Κώστας Περδίκης:

 

Για τον Νίκο Γιαννίκο

 

Κατέβαινε , κάθε πρωί την κατηφόρα, από το καφενείο Μουσαμά προς την κάτω αγορά, για να κάνει τα ψώνια του.

Περπάταγε με αργά και πολύ προσεχτικά βήματα, για να μη σωριαστεί κάτω.

Γερασμένος, γύρω στα 90, αδυνατισμένος, με τα θεόστραβα πόδια του, το ένα σαν να ανοίγει παρένθεση και το άλλο να την κλείνει.

Όταν τον αντάμωνα πάντα τον χαιρέταγα.

Είχε παντρευτεί μια τρίτη μου ξαδέρφη, την Κατερίνα, και τον ένοιωθα συγγενή μου, έστω και μακρινό.

Άλλωστε είχα κι άλλο λόγο, ανήκαμε κατά κάποιο τρόπο και οι δυο στο ίδιο σινάφι, εκείνος εργάτης οικοδόμος κι εγώ πολιτικός μηχανικός.

-Τι κάνεις Νίκο, πώς τα πας;

-Πώς να τα πάω, δε βλέπεις κούτσα- κούτσα, γεράματα.

- Η ξαδέρφη μου τι κάνει, να της πεις χαιρετίσματα.

-Τι να κάνει κι αυτή, ίσα που στέκεται στα πόδια της.

Πιάναμε για λίγο την κουβέντα και γύριζε πολλά χρόνια πίσω, πάντα για να μου θυμίσει πόσο δύσκολη ήταν τότε η δουλειά του οικοδόμου σε σύγκριση με την τωρινή.

-Βλέπεις μου ’λεγε την οικοδομή απέναντι, την πρώτη της πλάκα τη ρίξαμε πέντε όλοι κι όλοι άνθρωποι.

-Εγώ με έναν ακόμη "σπάγαμε" και ετοιμάζαμε τα χαρμάνια του μπετού, με το φτυάρι, δυο άλλοι κουβάλαγαν με τις λάτες και ένας έστρωνε την πλάκα.

-Το λέω, τώρα, και δεν με πιστεύουν.

-Ήμουνα τότε νέο παλικάρι, δυνατό και με όρεξη για δουλειά.

-Όλες οι δουλειές ήσαν για μένα παιχνίδι, αλλά δες τώρα πως κατάντησα.

Πράγματι, ό, τι μου ’λεγε ήταν αλήθεια.

Τον θυμάμαι κι εγώ να δουλεύει ασταμάτητα στις οικοδομές ,να φορτώνει και να ξεφορτώνει φορτηγά, να μαζεύει τις ελιές του, να φροντίζει τα χωράφια του.

Δεν ήταν από τη πόλη μας, ήρθε από ένα κοντινό χωριό, παντρεύτηκε και πρόκοψε στο νέο τόπο.

Έχω γράψει ένα μικρό αφήγημα με τίτλο "Οικοδόμοι παλικάρια", τιμής  ένεκεν όλων εκείνων που με τη δύναμη του κορμιού τους, αλλά και της ψυχής τους βοήθησαν να ξαναφτιαχτούνε τα γκρεμισμένα σπίτια μας, μετά από τον μεγάλο σεισμό του ’65.

Τώρα, ύστερα από μερικά χρόνια, με αφορμή τον πρόσφατο θάνατο του Νίκου, ήρθε η ώρα να κάνω μια σημαντική συμπλήρωση.

Αν καμιά φορά, λέω, στηνόταν μια μαρμάρινη πλάκα αφιερωμένη στον "Άγνωστο Οικοδόμο", δίχως  κανένα όνομα, εγώ, με τα μάτια της ψυχής μου, θα έβλεπα το όνομα του Νίκου Γιαννίκου να είναι χαραγμένο πάνω της, με κεφαλαία έντονα γράμματα…