''ΖΑΧΑΡΩ'', η ονομασία του γενέθλιου τόπου μας:

Μια ενδιαφέρουσα σκέψη του συμπολίτη μας Νίκου Αλεξανδρόπουλου, Αρχιτέκτονα,
για την ονομασία Ζαχάρω, σε συσχέτιση με τον χάρτη του Άγγλου W.M.Leake (1805),
που δημοσιεύσαμε, όπου εκεί σημειώνεται ως Zakari.

Σε πολλά έγγραφα των αγωνιστών του 1821  η περιοχή της Ζαχάρως αναφέρεται ως τοπωνύμιο. Τότε δεν υπήρχε ο οικισμός.

Στο ύψωμα του Αγίου Σπυρίδωνα ήταν το κονάκι του μπέη. Προκύπτει και από παλαιά συμβόλαια.

Τον τόπο τον καλλιεργούσαν οι Τσορβατζέοι, ενώ είχαν τα χειμαδιά τους και οι Αλβαινέοι, που είχαν φτιάξει τρεις πρόχειρους (χειμαδιά)συνοικισμούς: Τα «Καλύβια» γύρω από τον Παλιό άγιο Σπυρίδωνα (εκεί που είναι σήμερα ο άγιος Νεκτάριος), τα «Περα Καλύβια» και τα «Κάτου Καλύβια»,  δηλαδή το σημερινό «Κάτου Ξηροχώρι», όπου μέχρι και πριν λίγο καιρό υπήρχαν οι χαρακτηριστικές πλεχτές με κλαδιά από λυγαριές, τσοπαναρεϊκες καλύβες.

Ο σημερινός οικισμός της Ζαχάρως άρχισε να δημιουργείται, ως μόνιμος,  μετά το 1835.  

Σχετικά με την ονομασία της Ζαχάρως, η παράδοση που επικρατεί είναι ότι αρκετά χρόνια πριν την Επανάσταση, υπήρχε κάποια γυναίκα χανιτζού, που την έλεγαν Ζαχαρούλα. Και ότι από το όνομά της πήρε το όνομα και ο τόπος. Όμως η μόνη πραγματική, ιστορικά εξακριβωμένη, «Ζαχαρούλα» που συνδέεται με την περιοχή της Ζαχάρως είναι η Μαρία Ζαχαρία  (Marie Zaccaria) που κατείχε την περιοχή από το 1402 έως και 1404, χήρα του Πέτρου Βόρδου, που κατάγονταν από τον Άγιο Σουπερανό της Γένοβας. Αυτή  είχε στην κατοχή της την Δυτική Πελοπόννησο, από την οποία την έδιωξε ο  ανιψιός της Ζαχαρίας Κεντυρίων Β’ (Centurione Zaccaria 1404-1432) βαρόνος της Κυπαρισσίας (Αρκαδιάς). Ο οποίος, με τη σειρά του, αυτή την περιοχή την έδωσε προίκα στην κόρη του Αικατερίνη, όταν παντρεύτηκε έναν αδελφό του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, του τελευταίου αυτοκράτορα του Βυζαντίου.

Φαίνεται λογικό η περιοχή να έλαβε το όνομά της από το όνομα του φεουδάρχη της Ζαχαρία (Zaccaria). Ενώ πιθανότατα σαν ανάμνηση παρέμεινε το όνομα «Ζαχαρούλα», της προκατόχου του Κεντυρίονα, Μαρίας Ζαχαρία, της αδικημένης θείας του. Την οποία ο, πονόψυχος και υπέρ των αδικημένων, λαός την αποκαλούσε χαϊδευτικά «Ζαχαρούλα» στις αφηγήσεις του στα βάθη των αιώνων που ακολούθησαν.

Άλλωστε όλα σχεδόν τα χωρία της περιοχής μας, αλλά και της ευρύτερης περιοχής της Ηλείας, της Μεσσηνίας και αλλού στην Πελοπόννησο, έχουν πάρει τα ονόματά τους από τους ιδρυτές τους ή τους τιμαριούχους τους, γι΄ αυτό και οι παλιότεροι, μέχρι και πρόσφατα, όταν αναφερόσαντε στα χωρία, βάζανε το πρόθεμα «ΣΤΟΥ» και χρησιμοποιούσαν την γενική κλίση και όχι την ονομαστική. Δηλαδή λέγανε «στο χωριό του Μπαράκου»  και για συντομία στου «Μπαράκου», στου «Γολέμι», στου «Μπεσκίνι», στου «Σκλήβα», κ.λπ.