Κώστας Περδίκης: ''Καλά Χριστούγεννα''

  Ξεχασμένα στολίδια

Είναι Χριστούγεννα, βραδάκι.

Σε λίγες μέρες ο 20^ος αιώνας τελειώνει και θα μας αποχαιρετήσει.

Το πρωί έβρεξε για λίγο, αλλά τώρα όλα έχουν πάλι στεγνώσει.

Κάθομαι, σχεδόν μόνος μου, στην πάνω πλατεία σ’ ένα παγκάκι.

Ο  πολύς κόσμος δεν έχει βγει ακόμη στην αγορά, ύστερα από το μεσημεριάτικο γεύμα του.

Στην απέναντι γωνία, ο δήμος, όπως κάθε χρόνο, έχει στολίσει ένα δέντρο με χρωματιστά λαμπιόνια, που αναβοσβήνουν ρυθμικά.

Κοιτάζοντάς το, ξεχνιέμαι.

Αρχίζω να ταξιδεύω πολύ, πολύ πίσω.

Τότε, σαν κάτι ν’ άστραψε μέσα μου, κάτι που έπρεπε, ευθύς αμέσως, να το διαπιστώσω.

Σηκώνομαι, με φούρια, για το σπίτι.

Πάω κατ’ ευθείαν στην καρυδένια ντουλάπα, που ήταν προίκα της μητέρας μου.

Ανοίγω το δεξιό μεσιανό της συρτάρι.

Ήταν εκεί, όπως τότε το είχαμε αφήσει.

Κανείς δεν το είχε πειράξει.

Το χάρτινο κουτί, με το σκέπασμά του και μέσα όλα τα στολίδια του δέντρου.

Πολύχρωμες μπάλες, λαμπιόνια κ.ά., φυλαγμένα με φροντίδα και αγάπη, να με περιμένουν τόσα χρόνια, από τότε που ήμουν παιδί, για να τα κρεμάσω και πάλι…