Χρόνια και χρόνια τώρα στέκεται εκεί, στο ψηλότερο σημείο της πόλης μας, φύλακας και προστάτης μας, εποπτεύοντας ολόγυρα.
Το πρωί αντικρίζει τον ήλιο να βγαίνει από τη Βουνούκα και το βασίλεμα να βουτάει στο πέλαγος.
Καμαρώνει τον εύφορο κάμπο μας, που απλώνεται μπροστά του, από τον Λαπίθα και τη λίμνα μέχρι τα βουνά της Αρκαδιάς.
Έχει την έγνοια όλων μας, είτε ζούμε κοντά του, είτε μακριά, στα πέρατα του κόσμου.
Βλέπει τον μόχθο και την προκοπή μας, τις καλοσύνες και τις κακίες μας, τις χαρές και τις λύπες μας.
Πρόθυμος πάντα να δώσει συγχώρεση, σ’ όποιον του τη ζητήσει.
Αγάλλεται με το κλάμα ενός παιδιού, που γεννιέται και θλίβεται όταν η καμπάνα του σημαίνει πένθιμα για ένα φευγιό.
Είναι ο δικός μας Άγιος, ο Πολιούχος μας.
Ο Άγιος Σπυρίδωνας.
Από μας δεν ζητάει πολλά.
Του αρκεί να βλέπει την αγάπη να περισσεύει αναμετάξυ μας και κάθε 12 του Δεκέμβρη να μη λησμονάμε τη γιορτή του.
Στη χάρη του λοιπόν, σήμερα, ας ανάψουμε όλοι μας ένα κεράκι και οι νοικοκυρές μας ας στρώσουν, μπροστά από το σπιτικό τους, το πιο όμορφο ανδρομίδι τους, για να περάσει πάνω του η στολισμένη εικόνα του, κατά την περιφορά της…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου