Σωτήρης Σόρογκας (1936):

• Έμεινα σαράντα χρόνια στην Καλών Τεχνών, είχα ταυτιστεί με τα παιδιά, ήταν τρόπος ζωής. Όλα αυτά τα χρόνια ήμουν μέσα σε αυτό το πρόβλημα, της ευθύνης του δάσκαλου, που συναρτάται με την ποικιλία, το φάσμα και την πολυπλοκότητα των δυνατοτήτων που έχουν ή δεν έχουν οι σπουδαστές. Ο δάσκαλος ασκεί αυτομάτως μια γοητεία, πρέπει να ανταποκριθεί σε ένα υψηλό ήθος πρωτίστως για να μπορέσει να αντισταθεί και να μην αρχίσει να λέει ότι του κατεβαίνει. Να συνειδητοποιήσει αυτό το μέγα προσόν και την υπευθυνότητα του ανθρώπου που έχει κάποιο βάθος.

• Πρέπει πάντα να είναι σεμνός ο δάσκαλος, να επικοινωνεί βαθιά με τα ερωτήματα των σπουδαστών, τα οποία μπορεί να είναι πρωτογενή, αλλά, από την άλλη, ενεργοποιούν την σκέψη του δασκάλου ώστε να επαναπροσδιορίσει τις «αλήθειες» του και να τις επιβεβαιώσει μέσω των ερωτήσεων του σπουδαστού. Είναι μια διαδικασία υψηλού ήθους και προωθημένη, πολύμορφη και πολύπλοκη. Όταν έφυγα, στα 67 μου, ήταν σαν να τέλειωσε η ζωή μου, αισθανόμουν ότι είχα ακόμα δυνάμεις και ήθελα να συνεχίσω.

• Το ταλέντο είναι μια μαγική ικανότητα. Ο Πολ Βαλερί έχει πει ότι 2% είναι το ταλέντο. Το υπόλοιπο είναι η αγάπη και η αφοσίωση σε αυτό που κάνεις. Το βλέπουμε στην ποίηση του Καβάφη. Ο Σεφέρης πίστευε ότι στα τελευταία του ποιήματα κορύφωνε το μεγαλείο του, το νοηματικό περιεχόμενο και τον συναισθηματικό του κόσμο. Φυσικά, ο μόχθος δεν είναι αρκετός, πρέπει να νοηματοδοτείται από αγάπη γι’ αυτό που κάνουμε, να συνοδεύεται από πάθος, εκεί μεταφέρουμε τον ρόλο και την έννοια του ταλέντου, εκεί είναι το παν.

• Η αλήθεια είναι ότι δεν θέλω να μιλώ πολύ για τα έργα μου, να αναπτύσσω και να αναλύω τη ζωγραφική μου, ντρέπομαι και αισθάνομαι σαν δικηγόρος της, που θέλω να αποκαλύψω κάποια κρυφά μυστικά τα οποία μπορεί να μη φαίνονται, αλλά θέλω εγώ να σας πω. Καλύτερα να είναι σεμνός ο ζωγράφος, να μη λέει τίποτα, είναι μια ηθική στάση αυτή. Από την άλλη, υπάρχει ένας χώρος ευρύτερος από την εργασία μας, ο κοινωνικός. Πιστεύω ότι όλοι πρέπει να έχουμε μια εποπτεία και άποψη για τα συμβαίνοντα, για όσα μας περιβάλλουν. Ένα σοβαρό άτομο ξέρει τα όρια της γνώσεώς του.

• Κάθε μέρα είμαι στο εργαστήριό μου και εργάζομαι, έτσι έχει νοηματοδοτηθεί η ζωή μου, άνευ της ζωγραφικής θα πεθάνω. Κερδίζεται ο χρόνος μέσω αυτού του πάθους, του οράματος να τελειώσει ένα έργο. Δεν υπάρχει το «κουράστηκα», δηλαδή αναπληρώνει τα πάντα η τέχνη μας. Γι’ αυτό πιστεύω ότι οι ζωγράφοι και οι ποιητές είναι προνομιούχα όντα.

Πηγή: Lifo