όταν μπαίνει σε ένα έρημο εκκλησάκι της Σκύρου, πλάι στη θάλασσα ή στο βουνό, με τις μισοσβησμένες - ξεθωριασμένες τοιχογραφίες από την υγρασία και το χρόνο.

Η αγαλλίαση που προσφέρει το άναμμα ενός φτηνού κεριού στο μανουάλι από άμμο...

Ο Παναγιώτης Κ. Γεωργακόπουλος γεννήθηκε στη Ζαχάρω Ηλείας το 1962.

Απόφοιτος της στρατιωτικής σχολής Ικάρων.

Σήμερα Αντιπτέραρχοες ε.α.