Στην δασκάλα μου σαν αποχαιρετισμό!
η συγγνώμη
Τότε κάναμε σχολείο και το Σάββατο.
Το απόγευμα όμως του Σαββάτου είχαμε και Κατηχητικό.
Ο παπα-Μήτσος μας μάζευε στον Άγιο Σπυρίδωνα και μας
έλεγε ιστορίες θρησκευτικού περιεχομένου, από τη ζωή του Χριστού και των Αγίων.
Παίζαμε διάφορα παιχνίδια και στο τέλος, αφού πρώτα
τραγουδούσαμε με χαρά και ενθουσιασμό «τα Χριστιανόπουλα», σκορπούσαμε για τα
σπίτια μας.
Ήταν η ώρα που βασίλευε ο ήλιος.
Τη χρονιά εκείνη πήγαινα στην τετάρτη τάξη.
Τελευταία ώρα μαθήματος και τελευταία σχολική μέρα.
Σάββατο.
Με τον διπλανό μου, τον Γιώρη, έχουμε πιάσει
κουβεντούλα και αγνοούμε την κυρία Καλλιόπη.
Αυτή μας βλέπει και για τιμωρία μας απαγορεύει να
πάμε το απόγευμα στο Κατηχητικό.
Εγώ το πήρα βαριά. Έπεσα σε μαύρη στενοχώρια.
Γυρίζω στο σπίτι και μπήγω τα κλάματα.
Βλέποντάς με η μητέρα μου, με βουτάει από το χέρι
και μια και δυο ξεκινάμε για το σπίτι της δασκάλας.
Έμενε αρκετά έξω από την πόλη, στα Πέρα Καλύβια.
Η κυρία Καλλιόπη μας βλέπει από μακριά και
δαγκώνεται.
«Bρε Γιωργία, γιατί
κουβαληθήκατε μεσημεριάτικα;» λέει της μάνας μου γελώντας.
Μας υποδέχεται κάτω στην εξώπορτα, με αγκαλιάζει και
ανεβαίνουμε στο σπίτι.
Της ζητάω επισήμως συγγνώμη.
Εκείνη, χαμογελώντας,
μου δίνει άφεση αμαρτιών και την άδεια για να πάω στο απογευματινό Κατηχητικό.
Τα χρόνια δεν κατάλαβα πώς πέρασαν.
Η κυρία Καλλιόπη, στα ενενήντα της σήμερα, θυμάται
τα πάντα.
Όταν τη συναντάω, θα αναφερθεί με αγάπη στη δική μου
συγγνώμη, αλλά και στη δική της συγχώρεση.
Από το βιβλίο μου Σινική Μελάνη (2014)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου