ΧΡΙΣΤΟΣ ΛΑΣΚΑΡΗΣ (1931-2008): Για τη μοναξιά της πόλης...

 Άνθρωποι της πόλης
Θα τους δείτε το πρωί της Κυριακής
-πηγαίνοντας για την εκκλησία-
να πλένουν οικογενειακώς το αυτοκίνητο.
Είναι οι άνθρωποι της πόλης που ετοιμάζονται.
Θα βγούνε στην εξοχή.
Θα πάνε να φέρουνε
στο διαμέρισμα λουλούδια.

Αστικά λεωφορεία
Χρόνια τώρα
πηγαινοέρχονται φορτωμένα.

Κανένα τους δε σκέφτηκε
να βγει απ' τη γραμμή 

Κάθε πρωί στην ίδια στάση
Κάθε πρωί στην ίδια στάση,
το ίδιο δρομολόγιο,
η ίδια πόλη.
η ίδια πάντα γραφομηχανή.

Και η επιστροφή
σαν μια κηδεία μοιάζει,
καθώς το βράδυ πέφτει
λίγο λίγο στην ψυχή.

Κι όλα τελειώνουνε
σ' ένα μονό κρεβάτι.

Ψάχνω να βρω
Ψάχνω να βρω
μια καινούργια λέξη,
λέξη που να μπορεί
τη μοναξιά της πόλης να χωρέσει

τη θλίψη των λεωφόρων της
το χάραμα