Κώστας Περδίκης: Ο χαιρετισμός μου

στην παρουσίαση του βιβλίου μου Μικρές Ιστορίες στη Ζαχάρω, 13 Αυγούστου 2017

Φίλες και φίλοι καλησπέρα.

Θα σας διαβάσω λίγα λόγια, που έγραψα για την αποψινή εκδήλωση.

Είναι σε όλους μας γνωστή η φράση: «ουδείς προφήτης στον τόπο του», αλλά θέλω να πιστεύω ότι αυτό δεν θα επαληθευθεί και για μένα.

Συνηγορεί, άλλωστε, σ’ αυτό η εδώ παρουσίας σας, η οποία  με τιμά ιδιαίτερα και μου δίνει μεγάλη χαρά, γι’ αυτό θέλω να σας ευχαριστήσω όλες και όλους, από καρδιάς.

Ύστερα, θέλω να ευχαριστήσω και δημοσίως τον Σύλλογο Ζαχαραίων Αθήνας και Πειραιά και προσωπικά τον Πρόεδρό του κ. Βασίλη Φουρλή, που με προθυμία και αγάπη ανέλαβαν την διοργάνωση της αποψινής παρουσίασης του βιβλίου μου Μικρές Ιστορίες.

Η πρώτη παρουσίαση του βιβλίου έγινε στις 24 Νοεμβρίου 2016, στο κεντρικό βιβλιοπωλείο Επί Λέξει, στην Αθήνα, με μεγάλη συμμετοχή συμπολιτών μας , φίλων και γνωστών.

Την παρουσίαση του βιβλίου, τότε, είχαν κάνει πρόσωπα γνωστά, από τον χώρο της λογοτεχνίας και της κριτικής βιβλίου.

Για την αποψινή παρουσίαση, εδώ, στη Ζαχάρω, προτίμησα να ακούσουμε τον λόγο και τις σκέψεις ενός δικού μας ανθρώπου, της φιλολόγου κας Ρούσσας Μωραϊτου-Ζαφειροπούλου.

Αυτό το έκανα γιατί νομίζω ότι έχει  ενδιαφέρον να πληροφορηθούμε τι εντύπωση κάνουν και κατά πόσο αγγίζουν και συγκινούν σήμερα, τους συμπολίτες μας και μάλιστα τους νεώτερους, παρόμοια θέματα, που αναφέρονται, δηλαδή, σε  χρόνους μακρινούς και σε πρόσωπα απόντα πλέον, στον ίδιο όμως πάντα χώρο.

 Για τον παραπάνω λόγο, θέλω να ευχαριστήσω πολύ την κα Ρούσσα Μωραϊτου-Ζαφειροπούλου, που είχε την καλοσύνη και την διάθεση να ασχοληθεί με το βιβλίο μου και να κάνει απόψε την παρουσίασή του.

Την περιπέτεια της «γραφής» άρχισα πολύ όψιμα, το 2010, όταν τερμάτισα ευδοκίμως, όπως συνηθίζεται να λέγεται, το επάγγελμα του Πολιτικού Μηχανικού.

Μέχρι τότε τα μόνα μου «γραπτά», πέραν των επαγγελματικών, ήσαν οι επιστολές που έστελνα σε φίλους και συγγενείς, με τις οποίες τότε συνηθίζαμε να επικοινωνούμε, αφού τα σημερινά emails και sms ήσαν ακόμη άγνωστα.

Η δυνατότητα να χειρίζομαι ηλεκτρονικό υπολογιστή με βοήθησε πολύ στο να γράφω, να διορθώνω και να επεξεργάζομαι τα κείμενά μου, αλλά και στο να τα κοινοποιώ, άμεσα, σε δυο, τρεις φίλους μου, για να παίρνω τη γνώμη τους. 

Τα θέματά μου είναι μνήμες αγαπημένες και βιώματα πολύτιμα από τα παιδικά μου χρόνια και τη ζωή μου, μέχρι τα 17, στον γενέθλιο τόπο μου, την αγαπημένη μας Ζαχάρω. Τότε που τα ελάχιστα και απλά μπορούσαν και να σημαίνουν τη χαρά ή τη μαγεία.

Όλα, κατά το μεγαλύτερο μέρος τους, είναι αληθινά.

Θέλησα, γράφοντάς τα, να κρατήσω ζωντανή την τότε ατμόσφαιρα της μικρής μας πόλης, αλλά και το άρωμα εκείνων των χρόνων, περιγράφοντας πρόσωπα, γεγονότα και συναισθήματα.

Οι περισσότεροι ήρωες των διηγημάτων μου είναι άνθρωποι γνώριμοί μας, που έζησαν ανάμεσά μας  στην μικρή κοινωνία μας.

Όλους τους αντιμετώπισα με αγάπη και σεβασμό, θέλοντας να κρατήσω τη μνήμη τους ιερή.

Σαν είδος γραφής έχω ιδιαίτερη προτίμηση στο διήγημα και τούτο γιατί μέσα σε λίγες μόνο σελίδες, συμπυκνωμένα, χωρίς πλατειασμούς, αλλά με σαφήνεια και ένταση μπορείς να αποδώσεις και να εξαντλήσεις το θέμα σου.

Τα διηγήματα των αγαπημένων μου συγγραφέων Αλ. Παπαδιαμάντη, Η.Χ. Παπαδημητρακόπουλου, Αντ. Σαμαράκη, Θαν. Βαλτινού, Γ. Ιωάννου αλλά και του Άντον Τσέχωφ ήσαν για μένα φάροι μακρινοί και απλησίαστοι.

Επέλεξα τα κείμενά μου να είναι μικρά σε έκταση, λιτά και ανεπιτήδευτα.

Χωρίς να το πολυκαταλάβω, το ένα θέμα έφερε το άλλο, με αποτέλεσμα το 2014 να έχω γράψει δέκα έξι (16) μικρά αφηγήματα, τα οποία αποτέλεσαν και το πρώτο μου βιβλίο με τίτλο Σινική Μελάνη, σε εκατό (100) μόλις αντίτυπα, που μοίρασα σε γνωστούς και φίλους.

Τα μηνύματα που πήρα από αυτό, το πρώτο μου βιβλιαράκι, μου έδωσαν κουράγιο και αυτοπεποίθηση ότι τα γραφόμενά μου άγγιξαν τους αναγνώστες τους και κέρδισαν το ενδιαφέρον τους.

Έτσι μετά από δυο χρόνια, το καλοκαίρι του 2016, είχα τη χαρά να δω τυπωμένο το δεύτερο βιβλίο μου, τις Μικρές Ιστορίες, που περιλαμβάνει είκοσι ένα (21) νέα διηγήματα, πέντε (5) παλιά και ένα μικρό στιχούργημά μου.

Τελειώνοντας θέλω να σας εξομολογηθώ ότι τα μικρά αυτά κείμενα, που μέχρι σήμερα έχω γράψει, τα νοιώθω σαν νεογέννητα παιδιά μου.

Μου χάρισαν χαρά και συγκίνηση.

Δεν σας κρύβω ότι τους έχω ξεχωριστή αδυναμία και τα αγαπώ.

Θα ήμουν ευτυχής αν τα αγαπήσετε και σεις.

Και πάλι σας ευχαριστώ.