Κώστας Περδίκης:

σημειώσεις ημερολογίου

-Αύγουστος 2016.

Εφέτος τον περάσαμε στον γενέθλιο τόπου μου και ήταν  ένας πολύ ζεστός μήνας.

Τα μηχανήματα τεχνητής δροσιάς δούλεψαν ακατάπαυστα.

Απαραίτητα πλέον κι ας γκρινιάζουμε διαρκώς για την παρουσία τους.

-Η θάλασσά μας, τις δυο πρώτες εβδομάδες, ανακατεμένη και οι διάφανες τσούχτρες πολλές και οδυνηρές…

-Στις δεκατέσσερις του μήνα τα 67^α γενέθλιά μου.

Τα γιόρτασα το βραδάκι, ανάμεσα σε αγαπημένα μου πρόσωπα, στη μεγάλη βεράντα μας, που βλέπει στον κήπο.

Με κάποια, όμως, δόση μελαγχολίας.

Τα σβηστά κεριά πληθαίνουν…

-Στο κτήμα μας η γέρικη συκιά, λίγο πριν της Παναγίας, άρχισε να μας γλυκαίνει με τα λαχταριστά της σύκα.

-Η καμπάνα του πολιούχου μας Άγιου Σπυρίδωνα δεν παράλειψε, τουλάχιστον δυο τρεις φορές, να μας στείλει το θλιβερό μαντάτο αποδημίας.

Για κάποιον ή κάποια, από τη μικρή μας κοινωνία, ο αγώνας δρόμου είχε φθάσει στο τέρμα…

Το ελάχιστο, η παρουσία μας την επομένη στο κατευόδιο τους.

-Ανήμερα τον Δεκαπενταύγουστο ο παραδοσιακός εκκλησιασμός, εφέτος στον Άγιο Παντελεήμονα, τη δεύτερη εκκλησία μας, που ακόμη είναι γιαπί και δεν λέει να τελειώσει.

Ευκαιρία για ανταλλαγή ευχών με εορτάζοντες και μη.

Ο Πάνος ο φίλος μου, όμως, απών.

Λίγες μέρες πριν πνίγηκε, στη θάλασσα της Γλυφάδας.

-Το μεσημέρι, γιορταστικό τραπέζι στο πατρικό  με συγγενείς, λόγω του Τάκη που δεν ήταν μαζί μας, ένεκα στρατιωτικής θητείας.

Το βράδυ, το καθιερωμένο δείπνο στης Μαρίας, της βαφτισιμιάς μας.

-Μετά της Παναγίας ο καιρός άρχισε να δροσίζει λίγο και η θάλασσα να γαληνεύει.

Τα μπάνια, τότε, πραγματική απόλαυση.

-Τα πάλευκα κρινάκια, κατά χιλιάδες, άνθησαν πάλι στις καυτές αμμοθίνες της παραλίας μας, όπως άλλωστε και κείνο που έχω φυτέψει στη γλάστρα, εδώ και χρόνια. 

-Απογευματινή επίσκεψη, με τον Γιώργο και την Ελένη, στο Αίπυ, τον αρχαιολογικό χώρο στο ανατολικό άκρο της κορυφογραμμής του Λαπίθα, ανάμεσα στα χωριά Μάκιστος (Μπαράκου) και Πλατιάνα.

Υπολείμματα από το κυκλώπειο τείχος της ακρόπολης, διάσπαρτα κομμάτια από τα εδώλια του θεάτρου και θεμέλια μικρού οικισμού.

Η πανοραμική θέα φανταστική.

Το δροσερό απογευματινό αεράκι, εκεί ψηλά, αναζωογονητικό.

-Τα βράδια αναζήτηση δροσιάς στην πάνω μικρή πλατεία με συνοδεία ψητής τραγανιστής γουρνοπούλας.

-Τυχαίες ανταμώσεις με παλιούς συμμαθητές, ύστερα από πολλά χρόνια.

Κουβέντες όπως: «Υποπτεύομαι ποιος είσαι, αλλά δεν είμαι σίγουρος…»

-Προσκύνημα στον οικογενειακό μας τάφο και ευκαιρία για την φροντίδα του.

Ξεχορτάριασμα, άναμμα του καντηλιού και  θυμίαμα από μοσχολίβανο.

Οι πεφιλημένοι μας αναπαύονται μακάριοι, εν ειρήνη…

-Φροντίδα και για τα λιόδεντρα, στον λόφο και στον κάμπο, που ο πατέρας ανάστησε και μου τ’ άφησε κληρονομιά.

-Πολλές και οι ωοτοκίες από τις Καρέτα-Καρέτα στη ζεστή αμμουδιά.

Το πρωί βρίσκαμε τα μικροσκοπικά χνάρια των νεοσσών, κατά εκατοντάδες, με κατεύθυνση πάντα τα νερά του Ιονίου.

-Το μεγάλο γιασεμί, δίπλα στη σκάλα, σήμα κατατεθέν του πατρικού μου, πάει να ξεραθεί, από κάποια αρρώστια ή κακό μάτι.

Κάνω κάθε μέρα ευχές μπας και επιζήσει.

-Με τα ξαδέλφια, που κι αυτά πέρασαν εδώ τις διακοπές τους, βράδυ, στο δροσερό Λέπραιο (Στροβίτσι) με τα πολλά νερά του και τον αρχαίο ναό της Δήμητρας.

Σουβλάκια, κοκκινέλι και καλή διάθεση.

-Κι άλλα τραπεζώματα και επισκέψεις σε συγγενείς και φίλους.

Η φιλοξενία τους περίσσια, όπως άλλωστε και η αγάπη ανάμεσά μας.

-Και βέβαια το μεγάλο φεγγάρι του Αυγούστου.

Ολόγιωμο, ολόφωτο, μεγαλοπρεπές, απόλυτος κυρίαρχος εκείνη τη νύκτα στον ξάστερο ουρανό.

-Στο τέλος του μήνα, η πραγμάτωση ενός ονείρου μου.

Ύστερα από δύο χρόνια η νέα συγγραφική μου απόπειρα.

Έτοιμο και το δεύτερο βιβλιαράκι μου κι αυτό με μικρά βιωματικά διηγήματα.

Τίτλος του: Μικρές ιστορίες, από τις εκδόσεις Οροπέδιο.

Μικρές στο μέγεθος, ελπίζω όμως, όχι και στο ενδιαφέρον τους.

-Καλό φθινόπωρο!