Κώστας Περδίκης:

Μια αναπάντεχη ήττα

  στη μνήμη τους

Ο Τάσης, εκείνη τη χρονιά, πρέπει να τέλειωνε την έκτη γυ­μνασίου, ενώ ο Λάμπρος θα ήταν τουλάχιστον δυο τάξεις πίσω του.

Έμεναν έξω από την πόλη, ο Τάσης κοντά στο Ξεροχώρι και ο Λάμπρος στη Μαυρομαντίλα, λίγο πριν φτάσουμε στα λουτρά. Κάθε μέρα περπάταγαν αρκετά χι­λιόμετρα για να ’ρθουν στο σχολείο κι αυτή η προπόνηση τους έκανε να αποκτήσουν  μεγάλη αντοχή στο περπάτημα και στο τρέξιμο.

Κάθε χρόνο, η σχολική περίοδος έκλεινε με τις γυμναστικές επιδείξεις και τους αθλητικούς αγώνες, την πρώτη Κυριακή μετά το πέρας των μαθημάτων. Για τη διοργάνωση και διεξαγωγή τους υπεύθυνοι ήσαν ο κος Μπάμπης ο γυμναστής μας και η κα Ελένη η γυμνάστρια.

Ο Τάσης ήταν φαινόμενο αθλητή στους δρόμους ημιαντο­χής, 800 και 1500 μέτρων. Όσες φορές έλαβε μέρος σε αγώνες άφησε πίσω του πολλά μέτρα τους συναθλητές του, τερματίζο­ντας με χαρακτηριστική άνεση πρώτος. Η υπεροχή και η αξία του ήταν αναμφισβήτητη.

Είχε σαν τακτική του να αφήνει, στους πρώτους γύρους, να προπορεύονται οι άλλοι δρομείς και λίγο πριν τον τερματισμό, με φοβερή δύναμη και ταχύτητα, να τους φτά­νει, να τους προσπερνά και να κόβει το νήμα πρώτος θριαμβευ­τικά.

Σε κείνους τους αγώνες μαζί με τον Τάση, στην ίδια κούρσα, θα έπαιρνε μέρος για πρώτη του φορά και ο Λάμπρος. Ο Λάμπρος ήταν ένα καλοφτιαγμένο δυνατό παιδί, προς το αδύνατο. Ο Τάσης ήταν λίγο πιο κοντός, μέτριου αναστήματος, με γυμνασμένο κι αυτός σώμα. 

Φτάνει και η στιγμή του δρόμου των 1500 μέτρων. Ο κόσμος, σε ανα­μονή, είναι έτοιμος να θαυμάσει για μια ακόμα φορά τις ικανότητες του Τάση. Εκείνος, όλο σιγουριά για τον εαυτό του, χορτασμένος από νίκες, φαίνεται σαν να βαριέται λίγο την όλη διαδικασία.

Η αγώνας ξεκινάει και ο Λάμπρος από τα πενήντα πρώτα μέ­τρα μπαίνει μπροστά και οδηγεί την κούρσα. Ο Τάσης, όπως και τις άλλες φορές, μένει κάπου στη μέση έτοιμος για το ξεπέταγμά του, μισή στροφή πριν τον τερματισμό. Θεωρεί τον προπορευόμενο Λάμπρο "λαγό" της κούρσας και είναι βέβαιος ότι τα πρώτα σημάδια της κόπωσης δεν θα αργήσουν να φανούν πάνω του.

Τέτοια όμως σημάδια δεν φαίνονται.  Ο Λάμπρος αντίθετα δείχνει πολύ δυνατός και αντί να ρίχνει το τέμπο του όλο και το ανεβάζει. Ο Τάσης, δυστυχώς γι αυτόν, αφυπνίζεται κάπως αργά και φορτσάρει με όλες του τις δυνάμεις για να τον πιάσει.

Η απόσταση από τον τερματισμό όλο και λιγοστεύει, όπως και οι πιθανότητες του Τάση για πρωτιά. Στρίβουν για την τελική ευ­θεία. Είναι δέκα μέτρα πίσω από τον Λάμπρο, που ακάθεκτος και με φοβερή δύναμη καταπίνει και τα τελευταία μέτρα της διαδρομής κόβοντας  πρώτος το νήμα.

Είναι μια μεγάλη, ολοκάθαρη νίκη, που ενθουσιάζει τον κό­σμο και τον κάνει να χειροκροτεί και να επευφημεί τον πανάξιο νικητή. Από την άλλη η αναπάντεχη εκείνη ήττα είναι για τον Τάση πραγματική συντριβή.

Αποκαθηλώνεται από το πρώτο, το ψηλότερο σκαλί του βάθρο, που συνεχώς κατείχε και περιορίζεται στο δεύτερο. Η οργή και ο θυμός του στα ύψη. Όλα του φταίνε, τα χαλίκια του στίβου, ο κριτής, οι θεατές. Ο πραγματικός φταίχτης όμως και μόνον αυτός είναι ο Λάμπρος.

Πριν από τέσσερα  χρόνια, στα εξηνταεπτά του "έφυγε" πρώτα ο Λάμπρος. Φέτος τον ακολούθησε και ο Τάσης. Δεν ξέρω αν είχαν βρεθεί αργότερα καμιά φορά και αν μίλησαν για τα όσα συνέβησαν τότε, στον σημαδιακό εκείνον αγώνα. Θέλω όμως να φαντάζομαι ότι εκεί που τώρα βρίσκονται θα έχουν όσο χρόνο θέλουν για να ξαναθυμηθούν αυτά και άλλα πολλά…