Ο φούρνος
Ένα φούρνο, πάντα, ήθελε η
μάνα μου
να ψήνει τα καλούδια της
ψωμιά, γλυκά, και φαγητά.
Ο μαστρo
Θεοδόσης τον χτίζει μαζί με τον βοηθό του.
Τον φτάσανε σχεδόν μέχρι τη
μέση.
Το θολωτό τους έμεινε, που
’ναι και το πιο δύσκολο.
Βάλανε και μένα να τους
φτιάξω λάσπη.
Ξιπόλητος ζυμώνω γλίνα
και νερό.
Άλλο που δεν ήθελα, το καλύτερο παιχνίδι.
Και τα μαγιό πιο πίσω μας
μαζί με τις πετσέτες
στο σύρμα να στεγνώνουν.
Θα ’ταν καλοκαίρι, γύρω στο
’60…
Τελικά Κώστα ήσασταν τυχεροί γιατί μπορεί να πέφτατε σε κανά μαστροχαλαστή σαν έναν που τα ίδια χρόνια πέρασε από το χωριό μου και πήρε μια παραγγελία αλλά δεν ήξερε να ολοκληρώσει το τελείωμα με το θόλο, αυτό που σας έχει μείνει στη φωτογραφία και είναι το πιο δύσκολο. Και τι έκανε ο μάγκας: κρατώντας με τους ώμους του την οροφή φώναξε το αφεντικό να τον πληρώσει γιατί το είχε χούι, όπως του είπε. Τον πλήρωσε ο άνθρωπος και βγαίνοντας ο ... τεχνίτης σιγά σιγά έβαλε μια πιλάλα και έγινε ... Λούης ακούγοντας από μακριά τον ορυμαγδό της ... κατάρρευσης!
ΑπάντησηΔιαγραφή