Η Αθήνα του 1930-1960: Συνέχεια...

 Μας ξεναγεί ο συγγραφέας Γιώργος Κυριακόπουλος

Το lifestyle και οι συνήθειες του «καλού κόσμου»

Από τη δεκαετία του 1930, η τότε «ιθύνουσα τάξη», αισθανόμενη ότι δεν καπελώνεται από τον βασιλιά, προσπαθεί να δημιουργήσει. Άρχισε η εκβιομηχάνιση, ο εξηλεκτρισμός, αυξάνει ο όγκος των εξαγωγών, ακμάζουν οι τέχνες, φτιάχνονται εκατοντάδες σχολεία. Είναι και η εποχή της πολυκατοικίας και ο «καλός κόσμος» μαθαίνει να συνυπάρχει με άλλες τάξεις. Τα διαμερίσματα είναι μοντέρνα, παρέχουν άλλες, καλύτερες ανέσεις από τις συνηθισμένες της εποχής, όπως καλύτερη θέρμανση για παράδειγμα, αλλά και οι πολυκατοικίες έχουν ταξικά χαρακτηριστικά. Άλλοι ζουν στο υπόγειο, άλλοι στα δυαράκια των πρώτων ορόφων και άλλοι στα ρετιρέ. Είναι και η εποχή του αυτοκινήτου, που έδιναν τη δυνατότητα για μια μικρή ή μεγαλύτερη εκδρομή ή για ένα πικνίκ.

Η Πανεπιστημίου είναι πάντα η Μέκκα της διασκέδασης, κάθε είδους. Στο ισόγειο του Rex, που κατασκευάστηκε το 1937, στεγάζεται το σινεμά Σινεάκ που προβάλει τα πρώτα Μίκυ Μάους. Τα ίδια περίπου χρόνια εμφανίζεται το καμπαρέ Argentina στη Φιλελλήνων, που τα καλοκαίρια μετακομίζει στο Καλαμάκι. Εδώ γίνονται τα καλλιστεία και οι εφημερίδες διαφωνούν μεταξύ τους για το ποια κοπέλα θα έπρεπε να είναι η νικήτρια του διαγωνισμού.

Στο Μετοχικό Ταμείο Στρατού, εκεί όπου σήμερα βρίσκεται το πολυκατάστημα Attica, στο κτίριο με τη μεγαλύτερη επιφάνεια στον Δήμο Αθηναίων μετά τη βιβλιοθήκη του Αδριανού στην Πλάκα, από το ’40 θα βρούμε το Φλόκα (τα αδέρφια ήρθαν από τη Θεσσαλονίκη δύο χρόνια νωρίτερα) και το Zonar’s (για το οποίο ο Σεφέρης έλεγε ότι ήταν χυδαία διακοσμημένο), ενώ οι καλύτεροι κινηματογράφοι θεωρούνταν το Μαξίμ και το Παλλάς.

Η καλύτερη μέρα του Παλλάς ήταν η Δευτέρα, όταν πήγαιναν να παρακολουθήσουν τις πρεμιέρες οι βασιλείς με τα πριγκιπόπουλα και οι Αθηναίοι, κάποιοι από αυτούς, ο «καλός κόσμος», ενθουσιαζόταν στην ιδέα να βρεθεί στην ίδια αίθουσα με τη βασιλική οικογένεια. Δίπλα στο Παλλάς, το 1940 άνοιξε το περίφημο καφέ Brazilian, που πρώτο προσέφερε εσπρέσο και αποτέλεσε στέκι διανοουμένων.

Ο συγγραφέας Κώστας Ταχτσής έγραψε το 1948 ότι στο Brazilian βρίσκονταν ανά πάσα στιγμή καμιά 10αριά άνθρωποι που θα μπορούσαν, με τα καλά και τα κακά τους, να εκπροσωπήσουν την Ελλάδα του πνεύματος. Όσο για το Μαξίμ, στην Αμερικής, παρέμεινε κινηματογράφος μέχρι που το πήρε και το έκανε θέατρο η Αλίκη Βουγιουκλάκη το 1971.

Πηγή: De Facto