ΛΟΡΕΝΤΖΟΣ ΜΑΒΙΛΗΣ (1860-1912):

Καλλιπάτειρα «Ἀρχόντισσα Ροδίτισσα, πῶς μπῆκες;  Γυναῖκες διώχνει μιὰ συνήθεια ἀρχαία  ἐδῶθε.» «Ἔχω ἕνα ἀνίψι, τὸν Εὐκλέα,  τρία ἀδέρφια, γιό, πατέρα, Ὀλυμπιονίκες· νὰ μὲ ἀφήσετε πρέπει, Ἑλλανοδίκες,  κι ἐγὼ νὰ καμαρώσω μὲς τὰ ὡραῖα  κορμιά, ποὺ γιὰ τὸ ἀγρίλι τοῦ Ἡρακλέα  παλεύουν, θαυμαστὲς ψυχὲς ἀντρίκειες. Μὲ τὲς ἄλλες γυναῖκες δὲν εἶμ᾿ ὅμοια·  στὸν αἰῶνα τὸ σόι μου θὰ φαντάζει  μὲ τῆς ἀντρειᾶς τ᾿ ἀμάραντα προνόμια· μὲ μάλαμα γραμμένο τὸ δοξάζει  σὲ ἀστραφτερὸ κατεβατὸ μαρμάρου  ὕμνος χρυσός, τοῦ ἀθάνατου Πινδάρου.»

Ἡ Ἐλιά Στὴν κουφάλα σου ἐφώλιασε μελίσσι, γέρικη ἐλιά, ποὺ γέρνεις μὲ τὴ λίγη πρασινάδα ποὺ ἀκόμα σὲ τυλίγει σὰ νἄθελε νὰ σὲ νεκροστολίσει. Καὶ τὸ κάθε πουλάκι στὸ μεθύσι τῆς ἀγάπης πιπίζοντας ἀνοίγει στὸ κλαρί σου ἐρωτάρικο κυνήγι, στὸ κλαρί σου ποὺ δὲ θὰ ξανανθίσει. Ὢ πόσο στὴ θανὴ θὰ σὲ γλυκάνουν, μὲ τὴ μαγευτικὴ βοὴ ποὺ κάνουν, ὁλοζώντανης νιότης ὀμορφάδες ποὺ σὰ θύμησες μέσα σου πληθαίνουν· ὢ νὰ μποροῦσαν ἔτσι νὰ πεθαίνουν καὶ ἄλλες ψυχὲς τῆς ψυχῆς σου ἀδερφάδες.

Λήθη Καλότυχοι οἱ νεκροὶ ποὺ λησμονᾶνε  τὴν πίκρια τῆς ζωῆς. Ὅντας βυθίσει  ὁ ἥλιος καὶ τὸ σούρουπο ἀκλουθήσει,  μὴν τοὺς κλαῖς, ὁ καημός σου ὅσος καὶ νἆναι. Τέτοιαν ὥρα οἱ ψυχὲς διψοῦν καὶ πᾶνε  στῆς λησμονιᾶς τὴν κρουσταλλένια βρύση·  μὰ βοῦρκος τὸ νεράκι θὰ μαυρίσει,  ἂ στάξει γι᾿ αὐτὲς δάκρυ ὅθε ἀγαπᾶνε. Κι ἂν πιοῦν θολὸ νερὸ ξαναθυμοῦνται.  Διαβαίνοντας λιβάδια ἀπὸ ἀσφοδύλι,  πόνους παλιούς, ποὺ μέσα τους κοιμοῦνται. Ἂ δὲ μπορεῖς παρὰ νὰ κλαῖς τὸ δείλι,  τοὺς ζωντανοὺς τὰ μάτια σου ἂς θρηνήσουν:  Θέλουν μὰ δὲ βολεῖ νὰ λησμονήσουν. Το ιταλικό σονέτο Το ιταλικό σονέτο αποτελείται από ιαμβικούς ενδεκασύλλαβους στίχους οργανωμένους σε δύο τετράστιχες και δύο τρίστιχες στροφές. Χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο μέρος (οκτάβα - 2 τετράστιχα) που περιγράφει το πρόβλημα ακολουθείται από ένα εξάστιχο μέρος (2 τρίστιχα) που δίνει τη λύση[1]. Τυπικά, ο ένατος στίχος δημιουργεί μια αλλαγή ή volta που σηματοδοτεί το πέρασμα από την πρόταση στη λύση. Ακόμη και σε σονέτα που δεν ακολουθούν αυστηρά αυτή τη μορφή προβλήματος/λύσης, στον ένατο στίχο σημειώνεται μια αλλαγή στον τόνο, τη διάθεση ή το ύφος του ποιήματος.