Κώστας Περδίκης:

Μέσα στη νύχτα

"Kι όλη νύκτα κράζει  Γκιώνη, Γκιώνη, Γκιώνη" (Γ. Δροσίνης)

Τότε,

βγαίνοντας από το σπίτι του παππού, η νύχτα έπεφτε για τα καλά μαζί με έναν αδιόρατο φόβο. Σφίγγαμε, η αδελφή μου κι εγώ, τα χέρια της μάνας μας, για να βρούμε δύναμη και σιγουριά, καθώς παίρναμε το κατασκότεινο δρομάκι του γυρισμού για το σπίτι μας.

Μέσα στην απόλυτη σιγαλιά, από μακριά, έφτανε στα αυτιά μας η θλιμμένη φωνούλα ενός πουλιού, «γκιων, γκιων, γκιων…». «Είναι ο αδελφός του Γκιώνη» μας εξηγούσε η μάνα μας, «που τον έχει χάσει και κάθε βράδυ τον αναζητάει και τον φωνάζει  μέσα στο σκοτάδι». Τα λόγια της μάνας μας πόση λύπη έφερναν στις ψυχούλες μας…

 Τώρα,

μένουμε στη μεγάλη πόλη, στην άκρη της, πολύ κοντά στο βουνό. Όπως όλος ο κόσμος έτσι κι εμείς εδώ και μέρες "μένουμε σπίτι", μπας και γλιτώσουμε από τον κακό ιό που μας ήρθε από την Κίνα. Ζούμε  όλοι μας καταστάσεις πρωτόγνωρες.

 Η πόλη μας γαλήνεψε.  Η καθημερινή μας τρέλα, να τα προλάβουμε όλα, πήγε στη μπάντα. Ο ασταμάτητος θόρυβος και η βαβούρα σίγασαν. Τα χιλιάδες αυτοκίνητα και τροχοφόρα χάθηκαν, που και που περνάει κανένα. Ο αέρας και ο ουρανός καθάρισαν και η απέναντι μας Αίγινα ήρθε σχεδόν στην αυλή μας. Οι δρόμοι φαντάζουν άχρηστοι πλέον, καθώς απόμειναν έρημοι. Για να πάμε μια βόλτα τον σκύλο μας παίρνουμε προσωπική άδεια από την Κυβέρνηση.

Στη γειτονιά μας, όμως, συμβαίνει κάτι ακόμα. Κάθε βράδυ, με το που πέφτει το σκοτάδι, σαν σε όνειρο, ακούμε και πάλι τη θλιμμένη εκείνη φωνούλα, τη ξεχασμένη από καιρό, «γκιων, γκιων, γκιων…».

Το καλό μας πουλί, φωλιασμένο κάπου κοντά μας, επί ώρες ασταμάτητα κράζει, αναζητώντας μάταια τον χαμένο του αδελφό. Περασμένα μεσάνυχτα, πέφτοντας στο κρεβάτι, η φωνούλα «γκιων, γκιων, γκιων…» μας συντροφεύει και μαζί με τη λύπη της, φέρνει και τον ύπνο μας…

     Υ.Γ. Ο μύθος του Γκιώνη, στο ποίημα του Δροσίνη, είναι πολύ πιο τρομακτικός από την εξήγηση που, τότε, μας έδινε η μάνα μας. Μιλάει για σκοτωμό ανάμεσα στα δυο αδέλφια. Φαίνεται ότι, ή αγνοούσε τι ακριβώς έλεγε ο μύθος, ή το ήξερε, αλλά στην προσπάθειά της να μην μας πληγώσει, αποσιωπούσε τη σκληρή του αλήθεια … 

Νίκος Αλεξανδρόπουλος: ''Ο Πύργος του Καϊάφα''

               

   

Το σημαντικό βιβλίο του συμολίτη μας αρχιτέκτονα Νίκου Αλεξανδρόπουλου.

Το βιβλίο είναι το αποτέλεσμα και ο καρπός της αγάπης του για την Ιστορία και της επίπονης και μακροχρόνιας έρευνάς του για τους πλείστους όσους αρχαιολογικούς χώρους και μνημεία, κατά κύριο λόγο, του τόπου μας, δηλαδή της περιοχής που ορίζεται στα βόρεια από τον Αλφειό, στα Νότια από τη Νέδα, στα ανατολικά από τη Μίνθη και το Λύκαιο όρος και δυτικά από το Ιόνιο πέλαγος.

Συσχετίζει όμως την παραπάνω περιοχή και τα γεγονότα, που έλαβαν χώρα σ’ αυτήν και με άλλες πόλεις και τοποθεσίες της Πελοποννήσου, αλλά και του υπόλοιπου Ελλαδικού χώρου.

