Κώστας Περδίκης:

 

Οικοδόμοι παλικάρια

 

Ο μεγάλος σεισμός στις 5 Απριλίου του 1965, τα ξημερώματα (5.13 π.μ.), στην Ηλεία, τραυμάτισε βαριά τα περισσότερα σπίτια μας, που τότε ήσαν πέτρινα.

Μερικά κατέρρευσαν και πολλά άλλα χαρακτηρίστηκαν επικίνδυνα,  με αποτέλεσμα στη συνέχεια να κατεδαφιστούν  με τη βοήθεια του στρατού, που έσπευσε αμέσως.

Έτσι, προέκυψε η ανάγκη να αντικατασταθούν τα γκρεμισμένα σπίτια με νέα, φτιαγμένα με σύγχρονο τρόπο και υλικά.

‘’Φύτρωσαν’’ τότε τα διώροφα, σχεδόν πανομοιότυπα σπίτια, με σκελετό από μπετόν αρμέ,  που αντί για στέγες είχαν οριζόντιες πλάκες (δώματα).

Για να ‘’πέσει’’, δηλαδή να κατασκευαστεί μια πλάκα έπρεπε να δουλέψει εντατικά, για ώρες, ολόκληρη στρατιά από εργάτες- οικοδόμους.

Το μπετόν το έφτιαναν κάτω στο έδαφος, σε χαρμάνια, δυο-τρεις εργάτες, ανακατεύοντας τα υλικά με τα φτυάρια.

Οι υπόλοιποι γέμιζαν τους τενεκέδες (λάτες) με το έτοιμο υλικό και το κουβάλαγαν στον ώμο τους, ανεβαίνοντας σε μια αυτοσχέδια ράμπα, φτιαγμένη από δυο μαδέρια, που ξεκίναγε  από το έδαφος και έφτανε μέχρι τον όροφο.

Έβλεπες εκείνο το ανθρώπινο κομβόι να δουλεύει ασταμάτητα, μέσα στο λιοπύρι ή το κρύο, ανεβοκατεβαίνοντας στη ράμπα, μέχρι να ολοκληρωθεί το ‘’ρίξιμο’’.

Περνώντας τα χρόνια, νέοι τρόποι και νέα μηχανήματα έκαναν, γι’ αυτήν τη δουλειά, την εμφάνισή τους, μειώνοντας ταυτόχρονα και τον μόχθο των εργατών-οικοδόμων.

Αργότερα θα βγουν οι πρώτες μικρές περιστρεφόμενες μπετονιέρες, που έφτιαναν επί τόπου το μπετόν και στη συνέχεια ειδικά αναβατόρια, κάτι σαν βαγονέτα, το ανέβαζαν στον όροφο.

Σήμερα, πλέον, το μπετόν έρχεται έτοιμο, από το εργοστάσιο παραγωγής, φορτωμένο σε ειδικά οχήματα, τις μπετονιέρες (βαρέλες), στο εργοτάξιο. Εκεί, πανύψηλες πρέσες το παραλαμβάνουν και το αδειάζουν σε όποιο σημείο της οικοδομής απαιτείται.

Ας είναι, λοιπόν,  αυτή η μικρή αναφορά ένα εγκώμιο όλων εκείνων των ανώνυμων ‘’ηρώων’’, που με τη δύναμη του κορμιού τους, αλλά και της ψυχής τους βοήθησαν να ξαναφτιαχθεί, ύστερα από τον καταστρεπτικό σεισμό, η μικρή μας πόλη…