Κώστας Περδίκης: Αποχαιρετισμός

στον συνάδελφό μου

ΧΡΗΣΤΟ Γ. ΣΑΣΣΑΛΟ (1946-2018)

Αγαπητέ μας Χρήστο, καλέ μου συνάδελφε και συμπολίτη.

Το κακό μαντάτο της ξαφνικής αποδημίας σου διαδόθηκε γρήγορα στη μικρή κοινωνία της γενέτειράς μας Ζαχάρως. Όσοι σε γνωρίζαμε μείναμε εναιοί και ρωτούσαμε ο ένας τον άλλον να μάθουμε το γιατί.

Η δική μου σκέψη, αυτόματα, γύρισε πολύ πίσω και οι μνήμες για σένα άρχισαν να έρχονται.

Σαν μαθητής, στις τελευταίες τάξεις του Γυμνασίου ήσουν από τους ελάχιστους, αν όχι ο μοναδικός, που έλυνε όλες τις δύσκολες και έξυπνες ασκήσεις, που η Μαθηματική  Εταιρεία, τότε, δημοσίευε στο περιοδικό της, του οποίου ήσουν συνδρομητής.

Θυμάμαι ακόμη τον πατέρα σου, τον κυρ Γιώργη, να είναι πάντα παρών, στην ετήσια απονομή των επαίνων, για να καμαρώσει εσένα αλλά και τα άλλα σου αδέλφια στη βράβευσή σας.

Αργότερα συναντηθήκαμε στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο, εγώ πρωτοετής σπουδαστής κι εσύ προς το τέλος των σπουδών σου. Το μάθημα της Προβολικής και Παραστατικής Γεωμετρίας, που δυσκόλευε τους περισσότερους σπουδαστές, για σένα ήταν παιχνιδάκι.

Το βιβλιαράκι που τότε είχες εκδόσει, με λυμένες απο σένα ακήσεις για βοήθεια των σπουδαστών, είχε γίνει ανάρπαστο.

Τελειώνοντας το Πολυτεχνείο είχες θυμάμαι, παράλληλα, εκπονήσει μια εδιαφέρουσα μελέτη, στην οποία αποκάλυπτες αξιοθαύμαστους γεωμετρικούς συσχετισμούς των σπουδαιότερων κέντρων της αρχαίας Ελλάδας, του Παρθενώνα, του μαντείου των Δελφών και του ναού του Δία στην Ολυμπία.

Η μελέτη σου είχε δημοσιευθεί στην Καθημερινή, σε ολοσέλιδη παρουσίαση και είχε κάνει αίσθηση στην επιστημονική κοινότητα.

Στα πρώτα χρόνια της επαγγελματικής μας ζωής συναντιώμαστε στη Ζαχάρω, όπου αρκετές φορές κάναμε παρέα. Μεταξύ μας δεν υπήρξε ποτέ η έννοια του επαγγελματικού ανταγωνισμού, το αντίθετο μάλιστα. Μιλούσαμε για τις δουλειές μας και ο ένας συμβούλευε  τον άλλον ανάλογα.

Πάντα όμως μου άφηνες την εντύπωση ότι η ενασχόληση με το επάγγελμα του Πολιτικού Μηχανικού δεν σε κάλυπτε πλήρως. Τα ενδιαφέροντά σου ήσαν πολλά και η ευαισθησία σου μεγάλη.

Ύστερα για διάφορους λόγους, οικογενειακές και επαγγελματικές υποχρεώσεις, χαθήκαμε. Πάντα όμως ρωτούσα τον Νίκο, τον αδελφό σου, για σένα και μάθαινα ότι είσαι καλά. Στη Ζαχάρω δεν ξανασυνατηθήκαμε, είχες πάψει να καταβαίνεις τα τελευταία χρόνια.

Και να που τώρα είμαι εδώ για να σου απευθύνω τον τελευταίο χαιρετισμό μου.

Η θλιψη και η συγκίνηση, που σκόρπισε στις καρδιές των συμπολιτών μας η είδηση του θανάτου σου, είναι η καλύτερη απόδειξη για τον ακέραιο χαρακτήρα σου, την ταπεινότητα και την εντιμότητά σου.

Το αποτύπωμά, που άφησες σ’ αυτήν την πρόσκαιρη ζωή, είναι θετικό και θα μείνει ανεξίτηλο.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.

Καλό σου ταξίδι αγαπητέ μας Χρήστο.