Κώστας Περδίκης:

Των Αγίων Θεοδώρων

Στη Δώρα

    

Η γιορτή των Αγίων Θεοδώρων, απ’ όσο θυμάμαι, έπεφτε πάντα μέσα στα διαγωνίσματα και τα διαβάσματα του Α΄ εξαμήνου.

Στον Κακόβατο, το γειτονικό μας χωριουδάκι, οι Άγιοι Θεόδωροι είναι "πολιούχοι" και τη μέρα της γιορτής τους γινόταν πανη­γύρι.

Οι Κακοβατίτισες είχαν έθιμο να φτιάχνουν στη χάρη των αγίων την περίφημη κολοκυθόπιτα. Ήταν γλυκιά, όχι αλμυρή, με φύλλο  και έμοιαζε με μπακλαβά. Τη θέση όμως του τριμμένου καρυδιού την έπαιρνε η σάρκα μιας  κολοκύθας, από κείνες τις τεράστιες, τις πορτοκαλί.

Οι γλεντζέδες Ζαχαραίοι  νοί­κιαζαν ταξί και έσπευδαν κάθε χρόνο,συν γυναιξί και τέκνοις,  στο πανηγύρι.

Ο πατέρας μας δεν ήταν άνθρωπος του πανηγυριού. Ήταν βαρύς τύπος, του σπιτιού, που σπάνια έμπαινε σε καφενείο. Η καημένη η μητέρα μας προσπαθούσε να κάνει για μας ό,τι εκείνος, εκ χαρακτήρος, δεν έκανε και τις πε­ρισσότερες φορές δεν μας χάλαγε χατίρι. 

Κάτι όμως τα καταραμένα διαγωνίσματα, κάτι που ο Κακόβατος μας έπεφτε λίγο μακριά, δεν είχαμε αξιωθεί να πάμε, έστω μια χρονιά, στο πανηγύρι. Στα αφτιά μας έφτανε ο απόηχος της γιορτής, που μόνο λύπη και παρά­πονο μας γέμιζε.

Πολλά χρόνια μετά, ζήτησα, μεταξύ σοβαρού και αστείου, από μια Κακοβατίσισα, παλιά συμμαθήτριά μου, να μου φτιάξει κολοκυθόπιτα για να γευτώ κι εγώ επιτέ­λους τη γλύκα της.

Πήρα, τότε, την εξής απάντηση:

«Πού να τρέχω Κώστα μου, τη σήμερον ημέρα,να βρω κολοκύ­θα για να σου φτιάξω πίτα. Δεν ξέρω οι άλλες τι κάνουν, εγώ πάντως εδώ και χρόνια τώρα, το έχω γυρίσει στο τσιζκέικ...»