"Αγαπημένο μου μπάσκετ,


από τη στιγμή που φόρεσα
τις ψηλές κάλτσες του πατέρα μου


και άρχισα να βάζω νοητά
νικητήρια σουτ στο Great Western Forum,


ένα πράγμα ήξερα για τα καλά:


Σε ερωτεύτηκα.


Μια αγάπη τόσο βαθιά,
που σου έδωσα τα πάντα -


Από το μυαλό και το σώμα μου
μέχρι το πνεύμα και την ψυχή.

βαθιά ερωτευμένο μαζί σου,


δεν είδα ποτέ το τέλος του τούνελ.


Είδα μόνο τον εαυτό μου
να βγαίνει από ένα τέτοιο τούνελ.


Κι έτσι έτρεξα.


Έτρεξα πάνω κάτω το παρκέ
πίσω από κάθε χαμένη μπαλιά για σένα.


Ζήτησες τον αγώνα μου


και σου έδωσα την καρδιά μου,


γιατί μου πρόσφερες πολλά παραπάνω.


Έπαιξα με ιδρώτα και πόνο,


όχι για την αναμέτρηση,


αλλά επειδή ΕΣΥ μου το ζήτησες.


Έκανα τα πάντα για σένα,


γιατί αυτό κάνεις όταν κάποιος σε κάνει
να νιώθεις τόσο ζωντανός όπως με έκανες εσύ.


Έδωσες σε έναν 6χρονο το όνειρο
να γίνει ένας Laker


και θα σε αγαπώ για πάντα γι' αυτό.


Αλλά δεν μπορώ να σε αγαπώ
με τέτοια εμμονή για πολύ ακόμα.


Αυτή η σεζόν είναι
ό,τι μου έχει μείνει να δώσω.


Η καρδιά μπορεί να αντέξει το σφυροκόπημα,
το μυαλό μπορεί να το διαχειριστεί,


αλλά το σώμα μου ξέρει
ότι είναι ώρα να πω αντίο.


Και είναι ΟΚ.


Είμαι έτοιμος να σε αφήσω.


Θέλω να το μάθεις τώρα,
ώστε να αδράξουμε κάθε στιγμή που μας έμεινε.


Και τις καλές και τις κακές.


Δώσαμε ο ένας στον άλλο
όλα όσα είχαμε.


Ξέρουμε και οι δύο


πως ό,τι και να κάνω μετά, θα είμαι για πάντα
αυτό το παιδί με τις ανεβασμένες κάλτσες,


με τον κάδο σκουπιδιών στη γωνία
και με τα πέντε δευτερόλεπτα στο ρολόι.


Η μπάλα στα χέρια μου.


5, 4, 3, 2...


...1


Θα σε αγαπώ για πάντα,
Kobe"


Υπάρχει δύναμη στο να αντιλαμβάνεσαι το ταξίδι των άλλων
να σε βοηθήσουν να δημιουργήσεις το δικό σου.