Σάββατο 10 Ιουνίου 2017

Κώστας Περδίκης: Με αφορμή μια φωτογραφία (12).



Η νύφη 

Πάνε τη νύφη στην εκκλησιά.

Το αγόρι, μπροστά, με κασκέτο και κοντό παντελονάκι.
Βαστάει τον δίσκο με τα κουφέτα.

Πλάι του, η αδελφή του, γλυκιά, όλο χάρη.
Με φουστανάκι όμορφο, τσαντούλα και καπελίνο.
Έχει στα χέρια της την ανθοδέσμη.

Λίγο πιο πίσω, η γιαγιά τους,
με το τσεμπέρι και τα πολλά της χρόνια.

Η μητέρα τους, στη δεύτερη σειρά.
Σοβαρή, με απλό, καλοραμμένο φόρεμα.
Κρατάει τη νύφη, από το ’να μπράτσο.
Την έχει βαφτιστήρα.

Από τ’ άλλο, ο πατέρας της.
Άνθρωπος φτωχός, του μόχθου.
Έβαλε, για τη μέρα, τα καλά του.

Εκείνη, μοναχοκόρη όμορφη, με πέπλο κι άσπρο νυφικό.
Είναι σκεφτική.
Πού να τρέχει ο λογισμός της, άραγε;

Και το συμπεθεριό, ολάκερο, να ακολουθάει.

Θα ’ταν άνοιξη του ’57… 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου