Δημήτρης Κουκουλάς (1947):

 Ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του

"...Παραφράζοντας την ατάκα του Νίκου Νικολαΐδη από την ταινία του «Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα»: «Όλα ξεκίνησαν από τότε που εκείνος ο καταραμένος ο Πέρυ Κόμο τραγούδησε την Γκλεντόρα» θα μπορούσε κανείς να πει για τον μεταπολιτευτικό μας αριστερισμό ότι: «όλα ξεκίνησαν το Νοέμβρη του ’73 από εκείνη τη θυελλώδη και οργισμένη Εργατική Συνέλευση στην κατάληψη του Πολυτεχνείου».

Τις ώρες δηλαδή που οι Αθηναίοι άκουγαν από τα ραδιόφωνα τους το «Εδώ Πολυτεχνείο, Εδώ Πολυτεχνείο» και στο πνιγμένο από τα δακρυγόνα κέντρο της Αθήνας αντηχούσαν εκκωφαντικά τα συνθήματα: «Ψωμί Παιδεία Ελευθερία» «Κάτω η Χούντα» «Λαέ, Λαέ ή Τώρα ή Ποτέ», πνίγοντας τους ήχους από τους πυροβολισμούς των ακροβολισμένων στις ταράτσες ελεύθερων σκοπευτών, τις ίδιες εκείνες ώρες μέσα στο αμφιθέατρο του κτιρίου Γκίνη, μέσα στην καρδιά της εξέγερσης δηλαδή, παιζόταν σε αυτοσχεδιασμό μια γιγαντιαία θεατρική ρετροσπεκτίβα όλης της παγκόσμιας επανάστασης. Διαρκής και αδιάλειπτη συνεδρίαση που ξετυλιγόταν από τις πρώτες ώρες της κατάληψης, ξεκίνησε το βράδυ της Τετάρτης δηλαδή, και κράτησε μέχρι το Σάββατο τα ξημερώματα, λίγο πριν μπουν το τανκ και οι στρατιώτες. Μια μαραθώνια παράσταση που ούτε και στα πιο φιλόδοξα όνειρα του δεν θα μπορούσε να συλλάβει σήμερα ο επιρρεπής σε μακροσκελή θεατρικά εγχειρήματα διάσημος σκηνοθέτης Πήτερ Χωλλ.

Μέσα στο πυκνό ντουμάνι του καπνού από τα τσιγάρα και μπροστά σ’ ένα εναλλασσόμενο ακροατήριο, που όλο μπαινόβγαινε με δακρυσμένα μάτια, διαπρύσιοι ομιλητές με στρατιωτικά αμπέχονα και μακριές γενειάδες, κοπέλες με φούστες φραμπαλά και άφρο μακριά μαλλιά, ταγάρια και σακίδια, ξεδίπλωναν όλη την επαναστατική ορολογία με τα τσιτάτα της, όλο το λεξιλόγιο των ανατροπών και των εξεγέρσεων από την κομμούνα των Παρισίων μέχρι το Μάη του ’68 και όχι μόνο. Ακόμη και με εκείνες τις γκραβούρες από τη γαλλική εθνοσυνέλευση του 1789 θα μπορούσε να κάνει κάποιος νοητικούς συσχετισμούς βλέποντας τα τεντωμένα σαν ελατήρια κορμιά των ρητόρων, την ένταση και το πάθος στα πρόσωπα.

Πότε από την έδρα και πότε από τα έδρανα. Με υψωμένες τις γροθιές ή τις παλάμες, με αντεγκλήσεις και παθιασμένες από την ένταση στεντόρειες φωνές, βαθιές φωνές μαγευτικές, μιλούσανε οι πιο πολλοί για άμεση επανάσταση για το «εδώ και τώρα» όπως το έλεγαν. Ένα εδώ και τώρα που άλλοι το προσδιόριζαν στην πλήρη κατάργηση κράτους και εξουσίας με τις αναρχικές κομμούνες και την αυτοδιαχείριση και οι υπόλοιποι σε ποιο συντεταγμένα πράγματα και οργανωμένα αλλά με ποικίλες αποχρώσεις όμως: όπως η λαϊκοδημοκρατική επανάσταση που έλεγαν κάποιοι ή σοσιαλιστική επανάσταση που έλεγαν οι άλλοι ή σκέτη εργατική επανάσταση κάποιοι σκληροί και κράτος εργατών και αγροτών κάποιοι λιγάκι μαλακότεροι.

Μιχαήλ Μπακούνιν, Καρλ Μαρξ, Πιότρ Κροπότκιν, Βλαδίμηρος Λένιν, Λέων Τρότσκι, Κλάρα Τσέτκιν, Ρόζα Λούξεμπουργκ, Μπουοναβεντούρα Ντουρούτι, Ερρίκο Μαλατέστα, Μάο Τσε Τουνγκ, Τσε Γκεβάρα, Ρούντι Ντούτσκε, Κον Μπεντίτ. Ορολογίες και ονόματα μυθώδη, τα πιο πολλά πρωτάκουστα σε όσους από μας ήμασταν τότε αμύητοι και είχαμε πάει εκεί μόνο και μόνο για να πέσει η χούντα. Εξεγέρσεις που αγνοούσαμε και αποσπάσματα ιστορικών ομιλιών που μέσα σε αυτή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της αναταραχής μας γοήτευαν πολύ, όπως μας γοήτευαν και οι παθιασμένοι ομιλητές που τα εκφωνούσαν. Χωρίς να αντιλαμβανόμαστε εκείνη τη στιγμή πως αυτό που βλέπαμε να παίζεται μπροστά μας ζωντανά ήταν ένα κινηματογραφικό τρέϊλερ, σαν αυτά τα θορυβώδη τ’ αμερικάνικα, ένα εκτεταμένο «προσεχώς» με πολλές σκηνές από την μετέπειτα ζωής μας".