Κώστας Περδίκης:

Για τον Βασίλη που έφυγε…

Με τον Βασίλη είμαστε γείτονες, τρία μόλις σπίτια μας χώριζαν.

Ήταν λίγο μικρότερός μου και είχε έναν αδελφό, τον Γιώρη, που ήταν συμμαθητής και κολλητός μου.

Η φιλία μου, όμως, με τον Βασίλη προέκυψε από τα κοινά μας, τότε, ενδιαφέρο­ντα.

Την αγάπη μας για τη ζωγραφική, τις συλλογές γραμματοσήμων και για τα παιδικά περιοδικά Μικρό Ήρωα, Ταρζάν, Γκαούρ Ταρζάν, Μικρό Σερίφη, Κλασσικά Εικονο­γραφημένα κ.ά.

Εγώ ήμουνα φανατικός αναγνώστης της Διάπλασης των Παίδων, όπου έστελνα τα σκίτσα μου και τις πρώτες μου λογοτεχνικές απόπειρες, για δημοσίευση.

Ο Βασίλης ήταν οπαδός και αναγνώστης του Μπράβο, ενός καλού παιδικού περιοδικού, που είχε τότε κυκλοφορήσει.

Εγώ οπαδός του Ολυμπιακού, ο Βασίλης του Παναθηναϊκού.

Τ’ απογεύματα, μέχρι να σουρουπώσει, τρελαινόμαστε όλη η παρέα στο παιχνίδι, πότε στην αυλή του Βασίλη και πότε στη δική μου.

Το ίδιο και τις μέρες που δεν είχαμε σχολείο.

Μεγαλώνοντας χαθήκαμε, σπουδές, δουλειές, οικογένειες.

Ο Βασίλης γιατρός στο Καρπενήσι, εγώ πολιτικός μηχανικός στην Αθήνα.

Κάπου-κάπου, τα καλοκαίρια, βλεπόμαστε στη Ζαχάρω μας.

Λίγα λέγαμε, αλλά πολύ περισσότερα νοιώθαμε στις συναντήσεις μας.

Έφυγε πρώτα ο αδελφός του, από μια κληρονομική αρρώστια.

Τι ειρωνεία!

 Σε  ενάμιση χρόνο, από  την ίδια αρρώστια, έφυγε και ο Βασίλης…

Αγαπημένε μου φίλε,

ο πόνος, τα δάκρυα και η συγκίνηση όλων μας στο κατευόδιό σου ήσαν τα ελάχιστα από μας για σένα.

Για τον χαρακτήρα σου, την ανθρωπιά σου, την προσφορά σου.

Δικαιούσαι λοιπόν τα λόγια του Αποστόλου Παύλου:

«Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα, λοιπόν απόκειταί μοι ο της δικαιοσύνης στέφανος».