Η σφοδρή επιθυμία και επιδίωξη του συγγραφέα είναι να αναδείξει στο ευρύ κοινό τη μεγάλη ιστορία και τη συμβολή του τόπου μας στη εξέλιξη του Ελληνικού πολιτισμού.

 

Κώστας Περδίκης:Δέκατα γενέθλια

 Σήμερα συμπληρώνονται δέκα (10) χρόνια ζωής του Φανοστάτη.

Ευχαριστούμε τις φίλες και τους φίλους του!

Συνεχίζουμε...

Τάσος Γαλάτης (1937-2025): Ο Ζουρτσάνος ποιητής

Γεννήθηκα στο Αργοστόλι αλλά δεν έγινα Κεφαλλονίτης
δεν έχω τίποτα με τους Επτανήσιους μεγαλουσιάνους
και τους κόντιδες
εκτός από τον ιππότη Διονύσιο κόμητα Σολωμό·
άλλη αρχοντιά δεν έχω.
Εμένα η δική μου η σειρά κρατάει κάτω από τʼ αυλάκι
παρέμεινα σαν τους γονιούς μου βέρος Ζουρτσάνος
αν και δεν ξεκαθάρισα ποτέ ακριβώς Ζούρτσα τι θα πει.

Με γέννησαν η Ζούρτσα και το Αργοστόλι
μεγάλωσα στην Καλογραίζα και τους Ποδαράδες
έκανα δάσκαλος επάνω στα βουνά.

Θα ήθελα κι εγώ, σαν τον κύκνο της Μάντουας
να είχα τραγουδήσει βοσκούς, αγρούς και ήρωες
όπως, όσο κι αν φαίνεται απίστευτο,
έθαλλαν τότε ακόμη
όταν άνοιγαν στο φως τα βρεφικά μου μάτια.

Δεν πρόλαβα
πάει καιρός που όλα τούτα πνίγηκαν
στο βόμβο και στους καπνούς της λεωφόρου.
Δεν έχω πια πατρίδα, δεν πιστεύω σε θεούς
ούτε γνωρίζω ακριβώς ποιος είμαι·
στο τέρας του καιρού
που μʼ έχει φυλακίσει στη σπηλιά του
σαν με ρωτάει απαντάω ανυπόκριτα Ούτις.

Ήμουν κι εγώ στην Καλογραίζα
τριγυρίζοντας ολημερίς στα λιγνιτωρυχεία και στα Τουρκοβούνια
εκεί που κατά τον Παυσανία υπήρχε ιερό του Δία
μα δεν το συναντήσαμε ποτέ κι ούτε μας ένοιαζε […]
Ήμουν κι εγώ στην Καλογραίζα
προτού γίνει Καλογρέζα […]
Στα χρόνια εκείνα του κατατρεγμού

Μα τότε ήταν αλλίως,
τότε ο θάνατος ήταν ακόμη ανύπαρκτος
κι ας έτρεχε ποτάμι το αίμα στα βουνά
κι ας στέναζαν οι φυλακές κι οι εξορίες
κι ας έφτασε το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης
το μήνυμα στην εκκλησία
πάνω που ο στεντόρειος Παπα-Στρατής
βγάζοντας τον Εσταυρωμένο
βοούσε το «σήμερον κρεμάται επί ξύλου»,
πως πάει, ο πατέρας μου σκοτώθηκε
στο άγριο μεκελλειό της Βαμβακούς
κι η μάνα μου γκρεμίστηκε λιπόθυμη απʼ το στασίδι.

Μοραΐτης την καταγωγή, από τη Ζούρτσα της Ολυμπίας, ο Τάσος Γαλάτης (Παπαδόπουλος) γεννήθηκε στο Αργοστόλι της Κεφαλονιάς τον Δεκέμβριο του 1937 και μεγάλωσε στην Καλογρέζα και στη Νέα Ιωνία. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάστηκε ως φιλόλογος στη Μέση Παιδεία σε διάφορα σχολεία του εσωτερικού και του εξωτερικού. Ποιήματά του δημοσιεύθηκαν για πρώτη φορά στο περιοδικό «Πανσπουδαστική» (Απρίλιος του 1962). Έως σήμερα έχει εκδώσει τέσσερις ποιητικές συλλογές. Το 2006 τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο ποιήσεως. Ποιήματά του μεταφράστηκαν στα αγγλικά από τον Γιώργο Δανιήλ  George Thaniel.

Πηγή: Ποιείν

Νικολία Σαβράμη: ''Αιώνες παιδικής ηλικίας''

Η αγαπητή μας συμπολίτισσα Νικολία (Λίτσα) Σαβράμη, πεδίατρος, 

συνέγραψε και εξέδωσε το παρόν βιβλίο, ωθούμενη από το ενδιαφέρον της για την Ιστορία και το παιδί.